Մասնակից:Lusine Karapetyan 1972/Ավազարկղ

Ալեն Չափել անգլ.՝ , Կաղապար:ԱԾ 30 December 1937 – 10 July 1990 Միշելին 3 աստղի արժանացած ֆրանսիացի խոհարար, «Նուվել Քուիզին»՝ նոր խոհանոցի ստեղծողներից մեկը^[1]:

Վաղ կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չափելը ծնվել է Լիոնում, որի ծնողներն են եղել Մատրե դը Չարլզը և Եվան: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ընտանիքը տեղափոխվել է Միոննե՝ քաղաքից 12 մղոն հեռու, որտեղ մի հին իջևանատանը, նրա հայրը բացել է բիստրո «Լա Մերե Չարլզ» անվամբ , որը շրջապատված էր փարթամ բուսականությամբ: Ալեն Չափելն իր առաջին փորձը ձեռք է բերել այնտեղ^[1]:

Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ալեն Չափելը վերջապես վերադարձել է ընտանեկան բիստրո, որն էլ հետո վերածել է ռեստորանի: 1967 թվականին շնորհվել է առաջին Միշելին աստղը: 1970 թվականին հոր մահից հետո ստանձնել է ռեստորանի տնօրինումը, իջևանատունը դարձրել է հյուրանոց և վերանվնել իր անվամբ: 1973 թվականին Չափելը ձեռք է բերել երրորդ Միշելին աստղը:

Չափելի ստորագրությամբ ուտեստներն են եղել լցոնած հորթի ականջները տապակած մաղադանոսով, խոզի մսով եփած գետնասնկով լցոնած ծրարաձև փաթաթած հավի միսը, հավի արգանակը: 1977 թվականին ռեստորոնային քննադատ Քրեյգ Քլեյբորնը, գրելով «Դհը Նյու Յորք Թայմզ» թերթում, նկարագրել է Չափելի կարկանդակները՝ պատրաստված լյարդից, որպես «նրա վերջնական հաղթանակ» և «այս սերնդի խոհարարական հաղթանակներից մեկը»: Ըստ Գո Միոյի «Ուղեցույց դեպի Ֆրանսիա» գրքույկի նշել է. « Սնունդը Չափելի ռեստորանում նման է եղել սիմֆոնիայի»^[1]^[2]:

Իր մնացած ամբողջ կյանքի ընթացքում ռեստորանը պահպանել է Միշելինի երեք աստղը: Փոփոխության արագությունը և խոհանոցի կատարելագործումը Միոննեի գյուղը վերածել է սննդի շրջագայության կենտրոնի^[1]: Գրավչությունը նույնպես մեծ է եղել երիտասարդ խոհարարների համար, ովքեր ձգտել են աշխատել Չափելի հետ, որոնցից է եղել Միշել Ռոուքս Կրտսերը^[3]:

Մահ և ժառանգություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չափելը մահացել է կաթվածից 1990 թվականին, թողնելով կնոջը՝ Սյուզանին և երկու որդիներին՝ Դեյվիդին և Ռոմենին^[1]: Ռեստորանը, գտնվելով Ֆիլիպ Ժուսի և Չափելի որդի՝ Ռոմենի ձեռքի տակ, պահպանել է Միշելինի երկու աստղը մինչև 2012 թվականը՝ ռեստորանի փակվելը^[4]:

Նա թաղված է Լիոնի Քրոիքս-Ռուզ գերեզմանատանը^[5]:

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Kleiman, Dena (11 July 1990). «Alain Chapel, French Master Chef And Restaurateur, Is Dead at 53». The New York Times.
↑ «Restaurant "Alain Chapel", Mionnay, France». gourmetvoyageurs.com. 2006. Արխիվացված է օրիգինալից 20 November 2008-ին. Վերցված է 28 August 2008-ին.
↑ «Biography : CHEF MICHEL ROUX JR». Hub UK. Արխիվացված օրիգինալից 15 September 2008-ին. Վերցված է 28 August 2008-ին.
↑ François Duvivier (2 April 2012). «Tasting Bites: Mionnay, France: Maison Alain Chapel». Tastingbites.blogspot.de.
↑ «LYON (69) : ancien cimetière de la Croix Rousse - Cimetières de France et d'ailleurs». www.landrucimetieres.fr (ֆրանսերեն). Վերցված է 6 October 2018-ին.

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Lusine Karapetyan 1972/Ավազարկղ կատեգորիայում։

[NYTimes-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Kleiman, Dena (11 July 1990). «Alain Chapel, French Master Chef And Restaurateur, Is Dead at 53». The New York Times.

[GV-2] «Restaurant "Alain Chapel", Mionnay, France». gourmetvoyageurs.com. 2006. Արխիվացված է օրիգինալից 20 November 2008-ին. Վերցված է 28 August 2008-ին.

[Hub-3] «Biography : CHEF MICHEL ROUX JR». Hub UK. Արխիվացված օրիգինալից 15 September 2008-ին. Վերցված է 28 August 2008-ին.

[4] François Duvivier (2 April 2012). «Tasting Bites: Mionnay, France: Maison Alain Chapel». Tastingbites.blogspot.de.

[5] «LYON (69) : ancien cimetière de la Croix Rousse - Cimetières de France et d'ailleurs». www.landrucimetieres.fr (ֆրանսերեն). Վերցված է 6 October 2018-ին.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]