«Ջունո I»–ի խմբագրումների տարբերություն
Նոր էջ «{{Տեղեկաքարտ Հրթիռ | անուն = Ջունո I | Ճշգրիտ անունը = Juno I | Պատկեր = Juno-1 explorer-2.jpg | Նկարագիր = Ջունո I հ...»: |
(Տարբերություն չկա)
|
10:39, 21 Մարտի 2020-ի տարբերակ
Ջունո I | |
---|---|
Juno I | |
Ջունո I հրթիռը արձակման պահին | |
Տեսակ | կրող հրթիռ |
Նախագծող | Ռեդսթոունի արսենալ |
Կոնստրուկտոր | Վերներ ֆոն Բրաուն |
Արտադրող | Քրայսլեր |
Կարգավիճակ | չի օգտագործվում |
Արձակումների քանակ | 6 |
Հաջողված | 3 |
Անհաջող | 3 |
Առաջին արձակում | 31 հունվարի 1958 |
Վերջին արձակում | 23 հոկտեմբերի 1959 |
Աստիճանների քանակ | 4 |
Քաշ | 29,060 կգ |
Երկարություն | 21,2 մ |
Տրամագիծ | 1,78 մ |
Օգտակար բեռ | 11 կգ |
Շարժիչ | Ա-7 |
Ջունո I (անգլ.՝ Juno I), ԱՄՆ կրող հրթիռ, ստեղծվել է 1958 թվականին, նախագծման հիմքում է ընկած Յուպիտեր C) հրթիռը: Այս հրթռի օգնությամբ է դուրս բերվել Երկրի ուղեծիր ԱՄՆ առաջին արհեստական արբանյակը՝ Էքսփլորոր-1-ը (անգլ.՝ Explorer-1): Հաճախ շփոթում են Ջունո II կրող հրթիռի հետ, որը նախագծվել էր PGM-19 Յուպիտեր միջին հեռահարության բալիստիկ հրթիռի հիման վրա:
Նախագծում
Ջունո I հրթիռը բաղկացած է Յուպիտեր-C հրթիռից, որին ավելացվել էր չորրորդ աստիճան: Հրթիռի չորրորդ աստիճանը իրենից ներկայացնում էր մեկ «Բեյբի սերժանտ» հրթիռ: Այս հրթիռի համակցման սխեման նախագծել էր Վերներ ֆոն Բրաունը 1956 թվականին իր Օրբիտեր նախագծի շրջանակներում: Չորս աստճան ունեցող Ջունո I-ը և երեք աստիճանանոց Յուպիտեր-C-ն ունեին միևնույն երկարությունը (21,2 մետր), Ջունո I-ի չորրորդ աստիճանը գտնվում էր երրորդ աստիճանի քթամասային կոնի տակ:
Հրթիռն անվանվեց Հռոմեական դիցարանի աստվածուհի Ջունոյի անունով, որպես Յուպիտեր-C-ի արբանյակների արձակման համար նախատեսված տարբերակ: Անվանումը առաջարկել էր այն ժամանակվա ՌՇԼ տնօրեն Բիլլ Պիկերինգը 1957 թվականի նոյեմբերին: Չորրորդ աստիճանով Յուպիտեր-C-ի առաջին հաջողված արձակումը տեղի ունեցավ 1958 թվականի փետրվարի 1-ին, որի արդյունքում ուղեծիր դուրս բերվեց Էքսփլորոր-1 արբանյակը[1]:
Թռիչքների ցանկ
Չնայած այն հանգամանքին, որ Էքսփլորեր-1 արբանյակի արձակումը հսկայական հաջողություն էր ԱՄՆ տիեզերական ծրագրի համար, դրան հաջորդած հինգ արձակումներից միայն երկուսն էին հաջող անցել, որոնց արդյունքում տիեզերք էին արձակվել Էքսփլորեր-3 և 4 արբանյակները: Ջունո I ծրագրի հարաբերական հաջողությունից հետո Վերներ ֆոն Բրաունը նախագծեց Ջունո II հրթիռը, վերցնելով որպես հիմք PGM-19 Յուպիտեր հրթիռի առաջին աստիճանը:
հ/հ | Ամսաթիվ / ժամ | Հրթիռ, կոնֆիգուրացիա |
Արձակման վայր | Օգտակար բեռ | Բեռի քաշը | Արդյունք | |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | 1 փետրվարի 1958 03:47 |
Ջունո I | LC-26A | Էքսփլորեր-1 | 22 կգ | Հաջող | |
Ջունո I-ի առաջին թռիչք: Առաջին ԱՄՆ արհեստական արբանյակի արձակում: | |||||||
2 | 5 մարտի 1958 18:27 |
Ջունո I | LC-26A | Էքսփլորեր-2 | 23 կգ | Վթար | |
Չորրորդ աստիճանի վթար | |||||||
3 | 26 մարտի 1958 17:38 |
Ջունո I | LC-5 | Էքսփլորեր-3 | 23 կգ | Հաջող | |
4 | 26 հուլիսի 1958 15:00 |
Ջունո I | LC-5 | Էքսփլորեր-4 | 29 կգ | Հաջող | |
5 | 24 օգոստոսի 1958 06:17 |
Ջունո I | LC-5 | Էքսփլորեր-5 | 29 կգ | Վթար | |
Առաջին և երկրորդ աստիճանները անջատումից հետո բախվեցին իրար | |||||||
6 | 23 հոկտեմբերի 1958 03:21 |
Ջունո I | LC-5 | Փարոս արբանյակ | 23 կգ | Վթար | |
Երկրորդ աստիճանի վաղ անջատում |
Ծանոթագրություններ
- ↑ Bello, Francis (1959). «The Early Space Age». Fortune. Արխիվացված է օրիգինալից November 3, 2013-ին. Վերցված է June 5, 2012-ին.