Ավանդական հագուստ կրող մշեցի կնոջ լուսանկար (19-րդ դարի վերջ)
Հայրենագիտություն, գավառագիտություն, երկրի առանձին մասերի (բնակավայրի, մարզի, երկրամասի, հանրապետության) համակողմանի ուսումնասիրություն՝ գերազանցապես տեղական բնակչության և դպրոցականների ուժերով։ Հայրենագիտության զարգացման գործում կարևոր դեր են կատարում հայրենագիտական թանգարանները, որոնք ունեն գիտամեթոդական կենտրոնների ֆունկցիաներ և հավաքում, մշակում ու պահպանում են հայրենագիտական նյութերը։
Հայաստանում 1921 թվականին լուսավորության ժողովրդական կոմիսարիատին առընթեր ստեղծվեց կենտրոնական գավառագիտական բյուրո, հետագայում՝ նաև կամավոր ընկերություն։ Զարգացավ դպրոցական հայրենագիտությունը։ Հայրենագիտական աշխատանքները հանրապետությունում կոորդինացնելու նպատակով Հայկական աշխարհագրական ընկերությանը կից ստեղծվել է հայրենագիտական խորհուրդ (1958-ից)։ Հայրենագիտական դասական ուսումնասիրություններ են համարվում Ղևոնդ Ալիշանի Հայաստանի պատմաաշխարհագրական մարզերին վերաբերող աշխատությունները։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 6, էջ 207)։
