Յակով Հարոն
| Յակով Հարոն | |
|---|---|
| Ծնվել է | սեպտեմբերի 13, 1914 |
| Ծննդավայր | Կովել |
| Մահացել է | մարտի 6, 1972 (57 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Մոսկվա, ԽՍՀՄ |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ |
| Մասնագիտություն | գրող, հնչյունային օպերատոր, կինեմատոգրաֆ և բանաստեղծ |
| Աշխատավայր | Մոսկվայի Գերասիմովի անվան կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտ, Մոսֆիլմ և Սվերդլովսկի կինոընկերություն |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  և  |
Յակով Հարոն (ռուս.՝ Я́ков Евге́ньевич Харо́н, սեպտեմբերի 13, 1914, Կովել - մարտի 6, 1972, Մոսկվա, ԽՍՀՄ), կինեմատոգրաֆի խորհրդային գործիչ, հնչյունային օպերատոր և գրող։ ՌԽՖՍՀ մշակույթի վաստակավոր աշխատակից (1969 թվական)։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1920-ական թվականներին մոր հետ ապրել է Բեռլինում, աշխատել է խորհրդային առևտրական ներկայացուցչությունում որպես մեքենավար։ Այնտեղ ավարտել է Բեռլինի կոնսերվատորիայի երեք կուրսը և գիմնազիան։
1932 թվականից ապրել է Մոսկվայում։ Աշխատել է «Մոսֆիլմ» կինոստուդիայում։
1937 թվականի ամռանը ձերբակալվել է և 10 տարի անցկացրել է ճամբարում։ Ազատվելուց հետո, 1947 թվականին սկսել է աշխատել Սվերդլովյան կինոընկերությունում։
1948 թվականին նորից ձերբակալվել է և տարագրություն է ուղարկվել Աբական, որտեղ աշխատել է որպես հաշվետար, դասավանել է դպրոցում, վարել է ավտոտրակտորային խմբակ և նույնիսկ նախաձեռնություններում ներկայացումներ է բեմադրել[1]։ Ռեաբիլիտացվել է 1954 թվականին։
Ճամբարի տարիներին Ամուրի մարզի Սվոդոբնի քաղաքում ծանոթացել է Յուրի Վեյներտի հետ, ում հետ համահեղինակությամբ սկսել է հայտնի «Գիյոմ դյու Վենտրեի չար երգերը» բանաստեղծությունների շարքը։ Շարքն ավարտվել է Հարոնի ազատվելուց հետո։
Հետագայում դասավանդել է Մոսկվայի Գերասիմովի անվան կինեմատոգրաֆիայի համառուսական պետական ինստիտուտում[2], Հեռուստատեսության 4-րդ ծրագրում ձայնի մասին վարել է զրույցներ[1]։
1964-1969 թվականներին Սցենարիստների և ռեժիսորների բարձրագույն դասընթացներում վարել է «Երաժշտա-ձայնային ֆիլմի ձևակերպումը» դասախոսությունների շարքը[3][4]։
Մահացել է 1972 թվականի մարտի 6-ին, Մոսկվայում։ Թաղված է Նովոյե Դոնսկոյե գերեզմանատանը։
Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Առաջին կինը Եվգենիյա Լասկինան է, խմբագիր (հետագայում եղել է բանաստեղծ Կոնստանտին Սիմոնովի երկրորդ կինը), սցենարիստ Բորիս Լասկինի ազգականը։
- Երկրորդ կինը Ստելլա Կորիտնայան է (1924-1969 թվական), Իզաբելա Բելայա-Յակիրի (1900-1986 թվական) դուստրը, հրամանատար Ի. Յակիրի քրոջ դուստրը։
- Որդին Յուրին է (ծն. 1958 թվական)
- Թոռը` Յակով
Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 1936 թվական` Հաղթողների սերունդը
- 1936 թվական` Մենք Կրոնշտադտայից ենք[1]
- 1960 թվական` Բոցավառ տարիների պատմվածքը[5]
- 1963 թվական` Ամենադանդաղ գնացքը
- 1966 թվական` Ցերեկային աստղեր
- 1970 թվական` Ծովային բնավորություն
Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ՌՍՖՍՀ մշակույթի վաստակավոր աշխատակից (1969 թվական)[6]։
- Ժողովրդական տնտեսության ձեռքբերումների ցուցահանդեսի ոսկե մեդալ` հնչյունավորման քառալիք համակարգի հայտնագործման համար[1]։
Մատենագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Харон Я. Е. Злые песни Гийома дю Вентре : Прозаический комментарий к поэтической биографии. — М. : Книга, 1989. — 240 с. : портр.
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Харон и русский зэк Гийом дю Вентре
- ↑ Харон Яков Евгеньевич. Проект «Воспоминания о ГУЛАГе и их авторы» // sakharov-center.ru Կաղապար:Проверено
- ↑ Режиссёрское отделение // Высшие курсы сценаристов и режиссёров
- ↑ Режиссёрское отделение // Высшие курсы сценаристов и режиссёров
- ↑ Повесть пламенных лет Արխիվացված 2011-11-29 Wayback Machine // russiancinema.ru
- ↑ О присвоении почётных званий РСФСР работникам кинематографии: указ Президиума Верховного Совета РСФСР от 29 сентября 1969 г. // Ведомости Верховного Совета РСФСР. — 1969. — № 40. — Стр. 1235
|
