Մասնակից:Emma Galstyan/Ավազարկղ

Էրաստ Գարին Պավլովիչ(իսկական ազգանունը` Գերասիմով): Ծնվել է 1902 թվականին, Րյազանում, մահացել 1980 թվականին, Մոսկվայում: Նա եղել է Խորհրդային միության ռուս դերասան, թանտրոնի և կինոյի ռեժիսոր, սցենարիստ: Ստալինյան մրցանակի երկորրդ աստիճանի դափնեկիր (1941): ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (1977):

Կենսագրություն

Էրաստ Գերասիմովը ծնվել է հոկտեմբերի 28-ին կամ (նոյեմբերի 10-ին) 1902 թվականին Րյազանում: Սովորել է Րյազանի գիմնազիայում: Ավարտելով այն` 1919 թվականին, դարձավ կամավորական Կարմիր Բանակում: Խաղացել է Րյազանի կայազորային թատրոնում (ավելի ուշ` Կարնիր Բանակի ինքնագործ թատրոնում) (1919-1921թթ.), որտեղ մասնակցում էր Յա. Կնյաժինիի կատագերկության մեջ: Այնտեղ նա վերցրեց Գարին բեմական անունը: Այդ թատրոնով ընկավ Մոսկվա, որտեղ նկատվել է Վս. Մեյերխոլդի կողմից, ով առաջարկեց նրան սովորել: 1921 թվականին ընդունվել է պետական բարձրագույն ռեժիսորական դասնթացի, որը ղեկավարում էր Վս. Մեյերխոլդը: 1922-ից 1926 թվականներին ընդունվել է բարձրագույն պետական ռեժիսորական արհեստանոց: Միևնույն ժամանակ օգնել է այսպես կոչված «կենդանի թերթ» ամսագրին:

1922-ից 1936 թվականներին` դերասանը ընդունվեց Վս. Մեյերխոլդի պետական թատրոն. Մեյերխոլդը գնահատում էր նրա վերլուծական, սթափ միտքը, և հաշվի էր առնում նրա կարծիքը: Է. Գարինը դարձավ Վս. Մեյերխոլդի ամենասիրելի աշակերտներից և դերասաններից մեկը: Առաջին մեծ աշխատանքը դերասանը ստացել է «Դ. Է.» («Տալիս ես Եվրոպային») ներկայացմանը, որը հեգնական-քաղաքական անդրադարձ է Մ. Պադգաեցկիի վեպի Ի. Էրենբուրգա «Տրեստ Դ. Է.» և Բ. Կելերմանի «Թունել»-ում (1924թ.), որտեղ նա միանգամից խաղում էր հայտնագործողների յոթ դեր, ցուցադրելով փոփոխությունների արվեստ, աճպարարի ճարպկություն, կրկնորինակելու հմտություններ: Արդեն առկա են եղել ապագա Գարինի ոճի գծեր` անկրկնելի քայլելը, խոսելու ձևը, դեմքի ինքնատիպ արտահայտությունը, ժեստը: Դերասանը մեծ ուշադրություն էր դարձնում խոսքին, առոգանությանը և դերի պլաստիկ մշակմանը, օգտագործում էր մեթոդները էքսցենտրիկ և կոպիտ: Է. Գարինը միանգամից հայտնվեց Վս.Մեյերխոլդի առաջատար դերասանների շարքում, որի աշխատանքը վճռականորեն ազդել էր Մեյեր;ոլդի աշխատանքում:

Է. Գարինին փառք և ճանաչում բերեց Գուլյաչկինայի դերը (պիես «Մանդատ» Ն. Ր. Էրդման,1925թ.): Քննադատները նշում էին Գուլյաչկինայի քամելիոնությունը, իր ամբողջ մանրախնդրության հետ մեկտեղ, «կերպերը Գարինից վերցրել է հարվածող սակիրայի ուժը»: Քննադատներից մեկը դահլիժում ծիցաղի ավելի քան 300 ձայն էր հաշվել, դրանք հիմնակամում Գուլյաչկինիին ակնարկներին էին ուղղված: Քամելիոնությունը նշվում էր նաև Խլեստակովա դերում («Րևիզոր Ն. վ. Գոգոլյա, 1926թ.), « սակայն Խլեստակովի բոլոր գարինյան փոխակերպումներում անփոփող պահպանվում է սառը, չար ամբարտավանության գիծ: Գարինյան Խլեստակովը դարձավ ամենաջահել ռուս դերասանը դեմի պատմության մեջ: Նրա Չադսկիյ « Խելքից պատուհասը» պիեսում («Խելքից պատուհասը» Ա. Ս. Գրիբոեդով, 1928թ.) նման չէր մյուսներին, մինչև իրեն խաղացած Չադսկիյ մնացած դերերը, նա արտասովոր էր, անսպաասելի: Է. Գարինը ոչ միայն կոմիկ, էքսցենտրիկ, պարզ դերասան էր ինչպես նրան տեսնում մինչև Չադսկու դերը, այլ նա զարմանալիորեն լիրիկական էր, ինչը Մեյերխոլդի ամենագլխավոր ձեռքբերումը դարձավ ներկայացման մեջ: Առաջին դերերը Վս. Մեյերխոլդի թատրոնում մեծ ազդեցություն ունեցավ դերասանի ողջ հետաքա ստեղծագործական կյանքում և կանխորոշեցին նրա հետաքրքրվածությունը սատիրայի ժանրում: Обладал ярко выраженной комической внешностью — худощавым телосложением (которое подчёркивалось ношением мешковатых костюмов), выразительным лицом с длинным острым носом, оттопыренными ушами и глубоко посаженными глазами (с особым остекленевшим взглядом), выдающейся вперёд нижней губой, а главное — высоким, старческим и пронзительным голосом, манерой «проглатывать» слова, при помощи которых он делал своих героев, если это требовалось, философскими и невыносимыми. Был неотразим в гротескных комических ролях, в которых воплощал резко отрицательных персонажей..Ուներ վառ արտահայտված կատագերկական արտաքին, նիհար մարմնի կազմվածք (որը ընդգծվում էր մաշված կոստյում ում), արտահայտիչ դեմքով, երկար, սուր քթով, ցցված ականջներով և խորը աչքերով (յուրահատուկ ապակե հայացքով),....., և ամենակարևորը բարձր, ծերունական և ծակող ձայն,