Jump to content

Փորձնական գիտելիք

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Փորձ, փորձառական գիտելիք, հիմնականում վերաբերում է գիտակցական երևույթներին, մասնավորապես այն ընկալումներին կամ գործնական գիտելիքին և հարաբերությանը, որն այս գործընթացների արդյունքն է։ Ամենալայն իմաստով ընկալվելով որպես գիտակցական երևույթ, փորձը ներառում է մի թեմա, որին վերաբերում են տարբեր առարկաներ։ Այս իմաստով, ճյուղի վրա դեղին թռչուն տեսնելը ներկայացնում է թեմա՝ «թռչուն» և "ճյուղ» տարրերով, նրանց ու «դեղին» հատկության միջև կապը։ Կարող են լինել նաև ոչ իրական առարկաներ, որոնք դիտվում են հալյուցինացիաների և երազների ընթացքում։ Ավելի նեղ իմաստով, միայն զգայական գիտակցությունն է համարվում փորձ։ Այս իմաստով փորձը նույնականանում է ընկալման հետ և հակադրվում է գիտակցական այլ երևույթների հետ, ինչպիսիք են մտածողությունը կամ պատկերացումը։ Մեկ այլ իմաստով փորձը վերաբերում է ոչ թե ինքնին գիտակցական երևույթներին, այլ նրանց արդյունքում առաջացած գործնական գիտելիքին և հարաբերությանը։ Այս իմաստով կարևոր է, որ ուղիղ ընկալողական շփումը արտաքին աշխարհի հետ գիտելիքի աղբյուրն է։ Այսպիսով, փորձառու արշավականը մեկն է, ով իսկապես իրականացրել է բազմաթիվ արշավներ, այլ ոչ թե մեկը, ով պարզապես շատ գրքեր է կարդացել արշավների մասին։ Սա կապված է ինչպես անցյալի կրկնվող ծանոթության, այնպես էլ նրանց միջոցով ձեռք բերված կարողությունների հետ։

Փորձի բնույթի մասին բազմաթիվ գիտական բանավեճեր կենտրոնանում են փորձի վրա՝ որպես գիտակցական երևույթի, լայն կամ ավելի սահմանափակ իմաստով։ Այս ոլորտում կարևոր թեմա է այն հարցը, թե արդյոք բոլոր փորձառությունները միտումնավոր են, այսինքն՝ ուղղված են իրենցից տարբերվող օբյեկտներին։ Մեկ այլ բանավեճ կենտրոնանում է այն հարցի վրա, թե արդյոք գոյություն ունեն ոչ հայեցակարգային փորձառություններ, և եթե այո, ապա ի՞նչ դեր կարող են դրանք խաղալ համոզմունքների արդարացման գործում։ Որոշ տեսաբաններ պնդում են, որ փորձառությունները թափանցիկ են, ինչը նշանակում է, որ փորձառության զգացողությունը կախված է միայն տվյալ փորձառության մեջ ներկայացված բովանդակությունից։ Այլ տեսաբաններ մերժում են այս պնդումը՝ նշելով, որ կարևորը ոչ միայն այն է, թե ինչ է ներկայացվում, այլև այն, թե ինչպես է այն ներկայացվում։

Փորձնական գիտելիքի տեսակների բազմազանությունը քննարկվում է ակադեմիական գրականության մեջ։ Ընկալողական փորձառություններն, օրինակ, ներկայացնում են արտաքին աշխարհը զգայարաններով ամրապնդված և փոխանցված խթանների միջոցով։ Մյուս կողմից, միջադեպային հիշողության փարձառությունը ներառում է անցյալում տեղի ունեցածը վերապրելու երևույթը։ Երևակայական փարձառության դեպքում առարկաները ներկայանում են առանց մատնանշելու՝ ինչպիսին են դրանք իրականում։ Մտածողության փորձառությունը ներառում է մտավոր նկարագրությունը և տեղեկատվության մշակումը, որտեղ գաղափարը կամ պնդումը ընդունվում է, քննադատվում կամ կապվում։ Հաճույքը կապվում է այն փորձի հետ, որը լավ զգացողություններ է առաջացնում։ Այն սերտորեն կապված է էմոցիոնալ փորձին, որն ունի գնահատողական, ֆիզիոլոգիական կամ վարքային բաղադրիչներ։ Տրամադրությունները նման են զգացմունքներին, մեկ հիմնական տարբերությամբ, որ դրանք չունեն զգացմունքներում հայտնաբերված կոնկրետ առարկա։ Գիտակցական ցանկությունները ներառում են ինչ-որ բան ուզելու փորձառությունը։ Դրանք կարևոր դեր են խաղում գործողության փորձառության գործում, որտեղ մտադրությունները ձևավորված են, գործողության փուլերը պլանավորված են, իսկ որոշումները կատարված կամ իրականացված են։ Ոչ սովորական փորձառությունը վերաբերում է հազվադեպ փորձառություններին, որոնք զգալիորեն տարբերվում են սովորական, սթափ վիճակի փորձնական գիտելիքից։

Փորձնական գիտելիքի գաղափարը քննարկվում է տարբեր ոլորտներում։ Ֆենոմենոլոգիան գիտություն է փորձնական գիտելիքի կառուցվածքի և բովանդակության մասին։ Դրանում օգտագործվում են տարբեր մեթոդներ, ինչպիսիք են էպոխե կամ Ֆենոմենոլոգիական կրճատում։ Զգայական փորձը առանձնահատուկ հետաքրքրություն է առաջացնում իմացաբանության համար։ Այս դաշտում կարևոր ավանդական քննարկում է այն՝ արդյոք ամբողջ գիտելիքը հիմնված է զգայական փորձի վրա, ինրպես պնդում են էպիրիզմի հետևորդները, թե ոչ, ինչպես պնդում են ռացիոնալիստները։ Սա սերտորեն կապված է գիտության մեջ փորձի դերից, որտեղ ասվում է, որ փորձը հանդես է գալիս որպես չեզոք արբիտր մրցակցող տեսությունների միջև։ Մետաֆիզիկայում փորձը ներառված է միտք-մարմին խնդրի մեջ, ինչպես նաև գիտակցության դժվար խնդրի մեջ, որոնք երկուսն էլ փորձում են բացատրել մատերայի և փորձի միջև եղած կապը։ Հոգեբանության մեջ որոշ տեսաբաններ պահպանում են այն տեսակետը, որ բոլոր հասկացությունները առաջանում են փորձից, մինչդեռ ոմանք պնդում են, որ որոշ հասկացություններ բնածին են։

Սահմանում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ըստ Մերիեմ-Վեբստեր Բառարանի «փորձ» տերմինի սահմանումը կարող է ձևակերպվել որպես «անմիջական դիտարկում կամ մասնակցություն իրադարձության մեջ որպես գիտելիքի հիմք[1]։ «Փորձ» հասկացությունը կապված է մի շարք սերտորեն կապված իմաստների, ահա, թե ինչու են ակադեմիական գարականության մեջ հանդիպում դրա տարբեր սահմանումներ[2]։ Փորձը կամ փորձնական գիտելիքը հաճախ համնավում է որպես գիտակցական իրադարձություն։ Այն հաճախ վերագրվում է գիտակցության որաշակի տեսակների, օրինակ՝ ընկալում և զգացում, որոնց միջոցով առարկան ձեռք է բերում ախարհի մասին գիտելիք[3]։ Սակայն ավելի լայն իմաստով փորձնական գիտելիքը բացի ընկալումից և զգացումից իր մեջ է ներառում գիտակցական երևույթի կամ իրադարձության այլ տեսակներ ևս[4][5] : Սա վերաբերում է, օրինակ, մտածողության փորձին կամ երազելու փորձին[6]։ Մեկ այլ իմաստով, «փորձը» վերաբերում է ոչ թե գիտակցական իրադարձություններին, այլ դրանցից առաջացած գիտելիքներին և գործնական ծանոթությանը[3][7][8]։ Այս իմաստի համաձայն, գործնական փորձ ունեցող մարդը կամ հմուտ արշավականը մեկն է, ով լավ գործնական ծանոթություն ունի համապատասխան ոլորտում։ Այսինքն փորձը վերաբերում է ոչ թե գիտակցական գործընթացին, այլ տվյալ գործընթացի արդյունքին[2]։

«Փորձ» բառը ընդհանուր լատիներեն արմատ ունի «փորձարկում» բառի հետ[9]։

Որպես գիտակցական իրադարձություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընդհանուր առմամբ փորձը երբեմն ընդունվում է որպես գիտակցական իրադարձություն։ Այն ներառում է փորձի տարբեր տեսակներ, ինչպիսիք են ընկալումը, մարմնական գիտակցությունը, հիշողությունը, երևակայությունը, զգացմունքը, ցանկությունը, գործողությունը և այլն[4]։ Այն սովորաբար կապվում է որոշակի անձի ունեցած փորձին, բայց կարող է վերաբերել նաև անահատների խմբի ունեցած փորձին, օրինակ, ազգի, սոցիալական դասի կամ պատմական որոշակի ժամանակաշրջանի ընթացքում[4]։ Ֆենոմենոլոգիան այն գիտությունն է, որն ուսումնասիրում է փորձի սուբյեկտիվ կառուցվածքները, այսինքն՝ ինչպիսին է առաջին դեմքի տեսանկյունից զգալ տարբեր գիտակցված իրադարձություններ[4]։

Ավելի նեղ իմաստով, միայն զգայական գիտակցությունն է ընկալվում որպես փորձ[10]։ Հնարավոր է զգալ մի բան՝ առանց հասականալու՝ ինչ է դա։ Այսպիսի մի դեպք. եթե մեկը զգում է գողություն, առանց վստահ լինելու, թե կոնկրետ ինչ է կատարվում։ Այստեղ կողոպուտի հետևանքով առաջացած զգացողությունները կազմում են կողոպուտի փորձը[10]։ Տվյալ բնութագրումը բացառում է բացառում է գիտակցության առավել վերացական ձևերը փորձից։ Սովորաբար համարում են, որ փորձը և մտածողությունը մտավոր կյանքի երկու տարբեր հայեցակետեր են[5]։ Նման տարբերակում երբեմն դիտարկվում է փորձի և տեսության միջև[2]։ Բայց այս տեսակետները մեծամասամբ ընդունելի չեն։ Քննադատները երբեմն մատնանշում են, որ փորձը ներառում է բազմազան ճանաչողական բաղադրիչներ, որոնք չեն կարող վերածվել զգայական գիտակցության[4][11] : Մեկ այլ մոտեցում է տարբերակել արտաքին և ներքին փորձը։ Այսպիսով, մինչդեռ զգայական ընկալումը պատկանում է արտաքին փորձին, կարող են հանդիպել նաև փորձի այլ տեսակներ, ինչպիսիք են հիշելը կամ պատկերացնելը, որոնք պատկանում են ներքին ընկալմանը[2]։

Որպես գիտելիք կամ գործնական ծանոթություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեկ այլ իմաստով, փորձը վերաբերում է ոչ թե գիտակցական իրադարձություններին, այլ գիտելիքին, որը ստեղծվում է դրանքց արդյունքում[2]։ Կարևոր փաստ է, որ գիտելիքն առաջանում է արտաքին աշխարհի հետ անմիջական շփման միջոցով[10]։ Այն, որ գիտելիքն ուղղակի է, նշանակում է, որ այն ստացվել է անմիջական դիտարկման միջոցով, առանց որևէ եզրակացության։ Այն կարող է պարունակել անուղղակի գիտելիք, օրինակ, թեմայի վերաբերյալ գիրք կարդալը կամ ֆիլմ դիտելը։ Այս տեսակ գիտելիքը չի ենթադրում թեմայի վերաբերյալ փորձնական գիտելիք, քանի որ ուղղակի կապը, որի մասին գնում է, միայն գրքերն ու ֆիլմերն են, այլ ոչ թե ինքնին թեման[10]։ Նման գիտելիքի օբյեկտները հաճախ ընկալվում են որպես հասարակական օբյեկտներ, որոնք կարող են դիտարկվել սովորական մարդկանց կողմից[3]։

Առօրյայում «փորձ» տերմինը ընդունվում է ոչ թե որպես տեսական գիտելիք, այլ նկարագրական գիտելիք։ Հխկառակը, աարենը, այն ներառում է «իմանալկոնչպես»-ի որոշակի ձև, այսինքն՝ որոշակի գործնական հարցի ծանոթություն։ Այս ծանոթությունը հիմնված է կրկնվող անցյալի ծանոթության կամ երույթների վրա[2][3]։ Այն հաճախ ենթադրում է ինչ-որ բան անգիր սովորել և հմտորեն կիրառել այն, քան զուտ տեսական ըմբռնում ունենալը։ Սակայն ուղղակիորեն այս կերպ ձեռք բերված գիտելիքներն ու հմտությունները սովորաբար սահմանափակվում են ընդհանրացված ընդհանուր կանոններով։ Որպես այդպիսին, նրանք բացակայում են գիտական որոշակիության հետևում, որն առաջանում է գիտնականների կողմից մեթոդաբանական վերլուծության արդյունքում, որն էլ խտացնում է բնության օրենքների վերաբերյալ համապատասխան պատկերացումները[3]։

Փորձի բնույթի շուրջ տարաձայնություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դիտավորություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Փորձնական գիտելիքների մեծ մասը, հատկապես ընկալման տեսակը, ուղղված են իրականությունը ներկայացնելուն։ Սա սովորաբար արտահայտվում է այն պնդումով, որ նրանք ունեն դիտավորություն կամ վերաբերում են իրենց դիտավորյալ օբյեկտին[12][13]։ Եթե նրանք հաջող կամ վստահելի են, նրանք ներկայացնում են աշխարհն այնպիսին, ինչպիսին այն իրականում կա։ Բայց կարող են նաև ձախողվել, որի դեպքում կեղծ տպավորություն կթողնեն։ Ավանդաբար, ենթադրվում է, որ բոլոր փորձառությունները դիտավորյալ են[4]։ Այս թեզը հայտնի է «ինտենցիոնալիզմ» անվամբ[14][15]։ Այս համատեքստում հաճախ պնդում են, որ բոլոր հոգեկան վիճակները, ոչ միայն փորձառությունները, դիտավորյալ են։ Սակայն այս բանավեճերը հակված են կենտրոնանալու փորձի վրա, քանի որ այն, ըստ երևույթին, ներկայացնում է միտումնավորության ամենահիմնական ձևը[16][17]։ Ընդհանրապես ընդունված է, որ յուրաքանչյուր փորձ ունի ֆենոմենալ առանձնահատկություններ, այսինքն՝ կա այնպիսի մի բան, ինչպիսին է այն ապրելը։ Ինտենցիոնալիզմի հակառակորդները պնդում են, որ ոչ բոլոր փորձառություններն ունեն միտումնավոր հատկանիշներ, այսինքն՝ դրանցում ֆենոմենալ և միտումնավոր բնութագրերը կարելի է առանձնացնել[15][18] : Ինտենցիոնալիզմի որոշ ենթադրյալ հակաօրինակներ ներառում են զուտ զգայական փորձառություններ, ինչպիսիք են ցավը, որոնք, ինչպես պնդում են, չունեն ներկայացուցչական բաղադրիչներ[15]։ Ինտենցիոնալիզմի պաշտպանները հաճախ պատասխանել են՝ պնդելով, որ այս վիճակներն իսկապես ունեն դիտավորյալ հատկանիշներ, օրինակ այն, որ ցավը մարմնական վնասվածք է[19]։ Փորձի առեղծվածային վիճակները ևս մեկ ենթադրյալ հակաօրինակ են ստեղծում։ Այս համատեքստում պնդում են, որ հնարավոր է ունենալ մաքուր գիտակցական փորձ, որում գիտակցությունը դեռ գոյություն ունի, բայց զուրկ է որևէ օբյեկտից։ Բայց այս պնդումը դժվար է գնահատել, քանի որ նման դեպքերը համարվում են չափազանց հազվադեպ և, հետևաբար, դժվար է հետաքննել[20]։

Տրվածի հայեցակարգն ու առեղծվածը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեկ այլ բանավեճ վերաբերում է այն հարցին, թե արդյոք բոլոր փորձառությունները ունեն հայեցակարգային բովանդակություն[21]։ Հասկացությունները ընդհանուր դրույթներ են, որոնք կազմում են մտքի հիմնարար կառուցվածքը[21]։ Հայեցակարգային բովանդակությունը սովորաբար հակադրվում է զգայական բովանդակության հետ, օրինակ՝ գույներ տեսնելը կամ ձայներ լսելը։ Այս քննարկումը հատկապես տեղին է ընկալման փորձի համար, ինչպես որոշ էմպիրիստներ պնդում են, որ այն կազմված է միայն զգայական տվյալներից՝ առանց որևէ հայեցակարգային բովանդակության[21][22]։

Այն տեսակետը, որ փորձի նման տեսակ գոյություն ունի և կարևոր դեր է խաղում իմացաբանական հարցերում, նրա հակառակորդները անվանել են «տրվածի առասպել»[22][23] : «Տրվածը» վերաբերում է նման փորձառությունների անմիջական, չմեկնաբանված զգայական բովանդակությանը։ Այս քննարկման հիմքում ընկած է «մերկ» կամ «անմիջական» փորձի տարբերությունը, ի տարբերություն ավելի զարգացած փորձի[3]։ Այս տարբերակման հիմքում ընկած գաղափարն այն է, որ փորձի որոշ դրույթներ ուղղակիորեն տրվում են առարկային առանց որևէ մեկնաբանության։ Այս հիմնական դրույթներն այնուհետև մեկնաբանվում են տարբեր ձևերով՝ հանգեցնելով ավելի արտացոլող և հայեցակարգային հարուստ փորձի, որը ցույց է տալիս տարբեր նոր հարաբերություններ հիմնական տարրերի միջև[3]։ Այս տարբերակումը կարող է բացատրել, օրինակ, թե ինչպես են առաջանում տարբեր թերի ընկալումներ, ինչպիսիք են ընկալման պատրանքները. Այս առումով հաճախ նկատվում է, որ փորձը և՛ աշխարհի, և՛ առարկայի արդյունքն է[5]։ Փորձի անմիջական և մեկնաբանված կողմերի միջև տարբերությունը վիճելի է դարձել փիլիսոփայության մեջ, քանի որ որոշ քննադատներ պնդում են, որ փորձի մեջ անմիջական տրված չկա, այսինքն՝ ամեն ինչ ինչ-որ կերպ մեկնաբանվում է[24][25]։ Այս քննադատության խնդիրն այն է, որ դժվար է տեսնել, թե ինչպես կարող է սկսվել որևէ մեկնաբանություն, եթե սկզբում մեկնաբանելու ոչինչ չկար[3]։

Նրանց թվում, ովքեր ընդունում են, որ կա ուղղակի փորձի ինչ-որ ձև, կան դրա բնույթի վերաբերյալ տարբեր տեսություններ։ Զգայական տվյալների տեսաբանները, օրինակ, կարծում են, որ անմիջական փորձը բաղկացած է միայն հիմնական զգացողություններից, ինչպիսիք են գույները, ձևերը կամ աղմուկները[26][27][28]։ Այս անմիջական տրվածությունն ինքնին քաոսային չտարբերակված զանգված է, որն այնուհետև տարբեր մտավոր գործընթացների միջոցով, ինչպիսիք են ասոցիացիան, հիշողությունը և լեզուն, դասավորվում է սովորական առօրյա առարկաների մեջ, որոնք մենք ընկալում ենք, ինչպիսիք են ծառերը, մեքենաները կամ գդալները։ Ուղղակի ռեալիստները, մյուս կողմից, կարծում են, որ այս նյութական առօրյա առարկաներն իրենք անմիջականորեն տրված են[3][29]։ Որոշ փիլիսոփաներ փորձել են մոտենալ այս հակասություններին` շարադրելով այն ընդհանուր բնութագրերը, որոնք ունի անմիջական փորձառության կամ «տրվածության» բովանդակությունը։ Նրանք հաճախ համարվում են անձնական, զգայական, պարզ և անուղղելի[3]։ Գաղտնիությունը վերաբերում է այն գաղափարին, որ փորձը պատկանում է այն փորձող սուբյեկտին և ուղղակիորեն հասանելի չէ այլ առարկաների համար։ Այս գաղափարը լավագույն դեպքում անուղղակի է, օրինակ, երբ փորձառուն պատմում է ուրիշներին իր փորձի մասին։ Այս համատեքստում պարզությունը նշանակում է, որ տրվածը ներկայացնում է հիմնական տարրերը՝ զերծ որևէ լրացուցիչ մեկնաբանություններից կամ եզրակացություններից։ Գաղափարը, որ տվյալն անուղղելի է, կարևոր դեր է խաղացել իմացաբանության ավանդական շատ բանավեճերում[30][31]։ Սա այն գաղափարն է, որ մենք չենք կարող սխալվել մեր փորձառության որոշ ասպեկտների վերաբերյալ։ Այս տեսակետից թեման կարող է սխալվել արտաքին իրականության մասին փորձից ստացված եզրակացություններում, օրինակ, որ պատուհանից դուրս կանաչ ծառ կա։ Բայց մենք չենք կարող սխալվել որոշ ավելի հիմնարար դրույթների վերաբերյալ, թե ինչպես են մեզ հայտնվում իրերը, ինչպես օրինակ այն փաստը, որ օբյեկտը ներկայացված է կանաչ տեսքով[3]։ Այս տեսակետի քննադատները պնդում են, որ մենք կարող ենք նույնիսկ սխալվել, թե ինչպես են մեզ թվում իրերը, և որ հնարավոր սխալ պատկերացումները կարող են տեղի ունենալ ամենահիմնական մակարդակում[3]։

Թափանցիկություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Փորձի տեսաբանների միջև տարաձայնություն կա այն հարցում, թե արդյոք փորձի սուբյեկտիվ բնույթն ամբողջությամբ որոշվում է դրա բովանդակությամբ։ Այս պնդումն անվանվել է «փորձի թափանցիկություն»[32]։ Այն նշում է, որ փորձի ենթարկվելը կախված է միայն դրանում ներկայացված իրերից։ Սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ երկու փորձառություններ միանգամայն նման են, եթե դրանք ունեն նույն բովանդակությունը[5][14][33]։ Տարբեր փիլիսոփաներ մերժել են այս թեզը՝ հաճախ պատճառաբանելով, որ կարևորը ոչ միայն այն է, թե ինչ է ներկայացվում, այլ նաև այն, թե ինչպես է այն ներկայացվում։ Օրինակ՝ կլորության հատկությունը կարող է ներկայացվել տեսողական մակարդակում՝ գնդին նայելիս կամ զգայական մակարդակում՝ գնդին դիպչելիս[14][34]։ Թափանցիկության թեզի պաշտպանները նշել են, որ նման օրինակների փորձառությունների տարբերությունը կարելի է բացատրել բովանդակության մակարդակով. մի փորձը ներկայացնում է տեսողական-կլորության հատկությունը, իսկ մյուսը՝ զգացմունքային կլորությունը[14][34]։ Մյուս հակաօրինակները ներառում են մշուշոտ տեսողություն, որտեղ աղոտ լինելը դիտվում է որպես թերի ներկայացում՝ առանց տեսանելի առարկան որպես աղոտ ներկայացնելու[35]։ Պնդվում է, որ փորձի մեջ առկա ունիվերսալիաները միայն որոշում են փորձի սուբյեկտիվ բնույթը։ Այս տեսակետի համաձայն, երկու փորձառություններ, որոնք ներառում են տարբեր մանրամասներ, որոնք բացահայտում են ճիշտ նույն ունիվերսալիաները, սուբյեկտիվորեն նույնական կլինե][5]։

Փորձի տեսակները

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընկալում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընկալման փորձը վերաբերում է «մեզնից դուրս իրերի գոյության անմիջական գիտակցմանը»[36][37]։ Արտաքին աշխարհի այսպիսի ներկայացումը տեղի է ունենում զգայարանների կողմից գրանցված և փոխանցվող գրգռիչների միջոցով[38]։ Ընկալման փորձը տեղի է ունենում տարբեր զգայարաններին համապատասխանող զանազան եղանակներով, օրինակ՝ տեսողական ընկալում, լսողական ընկալում կամ շոշափելի ընկալում[39]։ Այս կերպ ընկալվող առարկաները սովորաբար համարվում են սովորական նյութական առարկաներ, ինչպիսիք են ժայռերը, ծաղիկները, կատուները կամ ինքնաթիռները, որոնք ներկայացված են որպես սոցիալական առարկաներ, որոնք էլ իրենց հերթին գոյություն ունեն անկախ նրանց ընկալող մտքից[36][38]։ Սա հակադրվում է, օրինակ, պատկերացված փորձի մեջ առարկաների ներկայացման ձևին։ Մեկ այլ առանձնահատկություն, որը սովորաբար վերագրվում է ընկալման փորձին, այն է, որ այն կարծես մեզ թույլ է տալիս անմիջական շփման մեջ մտնել այն օբյեկտի հետ, որը այն ներկայացնում է։ Այսպիսով, ընկալողը սովորաբար անտեղյակ է ճանաչողական գործընթացներին, որոնք սկսվում են զգայարանների խթանմամբ, շարունակվում են այդ տեղեկատվության փոխանցումով դեպի ուղեղ և ավարտվում այնտեղ տեղի ունեցող տեղեկատվության մշակմամբ[36][38] : Թեև ընկալումը սովորաբար տեղեկատվության հուսալի աղբյուր է մեր առօրյա, գործնական հարցերի համար, այն կարող է ներառել նաև կեղծ տեղեկատվություն պատրանքների և հալյուցինացիաների տեսքով[36][38] : Որոշ դեպքերում ընկալման անվստահելիությունը մատնանշվում է հենց փորձի մեջ, օրինակ, երբ ընկալողն ի վիճակի չէ նույնականացնել առարկան վատ տեսողության պատճառով[38]։ Բայց բոլոր ապակողմնորոշիչ փորձերում նման ցուցումներ չեն հայտնաբերվել, որոնք նույնքան վստահելի կլինեն, որքան իրենց ճշգրիտ նմանատիպերը[36]։

Սա այսպես կոչված «ընկալման խնդրի» աղբյուրն է։ Այն կայանում է նրանում, որ մինչ այժմ ընկալմանը վերագրվող հատկանիշները կարծես թե անհամատեղելի են միմյանց հետ, ինչն անհնարին է դարձնում, որ ընկալումն այդքան բնութագրվող դառնա։ Սխալ ընկալման դեպքում ընկալողին կարող են ներկայացվել գոյություն չունեցող առարկաներ, ինչը հնարավոր չէր լինի, եթե նա անմիջական շփման մեջ լիներ ներկայացված առարկաների հետ[36]։ Այս խնդրի լուծման բազմաթիվ տարբերակներ են առաջարկվել։ Զգայական տվյալների տեսությունները, օրինակ, պնդում են, որ մենք ընկալում ենք զգայական տվյալները որպես ընկալման մեջ գոյություն ունեցող գունավոր բծեր տեսողական, որոնք գոյություն ունեն նույնիսկ պատրանքների մեջ[40]։ Նրանք դրանով իսկ ժխտում են, որ սովորական նյութական իրերը ընկալման առարկա են[36]։ Մյուս կողմից, դիսյունկտիվիստները փորձում են խնդրին լուծում տալ՝ ժխտելով, որ իրական ընկալումները և պատրանքները պատկանում են նույն տեսակի փորձին[40][41]։ Մյուս մոտեցումները ներառում են ադվերբիալիզմը և ինտենցիոնալիզմը։ Այս տարբեր մոտեցումների խնդիրն այն է, որ դրանցից ոչ մեկը լիովին բավարար չէ, քանի որ թվում է, թե յուրաքանչյուրը հակասում է ընկալման փորձի հիմնարար առանձնահատկություններին վերաբերող որոշ ներքին ապացույցների[38][40]։

Էպիզոդիկ կամ ժամանակավոր հիշողություն և երևակայություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էպիզոդիկ կամ ժամանակավոր հիշողության փորձը անցյալի իրադարձության վերապրման ձև է, որը նախկինում արդեն տեղի է ունեցել[42][43][44] : Սա տարբերվում է իմաստային հիշողությունից, որտեղ մարդը գիտակցում է խնդրո առարկա հանդիսացող իրադարձության վերաբերյալ տարբեր փաստերի իմացությանը, առանց այդ գիտելիքի հետ կապված որևէ փորձառական բաղադրիչի[44]։ Մյուս կողմից, էպիզոդիկ հիշողության մեջ անցյալի իրադարձությունը գիտակցաբար վերապրվում է[42][43]։ Այս իմաստով դա մտավոր ժամանակի ճամփորդության ձև է, որը գոյություն չունի ոչ էպիզոդիկ հիշողության մեջ[44][45]։ Բայց այս վերապրումը բնօրինակ փորձի ճշգրիտ պատճենը չէ, քանի որ կրկնվող իրադարձությունը ներկայացված է որպես անցյալի երևույթ, որը դիտվում է ընթացիկ տեսանկյունից, կապված է անցյալի կամ ծանոթության ինչ-որ զգացման հետ և չկա սկզբնական փորձառության մեջ[42][44]։ Այս համատեքստում հաճախ ենթադրվում է, որ էպիզոդիկ հիշողությունը տրամադրում է երկու տեսակի տեղեկատվություն՝ առաջին կարգի տեղեկատվություն անցյալ իրադարձության մասին և երկրորդ կարգի տեղեկատվություն սուբյեկտի ներկայիս հիշողության մեջ տվյալ իրադարձության դերի մասին[44]։ Էպիզոդիկ հիշողությունը տարբերվում է անցյալ իրադարձության փորձը պարզապես պատկերացնելու գործընթացից։ Այս տարբերակման կարևոր կողմն այն է, որ էպիզոդիկ հիշողության բնույթի մի մասն է փորձը պատկերացնելը, թե ինչպիսին է եղել սկզբնական փորձը, նույնիսկ եթե երբեմն դա ձախողվում է։ Առաջարկվող այլ տարբերությունները ներառում են սկզբնական փորձառության և էպիզոդիկ հիշողությունների միջև և պատճառահետևանքային վառ կապը[46]։

Երևակայական փորձը ներառում է ներկայացման հատուկ ձև, որտեղ առարկաները ներկայացվում են առանց նպատակի՝ ցույց տալու, թե իրականում ինչպիսին են իրերը[47]։ Հիշողության նման և ի տարբերություն ընկալման, ասոցիատիվ մտավոր պատկերները սովորաբար չեն առաջանում զգայական գրգռման միջոցով[48][49]։ Ե՛վ երևակայությունը, և՛ հիշողությունը հաճախ կախված են փորձի բովանդակությանը նախորդող ընկալման ծանոթությունից[50]։ Բայց ի տարբերություն հիշողության, երևակայության ձևերի մեծ մասը ներառում է ավելի մեծ ազատություն, քանի որ առարկան կարող է ազատորեն փոփոխվել, փոփոխել և վերամիավորել փորձառության տարբեր բովանդակություններ, մինչդեռ հիշողությունը հակված է պահպանել իր սկզբնական կարգը[49]։ Տարբեր տեսաբաններ կենտրոնանում են տարբեր տարրերի վրա, երբ փորձում են պատկերացնել երևակայության էությունը։ Աղքատացման տեսակետը նշում է, որ երևակայությունը տարբերվում է ընկալումից և հիշողությունից նրանով, որ այն պակաս վառ է և պարզ։ Մյուս կողմից, կամքի կախվածության տեսակետը կենտրոնանում է կամքի ունակության վրա՝ ակտիվորեն ձևավորելու երևակայության բովանդակությունը, մինչդեռ անգոյության տեսակետը կենտրոնանում է երևակայության փորձին պատկանող անիրականության կամ իրականությունից հեռու տպավորության վրա[51]։ Չնայած իր ազատությանը և իրականության հետ կապի բացակայությանը, երևակայական փորձը կարող է կատարել իմացաբանական որոշակի գործառույթներ՝ ներկայացնելով այն, ինչ հնարավոր է պատկերացնել[47]։ Սա այն դեպքն է, օրինակ, երբ ստեղծագործորեն մտածում ենք մի իրադարձության մասին, որը տեղի է ունեցել կամ կարող է տեղի ունենալ[51]։ Երևակայությունը կարող է դրսևորվել տարբեր ձևերով. Տարբերություններից մեկն այն է, թե արդյոք պատկերացված սցենարը դիտավորյալ է վերահսկվում, թե ինքնաբուխ է տեղի ունենում։ Մեկ այլ հարց վերաբերում է, թե սուբյեկտն իրեն պատկերացնում է երևակայված իրադարձությունը ներսի՞ց, որպես այդ իրադարձության դերակատարներից մեկը, թե՞ դրսից[47]։ Տարբեր պատկերային փորձառություններ հակված են ունենալ տարբեր աստիճաններ, որոնցով պատկերացված սցենարը պարզապես նախկինում փորձված ինչ-որ բանի վերակառուցում է կամ ստեղծագործական վերարտադրումը[47]։ Պատկերացված փորձի մասին տեսակետները սովորաբար կենտրոնանում են տեսողական մասի վրա, սակայն կան այլ, ավելի քիչ ակնառու ձևեր, ինչպիսիք են լսողական պատկերները կամ հոտառական պատկերները[51]։

Մտածողություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Մտածողություն» տերմինը սովորաբար վերաբերվում է ճանաչողական փորձառությունների բազմազանույանը։ Դրանք ներառում են մտավոր ներկայացումներ և տեղեկատվության մշակում[52]։ Այս կերպ գաղափարները կամ առաջարկները ընդունվում են, գնահատվում կամ կապվում։ Այն նման է հիշողությանն ու երևակայությանը, քանի որ մտածողության փորձը կարող է առաջանալ ներքուստ՝ առանց զգայական օրգանների որևէ գրգռման, ի տարբերություն ընկալման[53]։ Բայց մտածողությունը դեռ ավելի հեռու է զգայական բովանդակությունից, քան հիշողությունն ու երևակայությունը, քանի որ դրա բովանդակությունը պատկանում է ավելի վերացական մակարդակի։ Այն սերտորեն կապված է խոսքի ֆենոմենի հետ․ որոշ տեսաբաններ պնդում են, որ ամբողջ մտածողությունը լեզվով արտահայտված ներքին խոսքի ձև է[54]։ Բայց այս պնդումը հակասական է, քանի որ թվում է, թե կան մտքեր, որոնք լեզվական առումով լիովին արտահայտված չեն[55]։ Բայց ավելի չափավոր պնդումը հաճախ ընդունվում է, որ մտածողությունը կապված է խոսքի գործողություններ կատարելու հակումների հետ։ Այս տեսակետի համաձայն, մտածողության մեջ դատողություն անելը կարող է տեղի ունենալ ոչ լեզվական, բայց կապված է դատված դրույթը լեզվաբանորեն հաստատելու տրամադրվածության հետ[55]։ Առաջարկվել են մտածողության փորձի բնույթի տարբեր տեսություններ։ Պլատոնիզմի համաձայն՝ դա հոգևոր գործունեություն է, որի ընթացքում հայտնաբերվում և ստուգվում են պլատոնական ձևերը և դրանց փոխհարաբերությունները[54]։ Կոնցեպտուալիստները, մյուս կողմից, կարծում են, որ մտածողությունը ներառում է ընդունվող հասկացություններ[54]։ Այս տեսակետի համաձայն, դատողություններ են առաջանում, երբ երկու կամ ավելի հասկացություններ կապված են միմյանց հետ և կարող են հետագայում հանգեցնել եզրակացությունների, եթե այդ դատողությունները կապված են այլ դատողությունների հետ[56][57]։

Գիտական գրականության մեջ քննարկվում են մտածողության տարբեր տեսակներ[58]։ Դրանք երբեմն բաժանվում են չորս կատեգորիաների՝ հայեցակարգի ձևավորում, խնդրի լուծում, դատողություն և որոշումների կայացում, պատճառաբանություն[52]։ Հայեցակարգ կազմելիս ուսումնասիրվում են որոշակի տեսակի օրինակների համար ընդհանուր հանդիսացող հատկանիշներ։ Սա սովորաբար համապատասխանում է այդ տեսակի հետ կապված բառի իմաստը հասկանալուն[52][58]։ Խնդիրների լուծման ժամանակ մտածողությունը նպատակ ունի հաղթահարել որոշակի խոչընդոտներ՝ գտնելով խնդրի լուծումը։ Դա տեղի է ունենում կա՛մ հետևելով ալգորիթմին, որը երաշխավորում է հաջողությունը, եթե դրան ճիշտ հետևեն, կա՛մ օգտագործելով էվրիստիկա, որոնք ավելի ոչ ֆորմալ մեթոդներ են, որոնք հակված են մտածողին ավելի մոտեցնել լուծմանը[52][58]։ Դատողությունը և որոշումների կայացումը ներառում են տարբեր այլընտրանքների միջև լավագույն գործողության ընտրությունը[52]։ Պատճառաբանության մեջ մտածողը ելնում է որոշակի նախադրյալներից և փորձում դրանցից եզրակացություններ անել[52][58] : Կարճ ասած՝ դասակարգումը բաժանում է մտածողությունը միայն երկու կատեգրիայի՝ տեսական մտորում և գործնական արտացոլում[54]։

Հաճույք, զգացմունքներ և տրամադրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հաճույքը փորձառություն է, որը բերում է հաճելի զգացողություններ[59][60]։ Այն ներառում է հաճույք ստանալը ինչ-որ բանից, օրինակ՝ տորթ ուտելուց։ Իր ամենալայն իմաստով այն ներառում է ոչ միայն զգայական հաճույքներ, այլև ցանկացած ձևի հաճելի փորձ, ինչպիսին է մասնակցությունը ինտելեկտուալ մրցույթին կամ խաղի ուրախությունը։ Հաճույքն առաջանում է աստիճաններով և գոյություն ունի մի հարթության մեջ, որը ներառում է բացասական աստիճաններ։ Այս բացասական աստիճանները սովորաբար կոչվում են ցավ և տառապանք և հակադրվում են հաճույքին որպես վատ լինելու ձև[61]։ Այս հարթության քննարկումները հաճախ կենտրոնանում են դրական կողմի վրա, սակայն շատ տեսություններ և գաղափարներ հավասարապես անդրադառնում են դրա բացասական կողմին։ Փիլիսոփաների և հոգեբանների միջև տարաձայնություններ կան, թե որն է հաճույքի բնույթը։ Որոշ մարդիկ հաճույքը հասկանում են որպես պարզ զգացողություն։ Այս տեսակետից հաճույքի փորձը այն փորձն է, որը ներառում է հաճույքի զգացում[62][63]։ Այս տեսակետը մերժվում է վերաբերմունքի տեսությունների կողմից, որոնք պնդում են, որ հաճույքը բաղկացած է ոչ թե բովանդակությունից, այլ բովանդակության նկատմամբ որոշակի վերաբերմունքից։ Ըստ այս տեսակետի՝ տորթ ուտելու հաճույքը բաղկացած չէ համի զգացումից և հաճույքի զգացումից, ինչպես պնդում են զգայությանը կողմնակից տեսաբանները։ Փոխարենը, այն բաղկացած է որոշակի վերաբերմունքից, ինչպիսին է ցանկությունը, ճաշակի զգացողության նկատմամբ[61][62][63] : Տեսության երրորդ տարբերակը հաճույքը սահմանում է իր բնորոշ հատկություններով։ Այս տեսանկյունից, փորձը հաճելի է, եթե դրա առարկաները օգտակար են թվում փորձառողին։

Զգացմունքային փորձառություններն արտահայտվում են տարբեր ձևերով՝ վախ, զայրույթ, հուզմունք, զարմանք, վիշտ կամ զզվանք[64]։ Դրանք սովորաբար ներառում են կամ հաճելի կամ տհաճ պահեր[65][66]։ Բայց դրանք սովորաբար ներառում են այլ բաղադրիչներ ևս, որոնք ներկա չեն հաճույքի կամ ցավի յուրաքանչյուր փորձի մեջ։ Հաճախ ենթադրվում է, որ դրանք ներառում են նաև գնահատող բաղադրիչներ, որոնք դրական կամ բացասական արժեք են տալիս իրենց զգացող օբյեկտին, ֆիզիոլոգիական բաղադրիչներ, որոնք ներառում են մարմնական փոփոխություններ և վարքագծային բաղադրիչներ՝ ներկայացված օբյեկտի նկատմամբ ռեակցիայի տեսքով[65][66] : Օրինակ՝ արշավի ժամանակ գորշ արջի հետ հանկարծակի հանդիպելը արշավականի մոտ կարող է առաջացնել վախի զգացում և համարվել տհաճ, որը ներկայացնում է արջին որպես վտանգավոր արարած, ինչը հանգեցնում է սրտի զարկերի բարձրացման և կարող է պաշտպանական ռեակցիա առաջացնել[65]։ Այս և այլ տեսակի բաղադրիչները հաճախ օգտագործվում են զգացմունքները տարբեր տեսակների դասակարգելու համար։ Այնուամենայնիվ, տարաձայնություններ կան, թե դրանցից որն է համապատասխան դասը սահմանող էական բաղադրիչը։ Գերիշխող մոտեցումները դասակարգվում են ըստ այն բանի, թե ինչպես է զգացմունքը զգացվում, ինչպես է այն գնահատում իր օբյեկտը կամ ինչ վարքագիծ է դրսևորում[65][67] : Այնուամենայնիվ, զգացմունքային փորձառությունները կարող են օգտակար լինել մարդու համար փորձ ձեռք բերելու տեսանկյունից։ Հենց դրական էմոցիաները կարող են թելադրել մարդու գործողությունները, քանի որ դրանք ստեղծում են աճ և հաջողություն։ Բայց բացասական հույզերը նույնպես կարող են դիտվել որպես յուրաքանչյուր մարդու կյանքի համար շահավետ երևույթ։ Դա կարող է օգնել մեզ գիտակցել ամեն ինչում գույություն ունեցող հակառակությունը, և ինչպես դա կարող է օգնել մեզ դառնալ արդյունավետ մարդիկ[68]։

Տրամադրությունը սերտորեն կապված է զգացմունքների հետ, բայց դրանց հետ չի նույնականանում։ Հույզերի նման, դրանք սովորաբար կարող են դասակարգվել որպես դրական կամ բացասական՝ կախված այն բանից, թե ինչ է զգում դրանք ունենեցող օբյեկտը[69]։ Հիմնական տարբերությունն այն է, որ հուզական փորձառությունները սովորաբար ունենում են շատ կոնկրետ առարկա, ինչպես արջի վախը։ Մյուս կողմից, տրամադրության փորձառությունները հաճախ կամ չունեն առարկա, կամ դրանց առարկան բավականին ցրված է, ինչպես, օրինակ, երբ մարդն անհանգստանում է, որ ինչ-որ վատ բան կարող է պատահել՝ չկարողանալով հստակ արտահայտել իր անհանգստության պատճառը[70][71][72]։ Տարբերություններից է նաև այն, որ զգացմունքները հակված են առաջանալ կոնկրետ իրադարձությունների հետևանքով, մինչդեռ տրամադրությունները հաճախ չունեն հստակ ճանաչելի պատճառ, և որ զգացմունքները սովորաբար ինտենսիվ են, մինչդեռ տրամադրությունները հակված են ավելի երկար տևելու[73]։ Տրամադրության օրինակներ են՝ անհանգստություն, դեպրեսիա, էյֆորիա, դյուրագրգռություն, մելամաղձություն կամ գլխապտույտ[74][75]։

Ցանկություն և գործունակություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ցանկությունները ներառում են հոգեկան վիճակների լայն դաս։ Դրանք ներառում են անգիտակցական ցանկություններ, բայց միայն նրանց գիտակցական ձևերն են անմիջականորեն կապված փորձի հետ[76][77][78] : Գիտակցված ցանկությունները ներառում են ինչ-որ բան ցանկանալու փորձ։ Սա հաճախ հասկացվում է շատ լայն իմաստով, որտեղ այնպիսի երևույթներ, ինչպիսիք են սերը, մտադրությունը և ծարավը դիտվում են որպես ցանկության ձևեր[79]։ Դրանք սովորաբար հասկացվում են որպես իրերի պատկերավոր վիճակների նկատմամբ վերաբերմունք[80]։ Նրանք իրենց առարկաները ներկայացնում են որպես ինչ-որ առումով արժեքավոր և նպատակ ունեն իրականացնել դրանք՝ համապատասխանաբար փոխելով աշխարհը։ Սա կարող է տեղի ունենալ կամ դրական կամ բացասական իմաստով։ Դրական զգացողության մեջ առարկան ընկալվում է որպես լավ, և նպատակը այն ստեղծելն է կամ պահպանելը։ Բացասական իմաստով օբյեկտը համարվում է վատ, և նպատակը այն ոչնչացնելն է կամ նրա գոյությանը խոչընդոտելը[81]։ Ներքին ցանկություններում օբյեկտը ցանկալի է հանուն իր շնորհիվ, մինչդեռ արտաքին ցանկությունների դեպքում օբյեկտը ցանկալի է դրա հետ կապված դրական հետևանքների պատճառով[82]։ Ցանկություններն առաջանում են տարբեր աստիճանի ինտենսիվությամբ, և դրանց բավարարվածությունը սովորաբար զգացվում է որպես հաճույք[82][83][84]։

Գործունակությունը վերաբերում է գործելու կարողությանը և այդ կարողության դրսևորմանը[85][86]։ Նրա փորձը ներառում է տարբեր ասպեկտներ, ներառյալ մտադրությունների ձևավորումը, գործողությունների հնարավոր ուղղությունները պլանավորելիս, տարբեր այլընտրանքների միջև որոշում կայացնելը և գործողությունների նախատեսվող ընթացքն իրականացնելու ջանքերը[85][86]։ Հաճախ ընդունված է, որ ցանկությունները տրամադրում են շարժառիթային ուժ, որն էլ սկսում է գործել[87][88]։ Բայց ցանկության ոչ բոլոր փորձառություններն են ուղեկցվում ազատության փորձով։ Սա տեղի է ունենում, օրինակ, երբ ցանկությունը կատարվում է առանց դա անելու փորձի, կամ երբ օբյեկտը չի կարողանում կատարել որևէ հնարավոր գործողություն՝ ցանկությունն իրականացնելու համար[89]։

Ավելի սահմանափակ իմաստով «գործունակության զգացում» տերմինը վերաբերում է վերահսկելու և սեփական գործողությունների տերը լինելու տպավորությանը[85][90][91] Հաճախ ընդունված է համարել, որ երկու բաղադրիչ հանդիսանում են ազատության զգացողության հիմնական աղբյուրները։ Մի կողմից, գործողը մշտապես կանխատեսումներ է անում այն մասին, թե ինչպես մտադրությունները կազդեն իր մարմնի շարժման վրա և համեմատում է այդ կանխատեսումները զգայական արձագանքների հետ։ Այս տեսակետի համաձայն՝ դրական համընկնումն առաջացնում է ազատության զգացում, մինչդեռ բացասական համընկնումը՝ խաթարում է ազատության զգացումը[85][92] : Մյուս կողմից, երբ հետ նայելով, գործողը մեկնաբանում է մտադրությունը որպես գործողության պատճառ։ Հաջողության դեպքում մտադրությունը նախորդում է գործողությանը, և գործողությունը համահունչ է մտադրությանը[85][92]։

Ոչ սովորական փորձ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Ոչ սովորական փորձ», «անոմալ փորձ» կամ «գիտակցության փոփոխված վիճակ» տերմիններն օգտագործվում են նկարագրելու հազվագյուտ փորձառությունների բազմազանությունը, որոնք էականորեն տարբերվում են սովորական սթափ վիճակի փորձից[93][94]։ Ոչ սովորական փորձառությունների օրինակներ են կրոնական փորձառությունները, որոնք սերտորեն կապված են հոգևոր կամ առեղծվածային փորձառությունների, մարմնից դուրս փորձառությունների, մահվան հետ կապված փորձառությունների, փսիխոտիկ դրվագների և փսիխոդելիկ փորձառությունների հետ[93][94]։

Կրոնական փորձառությունները ոչ սովորական փորձառություններ են, որոնք ներառում են կրոնական նշանակություն փորձը ունեցողի համար[93][95]։ Նրանք հաճախ ներառում են աստվածային անձի հետ ինչ-որ հանդիպում, օրինակ՝ Աստծուն տեսնելու կամ Աստծո հրամանը լսելու տեսքով։ Բայց դրանք կարող են ներառել նաև ուժեղ զգացողություն ունենալը, որը մարդը կարծում է, որ առաջացել է Աստծո կողմից կամ ճանաչելով աստվածայինը բնության կամ իր մեջ։ Ասում են, որ որոշ կրոնական փորձառություններ անբացատրելի են, ինչը նշանակում է, որ դրանք այնքան հեռու են սովորականից, որ չեն կարող նկարագրվել բառերով[95][96][97]:Մարմնից դուրս փորձառությունները ներառում են մարդու նյութական մարմնից կտրված լինելու և արտաքին աշխարհն այս տարբեր տեսանկյունից ընկալելու տպավորություն[98]։ Դրանցում հաճախ մարդուն թվում է, թե իրերը լողում են սեփական մարմնի վերևում, երբ տեսնում է այն դրսից։ Դրանք կարող են տարբեր պատճառներ ունենալ, ներառյալ ուղեղի տրավմատիկ վնասվածքները, հոգեբուժական դեղամիջոցները կամ քնի խանգարումները։ Դրանք կարող են նաև ունենալ մոտալուտ մահվան փորձառությունների ձև, որոնք սովորաբար առաջանում են կյանքին սպառնացող իրավիճակներով և ներառում են այնպիսի բովանդակություն, ինչպիսին է թունելով դեպի լույսը գնալը, խոսել մահացած հարազատների հետ կամ կյանքի վերանայումը, որտեղ մարդը տեսնում է ամբողջ կյանքն իր աչքերի առաջ[99][100]։

Անհերքելի է, որ նման փորձառություններ երբեմն պատահում են որոշ մարդկանց հետ։ Օրինակ՝ մեկ ուսումնասիրության ժամանակ մոտ 10%-ը հայտնել է, որ իր կյանքի ընթացքում առնվազն մեկ անգամ արտամարմնային փորձ է ունեցել[101]։ Սակայն խիստ վիճելի է, թե որքանով է վստահելի այս փորձը իրականության այն ասպեկտները ճշգրիտ ներկայացնելու համար, որոնք հասանելի չեն սովորական փորձին[102]։ Դա պայմանավորված է նրանով, որ անսովոր փորձառությունների հիման վրա արվում են տարբեր պահանջներ։ Այս փորձառություններից շատերը չեն կարող ստուգվել սովորական ընկալմամբ և հաճախ թվում է, թե հակասում են միմյանց։ Օրինակ՝ հիմնվելով կրոնական փորձի վրա՝ ժամանակին պնդում էին, որ գոյություն ունի բնությունից տարբերվող աստվածային արարիչ, կամ որ աստվածայինը գոյություն ունի բնության մեջ[96][97][103][104]։ Մյուս կողմից, մարմնից դուրս փորձառությունները և մոտալուտ մահվան փորձառությունները հաճախ օգտագործվում են միտք-մարմին դուալիզմի համար, պնդելով, որ հոգին կարող է գոյություն ունենալ առանց մարմնի և շարունակում է գոյություն ունենալ մարմնի մահից հետո[105][106][107][108]։ Նման տեսություների կողմնակիցները հաճախ պնդում են, որ մենք հիմնավոր պատճառ չունենք ժխտելու նման փորձառությունների հավաստիությունը, օրինակ, քանի որ դրանք կարևոր առումներով նման են սովորական զգայական փորձին, կամ որովհետև կա լրացուցիչ ճանաչողական ունակություն, որը մեզ հնարավորություն է տալիս հասանելիություն ստանալ գիտելիքներ սովորական զգայարաններից դուրս[95][97]։

Այլ տեսություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ակադեմիական գրականության մեջ, բացի մինչ այժմ նշված տեսակներից, քննարկվում է փորձի մեծ բազմազանություն։ «Հոսք» տերմինը, օրինակ, վերաբերում է փորձառություններին, որոնցում գործող անձը լիովին ընկղմված է որոշակի գործունեության մեջ։ Փորձի այս տեսակն ունի տարբեր բնութագրական առանձնահատկություններ, ներառյալ գործունեության նպատակի հստակ զգացողությունը, անմիջական արձագանքն այն մասին, թե ինչպես է նա անում և հավասարակշռություն սեփական հմտությունների և առաջադրանքի դժվարության միջև[109][110]։ Գործունեության բազմազան խումբը կարող է հանգեցնել հոսքի փորձառությունների, ինչպիսիք են արվեստը, սպորտը և համակարգչային խաղերը[109]։ «Հոսք»-ը առանձնահատուկ հետաքրքրություն է ներկայացնում դրական հոգեբանության տեսանկյունից, քանի որ դրա փորձառությունը հաճելի է[110]։

Էսթետիկ փորձառությունը արվեստի և փորձարարական գեղագիտության հոգեբանության կենտրոնական հասկացություն է[111]։ Խոսքը վերաբերում է գեղագիտական առարկաների փորձին, մասնավորապես՝ գեղեցկության և արվեստի վերաբերյալ[112]։ Չկա ընդհանուր համաձայնություն բոլոր գեղագիտական փորձառությունների համար ընդհանուր հիմնական հատկանիշների վերաբերյալ։ Որոշ պատմություններ կենտրոնանում են այնպիսի առանձնահատկությունների վրա, ինչպիսիք են գեղագիտական առարկայի նկատմամբ հմայքը, միասնության և ինտենսիվության զգացումը, մինչդեռ մյուսներն ընդգծում են որոշակի հոգեբանական հեռավորություն գեղագիտական առարկայից այն իմաստով, որ էսթետիկ փորձառությունը անջատված է գործնական մտահոգություններից[111][113][114]։

Փոխակերպման փորձառությունները ներառում են արմատական վերափոխում, որը փորձառողին թողնում է դարձնում է այլ մարդ, իտարբերություն անցյալի[115]։ Փոխակերպման փորձառությունների օրինակներ են՝ երեխա ունենալը, պատերազմում կռվելը կամ կրոնական դարձի ենթարկվելը[115][116]։ Դրանք ներառում են հիմնարար փոփոխություններ և՛ համոզմունքների, և՛ հիմնական նախասիրությունների մեջ։ Պնդում են, որ փոխակերպման փորձառությունները ռացիոնալ ընտրության տեսության հակաօրինակն են, քանի որ այն անձը, որը կողմ կամ դեմ որոշում է կայացնում, չի կարող իմանալ, թե ինչպիսին կլինի դրա արդյունքը։ Դա կարող է լինել նաև այն պատճառով, որ պարզ չէ, թե արդյոք որոշումը պետք է հիմնված լինի նախապատվությունների վրա թե վերափոխման արդյունքի[115][116][117]։

Տարբեր ոլորտներում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆենոմենոլոգիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆենոմենոլոգիան գիտություն է փորձի կառուցվածքի և բովանդակության մասին։ Այն ուսումնասիրում է երևույթները, այսինքն. իրերի տեսքը առաջին դեմքի տեսանկյունից[4][118]։ Այս կերպ ուսումնասիրվում են փորձառությունների մեծ բազմազանություն, ներառյալ ընկալումը, հիշողությունը, երևակայությունը, միտքը, ցանկությունը, հույզը և ազատությունը[119]։ Ըստ ավանդական ֆենոմենոլոգիայի, փորձառության բոլոր տեսակների մեջ հայտնաբերված մեկ կարևոր կառուցվածքը միտումնավորությունն է, ինչը նշանակում է, որ ամբողջ փորձը իրականում ինչ-որ բանի փորձ է[4][118]։ Այս առումով փորձը միշտ ուղղված է որոշակի առարկաների՝ իր ներկայացուցչական բովանդակության միջոցով։ Փորձառությունները կարևոր իմաստով տարբերվում են փորձառության առարկաներից, քանի որ փորձառությունները ոչ միայն ներկայացվում են, այլ մարդիկ ապրում են դրանց միջոցով[119]։ Ֆենոմենոլոգիան նաև զբաղվում է երևույթների հնարավորության պայմանների ուսումնասիրությամբ, որոնք կարող են տարբեր կերպ ձևավորել փորձը տարբեր մարդկանց համար։ Այս պայմանները ներառում են նկարազարդումը, մշակույթը, լեզուն և սոցիալական ծագումը[4][118]։

Կան ֆենոմենոլոգիայի տարբեր ձևեր, որոնք օգտագործում են տարբեր մեթոդներ[118][119]։ Էդմունդ Հուսերլի հետ կապված ավանդական ֆենոմենոլոգիայում կենտրոնական տեղն է զբաղեցնում այսպես կոչված դարաշրջանը, որը նաև կոչվում է բրաքեր։ Դրանում հետազոտողը դադարեցնում է իրենց դատողությունը փորձառու առարկաների արտաքին գոյության մասին, որպեսզի կենտրոնանա բացառապես բուն փորձի կառուցվածքի վրա, այսինքն. այն մասին, թե ինչպես են ներկայացված այդ օբյեկտները.[118][120]: Փորձի բովանդակության ուսումնասիրության կարևոր մեթոդը կոչվում է էիդետիկ վարիացիա։ Այն նպատակ ունի պարզել դրանց էությունը՝ պատկերացնելով խնդրո առարկա առարկան, փոփոխելով դրա առանձնահատկությունները և գնահատելով, թե արդյոք օբյեկտը կարող է գոյատևել այս երևակայական փոփոխությունից։ Միայն այն հատկանիշները, որոնք հնարավոր չէ փոխել այս կերպ, պատկանում են օբյեկտի էությանը[121]։ Հերմենևտիկ ֆենոմենոլոգիան, ընդհակառակը, ավելի մեծ նշանակություն է տալիս փորձի հետ մեր նախապես գոյություն ունեցող ծանոթությանը[119]։ Այն փորձում է հասկանալ, թե ինչպես է այս նախաըմբռնումն իր հետ բերում մեկնաբանության տարբեր ձևեր, որոնք ձևավորում են փորձը և կարող են աղավաղումներ մտցնել դրա մեջ[122][123][124]։ Մյուս կողմից, նեյրոֆենոմենոլոգիան նպատակ ունի կամրջել ավանդական ֆենոմենոլոգիայի առաջին դեմքի տեսանկյունից և բնական գիտությունների կողմից հավանած երրորդ դեմքի մոտեցման միջև։ Դա տեղի է ունենում սուբյեկտիվ փորձի և ուղեղի օբյեկտիվ պրոցեսների միջև կապեր փնտրելով, օրինակ՝ ուղեղի սկանավորման օգնությամբ[119][125][126]։

Իմացաբանություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Փորձը, երբ ընկալվում է սենսացիայի տեսանկյունից, առանձնահատուկ հետաքրքրություն է ներկայացնում իմացաբանության համար։ Փորձի այս ձևի վրա հիմնված գիտելիքը կոչվում է «էմպիրիկ գիտելիք» կամ «գիտելիք a posteriori»[10]: Էմպիրիզմը այն թեզն է, որ ամբողջ գիտելիքը էմպիրիկ գիտելիք է, այսինքն. որ չկա գիտելիք, որն ի վերջո հիմնված չէ զգայական փորձի վրա։ Ավանդաբար, այս տեսակետին հակադրվում են ռացիոնալիստները, ովքեր ընդունում են, որ զգայական փորձը կարող է հիմնավորել գիտելիքը, բայց նաև թույլ է տալիս գիտելիքի այլ աղբյուրներ։ Օրինակ, որոշ ռացիոնալիստներ պնդում են, որ մարդիկ մաթեմատիկայի կամ բնածին կամ ինտուիտիվ գիտելիքներ ունեն, որոնք չեն հիմնվում զգայական փորձառությունների վրա հիմնված ընդհանրացումների վրա[127]։

Մեկ այլ խնդիր է հասկանալ, թե ինչպես է հնարավոր զգայական փորձառությունները արդարացնել համոզմունքները։ Համաձայն տեսակետներից մեկի՝ զգայական փորձառություններն իրենք համոզմունքի նման են այն իմաստով, որ դրանք ներառում են դրույթների բովանդակության հաստատում[10]։ Այս տեսակետի համաձայն՝ սպիտակ ձյուն տեսնելը ներառում է, ի թիվս այլ բաների, «ձյունը սպիտակ է» դրույթի հաստատումը[128]։ Հաշվի առնելով այս ենթադրությունը, փորձառությունները կարող են արդարացնել համոզմունքները այնպես, ինչպես համոզմունքները կարող են արդարացնել այլ համոզմունքներ, քանի որ դրանց առաջարկային բովանդակությունը գտնվում է միմյանց նկատմամբ համապատասխան տրամաբանական և բացատրական հարաբերությունների մեջ։ Բայց այս ենթադրությունն ունի բազմաթիվ ընդդիմախոսներ, ովքեր պնդում են, որ սենսացիաները ոչ հայեցակարգային են և, հետևաբար, ոչ առաջարկական[129]։ Նման տեսակետի համաձայն՝ հաստատումը, որ ձյունը սպիտակ է, արդեն մի բան է ավելացված զգայական փորձառությանը, որն ինքնին կարող է շատ ավելին լինել, քան սպիտակության մի հատվածի ներկայացումը[10]։ Ընկալողական փորձի նկատմամբ այս ոչ կոնցեպտուալիստական ​​մոտեցման խնդիրն այն է, որ այն դժվարությունների է հանդիպում բացատրելու, թե ինչպես են զգայական փորձառությունները կարող արդարացնել համոզմունքները, ինչպես, ըստ երևույթին, անում են[130]։ Այս խնդրից խուսափելու միջոցներից մեկն այս տեսքը հերքելն է՝ պնդելով, որ դրանք չեն արդարացնում համոզմունքները, այլ միայն համոզմունքներ են առաջացնում։ Արդարացման համահունչ տեսության վրա այս համոզմունքները դեռևս կարող են արդարացված լինել, ոչ թե դրանց համար պատասխանատու փորձառությունների պատճառով, այլ այն պատճառով, թե ինչպես են դրանք համապատասխանում մարդու մնացած համոզմունքներին[10]։

Արդարացման և գիտելիքի հետ իր առնչության պատճառով փորձը կենտրոնական դեր է խաղում էմպիրիկ ռացիոնալության համար[5]։ Արդյո՞ք ինչ-որ մեկի համար ռացիոնալ է հավատալ որոշակի պնդումին, ի թիվս այլ բաների, կախված է այս անձի ունեցած փորձառություններից[131][132]։ Օրինակ՝ ուսուցիչը կարող է արդարացված լինել՝ հավատալով, որ որոշակի աշակերտ կհանձնի քննություն՝ հիմնվելով դասարանում աշակերտի հետ ունեցած ուսուցչի փորձի վրա։ Բայց նույն համոզմունքը արդարացված չէր լինի օտարի համար, ով չունի այդ փորձառությունները։ Այս իմաստով ռացիոնալությունը հարաբերական է փորձի հետ։ Սա ենթադրում է, որ մի անձի համար կարող է ռացիոնալ լինել ընդունել որոշակի պահանջ, մինչդեռ մեկ այլ անձ կարող է ռացիոնալ կերպով մերժել նույն պահանջը[5][131][132]։

Գիտություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իմացաբանության մեջ փորձի դերի հետ սերտորեն կապված է նրա դերը գիտության մեջ[2][7]։ Հաճախ խոսվում է այն մասին, որ դիտողական փորձը կենտրոնական է գիտական ​​փորձերի համար։ Այս եղանակով ձեռք բերված ապացույցներն այնուհետև օգտագործվում են գիտական ​​տեսությունները հաստատելու կամ հերքելու համար։ Այս կերպ փորձը հանդես է գալիս որպես չեզոք արբիտր մրցակցող տեսությունների միջև[130][133][134]։ Օրինակ, Գալիլեո Գալիլեյի աստղագիտական ​​դիտարկումները մոլորակների ուղեծրերի վերաբերյալ օգտագործվել են որպես ապացույց Կոպեռնիկյան հեղափոխության ժամանակ, որտեղ ավանդական երկրակենտրոն մոդելը մերժվել է հօգուտ հելիոկենտրոն մոդելի։ Այս տեսակետի խնդիրն այն է, որ կարևոր է, որ գիտական ​​ապացույցները լինեն հրապարակային և հակասական[135]։ Սրա պատճառն այն է, որ տարբեր գիտնականներ պետք է կարողանան կիսել նույն ապացույցները, որպեսզի համաձայնության գան, թե որ վարկածն է ճիշտ։ Սակայն փորձը սովորաբար ընկալվում է որպես մասնավոր հոգեվիճակ, այլ ոչ թե որպես հանրության կողմից դիտարկվող երևույթ՝ դրանով իսկ կասկածի տակ դնելով նրա դերը՝ որպես գիտական ​​ապացույց[3][130][134][136]։

Մետաֆիզիկա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մետաֆիզիկայի հիմնական խնդիրը միտք-մարմին խնդիրն է։ Այն ներառում է այն հարցը, թե ինչպես կարելի է պատկերացնել մարմնի և մտքի հարաբերությունը[137][138]։ Ամենալայն իմաստով, այն վերաբերում է ոչ միայն փորձին, այլև մտքի ցանկացած ձևին, ներառյալ անգիտակից հոգեկան վիճակներին[138]։ Բայց պնդում էին, որ փորձն այստեղ հատուկ նշանակություն ունի, քանի որ փորձը հաճախ դիտվում է որպես մտքի պարադիգմատիկ ձև[139][140]։ Գաղափարը, որ «խնդիր» կա սկսելու համար, հաճախ գալիս է նրանով, թե որքան տարբեր են նյութը և փորձը[139][141]։ Ֆիզիկական հատկությունները, ինչպիսիք են չափը, ձևը և քաշը, հրապարակային են և վերագրվում են առարկաներին։ Մյուս կողմից, փորձառությունները մասնավոր են և վերագրվում են առարկաներին[138]։ Մեկ այլ կարևոր տարբերակիչ առանձնահատկությունն այն է, որ փորձառությունները միտումնավոր են, այսինքն՝ դրանք ուղղված են իրենցից տարբերվող առարկաներին[4][12]։ Բայց չնայած այս տարբերություններին, մարմինը և միտքը, կարծես, պատճառականորեն փոխազդում են միմյանց հետ, որը կոչվում է հոգեֆիզիկական պատճառաբանություն[142][143]։ Սա վերաբերում է և՛ այն բանին, թե ինչպես են ֆիզիկական իրադարձությունները, օրինակ՝ ինչ-որ մեկի ոտքին ընկած ժայռը, առաջացնում են փորձառություններ, ինչպես սուր ցավ, և ինչպես են փորձառությունները, ինչպիսին է ցավը դադարեցնելու մտադրությունը, առաջացնում ֆիզիկական իրադարձություններ, ինչպես օրինակ՝ ոտքը քարի տակից քաշելը[143]։

Ներկայացվել են միտք-մարմին խնդրի տարբեր լուծումներ[144]։ Դուալիզմը ավանդաբար կարևոր մոտեցում է։ Նա պնդում է, որ մարմիններն ու միտքը պատկանում են տարբեր գոյաբանական կատեգորիաների և գոյություն ունեն միմյանցից անկախ[138][145]։ Դուալիստների համար հիմնական խնդիրն այն է, որ արժանահավատ բացատրություն տրվի, թե ինչպես է հնարավոր նրանց փոխազդեցությունը կամ ինչու են նրանք կարծես փոխազդում։ Մոնիստները, ընդհակառակը, հերքում են գոյաբանական երկփեղկման այս տեսակը[146]։ Փոխարենը, նրանք պնդում են, որ ամենահիմնական մակարդակում գոյություն ունի միայն մեկ տեսակի սուբյեկտ։ Ըստ նյութապաշտության՝ ամեն ինչ ի վերջո նյութական է։ Այս տեսակետում միտքը կա՛մ գոյություն չունի, կա՛մ գոյություն ունի որպես մարմնի նյութական կողմ[147]։ Իդեալիզմի համաձայն՝ ամեն ինչ ի վերջո մտավոր է։ Այս տեսակետում նյութական առարկաները գոյություն ունեն միայն գաղափարների տեսքով և, հետևաբար, կախված են փորձից և այլ հոգեկան վիճակներից[148]։ Մոնիստները բախվում են բացատրելու խնդրին, թե ինչպես կարող են նույն գոյաբանական կատեգորիային պատկանել երկու տեսակի էակներ, որոնք այնքան տարբեր են թվում[139][141]։

Գիտակցության ծանր խնդիրը սերտորեն կապված խնդիր է։ Այն վերաբերում է բացատրելուն, թե ինչու են որոշ ֆիզիկական իրադարձություններ, ինչպիսիք են ուղեղի պրոցեսները, ուղեկցվում են գիտակցված փորձով, այսինքն՝ դրանց ենթարկվելը որոշակի ճանապարհ է զգում դեպի առարկան[149][150][150][151][151]։ Սա հատկապես տեղին է բնական գիտությունների տեսանկյունից, քանի որ թվում է, թե հնարավոր է, գոնե սկզբունքորեն, բացատրել մարդու վարքագիծը և ճանաչողությունը՝ առանց փորձի հղման։ Նման բացատրությունը կարող է տեղի ունենալ էլեկտրական ազդանշանների տեսքով տեղեկատվության մշակման հետ կապված։ Այս առումով, գիտակցության դժվար խնդիրը ցույց է տալիս բացատրական բացը ֆիզիկական աշխարհի և գիտակցված փորձի միջև[149][150][151] : Գոյություն ունի զգալի համընկնում միտք-մարմին խնդրին առաջարկվող լուծումների և գիտակցության դժվարին խնդրի լուծումների միջև[138][149]։

Հոգեբանություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեկ այլ տարաձայնություն էմպիրիստների և ռացիոնալիստների միջև, բացի նրանց իմացաբանական վեճից, վերաբերում է փորձի դերին հասկացությունների ձևավորման գործում[127]։ Հասկացությունները ընդհանուր հասկացություններ են, որոնք կազմում են մտածողության հիմնարար շինարարական բլոկները[152]։ Որոշ էմպիրիստներ կարծում են, որ բոլոր հասկացությունները ձեռք են բերվում փորձի միջոցով։ Սա երբեմն բացատրվում է այն պնդումով, որ հասկացությունները զուտ ընդհանրացումներ են, վերացականություններ կամ փորձի բնօրինակ բովանդակության պատճեններ[5]։ Տրամաբանական էմպիրիկները, օրինակ, օգտագործեցին այս գաղափարը՝ փորձելով նվազեցնել բոլոր էմպիրիկ նախադասությունների բովանդակությունը պրոտոկոլային նախադասությունների, որոնք ոչ այլ ինչ են արձանագրում, քան գիտնականների անմիջական փորձը[3]։ Այս գաղափարը ազդեցիկ է որոշ հասկացությունների համար, ինչպիսիք են «կարմիրը» կամ «շունը», որոնք կարծես թե ձեռք են բերվել իրենց օրինակների փորձի միջոցով։ Բայց վիճելի է, թե արդյոք դա ճիշտ է բոլոր հասկացությունների համար[3]։ Իմանուիլ Կանտը, օրինակ, պաշտպանում է ռացիոնալիստական դիրքորոշումը՝ պնդելով, որ փորձը պահանջում է որոշակի հասկացություններ այնքան հիմնարար, որ առանց դրանց հնարավոր չէր լինի։ Այս հասկացությունները, այսպես կոչված, կատեգորիաները չեն կարող ձեռք բերել փորձի միջոցով, քանի որ, ըստ Կանտի, դրանք փորձառության հնարավորության պայմաններ են։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ «Experience». Merriam-Webster Dictionary. 2023 թ․ մարտի 24. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 28-ին.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Sandkühler, Hans Jörg (2010). «Erfahrung». Enzyklopädie Philosophie. Meiner.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 Borchert, Donald (2006). «Experience». Macmillan Encyclopedia of Philosophy, 2nd Edition. Macmillan.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 Smith, David Woodruff (2018). «Phenomenology: 1. What is Phenomenology?». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 20-ին.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Gupta, Anil (2012). «An Account of Conscious Experience». Analytic Philosophy. 53 (1): 1–29. doi:10.1111/j.2153-960X.2012.00545.x.
  6. ↑ Jorba, Marta (2010). «Is There a Specific Experience of Thinking?». Theoria: An International Journal for Theory, History and Foundations of Science. 25 (2): 187–196. doi:10.1387/theoria.640. hdl:10810/39432. S2CID 170300928.
  7. ↑ 7,0 7,1 Masiello, R. J. «Experience». New Catholic Encyclopedia.
  8. ↑ Mittelstraß, Jürgen (2005). «Erfahrung». Enzyklopädie Philosophie und Wissenschaftstheorie. Metzler. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հոկտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2024 թ․ մարտի 13-ին.
  9. ↑ «Experience». Merriam-Webster. Վերցված է 2020 թ․ հուլիսի 16-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Honderich, Ted (2005). «experience». The Oxford Companion to Philosophy. Oxford University Press.
  11. ↑ Strawson, Galen (2011). «Cognitive Phenomenology: Real Life». Cognitive Phenomenology. Oxford University Press: 285–325. doi:10.1093/acprof:oso/9780199579938.003.0013. ISBN 978-0-19-957993-8.
  12. ↑ 12,0 12,1 Jackson, Frank (2004 թ․ հունվարի 1). «Chapter 6 - Representation and Experience». Representation in Mind (անգլերեն). Elsevier. էջեր 107–124. doi:10.1016/B978-008044394-2/50009-9. ISBN 9780080443942.
  13. ↑ Pitt, David (2020). «Mental Representation». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Crane, Tim (2009). «Intentionalism». The Oxford Handbook to the Philosophy of Mind. Oxford: Oxford University Press. էջեր 474–93.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Siewert, Charles (2017). Consciousness and Intentionality. Metaphysics Research Lab, Stanford University. {{cite encyclopedia}}: |website= ignored (օգնություն)
  16. ↑ Strawson, Galen (2005). «Intentionality and Experience: Terminological Preliminaries». Phenomenology and Philosophy of Mind. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927245-7.
  17. ↑ Kriegel, Uriah (2013). «Chapter 1: The Phenomenal Intentionality Research Program». Phenomenal intentionality. New York: Oxford University Press. ISBN 9780199764297.
  18. ↑ Chalmers, David J. (2004). «The Representational Character of Experience». The Future for Philosophy. Oxford University Press. էջեր 153–181.
  19. ↑ Park, Thomas (2017). «Pain, Perception, and the Appearance-Reality Distinction». Philosophical Analysis. 2017 (38): 205–237.
  20. ↑ Forman, Robert Kc (1990). «Introduction: Mysticism, Constructivism, and Forgetting». The Problem of Pure Consciousness: Mysticism and Philosophy. Oxford University Press. էջ 8.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Kelly, Sean Dorrance (2001). «Demonstrative Concepts and Experience». Philosophical Review. 110 (3): 397–420. doi:10.1215/00318108-110-3-397.
  22. ↑ 22,0 22,1 Alston, William P. (2002). «Sellars and the "myth of the given"». Philosophy and Phenomenological Research. 65 (1): 69–86. doi:10.1111/j.1933-1592.2002.tb00183.x. JSTOR 3071107.
  23. ↑ «myth of the given». Oxford Reference (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
  24. ↑ Hicks, Michael R. (2020). «Sellars, Price, and the Myth of the Given». Journal for the History of Analytical Philosophy. 8 (7). doi:10.15173/jhap.v8i7.4270.
  25. ↑ Alston, William P. (2002). «Sellars and the "Myth of the Given"». Philosophy and Phenomenological Research. 65 (1): 69–86. doi:10.1111/j.1933-1592.2002.tb00183.x.
  26. ↑ Hatfield, Gary (2021). «Sense Data». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
  27. ↑ Coates, Paul. «Sense-Data». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
  28. ↑ Adams, E. M. (1958). «The Nature of the Sense-Datum Theory». Mind. 67 (266): 216–226. doi:10.1093/mind/LXVII.266.216. ISSN 0026-4423. JSTOR 2251112.
  29. ↑ «Epistemology – Perception and knowledge: Realism». Encyclopædia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
  30. ↑ Crane, Tim; French, Craig (2021). «The Problem of Perception». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 23-ին.
  31. ↑ Lyons, Jack (2017). «Epistemological Problems of Perception». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 23-ին.
  32. ↑ Siewert, Charles (2004). «Is Experience Transparent?». Philosophical Studies. 117 (1/2): 15–41. doi:10.1023/B:PHIL.0000014523.89489.59. ISSN 0031-8116. JSTOR 4321434. S2CID 170961261.
  33. ↑ Chediak, Karla (2016). «Intentionalism and the Problem of the Object of Perception». Trans/Form/Ação. 39 (2): 87–100. doi:10.1590/S0101-31732016000200005.
  34. ↑ 34,0 34,1 Mitchell, Jonathan (2020 թ․ սեպտեմբերի 12). «Another Look at Mode Intentionalism». Erkenntnis (անգլերեն). 87 (6): 2519–2546. doi:10.1007/s10670-020-00314-4. ISSN 1572-8420.
  35. ↑ Pace, Michael (2007). «Blurred Vision and the Transparency of Experience». Pacific Philosophical Quarterly. 88 (3): 328–354. doi:10.1111/j.1468-0114.2007.00296.x.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 36,4 36,5 36,6 Crane, Tim; French, Craig (2021). «The Problem of Perception: 1. Our Ordinary Conception of Perceptual Experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  37. ↑ Silins, Nicholas (2019). «Perceptual Experience and Perceptual Justification». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 38,5 Hirst, R. «Encyclopedia of Philosophy: Perception».
  39. ↑ Stokes, Dustin; Matthen, Mohan; Biggs, Stephen (2014). «Sorting the senses». Perception and Its Modalities. Oxford University Press.
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 Crane, Tim; French, Craig (2021). «The Problem of Perception: 3. Theories of Experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  41. ↑ Coates, Paul. «Sense-Data». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 Perrin, Denis; Michaelian, Kourken; Sant’Anna, André (2020). «The Phenomenology of Remembering Is an Epistemic Feeling». Frontiers in Psychology. 11: 1531. doi:10.3389/fpsyg.2020.01531. ISSN 1664-1078. PMC 7350950. PMID 32719642.
  43. ↑ 43,0 43,1 Gardiner, J. M. (2001 թ․ սեպտեմբերի 29). «Episodic memory and autonoetic consciousness: a first-person approach». Philosophical Transactions of the Royal Society of London. Series B, Biological Sciences. 356 (1413): 1351–1361. doi:10.1098/rstb.2001.0955. ISSN 0962-8436. PMC 1088519. PMID 11571027.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 Michaelian, Kourken; Sutton, John (2017). «Memory: 3. Episodicity». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  45. ↑ Tulving, Endel. «Learning and Memory: Episodic Memory».
  46. ↑ Michaelian, Kourken; Sutton, John (2017). «Memory: 4. Mnemicity». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 47,3 Liao, Shen-yi; Gendler, Tamar (2020). «Imagination». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 3-ին.
  48. ↑ Russell, Bertrand (1915). «Sensation and Imagination». The Monist. 25 (1): 28–44. doi:10.5840/monist191525136.
  49. ↑ 49,0 49,1 Manser, A. R. «Encyclopedia of Philosophy: Imagination». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 3-ին.
  50. ↑ Neville, Robert Cummings. «Encyclopedia of Science and Religion: Imagination». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 3-ին.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 Kind, Amy (2020). «Imaginative Experience». Oxford Handbook of Philosophy of Consciousness. Oxford University Press.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 52,3 52,4 52,5 Kazdin, Alan E., ed. (2000). «Thinking: An Overview». Encyclopedia of Psychology. American Psychological Association. ISBN 978-1-55798-187-5.
  53. ↑ Zajonc, Robert B. «International Encyclopedia of the Social Sciences: Thinking». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 54,3 Borchert, Donald (2006). «Thinking». Macmillan Encyclopedia of Philosophy, 2nd Edition. Macmillan.
  55. ↑ 55,0 55,1 Honderich, Ted (2005). «Thinking». The Oxford Companion to Philosophy. Oxford University Press.
  56. ↑ Frauenstädt, Julius (1871). «Urteil». Ein philosophisches Wörterbuch, nach Arthur Schopenhauers sämmtlichen Schriften und handschriftlichem Nachlaß bearbeitet. Leipzig: Brockhaus.
  57. ↑ Frauenstädt, Julius (1871). «Schließen». Ein philosophisches Wörterbuch, nach Arthur Schopenhauers sämmtlichen Schriften und handschriftlichem Nachlaß bearbeitet. Leipzig: Brockhaus.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 58,3 «Thought - Types of thinking». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 9-ին.
  59. ↑ Pallies, Daniel (2021). «An Honest Look at Hybrid Theories of Pleasure». Philosophical Studies. 178 (3): 887–907. doi:10.1007/s11098-020-01464-5. ISSN 0031-8116. S2CID 219440957.
  60. ↑ Lopez, Shane J. (2009). «Pleasure». The Encyclopedia of Positive Psychology. Wiley-Blackwell.
  61. ↑ 61,0 61,1 Katz, Leonard D. (2016). «Pleasure». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 29-ին.
  62. ↑ 62,0 62,1 Borchert, Donald (2006). «Pleasure». Macmillan Encyclopedia of Philosophy, 2nd Edition. Macmillan.
  63. ↑ 63,0 63,1 Tomlinson, Lucy (2019). «0. Introduction: Problems of Pleasure and Contemporary Theories of Pleasure». Pleasure Three Ways: Phenomenological, Attitudinal, Representational (PDF) (անգլերեն). University of Manchester.
  64. ↑ Johnson, Gregory. «Theories of Emotion». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 4-ին.
  65. ↑ 65,0 65,1 65,2 65,3 Scarantino, Andrea; de Sousa, Ronald (2021). «Emotion: 2. Three Traditions in the Study of Emotions: Emotions as Feelings, Evaluations, and Motivations». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 4-ին.
  66. ↑ 66,0 66,1 Scherer KR (2005). «What are emotions? And how can they be measured?». Social Science Information. 44 (4): 693–727. doi:10.1177/0539018405058216. S2CID 145575751.
  67. ↑ Scarantino, Andrea (2018). «The Philosophy of Emotions and Its Impact on Affective Science». Handbook of Emotions (4th ed.).
  68. ↑ Ackerman, Courtney (2019 թ․ ապրիլի 27). «What are Positive and Negative Emotions and Do We Need Both?». Վերցված է 2023 թ․ մարտի 28-ին.
  69. ↑ Robinson, Jorgianne Civey. «International Encyclopedia of the Social Sciences: Mood». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  70. ↑ Scarantino, Andrea; de Sousa, Ronald (2021). «Emotion: 4. Emotions and Intentional Objects». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  71. ↑ Siemer, Matthias (2009). «Mood Experience: Implications of a Dispositional Theory of Moods». Emotion Review. 1 (3): 256–263. doi:10.1177/1754073909103594. S2CID 145737449.
  72. ↑ Fish, William (2005). «Emotions, Moods, and Intentionality». Intentionality: Past and Future (Value Inquiry Book Series, Volume 173). Rodopi NY.
  73. ↑ Lane, Andrew M.; Beedie, Christopher; Terry, Peter C. (2005). «Distinctions Between Emotion and Mood». Cognition and Emotion. 19 (6): 847–878. doi:10.1080/02699930541000057. hdl:2436/12841. S2CID 18437088.
  74. ↑ Kriegel, Uriah (2019). «The Intentional Structure of Moods». Philosophers' Imprint. 19: 1–19.
  75. ↑ Gallegos, Francisco (2017). «Moods Are Not Colored Lenses: Perceptualism and the Phenomenology of Moods». Philosophia. 45 (4): 1497–1513. doi:10.1007/s11406-017-9820-5. S2CID 151524606.
  76. ↑ Strandberg, Caj (2012). «Expressivism and Dispositional Desires: 2. a distinction in mind». American Philosophical Quarterly. 49 (1): 81–91.
  77. ↑ Bartlett, Gary (2018). «Occurrent States». Canadian Journal of Philosophy. 48 (1): 1–17. doi:10.1080/00455091.2017.1323531. S2CID 220316213.
  78. ↑ Kriegel, Uriah (2015). «2. Conative Phenomenology». The Varieties of Consciousness. Oxford University Press.
  79. ↑ Parmisano, S. F. «New Catholic Encyclopedia: Desire». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  80. ↑ Pettit, Philip. «Desire - Routledge Encyclopedia of Philosophy». www.rep.routledge.com (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 4-ին.
  81. ↑ Sandkühler, Hans Jörg (2010). «Begehren/Begierde». Enzyklopädie Philosophie. Meiner.
  82. ↑ 82,0 82,1 Honderich, Ted (2005). «desire». The Oxford Companion to Philosophy. Oxford University Press.
  83. ↑ Mele, Alfred R. (2003). «7. Motivational Strength». Motivation and Agency. Oxford University Press.
  84. ↑ Schroeder, Timothy (2010). «Desire: philosophical issues». WIREs Cognitive Science (անգլերեն). 1 (3): 363–370. doi:10.1002/wcs.3. ISSN 1939-5086. PMID 26271376.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 85,3 85,4 Schlosser, Markus (2019). «Agency». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 9-ին.
  86. ↑ 86,0 86,1 Mylopoulos, Myrto; Shepherd, Joshua (2020 թ․ հուլիսի 9). The Experience of Agency (անգլերեն). doi:10.1093/oxfordhb/9780198749677.013.8. ISBN 978-0-19-874967-7.
  87. ↑ Mele AR (1995). «Motivation: Essentially Motivation-Constituting Attitudes». Philosophical Review. 104 (3): 387–423. doi:10.2307/2185634. JSTOR 2185634.
  88. ↑ Miller C (2008). «Motivation in Agents». Noûs. 42 (2): 222–266. doi:10.1111/j.1468-0068.2008.00679.x.
  89. ↑ Wall, David (2009). «Are There Passive Desires?». Dialectica. 63 (2): 133–155. doi:10.1111/dltc.2009.63.issue-2.
  90. ↑ Moore, James W. (2016 թ․ օգոստոսի 29). «What Is the Sense of Agency and Why Does it Matter?». Frontiers in Psychology. 7: 1272. doi:10.3389/fpsyg.2016.01272. ISSN 1664-1078. PMC 5002400. PMID 27621713.
  91. ↑ Kawabe, Takahiro; Roseboom, Warrick; Nishida, Shin'ya (2013 թ․ հուլիսի 22). «The sense of agency is action–effect causality perception based on cross-modal grouping». Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 280 (1763): 20130991. doi:10.1098/rspb.2013.0991. ISSN 0962-8452. PMC 3774240. PMID 23740784.
  92. ↑ 92,0 92,1 Moore, James W. (2016). «What Is the Sense of Agency and Why Does it Matter?». Frontiers in Psychology. 7: 1272. doi:10.3389/fpsyg.2016.01272. ISSN 1664-1078. PMC 5002400. PMID 27621713.
  93. ↑ 93,0 93,1 93,2 Facco, Enrico; Pederzoli, Luciano; Tressoldi, Patrizio E. (2019). «Non-Ordinary Experiences of Consciousness: Expressions of Our True Nature». SSRN Electronic Journal. Elsevier BV. doi:10.2139/ssrn.3510213. ISSN 1556-5068. SSRN 3510213.
  94. ↑ 94,0 94,1 Revonsuo, Antti; Kallio, Sakari; Sikka, Pilleriin (2009). «What is an Altered State of Consciousness?». Philosophical Psychology. 22 (2): 187–204. doi:10.1080/09515080902802850. S2CID 55819447.
  95. ↑ 95,0 95,1 95,2 Webb, Mark (2017). «Religious Experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  96. ↑ 96,0 96,1 Wynn, Mark (2016). «Phenomenology of Religion: 1. The phenomenology of religious experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  97. ↑ 97,0 97,1 97,2 Clark, Kelly James. «Religious Epistemology: 3e. Religious Experience». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  98. ↑ Hayward, Rhodri. «The Oxford Companion to the Body: Out-of-body experiences». Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  99. ↑ Fischer, John Martin; Mitchell-Yellin, Benjamin (2016). «1. Introduction». Near-Death Experiences: Understanding Visions of the Afterlife. Oxford University Press USA.
  100. ↑ «Near-death experience». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  101. ↑ Blackmore, Susan (1984). «A postal survey of OBEs and other experiences» (PDF). The Journal of the American Society for Psychical Research. 52 (796): 225–244.
  102. ↑ Fischer, John Martin; Mitchell-Yellin, Benjamin (2016). «12. Confirmation Bias». Near-Death Experiences: Understanding Visions of the Afterlife. Oxford University Press USA.
  103. ↑ Jäger, Christoph (2017 թ․ սեպտեմբեր). «Religious experience and the probability of theism: comments on Swinburne». Religious Studies (անգլերեն). 53 (3): 353–370. doi:10.1017/S0034412517000191. ISSN 0034-4125. S2CID 171523193.
  104. ↑ Byerly, T. Ryan (2019). «The Awe-Some Argument for Pantheism». European Journal for Philosophy of Religion. 11 (2): 1–21. doi:10.24204/ejpr.v11i2.2968. S2CID 197708001.
  105. ↑ «Philosophy of mind - The soul and personal identity». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 8-ին.
  106. ↑ Fischer, John Martin; Mitchell-Yellin, Benjamin (2016). «10. Near-Death Experiences, Transformation, and the Afterlife». Near-Death Experiences: Understanding Visions of the Afterlife. Oxford University Press USA.
  107. ↑ Lommel, Pim van (2006). «Near-Death Experience, Consciousness, and the Brain: A New Concept About the Continuity of Our Consciousness Based on Recent Scientific Research on Near-Death Experience in Survivors of Cardiac Arrest». World Futures. 62 (1 & 2): 134–151. doi:10.1080/02604020500412808.
  108. ↑ Dell’Olio, Andrew J. (2010). «Do Near-Death Experiences Provide a Rational Basis for Belief in Life After Death?». Sophia. 49 (1): 113–128. doi:10.1007/s11841-009-0154-z. S2CID 145057993.
  109. ↑ 109,0 109,1 Kazdin, Alan E., ed. (2000). «Flow». Encyclopedia of Psychology. American Psychological Association. ISBN 978-1-55798-187-5.
  110. ↑ 110,0 110,1 Lopez, Shane J. (2009). «Flow». The Encyclopedia of Positive Psychology. Wiley-Blackwell.
  111. ↑ 111,0 111,1 Marković, Slobodan (2012 թ․ հունվարի 12). «Components of aesthetic experience: aesthetic fascination, aesthetic appraisal, and aesthetic emotion». i-Perception. 3 (1): 1–17. doi:10.1068/i0450aap. ISSN 2041-6695. PMC 3485814. PMID 23145263.
  112. ↑ Eaton, Marcia Muelder. «Aesthetic Experience». www.encyclopedia.com. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  113. ↑ Shelley, James (2020). «The Concept of the Aesthetic: 2.4 Aesthetic Experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  114. ↑ «Aesthetics - The aesthetic experience». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  115. ↑ 115,0 115,1 115,2 Paul, L. A. (2015). «Précis of Transformative Experience». Philosophy and Phenomenological Research. 91 (3): 760–765. doi:10.1111/phpr.12249.
  116. ↑ 116,0 116,1 Pettigrew, Richard (2015). «Transformative Experience and Decision Theory». Philosophy and Phenomenological Research. 91 (3): 766–774. doi:10.1111/phpr.12240. hdl:1983/b4796dab-2003-4e0b-99ef-9c3bc276b547.
  117. ↑ Campbell, Tim; Mosquera, Julia (2020). «Transformative Experience and the Shark Problem». Philosophical Studies. 177 (11): 3549–3565. doi:10.1007/s11098-019-01382-1. S2CID 213752362.
  118. ↑ 118,0 118,1 118,2 118,3 118,4 Smith, Joel. «Phenomenology». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 10-ին.
  119. ↑ 119,0 119,1 119,2 119,3 119,4 Smith, David Woodruff (2018). «Phenomenology: 2. The Discipline of Phenomenology». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 10-ին.
  120. ↑ Beyer, Christian (2020). «Edmund Husserl: 5. The phenomenological epoché». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 10-ին.
  121. ↑ Drummond, John J. (2009). «Eidetic variation». Historical Dictionary of Husserl's Philosophy. Scarecrow Press.
  122. ↑ Laverty, Susann M. (2003 թ․ սեպտեմբերի 1). «Hermeneutic Phenomenology and Phenomenology: A Comparison of Historical and Methodological Considerations». International Journal of Qualitative Methods (անգլերեն). 2 (3): 21–35. doi:10.1177/160940690300200303. ISSN 1609-4069. S2CID 145728698.
  123. ↑ George, Theodore (2021). «Hermeneutics: 1. Interpretive Experience». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 10-ին.
  124. ↑ Sammel, Ali (2003 թ․ հունվարի 1). «An Invitation to Dialogue: Gadamer, Hermeneutic Phenomenology, and Critical Environmental Education». Canadian Journal of Environmental Education (CJEE). 8 (1): 155–168. ISSN 1205-5352.
  125. ↑ Bockelman, Patricia; Reinerman-Jones, Lauren; Gallagher, Shaun (2013). «Methodological lessons in neurophenomenology: Review of a baseline study and recommendations for research approaches». Frontiers in Human Neuroscience. 7: 608. doi:10.3389/fnhum.2013.00608. ISSN 1662-5161. PMC 3794193. PMID 24133430.
  126. ↑ Berkovich-Ohana, Aviva; Dor-Ziderman, Yair; Trautwein, Fynn-Mathis; Schweitzer, Yoav; Nave, Ohad; Fulder, Stephen; Ataria, Yochai (2020). «The Hitchhiker's Guide to Neurophenomenology – The Case of Studying Self Boundaries With Meditators». Frontiers in Psychology. 11: 1680. doi:10.3389/fpsyg.2020.01680. ISSN 1664-1078. PMC 7385412. PMID 32793056.
  127. ↑ 127,0 127,1 Markie, Peter; Folescu, M. (2021). «Rationalism vs. Empiricism». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  128. ↑ Oppy, Graham. «Propositional attitudes». Routledge Encyclopedia of Philosophy (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  129. ↑ Balog, Katalin (2009). «Jerry Fodor on Non-Conceptual Content». Synthese. 167 (3): 311–320. doi:10.1007/s11229-009-9585-x. S2CID 18583257.
  130. ↑ 130,0 130,1 130,2 DiFate, Victor. «Evidence». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 11-ին.
  131. ↑ 131,0 131,1 Audi, Robert (2003). «Précis of the Architecture of Reason». Philosophy and Phenomenological Research. 67 (1): 177–180. doi:10.1111/j.1933-1592.2003.tb00031.x.
  132. ↑ 132,0 132,1 Rescher, Nicholas (1988). «10. The Universality of the Rational». Rationality: A Philosophical Inquiry Into the Nature and the Rationale of Reason. Oxford University Press.
  133. ↑ Crupi, Vincenzo (2021). «Confirmation». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 13-ին.
  134. ↑ 134,0 134,1 Kelly, Thomas (2016). «Evidence». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 11-ին.
  135. ↑ «Copernican Revolution». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
  136. ↑ Gage, Logan Paul (2014). «1. Introduction: Two Rival Conceptions of Evidence». Objectivity and Subjectivity in Epistemology: A Defense of the Phenomenal Conception of Evidence (PhD Thesis). Baylor University.
  137. ↑ Borchert, Donald (2006). «Mind–Body Problem». Macmillan Encyclopedia of Philosophy, 2nd Edition. Macmillan.
  138. ↑ 138,0 138,1 138,2 138,3 138,4 Robinson, Howard (2020). «Dualism: 1.1 The Mind–Body Problem». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  139. ↑ 139,0 139,1 139,2 Pernu, Tuomas K. (2017). «The Five Marks of the Mental». Frontiers in Psychology (English). 8: 1084. doi:10.3389/fpsyg.2017.01084. ISSN 1664-1078. PMC 5500963. PMID 28736537.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
  140. ↑ Bourget, David; Mendelovici, Angela (2019). «Phenomenal Intentionality: 2. The phenomenal intentionality theory». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  141. ↑ 141,0 141,1 Kim, Jaegwon (2006). «1. Introduction». Philosophy of Mind (Second ed.). Boulder: Westview Press.
  142. ↑ Lowe, E. J. (1992). «The Problem of Psychophysical Causation». Australasian Journal of Philosophy. 70 (3): 263–76. doi:10.1080/00048409212345161.
  143. ↑ 143,0 143,1 Robb, David; Heil, John (2021). «Mental Causation». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  144. ↑ «Philosophy of mind - Traditional metaphysical positions». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  145. ↑ Calef, Scott. «Dualism and Mind». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  146. ↑ Schaffer, Jonathan (2018). «Monism». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  147. ↑ «Materialism». Encyclopedia Britannica (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  148. ↑ Guyer, Paul; Horstmann, Rolf-Peter (2021). «Idealism: 1. Introduction». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 12-ին.
  149. ↑ 149,0 149,1 149,2 Weisberg, Josh. «Hard Problem of Consciousness». Internet Encyclopedia of Philosophy. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
  150. ↑ 150,0 150,1 150,2 Vasilyev, Vadim V. (2009). «"The Hard Problem of Consciousness" and Two Arguments for Interactionism». Faith and Philosophy. 26 (5): 514–526. doi:10.5840/faithphil200926552.
  151. ↑ 151,0 151,1 151,2 McClelland, Tom (2017). «The Problem of Consciousness: Easy, Hard or Tricky?». Topoi. 36 (1): 17–30. doi:10.1007/s11245-014-9257-4. S2CID 145287229.
  152. ↑ Margolis, Eric; Laurence, Stephen (2021). «Concepts». The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 28-ին.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Փորձնական_գիտելիք&oldid=9822671» էջից