«Տիպ (այլ կիրառումներ)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ «* որևէ բանի ձև, տեսակ, որն ունի էական որակական հատկանիշներ, * ինչ–որ բանի նմուշ, մոդել, *ուսումնասի...»: |
չ կետադրական, փոխարինվեց: )կ → ) կ |
||
Տող 2. | Տող 2. | ||
* ինչ–որ բանի նմուշ, մոդել, |
* ինչ–որ բանի նմուշ, մոդել, |
||
*ուսումնասիրվող իրականության անդամատման միավոր՝ տիպաբանության մեջ, |
*ուսումնասիրվող իրականության անդամատման միավոր՝ տիպաբանության մեջ, |
||
*կարգաբանական (տաքսոնոմիական)կատեգորիա կամ դասակարգման միավոր՝ւանդշաֆաագիւռության մեշ (լանդ–շաֆտի Տ․, տեղանքի Տ․) և այլ գիտություններում, որոնք ուսումնասիրում են բնական միջավայրի առանձին բաղադրամասերը՝ ռելիեֆի տիպ, կլիմայի տիպ, հողի տիպ, բուսականության տիպ․ են, |
*կարգաբանական (տաքսոնոմիական) կատեգորիա կամ դասակարգման միավոր՝ւանդշաֆաագիւռության մեշ (լանդ–շաֆտի Տ․, տեղանքի Տ․) և այլ գիտություններում, որոնք ուսումնասիրում են բնական միջավայրի առանձին բաղադրամասերը՝ ռելիեֆի տիպ, կլիմայի տիպ, հողի տիպ, բուսականության տիպ․ են, |
||
* մարդ՝օժտված բնորոշ հատկություններով,մարդկանց որևէ խմբի, մասնավորապես՝դասի, դասակարգի, ազգի, դարաշրջանիցայտուն ներկայացուցիչ, |
* մարդ՝օժտված բնորոշ հատկություններով,մարդկանց որևէ խմբի, մասնավորապես՝դասի, դասակարգի, ազգի, դարաշրջանիցայտուն ներկայացուցիչ, |
||
* գրականության մեջ և արվեստ ու մ այնկերպարը, որն իր մեջ խտացնում է սոցիալ․ կոնկրետ հանրույթի, դասակարգի, խավի գիտակցությանը, աշխարհըմբռնմանը, հոգեբանությանը, կենցաղին ու կեցությանը բնորոշ հատկանիշների ամբողջությունը․ առավել բացառիկ ընդհարացում է, քան կերպարը (տես Կերպար գեղարվեստական)։ Գրական տիպերի զարգացումը պայմանավորված է հասարակական կյանքի զարգացումով։ Անտիկ և վաղ միջնադարյան գրկում (վեպ, էպոսի) հանդես է եկել որպես ժողովրդի հավաքական ուժի, հերոսության, դավանանքի, դասի ներկայացուցիչ։ Այն հետագա ձևավորում է ստացել հռոմեական գրականության մեջ (մ․ թ․ I–III դդ․), որտեղ մարդը հանդես է բերվել իբրև իր անձնական կյանքն ու ճակատագիրն ունեցող անհատ։ [[Վերածննդի դարաշրջան]]ում Սերվանտեսը,Շեքսպիրը և այլ գրողներ ստեղծել ենհամամարդկային ընդհանրացումներ պարունակող տիպեր ([[Դոն Կիխոտ (վեպ)|Դոն Կիխոտ]] և [[ |
* գրականության մեջ և արվեստ ու մ այնկերպարը, որն իր մեջ խտացնում է սոցիալ․ կոնկրետ հանրույթի, դասակարգի, խավի գիտակցությանը, աշխարհըմբռնմանը, հոգեբանությանը, կենցաղին ու կեցությանը բնորոշ հատկանիշների ամբողջությունը․ առավել բացառիկ ընդհարացում է, քան կերպարը (տես Կերպար գեղարվեստական)։ Գրական տիպերի զարգացումը պայմանավորված է հասարակական կյանքի զարգացումով։ Անտիկ և վաղ միջնադարյան գրկում (վեպ, էպոսի) հանդես է եկել որպես ժողովրդի հավաքական ուժի, հերոսության, դավանանքի, դասի ներկայացուցիչ։ Այն հետագա ձևավորում է ստացել հռոմեական գրականության մեջ (մ․ թ․ I–III դդ․), որտեղ մարդը հանդես է բերվել իբրև իր անձնական կյանքն ու ճակատագիրն ունեցող անհատ։ [[Վերածննդի դարաշրջան]]ում Սերվանտեսը,Շեքսպիրը և այլ գրողներ ստեղծել ենհամամարդկային ընդհանրացումներ պարունակող տիպեր ([[Դոն Կիխոտ (վեպ)|Դոն Կիխոտ]] և [[Սանչո Պանսա]], Օթելլո, Համլետ են)։ Հետագաժամանակներում ձևավորվող յուրաքանչյուր գեղարվեստական մեթոդ (կլասիցիզմ, ռոմանտիզմ, ռեալիզմ, սոցիալիստ,ռեալիզմ) առաջադրել է տիպի մարմնավորման իր առանձնահատուկ սկզբունքը։(Տես նաև Տիպականը)։ |
||
{{ՀՍՀ}} |
{{ՀՍՀ}} |
12:31, 20 Մայիսի 2015-ի տարբերակ
- որևէ բանի ձև, տեսակ, որն ունի էական որակական հատկանիշներ,
- ինչ–որ բանի նմուշ, մոդել,
- ուսումնասիրվող իրականության անդամատման միավոր՝ տիպաբանության մեջ,
- կարգաբանական (տաքսոնոմիական) կատեգորիա կամ դասակարգման միավոր՝ւանդշաֆաագիւռության մեշ (լանդ–շաֆտի Տ․, տեղանքի Տ․) և այլ գիտություններում, որոնք ուսումնասիրում են բնական միջավայրի առանձին բաղադրամասերը՝ ռելիեֆի տիպ, կլիմայի տիպ, հողի տիպ, բուսականության տիպ․ են,
- մարդ՝օժտված բնորոշ հատկություններով,մարդկանց որևէ խմբի, մասնավորապես՝դասի, դասակարգի, ազգի, դարաշրջանիցայտուն ներկայացուցիչ,
- գրականության մեջ և արվեստ ու մ այնկերպարը, որն իր մեջ խտացնում է սոցիալ․ կոնկրետ հանրույթի, դասակարգի, խավի գիտակցությանը, աշխարհըմբռնմանը, հոգեբանությանը, կենցաղին ու կեցությանը բնորոշ հատկանիշների ամբողջությունը․ առավել բացառիկ ընդհարացում է, քան կերպարը (տես Կերպար գեղարվեստական)։ Գրական տիպերի զարգացումը պայմանավորված է հասարակական կյանքի զարգացումով։ Անտիկ և վաղ միջնադարյան գրկում (վեպ, էպոսի) հանդես է եկել որպես ժողովրդի հավաքական ուժի, հերոսության, դավանանքի, դասի ներկայացուցիչ։ Այն հետագա ձևավորում է ստացել հռոմեական գրականության մեջ (մ․ թ․ I–III դդ․), որտեղ մարդը հանդես է բերվել իբրև իր անձնական կյանքն ու ճակատագիրն ունեցող անհատ։ Վերածննդի դարաշրջանում Սերվանտեսը,Շեքսպիրը և այլ գրողներ ստեղծել ենհամամարդկային ընդհանրացումներ պարունակող տիպեր (Դոն Կիխոտ և Սանչո Պանսա, Օթելլո, Համլետ են)։ Հետագաժամանակներում ձևավորվող յուրաքանչյուր գեղարվեստական մեթոդ (կլասիցիզմ, ռոմանտիզմ, ռեալիզմ, սոցիալիստ,ռեալիզմ) առաջադրել է տիպի մարմնավորման իր առանձնահատուկ սկզբունքը։(Տես նաև Տիպականը)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։ |