«Հին հունարեն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
Տող 75. Տող 75.
|  
|  
|}
|}
Հին հունարենի բաղաձայնները (σύμφωνον — բաղաձայն) 17-ն են: Դասական շրջանում [φ], [θ], [χ] հնչյունները արտասանվել են որպես շնչեղ [pʰ], [tʰ], [kʰ], որը ապացուցվում է հին հունարենի հետ լատինական համապատասխանություններից: Հպական բաղաձայնները մինչգրային շրջանում ընկել են բառի վերջից, որի արդյունքում բառը մշտապես վերջանում է կամ ձայնավոր, կամ ν, ρ, ς բաղաձայն հնչյուններով: ζ [ds], ξ [ks], ψ [ps] հնչյունները բառի վերջում կարող են հանդես գալ և՛ որպես առանձին հնչույթ, և՛ բառի երկու հատվածներում ձայնավորի հետ համադրմամբ: Դիգամմա Ϝ-ով նշվող հնչյունը երկար ժամանակ պահպանվել է դորիական և էոլիական բարբառներում՝ ի տարբերություն ատտիկական բարբառի, որից անհետացել է դեռևս մինչդասական շրջանում:


== Աղբյուրներ ==
== Աղբյուրներ ==

18:47, 10 Նոյեմբերի 2013-ի տարբերակ

Հին հունարեն
Տեսակլեզու և պատմական լեզու
ԵնթադասՀելլենական լեզուներ[1]
ԵրկրներԱրևելյան Միջերկրածով
Պաշտոնական կարգավիճակՀռոմեական կայսրություն, Բյուզանդիա
ՌեյտինգIV-րդ դարից մեռյալ
Գրերի համակարգՀունական այբուբեն
IETFgrc
ԳՕՍՏ 7.75–97
ISO 639-1
ISO 639-2
ISO 639-3
 Ancient Greek language Վիքիպահեստում

Հին հունարեն (հունարեն՝ αρχαία ελληνική γλώσσα), հնդեվրոպական լեզվախմբի լեզու, հունարենի նախնին, որը տարածված է եղել հունական մարդաշխարհում մ.թ.ա. 2 հազարամյակից մինչև մ. թ. V-րդ դար:

Առանձնացնում են լեզվի զարգացման տարբեր ժամանակահատվածներ՝ նախահունարեն (XX-XVII-րդ դարեր մ.թ.ա.), միկեներեն (XVI-XII-րդ դարեր մ.թ.ա.), պոստմիկեներեն (XI-IX-րդ դարեր մ.թ.ա.), հնամենի (VIII-VI-րդ դարեր մ.թ.ա.), դասական (V-IV-րդ դարեր մ.թ.ա.), հելենիստական (III-րդ դար մ.թ.ա. - IV-րդ դար մ.թ.ա.)։ Լեզվի զարգացման ամեն աստիճանին եղել են զգալիորեն տարբերվող բարբառներ։

Հին հունարենը Պտղոմեոսի, Հոմերոսի և այլ դասական հույն գրողների լեզուն էր եղել։ Միջնադարում դարձել է Բյուզանդիայի գրական լեզուն, դասականի կարգավիճակ է ստացել Արևելյան Եվրոպայում Վերածննդի ժամանակ և ազդել է նոր հունարենի - կաֆարևուսայի զարգացմանը։

Լեզվաբանական բնութագիր

Հնչյունաբանություն

Բաղաձայնական համակարգ

    Շրթնային Առաջնալեզվային Ետնալեզվային
Շչական հպական Ձայնեղ β [b] δ [d] γ [g]
Խուլ π [p] τ [t] κ [k]
Շնչեղ φ [] θ [] χ []
Ձայնորդ Ռնգային μ [m] ν [n]  
Նայական   λ [l] ρ [r] []  
Հպաշփական   ψ [ps] ζ [ds] [sd] ξ [ks]
Շփական Նեղվածքային ϝ [w] σ [s]  

Հին հունարենի բաղաձայնները (σύμφωνον — բաղաձայն) 17-ն են: Դասական շրջանում [φ], [θ], [χ] հնչյունները արտասանվել են որպես շնչեղ [pʰ], [tʰ], [kʰ], որը ապացուցվում է հին հունարենի հետ լատինական համապատասխանություններից: Հպական բաղաձայնները մինչգրային շրջանում ընկել են բառի վերջից, որի արդյունքում բառը մշտապես վերջանում է կամ ձայնավոր, կամ ν, ρ, ς բաղաձայն հնչյուններով: ζ [ds], ξ [ks], ψ [ps] հնչյունները բառի վերջում կարող են հանդես գալ և՛ որպես առանձին հնչույթ, և՛ բառի երկու հատվածներում ձայնավորի հետ համադրմամբ: Դիգամմա Ϝ-ով նշվող հնչյունը երկար ժամանակ պահպանվել է դորիական և էոլիական բարբառներում՝ ի տարբերություն ատտիկական բարբառի, որից անհետացել է դեռևս մինչդասական շրջանում:

Աղբյուրներ

Բառարաններ


  1. Archaeology and Language: The Puzzle of Indo-European OriginsPimlico, 1998. — P. 62. — ISBN 0-7126-6612-5