Մասնակից:Heghine Khalatian/Ավազարկղ3
https://en.wikipedia.org/wiki/Agoge
Первая известная школа древнегреческой медицины была открыта в Книде в 700 году до н. э. В ней работал Алкмеон, автор первого труда по анатомии, и именно в этой школе была впервые применена практика наблюдения за пациентами. Позднее свою школу на острове Кос основал Гиппократ[1]. Несмотря на общеизвестное уважение эллинов к египетской медицине, в те времена не было успешных попыток перенести опыт египтян на греческую землю из-за недостаточного количества письменных источников и трудностей в понимании древней медицинской терминологии. Известно, впрочем, что для своих медицинских справочников греки позаимствовали множество рецептов египетских лекарств. Влияние Египта стало более очевидным после создания греческой медицинской школы в Александрии[2].
Հին հունական բժշկություն առաջին հայտնի դպրոցը բացվել է մ.թ.ա. 700 թվականին Կնիդոսում: Որտեղ աշխատել է Ալքմեոնը՝ անատոմիայի վերաբերյալ առաջին աշխատության հեղինակը, և հենց այս դպրոցում է առաջին անգամ կիրառվել հիվանդներին հետազոտման պրակտիկան: Ավելի ուշ, Հիպոկրատը հիմնադրեց իր դպրոցը Կոս կղզում: Չնայած, եգիպտական բժշկության նկատմամբ հելլենների հանրահայտ հարգանքին, այդ ժամանակներին եգիպտական փորձի փոխանցումը հունական երկիր չհաջողվեց՝ գրավոր աղբյուրների անբավարար քանակի և հին բժշկական տերմինաբանությունը չհասկանալու դժվարությունների պատճաով: Այնուամենայնիվ, հայտնի է, որ հույները փոխ են առել եգիպտական դեղամիջոցներից բազմաթիվ բաղադրատոմսեր իրենց բժշկական տեղեկատու գրքերի համար: Եգիպտոսի ազդեցությունն առավել ակնհայտ դարձավ Ալեքսանդրիայում հունական բժշկական դպրոցի հիմնադրումից հետո:
Гиппократ и «гиппократова» медицина[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Сборник трудов Гиппократа представляет собой основу медицинских текстов его школы. Раньше считалось, что все главы в этом Сборнике были написаны лично Гиппократом, но сегодня многие учёные полагают, что главы были написаны различными авторами на протяжении нескольких десятилетий. Из-за невозможности идентифицировать авторство, трудно сказать, какие доктрины были предложены лично Гиппократом.
Факт существования Клятвы Гиппократа подразумевает, что «гиппократова» медицина практиковалась группой профессиональных терапевтов, связанных (по крайней мере, друг с другом) строгим этическим кодексом. Желавшие стать учениками обычно делали вступительный взнос, после чего становились частью своеобразной семьи. Обучение включало в себя устные наставления и практику в роли помощника учителя, поскольку Клятва подразумевает, что ученик должен непосредственно контактировать с пациентом. Клятва также ограничивает действия терапевта («Я не дам никому просимого у меня смертельного средства») и указывает на существование другого класса врачей, возможно, схожего с хирургами («Я ни в коем случае не буду делать сечения у страдающих каменной болезнью, предоставив это людям, занимающимся этим делом»).[5]
Հիպոկրատ և «Հիպոկրատի» բժշկություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիպոկրատի աշխատությունների ժողովածուն իր դպրոցի բժշկական տեքստերի հիմքն էՆՇ: Նախկինում համարվում էր, որ այս ժողովածուր բոլոր գլուխները գրվել են անձամբ Հիպոկրատի կողմից, բայց այսօր շատ գիտնականներ կարծում են, որ գլուխները գրվել են տարբեր հեղինակների կողմից մի քանի տասնամյակների ընթացքում: Հեղինակների նույնականացման անհնարինության պատճառով դժվար է ասել, թե որ ուսմունքներն են առաջարկվել անձամբ Հիպոկրատի կողմից:
Հիպոկրատի երդման գոյության փաստը նշանակում է, որ «Հիպոկրատի» բժշկությունը կիրառում էին մի խումբ պրոֆեսիոնալ թերապևտներ
- ↑ Atlas of Anatomy, ed. Giunti Editorial Group, Taj Books LTD 2002, p. 9
- ↑ Heinrich Von Staden, Herophilus: The Art of Medicine in Early Alexandria (Cambridge: Cambridge University Press, 1989), pp. 1-26.
- ↑ Useful known and unknown views of the father of modern medicine, Hippocrates and his teacher Democritus., U.S. National Library of Medicine
- ↑ The father of modern medicine: the first research of the physical factor of tetanus, European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases
- ↑ Owsei Temkin, «What Does the Hippocratic Oath Say?,» in «On Second Thought» and Other Essays in the History of Medicine (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2002), pp. 21-28.