Մհեր Ենոքյան

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Ենոքյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին:
Մհեր Ենոքյան
Ծնվել է1975
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Հայաստան
ԿրթությունՀայ-Ռուսական համալսարան
Մասնագիտությունիրավագետ, գրող և հրապարակախոս

Մհեր Ենոքյան (1975), հայ իրավագետ[1], գրող, հրապարակախոս[2], դատապարտված է ցմահ բանտարկության սպանության մեղադրանքով[3]։

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1993 թվականին ընդունվել է Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարան, որտեղ սովորել է մինչև 3-րդ կուրսը՝ 1996 թվականը[4]։ Դատապարտվելու պատճառով ուսումը չի ավարտել։ 2018 թվականին 22 տարի բանտում գտնվող Մհեր Ենոքյանը պաշտպանել է «Օրինական ուժի մեջ մտած դատավճիռների վերանայում. տեսական ու պրակտիկ խնդիրներ» թեմայով դիպլոմային աշխատանքն՝ ավարտելով Հայ-ռուսական Սլավոնական համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետի հեռակա բաժինը[1]։ Սա առաջին դեպքն է ոչ միայն Հայաստանում, այլև հետխորհրդային երկրներում, երբ ցմահ դատապարտյալն իրավաբան է դառնում։

Քրեական գործ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մհեր Ենոքյանը 1996 թվականին սպանության մեղադրանքով դատապարտվել է մահապատժի, ապա 2003 թվականին, երբ Հայաստանում վերացավ մահապատիժը, այն փոխարինվել է ցմահ ազատազրկմամբ[5]։ Ըստ դատական վճռի, նա նույն թվականին առանձնակի դաժանությամբ սպանել է իր կուրսեցի Իոսիֆ Աղաջանովին։

Նա երբեք չի ընդունել իր մեղքն՝ ասելով, որ ընդամենը ներկա է եղել սպանությանը։ Մհեր Ենոքյանն ընդդեմ գլխավոր դատախազությանը գործով հերթական դատական նիստի ժամանակ հայտնել է․

Ցույց տվեք մեկ ապացույց, որ հիմնավորի իմ մեղքն ու ես կգնամ իմ խուցն՝ այնտեղ մնալով ցմահ։
- 2015-06-15, Նուբարաշեն ՔԿՀ


Փախուստներ բանտից[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2004 թվականի դեկտեմբերի 9-ին Մհեր Ենոքյանը և ցմահ դատապարտված մեկ այլ կալանավոր Սողոմոն Քոչարյանը փախուստի են դիմել Գորիս քրեակատարողական հիմնարկից[6]։

2009 թվականի նոյեմբերին հայտնի դարձավ, որ նույն կալանավորները փախուստ են իրականացրել այս անգամ «Նուբարաշեն» քրեակատարողական հիմնարկից[3]։

Ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հեղինակ է չորս գրքի և մի քանի հոդվածների։ Նրա հեղինակած գրքերն են՝ «Ես զրուցում եմ քեզ հետ, Մարդ», «Խարան», «Սա կինո չէ» և «Դեպի ցմահ ազատություն»[7][8][9]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]