Ուրբանիզմ, ուղղություն XX դար քաղաքաշինության մեջ, որի ներկայացուցիչները հավաստում էին արդի քաղաքակրթությունում քաղաքների գերիշխող և անկասկած դրական դերի գաղափարը և հիմնական ուշադրությունը դարձնում առավելագույն չափով խոշորացված քաղաքաշինական հորինվածքների նախագծային մշակմանը։ 1920-ական թվականներին առանձնապես բուռն կերպով զարգացած Ուրբանիզմի տեսության կազմավորման համար հիմնարար նշանակություն է ունեցել Լը Կորբյուզիեի գործունեությունը։ 1920-ական թվականներին Ուրբանիզմի գաղափարները նշանակալի ազդեցություն են գործել նաև մի քանի սովետական ճարտարապետների վրա։ Ոչ սակավ Ուրբանիզմ հասկացությունը կիրառվում է նաև որպես ամբողջությամբ վերցված քաղաքաշինության հոմանիշ։ Արվեստի և գրականության մեջ (առավելապես՝ պոեզիայում) մեծ քաղաքների, նրանց կյանքի շարժման պատկերումն ու նկարագրությունը, որը, ըստ էության, հակադրված է հովվերգությանն ու բնապաշտությանը։ XIX դարի վերջին XX դարի առաջին կեսին արտացոլվել է սիմվոլիզմի, ֆուտուրիզմի գրական հոսանքներում և պրոլետկուլտին հարող գրողների երկերում։ Ուրբանիզմ ցայտուն արտահայտություն է գտել Ուրբանիզմ Ոնիւոմենի ստեղծագործության մեջ։ Ուրբանիստական հակվածություն ունեն։ Վերհառնի, Ա․ Բլոկի, Վ․ Բրյուսովի, Վ․ Մայա– կովսկու, Դ․ Վարուժանի, Վ․ Տերյանի, Ե․ Չարենցի, Հ․ Հակոբյանի և այլոց գործերը։ Վ․ Տերյանն իր «Հայ գրականության գալիք օրը» հոդվածում գրել է, որ գրողներն իրենց հայացքը պետք է ուղղեն «․․․քաղաքների հարաշարժ ամբոխին, վերամբարձ ծխաններին ու բազմահարկ շենքերին․․․»։ Ուրբանիզմ որպես հատուկ կետ առկա էր նաև Երեքի դեկուարացիայում։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։
