Մասնակից:Ofa.95/Ավազարկղ

Ինչպես հասնել այնտեղ:մոտակա հայաբնակ տարածքում գյուղ Դաշբաշն է Ծալկայի մունիցիպալիտետում ,որը գտնվում է քաղաք Ծալկայից 3 կմ հեռավորության վրա եվ մեքենայով 10 րոպեվա ճանապահ է:Գտնվում է Թբիլիսիից 92 կմ հեռավորության վրա եվ ճանապարհի տեվողությունը 1 ժամ եւ 40 րոպե է :Հեռավորությունը Ալգեթի ազգային զբոսայգուց Դաշբաշի կիրճ 42 կմ է,որը 50 րոպեվա ճանապարհ է :

Գիշերլու վայր:Չկան հյուրանոցներ կամ հյուրատներ մոտակա տարածքում.

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D0%B0%D0%BB%D0%BA%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9_%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B8%D0%BF%D0%B0%D0%BB%D0%B8%D1%82%D0%B5%D1%82

Խոշոր բնակավայրեր:Գյուղ Աշխալա (հայկական),Ղզլքիլիսա (հայկական),քաղաք Ծալկա (հունական) և Նարդեվան (հայկական)ըստ 2002 թվականի տվյալների,իսկ ըստ 1989 թվականի տվյալների խոշոր բնակավայրերն են եղել հունական քաղաք Ծալկան,հունական գյուղ Ավրանլո (վրաց.՝ ავრანლო) և Բեշտաշենի (վրաց.՝ ბეშთაშენი),հայկական գյուղ Աշխալա:Բնակչության միջին խտությունը 21,4 մարդ / կմ ² 2010 թվականի տվյալներով.(1989 թ. - 42.3 բնակիչներ / կմ ²):

1970 թ.-ից մինչև 1989 թ. Ծալկայի մունիցիպալիտետի բնակչության թիվը նվազել է 6284 մարդկանցով, կամ 12.4%-ով,իսկ 1989 թ-ից մինչև 2002 թ. - 23 550մարդկանցով կամ 53.0%-ով:Բնակչության թվաքանակը 1989 թվականի հունվարի տվյալներով եղել է 44 438 մարդ,այդ թվում `27,127 հույներ (61.0%), 12,671 հայեր (28.5%),2281 ադրբեջանցիներ (5.1%),1613 վրացիներ (3.6%),ռուսներ 320 (0,7%),82 օսեր (0.2%),72 ուկրաինացիներ (0,2%),71 բելառուսներ (0.2%) և այլք (201 անձ, Կամ 0.55%):Ավելին, ծալկեցի հույների 20 %-ը խոսում են հունարեն,հիմնականում (մինչեւ 1990-ական թվականներին)գյուղեր՝Սանտա (վրաց.՝ სანთა),Գումբատի (վրաց.՝ გუმბათი),Տարսոն եւ Նեո-Խարաբա իսկ 80%-ը խոսում են թուրքերեն:1990 թվականին միգրացիան զգալիորեն աճել է ,մասնավորապես հույների մեծ մասը տեղափոխվել է մշտական բնակության Ռուսաստան(Հյուսիսային Կովկաս) և Հունաստան:

1989թվականներին 46 բնակավայրերից 28-ի հիմնական բնակչությունը եղել են հույներ ,13-ում հայեր ,4-ում՝ադրբեջանցիներ,1-ում վրացիներ:Ըստ բնակավայրերի հուները ընդգրկված են՝Քաղաք Ծալկայում,գյուղ Բեդիանի և Թռիալեթի,գյուղ Խռամկեսի,Չաթաղ,Ավրանլո (վրաց.՝ ავრანლო),Ախալիկ,Բաշկոի,Բեշտաշենի (վրաց.՝ ბეშთაშენი),Գումբատի (վրաց.՝ გუმბათი),Գունիակալա (վրաց.՝ სამება),

   Ծնվել է Ծալկայի շրջանի Ղզլքիլիսա (Թռեղք) գյուղից Մեղրիում բնակություն հաստատած մանկավարժների ընտանիքում: Այնուհետև ընտանիքով տեղափոխվել են Էջմիածին, ուր և ավարտել է Ռ. Պատկանյանի անվան միջնակարգ դպրոցը: 1993 թվականին Երևանում ծառայել է ներքին զորքերի հատուկ նշանակության զորամասում: Զինծառայությունն ավարտելուց հետո երկու ամիս առաջ նրանց գումարտակը մեկնել է Արցախ: Երազում էր ավանդապահ բազմանդամ ընտանիք ունենալ, չհասցրեց:
   

   Երազանքը պատմաբան դառնալն էր և մտովի մանրամասներով գծել էր Մեծ Հայքի և ապագա Հայաստանի սահմանները: Բայց երբ արցախյան արդար պահանջատիրությանը հակադրեցին բիրդ,բարբարոսական ճնշումը, առավել իմաստավորված ըմբռնեց «Ակն ընդ ական, ատամն ընդ ատաման»-ը, հայրենյաց պատմական սահմանները միայն զենքով վերահաստատելու հնարավորությունը:
   «Սահման քաջաց զենն յուրյանց»-ը մտքում՝ կամովին ծառայության անցավ ներքին զորքերի հատուկ նշանակության զուամասում: Իսկ հայրենասիրական մղումները էությամբ ու ավիշով պատվաստել էին ծնողները: Թխաչյա մանչուկը իր գեղեցկությամբ  Էջմիածնի Մայր տաճարի բակում մի անգամ գրավում է Հովհաննես Շիրազի ուշադրությունր: Բանաստեղծը, իմանալով անունը, ասում է.«Դու Արտավազդն ես, դու Արթուրը չես…»:Դրանից հետո նա ամբողջովին տարվել է գրականությամբ, առասպելական հերոսների սխրանքներով: