Մասնակից:Անահիտ Ավագյան/Ավազարկղ7

իկյկյյկյկ

Բռնի ամուսնություն, ամուսնություն, որն գրանցվում է ամուսիններից մեկի կամ երկուսի կամքին հակառակ կամ առանց համաձայնության:

Բռնի ամուսնությունը այժմ էլ կիրառվում է Հարավային Ասիայիում, Արևելյան Ասիայում և Աֆրիկայում և Արևմուտքում ապրող այդ երկրներից ներգաղթյալների շրջանում:

Родственные понятия

Բռնի ամուսնությունը տարբերվում է պայմանավորվածությամբ ամուսնությունից, որի դեպքում երկու ամուսինները ամուսնանում են ծնողների կամ երրորդ կողմի մասնակցությամբ: Պայմանավորվածությամբ ամուսնությունը բռնի ամուսնության համակերպը չէ, քանի որ առաջին դեպքում կողմերը հնարավորություն ունեն հրաժարվել ամուսնությունից, իսկ երկրորդի դեպքում այդպիսի հնարավորությունը բացակայում է: Այնուամենայնիվ հակադիր անցկացնել բռնի ամուսնությունների և պայմանավորվածությամբ ամուսնությունների մեջ երբեմն բարդանում է, կապված ընտանիքի և հասարակության կողմից ցուցաբերված ճնշման հետ:

Հարս փախցնել ( լատին․՝ raptio — «առևանգում») նշանակում է կանանց առևանգում կնության առնելու կամ ստրկության նպատակով (հիմնականում սեռական ստրկության): Համավում է, որ այս պրակտիկան տարածված է եղել անտիկ դարաշրջանում: Այն արդիական է նաև մեր օրերում, մասնավորապես Կենտրոնական Ասիայում, Կովկասում և Աֆրիկայի որոշ շրջաններում: Առևանգումից հետո ապագա փեսացուն աղջկան բռնության է ենթարկում նրան կուսությունից զրկելու նպատակով, որպեսզի պարզեցնի հարսի փրկագինը: Հաճախ ապագա հարսնացուն այլընտրանք չի ունենում. եթե նա վերադառնա ընտանիք, հնարավոր է նրան և նրա ընտանիքին վտարեն հասարակությունից, որը կարծում է, որ աղջիկը դարձել է «անմաքուր», քանի որ արդեն կործրել է կուսությունը:

Մանկական ամուսնություն, տարածված են եղել մինչև 19-20-րդ դարերը: Ամուսնության այս տեսակը հաճախ դիտարկում են որպես բռնի ամուսնություն, քանի որ երեխաները ունակ չեն ամբողջությամբ գիտակից ընտրություն կատարել, այդ իսկ պատճառով նրանց վրա մեծ ազդեցություն է գործում ծնողների որոշումը:

Միջին Ասիայում հարցը լուծվում է հոգեբանական ճնշմամբ: Եթե աղջիկը գիշերը անց է կացնում փեսացուի տանը, ապա նա համարվում է անպատված: Դրանից հետո ուրիշի հետ ամուսնանալու նրա հնարավորությունները շատ քիչ են: Այս հանգամանքը ստիպում է աղջկան ամուսնանալ առևանգիչի հետ: Այս ավանդույթը այժմ էլ պահպանվում է:

Պատճառներ

Գոյություն ունեն շատ գործոններ, որոնք ձևավորում են բռնի ամուսնությունները աջակցող և ընդունող մշակույթը: Դրանք ներառում են`

• укрепление связей в расширенных семьях
• контролирование нежелательного поведения и сексуальности
• недопущение «неподходящих» отношений
• защита и верность культурных и религиозных норм
• поддержка богатства в расширенной семье
• արտամուսնական հղիության լուծում
• восприятие брака как обязанности родителей
• աղքատությունից պաշտպանվելու երաշխիք

Насильственные браки также применялись авторитарными режимами как способ добиться роста населения. Режим Красных кхмеров в Камбодже систематически заставлял людей вступать в браки с целью повышения численности населения и продолжения революции.

Պատմություն

Բռնի ամուսնությունները ընտանիքների կողմից սահմանվել են ամբողջ պատմության ընթացքում, մասնավորապես մինչև 18-րդ դարը: Այս ամուսնությունների պրակտիկան տբերվում էր ըստ մշակույթի, բայց հաճախ ներկայանում էր որպես կնոջ հորից կախվածության փոխանցումը փեսային:

19-րդ դարում ամուսնությունների գրանցման կարգը տարբերվում էր երվրոպական երկրներում, սակայն պայմանավորվածությամբ ամուսնությունները տարածված էին բարձր խավի ներկայացուցիչների մեջ: 19-20-րդ դարերում կանանց ազատագրումը հանգեցրեց ամուսնությունների մասին օրենքի արմատական փոփոխության, հատկապես սեփականության և տնտեսական կարգավիճակի հարցում:

20-րդ դարի կեսերին Արևմտյան երկրների մեծ մասը օրենքներ ընդունեցին, որոնք իրավաբանորեն վերականգնեցին ամուսինների հավասարությունը ընտանեկան իավունքում:

Արևմուտքի երկրներում վերջին տասնամյակում ամուսնությունների բնույթը էականորեն փոխվել է, հատկապես երեխաներ ունենալու անհրաժեշտության և ամուսնալուծության հեշտացման հարցում: Այս փոփոխությունները հանգեցրել են ամուսնության նկատմամբ ընտանեկան և հասարակական ճնշման թուլացմանը:

21-րդ դարում Եվրոպայում

В XXI веке в Европе стали обращать внимание на насильственные браки в контексте иммиграции представителей тех культур, где они распространены.

В различных культурах

Законы шариата

Все суннитские богословско-правовые школы соглашаются в том, что насильственный брак разрешён законами шариата, если вали (хранитель невесты) — это вали муджбир (отец или дед по отцовской линии).

Согласно ханафитскому мазахабу, каждый вали, являющийся кровным родственником несовершеннолетней невесты-девственницы, может принудить её к браку без её согласия. Но такой насильственный брак со стороны вали, а не вали муджбира, может быть расторгнут кади, когда она достигнет необходимого возраста.

Отдельные мыслители придерживаются мнения о том, что необходимо разрешение совершеннолетней невесты для того, чтобы брак с ней считался действительным.

Пакистан и Афганистан

Брак с целью компенсации, также известный как ванни, свара или санг чатти — это традиционная практика насильственной выдачи замуж женщин и молодых девушек с целью разрешения племенных конфликтов в регионах Пакистана и Афганистана. В Пакистане он запрещён законом, тем не менее, он широко практикуется в провинции Хайбер-Пахтунхва.

Европа

Насильственные браки могут заключаться ради сохранения чести семьи, по желанию родителей или социальному обязательству. Например, согласно Рукайе Маскуд, большинство насильственных браков в Великобритании среди британских пакистанцев заключаются с целью приобретения британского гражданства членом семьи, проживающим в Пакистане, к которому инициатор брака испытывает чувство долга.

Как ответная мера на проблему насильственных браков среди иммигрантов в Великобритании, в 2007 году был принят Акт о защите от насильственных браков, который позволяет жертвам насильственных браков обращаться в суд за защитой.

Конвенция Совета Европы о предотвращении и борьбе с насилием в отношении женщин и домашним насилием (Стамбульская конвенция) объявила насильственные браки и другие формы насилия над женщинами незаконными. Конвенция вступила в силу 1 августа 2014 года.

Осуждение насильственных браков

ООН рассматривает насильственный брак как форму ущемления прав человека, потому что он нарушает принцип свободы и независимости личности. Всеобщая декларация прав человека предписывает, что право женщины на выбор супруга и свободу вступления в брак является ключевым для её жизни и достоинства и равенства как человеческого существа. Римско-католическая церковь воспринимает насильственные браки как повод для расторжения брака — чтобы брак считался действительным, оба супруга должны дать своё согласие. Дополнительная Конвенция об упразднении рабства также запрещает выдачу женщины замуж без права отказа с её стороны, её родителей, семьи или любого другого лица или группы лиц и устанавливает минимальный возраст для вступления в брак, чтобы предотвратить это.