Վիքիպեդիա:Երևանի վիքի ակումբ/Վորքշոփ/Եվրոպայի Միացյալ Նահանգներ

Соединённые Штаты Европы --Ani Amirxanian (քննարկում) 13:42, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC)-== Ներածություն ==Եվրոպայի Միացյալ Նահանգներ- դա Եվրոպական մայրցամաքի բոլոր երկրների վերպետական միավորման մի նախագիծ է և հիպոտետիկ գաղափար։ Այս գաղփարը հիմք է հանդիսացել Միջին Եվրոպա(«Mitteleuropa») և ապագա Եվրոպական միության հայացակարքի զարգացմանը։ Տարբեր ժամանակներ երկրների միացման գաղափարի համար արտահայտվում էին այնպիսի հայտնի քաղաքական գործիչներ, միապետներ ինչպիսիք են Նապոլեոն I, Վիլհելմ , Վլադիմիր Լենին, Վինստոն Չերչիլ, Խաինեկեն, Վալերի Դէստեն, Մարտին Շուլցը --Luiz7 (քննարկում) 12:49, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC)

«Соединённые Штаты Европы» — проект и гипотетическая идея объединения всех стран на Европейском континенте в надгосударственное объединение. Послужила основой для развития германской концепции об «Срединной Европе» («Mitteleuropa») и будущего Европейского союза. В разное время за идею объединения стран на европейском континенте высказывались видные политики, монархи и общественные деятели: Наполеон I, Вильгельм II, Владимир Ленин, Уинстон Черчилль, Хайнекен, Валери д’Эстен, Мартин Шульц.

Պատմություն

Տարբեր վարկածների համաձայն հայեցակարգը դարեր շարունակ մշակվել է։ Դրանցից շատերը փոխադարձաբար անհամատեղելի են (Միացյալ Թագավորության ընդգրկումը և բացառումը, աշխարհիկ կամ կրոնական միությունը և այլն) Նման արժեքները ներառում են նրանք, որոնք ընդգրկում էին Բոհեմյան Ջորջ արքային և Պոդեբրադը 1464-ին։ Ֆրանսիայի Սուլիի դուքսը Միացյալ թագավորությունում 17-րդ դարում։ Վիլյամ Փենի ծրագիրը, նա Փենսիլվանիայի Քվակերի հիմնադիրն է,որը հիմնադրվել է «եվրոպական դետեր, խորհրդարաններ կամ հաստատություններ» ստեղծելու համար Ջորջ Վաշինգտոնըր իբրեւ աջակցություն է ցուցաբերել «Միացյալ Նահանգների Եվրոպայի» համար թեեւ այդ հայտարարության իսկությունը հարցականի տակ է դնում: --Luiz7 (քննարկում) 12:55, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC)

19-րդ դար

Felix Markham notes how during a conversation on St. Helena, Napoleon Bonaparte remarked: "Europe thus divided into nationalities freely formed and free internally, peace between States would have become easier: the United States of Europe would become a possibility".[8] "United States of Europe" was also the name of the concept presented by Wojciech Jastrzębowski in About eternal peace between the nations, published 31 May 1831. The project consisted of 77 articles. The envisioned United States of Europe was to be an international organisation rather than a superstate. Giuseppe Mazzini was an early advocate of a "United States of Europe" and regarded European unification as a logical continuation of the unification of Italy.[9] Mazzini created the Young Europe movement.

The term "United States of Europe" (French: États-Unis d'Europe) was used by Victor Hugo, including during a speech at the International Peace Congress held in Paris in 1849. Hugo favoured the creation of "a supreme, sovereign senate, which will be to Europe what parliament is to England" and said: "A day will come when all nations on our continent will form a European brotherhood ... A day will come when we shall see ... the United States of America and the United States of Europe face to face, reaching out for each other across the seas". Hugo planted a tree in the grounds of his residence on the Island of Guernsey and was noted in saying that when this tree matured the United States of Europe would have come into being. This tree to this day is still growing in the gardens of Maison de Hauteville, St. Peter Port, Guernsey, Victor Hugo's residence during his exile from France.

The Italian philosopher Carlo Cattaneo wrote: "The ocean is rough and whirling, and the currents go to two possible endings: the autocrat, or the United States of Europe". In 1867, Giuseppe Garibaldi and John Stuart Mill joined Victor Hugo at a congress of the League for Peace and Freedom in Geneva. Here the anarchist Mikhail Bakunin stated: "That in order to achieve the triumph of liberty, justice and peace in the international relations of Europe, and to render civil war impossible among the various peoples which make up the European family, only a single course lies open: to constitute the United States of Europe". The French National Assembly also called for a United States of Europe on 1 March 1871.

20-րդ դար

• Ստորագրի՛ր այստեղ

Following the catastrophe of the First World War, some thinkers and visionaries again began to float the idea of a politically unified Europe. In 1923, the Austrian Count Richard von Coudenhove-Kalergi founded the Pan-Europa Movement and hosted the First Paneuropean Congress, held in Vienna in 1926.[10] The aim was for a Europe based on the principles of liberalism, Christianity and social responsibility.[11] Before the communist revolution in Russia, Trotsky foresaw a "Federated Republic of Europe — the United States of Europe", created by the proletariat.[12]

In 1929, Aristide Briand, French Prime Minister, gave a speech before the Assembly of the League of Nations in which he proposed the idea of a federation of European nations based on solidarity and in the pursuit of economic prosperity and political and social co-operation. Many eminent economists, among them John Maynard Keynes, supported this view. At the League's request, Briand presented a "Memorandum on the organisation of a system of European Federal Union" in 1930. In 1931, French politician Édouard Herriot and British civil servant Arthur Salter both penned books titled The United States of Europe.

After the First World War, Winston Churchill had seen continental Europe as a source of threats and sought to avoid Britain's involvement in European conflicts. On 15 February 1930, Churchill commented in the American journal The Saturday Evening Post that a "European Union" was possible between continental states, but without Britain's involvement:

We see nothing but good and hope in a richer, freer, more contented European commonality. But we have our own dream and our own task. We are with Europe, but not of it. We are linked but not compromised. We are interested and associated but not absorbed.[13]

20-րդ դար շարունակություն

--Անգելինա1602 (քննարկում) 13:01, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC)

1930-ական թվականներին Չերչիլը ազդեցություն ունեցավ եւ դարձավ Ռիչարդ Կոնդուխով-Կալերգիի եւ նրա Paneurope- ի միության գաղափարի փաստաբանը, չնայած նա չէր անդամակցում Բրիտանիայի նման միավորմանը: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ 1940 թ. Նացիստական ​​Գերմանիայի հաղթանակներում Վիլհելմ II- ը հայտարարեց, որ «Աստծո ձեռքը ստեղծում է նոր աշխարհ եւ գործեր կատարող հրաշքներ ... Մենք դառնում ենք Եվրոպական Միացյալ Նահանգներ` գերմանական ղեկավարության, միասնական եվրոպական մայրցամաքի ներքո »: 1941 թ.-ին իտալացի հակաֆաշիստներ Ալտիրո Սպինելին եւ Էռնեստո Ռոսսին ավարտեցին «Ventotene Manifesto» - ի ստեղծումը `խրախուսելով եվրոպական երկրների ֆեդերացիան: 1946 թ. Սեպտեմբերի 19-ին Շվեյցարիայի Ցյուրիխի համալսարանում իր ելույթում «Եվրոպայի Միացյալ Նահանգներ» տերմինը օգտագործվել է Չերչիլի կողմից: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո այս ելույթում Չերչիլն եզրակացրեց. Մենք պետք է կառուցենք մի տեսակ Միացյալ Նահանգների Եվրոպա: Այսպիսով, միայն հարյուր միլիոնավոր նվերներ կարող են վերականգնել պարզ ուրախություններն ու հույսերը, որոնք կյանքի արժանի են: Չերչիլը ավելի զգույշ մոտեցում էր («միասնության դիրք») եվրոպական ինտեգրման համար, քան այն մայրցամաքային մոտեցումը, որը հայտնի էր որպես «ֆեդերալիստական ​​դիրք»: Դաշնակցականները պաշտպանում էին սահմանադրությամբ լիարժեք ինտեգրում, իսկ «Եվրոպայի Միացյալ Նահանգներ» շարժումը խորհրդատվական մարմին էր պաշտպանում, իսկ դաշնակցականները գերակայում էին Եվրոպայի կոնգրեսում: Եվրոպայի Կոնգրեսի առաջնահերթությունը Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանն էր, որը նախադեպ է դնում Եվրամիությանը:

During the 1930s, Churchill was influenced by and became an advocate of the ideas of Richard von Coudenhove-Kalergi and his Paneuropean Union, though he did not advocate Britain's membership of such a union.

During the World War II victories of Nazi Germany in 1940, Wilhelm II stated that "the hand of God is creating a new world & working miracles. ... We are becoming the United States of Europe under German leadership, a united European Continent".[14]

In 1941, the Italian anti-fascists Altiero Spinelli and Ernesto Rossi finished writing the Ventotene Manifesto, encouraging a federation of European states.[15]

The term "United States of Europe" was used by Churchill in his speech delivered on 19 September 1946 at the University of Zurich, Switzerland.[16] In this speech given after the end of the Second World War, Churchill concluded:

We must build a kind of United States of Europe. In this way only will hundreds of millions of toilers be able to regain the simple joys and hopes which make life worth living.[17]

Churchill's was a more cautious approach ("the unionist position") to European integration than was the continental approach that was known as "the federalist position".[18] The Federalists advocated full integration with a constitution, while the Unionist United Europe Movement advocated a consultative body and the Federalists prevailed at the Congress of Europe.[18] The primary accomplishment of the Congress of Europe was the European Court of Human Rights, which predates the European Union.[19]

Ետպատերազմյան շրջան

1950-ական թվականներին եւ 1960-ականներին Եվրոպայում տեսան երկու տարբեր նախագծեր, Եվրոպական ազատ առևտրի ասոցիացիայի եւ ավելի շատ քաղաքական Եվրոպական տնտեսական համայնքի ստեղծումը:

Անդամները, ինչպիսիք են Գերմանիայի նախկին արտգործնախարար Յոշկա Ֆիշերը (2000 թ.), Ասել է, որ ԵՄ-ն պետք է ի վերջո դառնա մի դաշնություն, որի քաղաքական առաջնորդը ընտրված է բոլոր ընտրված քաղաքացիների միջեւ: Այնուամենայնիվ, պնդում է, որ Նիսի կողմից առաջարկվող «եվրոպական գերտերություն» ստեղծելու մասին պայմանագիրը մերժվել է նախկին Միացյալ Թագավորության Եվրոպական հանձնակատար Քրիս Փեթենի եւ բազմաթիվ անդամ պետությունների կառավարությունների կողմից:

In the 1950s and 1960s Europe saw the emergence of two different projects, the European Free Trade Association and the much more political European Economic Community.

Individuals such as the former German Foreign Minister Joschka Fischer have said (in 2000) that he believes that the EU must in the end become a single federation, with its political leader chosen by direct elections among all of its citizens.[20] However, claims that the (then) proposed Treaty of Nice aimed to create a "European superstate" were rejected by former United Kingdom European Commissioner Chris Patten and by many member state governments.[20]

Prospects for closer union

--Khachatryan 777q (քննարկում) 13:03, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC) Եվրամիության անդամ երկրները Եվրամիության շրջանակներում շատ ընդհանուր քաղաքականություններ ունեն, որոնք երբեմն ենթադրում են միասնական պետություն: Այն ունի ընդհանուր գործադիր (Եվրոպական հանձնաժողով), ընդհանուր արտաքին եւ անվտանգության քաղաքականության մեկ բարձր ներկայացուցիչ, Եվրոպական անվտանգության եւ պաշտպանության քաղաքականություն, բարձրագույն դատարան (Եվրոպական արդարադատության դատարան, բայց միայն Եվրոպական միության օրենքներով) եւ միջկառավարական հետազոտական ​​կազմակերպություն (EIROforum անդամների նման CERN): Եվրոյին հաճախ անվանում են «միասնական եվրոպական արժույթ», որը պաշտոնապես ընդունվել է ԵՄ-ի տասնյակ պետությունների կողմից, իսկ Եվրամիության յոթ անդամ երկրները ERM II- ում իրենց փոխարժեքները կապում են եվրոյին: Բացի այդ, Եվրամիությունից դուրս գտնվող մի շարք եվրոպական տարածքներ եվրոյի ոչ պաշտոնապես ընդունել են, ինչպես, օրինակ, Չերնոգորիայի, Կոսովոյի եւ Անդորրայի հանրապետությունները:

Այնուամենայնիվ, ԵՄ-ն չունի մեկ ընդհանուր սահմանադրություն, մեկ կառավարություն, այդ կառավարության կողմից միակ արտաքին քաղաքականություն, մեկ հարկային համակարգ, որը նպաստում է մեկ հրամանատարին կամ մեկ զինվորին: Եվրոպական արդար դատավարության համակարգը, չհանդիսացող եվրոպական դատախազը, որը եվրոպական դատավարական դատարաններում կարող է կիրառել Եվրամիության օրենքը, անկախ առանձին անդամ պետությունների դատարաններից: Եվրոպան դատավարություններ չկան, որոնք Եվրոպայում հավատարիմ են մնացել իրենց երկրներում հավատարմության եւ ոչ մի եվրոպական բանտարկյալների նկատմամբ: Առանց իր անկախ դատարանների եւ բանտերի, Եվրամիության անդամ երկրներում կոռուպցիան սահմանափակելու ունակությունը խիստ սահմանափակ է (հատկապես հակառակ ԱՄՆ-ի դաշնային կառավարությանը):

The member states of the European Union do have many common policies within the EU and on behalf of the EU that are sometimes suggestive of a single state. It has a common executive (the European Commission), a single High Representative for the Common Foreign and Security Policy, a common European Security and Defence Policy, a supreme court (European Court of Justice – but only in matters of European Union law) and an intergovernmental research organisation (the EIROforum with members like CERN). The euro is often referred to as the "single European currency", which has been officially adopted by nineteen EU countries while seven other member countries of the European Union have linked their currencies to the euro in ERM II. In addition a number of European territories outside the EU have adopted the euro unofficially such as Montenegro, the Republic of Kosovo and Andorra.

Prospects for closer union (շարունակություն)

--Մարիամ Մանկիկյան (քննարկում) 13:05, 21 Դեկտեմբերի 2017 (UTC) Այնուամենայնիվ, ԵՄ-ն չունի մեկ ընդհանուր սահմանադրություն,կառավարություն, այդ կառավարության կողմից միակ արտաքին քաղաքականություն, մեկ հարկային համակարգ, որը նպաստում է մեկ հրամանատարին կամ մեկ զինվորին:Եվրոպական արդարադատության միասնական համակարգ հասկացություն չկա,անգամ եվրոպական դատախազ, ով կարող է ապահովել Եվրոպական Միության իրավունքի եվրոպական դատարանները անկախ դատարանները առանձին անդամ պետությունների

However, the EU does not have a single constitution, a single government, a single foreign policy set by that government, a single taxation system contributing to a single exchequer or a single military. There is no such thing as a single European justice system, let alone a European prosecutor who could enforce European Union law in European trial courts independent of the courts of individual member states. There are no European trial judges who have sworn loyalty to Europe over loyalty to their home countries and no European prisons. Without its own independent courts and prisons, the European Union's ability to curb corruption in member states is severely limited (especially in contrast to the federal government of the United States).