Մասնակից:Անետա Համբարձումյան/Ավազարկղ

Ֆիզիոգնոմիկա (հուն. φύσις - բնություն, γνώμων - միտք, ճանաչողական ունակություն ) (այլ.-հուն. πρόσωπον - դեմք, μαντεία - գուշակություն ) - մարդկային տիպերի բնորոշման մեթոդ,նրա մտավոր\ հոգևոր ունակություննրի և առողջական վիճակի, հիմնվելով դեմքի դիմագծերի եւ արտահայտության վրա: Ժամանակակից հոգեբանական գիտության մեջ համարվում է «կեղծ գիտության» օրինակ: «Ֆիզիոգնոմիկա» տերմինը, ըստ երևույթին, առաջին անգամ օգտանործվել է Հիպոկրատի կողմից, ում վրա հղում է կատարում Գալեն:

Физиогно́мика (от греч. φύσις — природа, γνώμων — мысль, познавательная способность) (устар., прозопология[1][2] (др.-греч. πρόσωπον — лицо, λέξη — слово) или прозопомантия[1](др.-греч. πρόσωπον — лицо, μαντεία — гадание)) — метод определения типа личности человека, его душевных качеств и состояния здоровья, исходя из анализа внешних черт лица и его выражения.

В современной психологической науке считается классическим примером псевдонауки[3].

Термин «физиогномика», по-видимому, впервые употребляется Гиппократом, на которого ссылается Гален[4].

В «науке» древности и некоторых позднейших эпох — учение о необходимой связи между внешним обликом человека (и любого животного) и его характером[5].