Սնանկություն, ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձի փաստացի անկարողությունը մարելու բոլոր պարտատերերի պարտքերը։
Սնականության հետ կապված հարաբերությունները նախկինում կարգավորվում էին «Անվճարունակության (սնանկության) մասին» Հայաստանի2003 թվականի դեկտեմբերի 17-ի ՀՕ-17-Ն օրենքով, իսկ ներկայումս գործում է «Սնանկության մասին» Հայաստանի 2006 թվականի դեկտեմբերի 25-ին ընդունված ՀՕ-51-Ն օրենքը։ Օրենքն ուժի մեջ է մտել 2007 թվականի փետրվարի 10-ից[1]։
Անվճարունակությունը կանխորոշված է հենց շուկայական հարաբերությունների բնույթով, որը մշտապես կապված է ձեռնարկատիրական գործունեության վերջնական արդյունքների ստացման անորուշության կամ ներդրված գումարը կորցնելու ռիսկի հետ։
Սնանկությունը լինում է երկու տեսակ՝ կամավոր՝ սեփական նախաձեռնությամբ (կամավոր սնանկության դիմում) և հարկադրված (պարտատիրոջ պահանջով), եթե պարտապանն անվճարունակ է։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 439)։
