Հունական կրակ (կամ հեղուկ կրակ, հուն․՝ ὑγρός πῦρ), հրկիզող խառնուրդ, որը, հավանաբար, կազմված էր խեժերից, բևեկնախեժից, ծծմբից, բորակից և այլ նյութերից։ Բոցը ջրով չի մարել։ Օգտագործվել է VII–XV դդ. ծովամարտերում և ամրոցների պաշարման ժամանակ։ Հունական կրակը հույները փոխառել են արաբներից, հաջողությամբ օգտագործել 673-ին՝ Կոստանդնուպոլսի պաշտպանության ժամանակ։ Տաք խառնուրդը նետվում էր հակառակորդի նավերի վրա տակառներով, ինչպես նաև նավի ցռուկին կամ կողերին տեղադրված պղնձե հատուկ խողովակներով։ Մինչև XII դ. հույները պահպանել են ծովամարտում Հունական կրակի օգտագործման մենաշնորհը։ Հրազենի երևան գալով Հունական կրակը կորցրեց իր նշանակությունը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 6, էջ 645)։
