Մասնակից:Մարինե Աբրահամյան/Մենաշնորհային մրցակցություն
Մենաշնորհային մրցակցությունը ոչ իդեալական մրցակցության տեսակ է, որտեղ կան միմյանց հետ մրցող շատ արտադրողներ, որոնք սակայն վաճառում են տարբերակված ապրանքներ (օրինակ ՝ ապրանքանիշով (brand) կամ որակով) և, ուստի իդեալական փոխարինող բարիքներ չեն համարվում միմյանց նկատմամբ: Մենաշնորհային մրցակցության պայմաններում ընկերությունը վերցնում է իր մրցակիցների կողմից գանձվող գները տրվածից և անտեսում է իր սեփական գների ազդեցությունը այլ ընկերությունների գների վրա: [1] [2] Եթե դա տեղի ունենա հարկադրական կառավարության առկայության դեպքում, մենաշնորհային մրցակցությունը կընկնի կառավարության կողմից տրված մենաշնորհի մեջ : Ի տարբերություն կատարյալ մրցակցության, ընկերությունը պահպանում է պահեստային կարողությունները: Արդյունաբերությունները մոդելավորելու համար հաճախ օգտագործվում են մենաշնորհային մրցակցության մոդելներ: Մենաշնորհային մրցակցությանը նման շուկայի կառուցվածք ունեցող արդյունաբերության դասագրքերի օրինակները ներառում են մեծ քաղաքների ռեստորաններ, հացահատիկային մշակաբույսեր, հագուստ, կոշիկ և սպասարկման արդյունաբերություն: Մենաշնորհային մրցակցության տեսության «հիմնադիր հայրը» Էդվարդ Հաստինգս Չեմբերլինն է, ով գրել է այդ թեմայով պիոներական գիրք ՝ «Մենաշնորհային մրցակցության տեսություն» (1933): [3] Anոան Ռոբինսոնը հրատարակեց «Անկատար մրցակցության տնտեսագիտություն» գիրքը ՝ կատարյալը անկատար մրցակցությունը տարբերելու համադրելի թեմայով: Հետագա աշխատանքը մենաշնորհային մրցակցության վրա ձեռնարկեցին Դիքսիտը և Ստիգլիցը, ովքեր ստեղծեցին Դիքսիտ-Ստիգլից մոդելը, որն ապացուցվեց, որ կիրառելի է միջազգային առևտրի տեսության, մակրոտնտեսագիտության և տնտեսական աշխարհագրության ենթաճյուղերում: [[Կատեգորիա:Ոչ կատարյալ մրցակցություն]]
- ↑ Krugman, Paul; Obstfeld, Maurice (2008). International Economics: Theory and Policy. Addison-Wesley. ISBN 0-321-55398-5.
- ↑ Poiesz, Theo B. C. (2004). «The Free Market Illusion Psychological Limitations of Consumer Choice» (PDF). Tijdschrift voor Economie en Management. 49 (2): 309–338.
- ↑ «Monopolistic Competition». Encyclopædia Britannica.