Մասնակից:Marina Movsisyan/Ավազարկղ7

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Կարեն Լուիզ Էրդրիկ
Էրդրիխը 2015 թվականին Գրքի ազգային փառատոնում:
Ծնվել էՀունիսի 7, 1954 (տարիք 66)

Լուիզ Էրդրիկը(/ˈɜːrdrɪk/, անգլ.՝ Karen Louise Erdrich[1], ծնվել է 1954 թվականի հունիսի 7-ին)[2] , ամերիկացի գրող է, նովելների, բանաստեղծությունների և բնիկ ամերիկացի կերպարներն ու միջավայրը բնութագրող մանկական գրքերի հեղինակ։ Նա հանդիսանում է հնդկացիների Չիպպեվա լեռնային կրիաների ջոկատ ցեղի անդամ՝ դաշնային մակարդակով ճանաչված Անիշինաաբե ցեղի(որը հայտնի է նաև որպես Օջիբվե և Չիպպեվա)[3]։

Էրդրիկը լայնորեն հայտնի է որպես բնիկ ամերիկացիների վերածննդի դարաշրջանի երկրորդ ալիքի ամենանշանակալից գրողներից մեկը: 2009 թվականին նրա «Աղավնիների ժանտախտը» վեպը դարձավ գեղարվեստական գրականության Պուլիցերյան մրցանակաբաշխության հաղթող և ստացավ Էնիսֆիլդ-Վոլֆի Գրքի մրցանակը[4]։ 2012 թվականի նոյեմբերին նա ստացավ գեղարվեստական գրականության ոլորտում տրվող Ազգային գրքի մրցանակը «Կլոր տուն» վեպի համար[5]։ 2015 թվականի սեպտեմբերին Ազգային Գրքի փառատոնին նա արժանացավ Կոնգրեսի Գրադարանի մրցանակին ամերիկյան գեղարվեստական գրականության համար[6]: Նա 2013 թվականի «Ալեքս» մրցանակաբաշխության դափնեկիր է: Նա ամուսնացած էր հեղինակ Մայքլ Դորիսի հետ, ում հետ համագործակցել է մի շարք աշխատանքների շուրջ: Զույգը բաժանվել է 1995 թվականին։

Նա նաև հանդիսանում է «Կեչու կեղևից Գրքեր»-ի սեփականատերը, որը փոքր անկախ գրախանութ է Մինեապոլիսում, որտեղ շեշտը դրված է Բնիկ Ամերիկյան գրականության և Երկվորյակ Քաղաքների բնիկ համայնքի վրա[7]:

Նա ընդհանուր առմամբ գրել է 28 գիրք ՝ ներառյալ գեղարվեստական, ոչ գեղարվեստական, պոեզիա և մանկական գրքեր, իսկ վերջերս պատմական գեղարվեստական աշխատանքներ ՝յոթանասունականներից մինչև 2020 թվականը՝ «Գիշերային պահակ»-ի հրատարակմամբ:

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էրդրիկը ծնվել է 1954 թվականի հունիսի 7-ին Մինեսոտա նահանգի Լիթլ Ֆոլս քաղաքում: Նա յոթ երեխաներից ամենամեծն էր, հայրը՝ գերմանա-ամերիկացի Ռալֆ Էրդրիկ, մայրը՝ Ռիտան, չիպվեյացի կին (կիսով չափ Օջիբվե և կիսով չափ ֆրանսիացի)։ Երկու ծնողներն էլ դասավանդում էին Հնդկական գործերի բյուրոյի կողմից ստեղծված Հյուսիսային Դակոտա նահանգի Վահպետոն քաղաքում գտնվող գիշերօթիկ դպրոցում։ Էրդրիկի մորական պապը՝ Պատրիկ Գուրնոն, երկար տարիներ ծառայել է որպես ցեղի նախագահ դաշնային մակարդակով ճանաչված Չիպպեվա հնդկացիների լեռնային կրիաների ջոկատ ցեղում[8]։ Չնայած նա չէր մեծացել ռեզերվացիայում, նա հաճախ էր այցելում այնտեղի հարազատներին[9]։ Նա դաստիարակվել է կաթոլիկության «բոլոր ընդունված ճշմարտություններով»[9]։

Երբ Էրդրիկը երեխա էր, նրա հայրը իր գրած յուրաքանչյուր պատմության համար մեկ հինգցենտանոց էր տալիս նրան։ Նրա քույրը ՝ Հայդին, դարձել է բանաստեղծ և նույնպես ապրում է Մինեսոտայում. նա հրատարակվում է Հեյդ Է Էրդրիկ անունով[10]: Մյուս քույրը՝ Լիզ Էրդրիկը, գրում է մանկական գրքեր, գեղարվեստական գրականության հավաքածուներ և շարադրություններ:

Էրդրիկը հաճախել է Դարթմութի քոլեջը 1972-1976 թվականներին[11]: Նա քոլեջ ընդունված կանանց առաջին խմբում էր և ստացավ Անգլերեն լեզվի բակալավրի աստիճան։ Իր առաջին տարվա ընթացքում Էրդրիկը հանդիպեց մարդաբան, գրող, այնուհետև՝ Ամերիկայի բնիկների հետազոտական նոր ծրագրի տնօրեն Մայքլ Դորիսին: Դորրիսի դասերին հաճախելիս նա սկսեց ուսումնասիրել իր սեփական ծագումը,ինչը նրան ոգեշնչեց դրանից ստեղծելու իր գրական աշխատանքները, ինչպիսիք են բանաստեղծությունները, կարճ պատմվածքները և նովելները: Այդ ընթացքում նա աշխատում էր որպես փրկարար, մատուցողուհի, կինոնկարների հետազոտող[12] և որպես Բոստոնի Հնդկական Խորհրդի «Շրջան» թերթի խմբագիր[9]։

1978 թվականին Էրդրիկը ընդունվեց Մերիլենդ նահանգի Բալթիմոր քաղաքի Ջոնս Հոփքինսի համալսարանի արվեստի բաժնի մագիստրատուրա։ Նա 1979 թվականին ստացավ արվեստաբանության մագիստրոսի կոչում գրագրության վարպետության սեմինարներին։ Ավելի ուշ Էրդրիկը հրատարակեց բանաստեղծությունների և պատմվածքների մի մասը, որոնք գրել էր մագիստրոսական ծրագրի ընթացքում։ Նա վերադարձավ Դարթմութ որպես գրող։

Դարթմութն ավարտելուց հետո Էրդրիկը մնում է կապի մեջ Մայքլ Դորիսի հետ: Դորիսը ներկա է գտնվել նրա բանաստեղծությունների ընթերցումներից մեկին, տպավորվել է նրա աշխատանքով և իր մոտ հետաքրքրություն է առաջացել աշխատելու Էրդրիկի հետ։ Չնայած Էրդրիկը և Դորիսը գտնվում էին աշխարհի երկու տարբեր ծայրերում ՝ Էրդրիկը Բոստոնում իսկ Դորիսը ՝ Նոր Զելանդիայում դաշտային հետազոտությունների համար, նրանք սկսեցին միասին աշխատել կարճ պատմվածքների վրա։

Զույգի գրական համագործակցությունը նրանց հանգեցրեց ռոմանտիկ հարաբերությունների: Նրանք ամուսնացան 1981 թվականին և մեծացրեցին միասին երեք երեխաներին, որոնց Դորիսը որդեգրել էր որպես միայնակ ծնող, և երեք կենսաբանական երեխաներին (Պերսիա, Պալլաս, Մադելին, Ռեյնոլդ Աբել, Սավա[9] և ԱզաՄարիոն[13])։ Ռեյնոլդ Աբելը տառապում էր պտղի ալկոհոլային համախտանիշով և 1991 թվականին 23 տարեկան հասակում մահացավ, երբ նրան հարվածեց մեքենան[14]։ 1995 թվականին նրանց որդին՝ Ջեֆֆրի Սավան, Դորիսին մեղադրեց երեխաների նկատմամբ դաժան վերաբերմունքի մեջ[15]: 1997 թվականին՝ Դորիսի մահից հետո, նրանց որդեգրած դուստրը՝ Մադելինը, պնդում էր, որ Դորիսը սեռական բռնության էր ենթարկում իրեն, իսկ Էրդրիկը չէր միջամտում այդ բռնությունը կանգնեցնելու համար[16]։

Դորիսն ու Էրդրիկը բաժանվեցին 1995 թվականին, իսկ Դորիսը 1997 թվականին ինքնասպանություն գործեց։ Իր կտակում նա միայն իր և Էրդրիկի կենսաբանական երեխաներին էր նշել[16]:

2001 թվականին՝ 47 տարեկան հասակում, Էրդրիկը լույս աշխարհ բերեց դստերը՝ Ազուրին, որի հայրը բնիկ ամերիկացի էր, ում Էրդրիկը չցնակացավ հրապարակայնորեն բացահայտել[17]։ Նա քննարկում է իր հղիությունն Ազուրով և Ազուրի հորը իր՝ 2003 թվականին գրված «Գրքեր և կղզիներ Օջիբվե երկրում» ոչ գեղարվեստական գրքում[18] She uses the name "Tobasonakwut" to refer to him.[19][20]։ Նա օգտագործում է «Տոբասոնակվուտ» դիմելաձևը տղամարդու մասին խոսելիս։ Նա նկարագրվում է որպես ավանդական բժշկարար և ուսուցիչ, ով տասնութ տարով մեծ էր Էրդրիկից և ամուսնացած էր[19][18]: Մի շարք աշխատություններում Տոբասոնակվուտ Կինյուն, ով մահացել է 2012 թվականին, հիշատակվում է որպես Էրդրիկի զուգընկեր և Ազուրի հայր[21][22]։

Հարցազրույցներից մեկում այն հարցին, թե արդյոք գրելն իր համար հանդիսանում է մենավոր կյանք, Էրդրիկը պատասխանեց. «Տարօրինակ է, բայց կարծում եմ, որ այդպես է: Ես շրջապատված եմ ընտանիքի և ընկերների բազմությամբ, բայց գրելու հետ միայնակ եմ: Եվ դա հիսաքանչ է»: Էրդրիկն ապրում է Մինեապոլիսում[23]:

Աշխատանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1975 թվականին էրդրիկը ստացավ Բանաստեղծների Ամերիկյան Ակադեմիայի մրցանակը[13]։

1979 թվականին նա գրեց «Աշխարհի մեծագույն ձկնորսը»՝ կարճ պատմվածք Ջուն Կաշպոուի մասին՝ ամուսնալուծված օջիբվեացի կին, ում մահը հիպոթերմիայից նրա հարազատներին ետ բերեց տուն՝ մտացածին Հյուսիսային Դակոտայի ռեզերվացիա, իր հուղարկավորության։ Նա գրել է սա «խոհանոցում պատսպարված»[9]։ Ամուսնու պնդմամբ՝ նա այն առաջադրեց 1982 թվականին Նելսոն Ալգրենի անվան կարճամետրաժ աշխատանքների մրցանակի համար, որը նա հաղթեց[9] և որը, ի վերջո, դարձավ նրա «Սիրո դեղորայքը» դեբյուտային նովելի առաջին գլուխը, որը հրատարակել են Հոլտը, Ռայնհարտը և Ուինսթոնը 1984 թվականին[23]։

«Երբ ես իմացա մրցանակի մասին, ես ապրում էի Նյու Հեմփշիրի իմ ագարակում, որը գտնվում էր իմ քոլեջի մոտակայքում»,-ասել է էրդրիկը հարցազրուցավարին։ «Ես գրեթե սնանկացած էի և վարում էի մեքենան ճաղատ անվադողերով: Մայրս գործում էր սվիտերներս, իսկ մնացաց իրերը ես գնում էի խնայողական խանութներից: Ճանաչումը կուրացրել էր ինձ: Ավելի ուշ ես ընկերացա Սուդս Թերկելի և Քեյ Բոյլի հետ՝ դատավորներ, ում ես շնորհակալ կլինեմ մինչև կյանքիս վերջ։ Այս մրցանակը հսկայական փոփոխություն է մտցրել իմ կյանքում»[24]:

«Սիրո դեղորայքը» նովելը 1984 թվականին ստացել է Գրաքննադատների Ազգային Միավորման մրցանակը[25]։ Այն նաև ներառվել է Գրականության Ազգային Խորքային թեստի մեջ[26]։

Ամուսնության առաջին տարիներին էրդրիկը և Մայքլ Դորիսը հաճախ էին համագործակցում իրենց աշխատանքի վրա, ասելով, որ իրենք միասին էին գրում գրքերը, խոսում էին նրանց մասին նախքան որևէ բան գրելը և հետո նրանք գրեթե ամեն օր կիսվում էին միմյանց հետ, թե ինչ են գրել, բայց գրքերում նշվում էր այն անձի անունը, ով կատարել էր հիմնական աշխատանքի մեծ մասը[12]: Նրանք սկսեցին «կենցաղային, ռոմանտիկ բաներից», որոնք տպագրվել են Միլու Նորթ (Մայքլ + Լուիզա + որտեղ նրանք ապրում են) հավաքական կեղծանունով).[9]:

1982 թվականին Նելսոն Ալգրենի գեղարվեստական գրականության մրցույթում Էրդրիկի պատմվածքը՝ «Աշխարհի մեծագույն ձկնորսը»[27], հաղթեց 5000 դոլար[11]։ Նա պատմվածքն ընդարձակեց «Սիրո դեղորայք» (1984 թվական) նովելի մեջ, որն արժանացավ Գրաքննադատների Ազգային Միավորման գեղարվեստական գրականության մրցանակին։ Դա միակ դեբյուտային նովելն է, որը երբևէ արժանացել է այդ պատվին[28]։ Ավելի ուշ Էրդրիկը «Սիրո դեղորայք» նովելը վերածեց տետրոլոգիայի, որն ընդգրկում է «Ճակնդեղ թագուհին» (1986 թվական), «Հետքերը» (1988 թվական) և «Բինգո պալատը» (1994 թվական):

«Սիրո դեղորայք» նովելը հրատարակելու ընթացքում Էրդրիկը ներկայացրեց իր բանաստեղծությունների առաջին ժողովածուն՝ Ջեքլայթը (1984 թվական), որում լուսաբանվում են բնիկների և ոչ բնիկների մշակույթների պայքարը, ինչպես նաև փառաբանվում են ընտանիքը, բարեկամական կապերը, ինքնակենսագրական մտորումները, մենախոսությունները և սիրային պոեզիան[11]: Էրդրիկը շարունակում է գրել բանաստեղծություններ, որոնք ընդգրկվել են իր հավաքածուներում:

Էրդրիկն առավել հայտնի է որպես նովելագիր և հրատարակել է տասնյակ մրցանակակիր և ամենավաճառվող նովելներ.[11]։ «Սիրո դեղորայք»-ից հետո նա գրեց «Ճակնդեղ թագուհին» (1986 թվական), որում շարունակեց բազմաթիվ պատմողներ օգտագործելու իր տեխնիկան[29] և ընդլայնեց «Սիրո դեղորայք»-ի հորինված ռեզերվացիայի աշխարհը՝ ընդգրկելով Հյուսիսային Դակոտայի մոտակա Արգուս քաղաքը։ Նովելի գործողությունները տեղի են ունենում հիմնականում Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից առաջ: Լեսլի Մարմոն Սիլկոն մեղադրեց Էրդրիկի «Ճակնդեղի թագուհուն» այն բանում, որ այն ավելի շատ մտահոգված է պոստմոդեռնիզմի տեխնիկայով, քան բնիկ ժողովուրդների քաղաքական պայքարներով[30]։

«Հետքեր»-ը (1988 թվական) նովելում գործողությունները ծավալվում են 20-րդ դարի սկզբին՝ ռեզերվացիայի ստեղծման ժամանակ: Այն ներկայացնում է խաբեբա Նանապուշի կերպարը, ով բացահայտորեն պարտքի տակ է Օջիբվացի Նանաբոժոյին[31]։ «Հետքեր»-ը ցույց են տալիս ավանդական ձևերի և Հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցու վաղ բախումները: «Բինգո պալատը» (1994 թվական), որում իրադարձությունները ծավալում են 1980-ական թվականները, նկարագրում է խաղատան և գործարանի ազդեցությունը ռեզերվացիայի համայնքի վրա: «Այրվող Սիրո Հեքիաթները» (1997 թվական) ավարտում է քույր Լեոպոլդայի պատմությունը, որը նախորդ բոլոր գրքերի կրկնվող հերոսն է, և ռեզերվացիայի աշխարհին ներկայացնում է ամերիկա-եվրոպացի մարդկանց նոր կերպարներ։

«Անտիլոպա կինը» (1998 թվական) Դորիսից ամուսնալուծվելուց հետո Էրդրիկի առաջին նովելն է և իր նովելներից առաջինն էր, որը չի հանդիսանում նախորդ գրքերի շարունակություն.[32]։

Հետագայում նա վերադարձավ ռեզերվացիայի և մոտակա քաղաքների թեմային։ 1998 թվականից ի վեր նա հինգ նովել է հրատարակել, որոնք վերաբերում են այդ մտացածին տարածքում տեղի ունեցող իրադարձություններին: Դրանց շարքին են դասվում «Լիթլ Նոու Հորսի Հրաշքների Վերջին Զեկույցը» (2001 թվական) և «Վարպետ Բաթչերսի Երգեցողության Ակումբը» (2003 թվական): Երկու նովելներն էլ ունեն աշխարհագրական և կերպարային կապեր «Ճակնդեղի թագուհու» հետ: 2009 թվականին էրդրիկը Պուլիցերյան մրցանակի եզրափակչի մասնակից էր «Աղավնիների ժանտախտը» աշխատանքի համար և Ազգային Գրքի Մրցանակի եզրափակչի մասնակից «Լիթլ Նոու Հորսի ՀրաշքներիՎերջին Զեկույցը» նովելի համար[33]։ Նրանում ներկայացվում են չորս բնիկներին, որոնք սխալմամբ մեղադրվում էին մի կովկասյան ընտանիքի սպանության մեջ, լինչի դատաստանին ենթարկելը, և այս անարդարության ազդեցությունը ներկայիս սերունդների վրա: Վերջերս նրա «Գիշերային պահակ» (2020 թվական) պատմական նովելը վերաբերում է «Կասեցման օրինագիծը» (ներկայացված սենատոր Արթուր Վիվիան Ուոթկինսի կողմից) չեղարկող արշավին, և Էրդրիկը խոստովանեց, որ իր սկզբաղբյուրը և դրա ոգեշնչումը հանդիսացել է իր մորական պապի կյանքը[34]:

Նա նաև գրում է ավելի երիտասարդ լսարանի համար. նա ունի «Տատիկի աղավնին» մանկական պատկերագիրքը, իսկ «Բրչբարքի տունը» մանկական գիրքը Ազգային Գրքի Մրցանակի եզրափակչի մասնակից է[35]։ Նա շարունակեց շարքը «Լռության խաղը» աշխատանքով Սքոթ Օ'Դելի մրցանակի դափնեկիր պատմական ֆանտաստիկայի ժանրում[36] և «Մացառախոզի տարին» նովելով։

Գեղարվեստական գրականություն և ուսուցանում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բացի գեղարվեստական գրականությունից և պոեզիայից՝ Էրդրիկը հրատարակել է գեղարվեստական գրականության գործեր։ «Կապույտ Ճայի Պար»-ը (1995 թվական) նրա հղիության և նրա առաջին երեխայի ծննդյան մասին է[37]։ «Գրքերը և կղզիները Օջիբվե երկրում» նովելում պատմվում է նրա ճանապարհորդությունների մասին Հյուսիսային Մինեսոտայում և Օնտարիոյի լճերի մերձակայքում կրտսեր դստեր լույս աշխարհ գալուց հետո[38]։

Էրդրիկը և նրա երկու քույրերը կազմակերպել են գրողների սիմպոզիումներ Հյուսիսային Դակոտայում գտնվող Կրիաների Լեռան Հնդկացիական ռեզերվացիայում[39]։

Ազդեցություն և ոճ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երկու ծնողներից էլ ստացված նրա ժառանգությունը ազդեցիկ է իր կյանքում և նշանակալի իր աշխատանքում[40]։ Չնայած Էրդրիկի շատ աշխատանքներ ուսումնասիրում են նրա բնիկ ամերիկյան ժառանգությունը, նրա «Վարպետ Բաթչերսի երգեցողության ակումբը» (2003 թվական) ներկայացնում էր իր ծագման եվրոպական, մասնավորապես գերմանական կողմը: Նովելը ներառում է պատմվածքներ Առաջին Համաշխարհային պատերազմի գերմանական բանակի վետերանի պատմվածքները, և իրադարձությունները ծավալվում են Հյուսիսային Դակոտայի փոքրիկ քաղաքում[41]։ Նովելը Ազգային Գրքի Մրցանակի ֆինալիստ է։

էրդրիկի միահյուսված նովելների շարքը համեմատում են Ուիլյամ Ֆոլքների «Յոկնապատավֆա» նովելների հետ։ Ֆոլքների նման, էրդրիկի հաջորդական նովելները ստեղծել են բազմաթիվ պատմվածքներ միևնույն գեղարվեստական ոլորտում և միավորել են տեղական պատմության գոբելենը արդի թեմաների և ժամանակակից գիտակցության հետ[42]:

Կեչու կեղևից Գրքեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նրա գրախանութում տեղի են ունենում գրական ընթերցանություններ և այլ միջոցառումներ: Էրդրիկի նոր ստեղծագործությունները ընթերցվում են այստեղ, միջոցառումները նվիրվում են այլ գրողների աշխատանքին և կարիերային, հատկապես բնիկ ժողովուրդների տեղացի գրողների։ Էրդրիկը և նրա աշխատակիցները «Կեչու կեղևից գրքեր»-ը համարում են «Ուսուցողական գրախանութ»[43]։ Գրքերից բացի՝ խանութում վաճառվում են բնիկների արվեստի գործեր և ավանդական դեղամիջոցներ, ինչպես նաև բնիկ ամերիկացիների զարդեր։ Վիիգվաս Փրեսը՝ փոքրիկ շահույթ չհետապնդող հրատարակչությունը՝ հիմնադրված Էրդրիկ քույրերի կողմից, կապված է խանութի հետ[43]:

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1975 American Academy of Poets Prize[13]
  • 1980 MacDowell Fellowship[44]
  • 1983 Pushcart Prize in Poetry[45]
  • 1984 National Book Critics Circle Award for Fiction, for Love Medicine[25]
  • 1984 Sue Kaufman Prize for Best First Novel, for Love Medicine[9]
  • 1984 Virginia McCormick Scully Literary Award d for Best Book of 1984 dealing with Indians or Chicanos[9]
  • 1985 Los Angeles Times book Prize[12]Joy Harjo
  • 1985 Guggenheim Fellowship in Creative Arts[46]
  • 1987 O. Henry Award, for the short story "Fleur" (published in Esquire, August 1986)[47]
  • 1999 World Fantasy Award, for The Antelope Wife[48]
  • 2000 Lifetime Achievement Award from the Native Writers' Circle of the Americas[49]
  • 2005 Associate Poet Laureate of North Dakota[50]
  • 2006 Scott O'Dell Award for Historical Fiction, for the children's book "The Game of Silence"[51]
  • 2007 Honorary Doctorate from the University of North Dakota; refused by Erdrich because of her opposition to the university's North Dakota Fighting Sioux mascot[52]
  • 2009 Honorary Doctorate (Doctor of Letters) from Dartmouth College[53][54]
  • 2009 Kenyon Review Award for Literary Achievement[55]
  • 2009 Anisfield-Wolf Book Award, for Plague of Doves[56]
  • 2012 National Book Award for Fiction for The Round House[57][58]
  • 2013 Rough Rider Award[59]
  • 2013 Scott O'Dell Award for Historical Fiction for Chickadee
  • 2014 Dayton Literary Peace Prize, Richard C. Holbrooke Distinguished Achievement Award[60]
  • 2014 PEN/Saul Bellow Award for Achievement in American Fiction[61]
  • 2015 Library of Congress Prize for American Fiction[6]
  • 2016 National Book Critics Circle Award for Fiction, for LaRose[62]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Louise Erdrich, author of LaRose, talks about her love of books». Վերցված է 25 June 2020-ին.
  2. ↑ Stookey, Lorena Laura (January 1, 1999). Louise Erdrich: A Critical Companion. Greenwood Publishing Group. էջեր 1–. ISBN 9780313306129. Վերցված է November 7, 2013-ին.
  3. ↑ «Louise Erdrich : Voices From the Gaps : University of Minnesota». Voices.cla.umn.edu. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  4. ↑ The Anisfield-Wolf Book Awards – Winners by Year
  5. ↑ Leslie Kaufman (November 14, 2012). «Novel About Racial Injustice Wins National Book Award». The New York Times. Վերցված է November 15, 2012-ին.
  6. ↑ 6,0 6,1 Alexandra Alter (March 17, 2015). «Louise Erdrich Wins Library of Congress Award». The New York Times. Վերցված է March 18, 2015-ին.
  7. ↑ «Birchbark Books & Native Arts | Welcome!». Birchbarkbooks.com. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  8. ↑ Gates, Jr., Professor Henry Louis (Host) (2010). «Louise Erdrich». Faces of America. PBS.{{cite news}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 9,8 Chavkin, Allan and Nancy Feyl (1994). Conversations with Louise Edrich and Michael Dorris. Jackson, Mississippi: University of Mississippi. էջ 155. ISBN 0-87805-652-1.
  10. ↑ «Heid E. Erdrich». HeidErdrich.com.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Louise Erdrich». Poetry Foundation.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Chavkin, Allan and Nancy Fyel (1994). Conversations with Louise Erdrich and Michael Dorris. Jackson, Mississippi: University of Mississippi. էջ 94. ISBN 0-878056521.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 «Erdrich, Louise | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  14. ↑ «Master Butchers Singing Club (Erdrich) - LitLovers». www.litlovers.com. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  15. ↑ Rawson, Josie. «A Broken Life». Salon.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  16. ↑ 16,0 16,1 «Adopted daughter sues Michael Dorris estate, alleging sex abuse». AP NEWS. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  17. ↑ Gray, Paul (1 April 2001). «A Woman With a Habit». Time.com. TIME. Վերցված է 5 March 2020-ին.
  18. ↑ 18,0 18,1 «'Books and Islands in Ojibwe Country' by Louise Erdrich». old.post-gazette.com. Վերցված է 2020-03-06-ին.
  19. ↑ 19,0 19,1 Erdrich, Louise (2014). Books and Islands in Ojibwe Country. Harper Perennial. էջեր 52, 57. ISBN 978-0-06-230996-9.
  20. ↑ Knoeller, Christian (2012). «Landscape and Language in Erdrich's "Books and Islands in Ojibwe Country"». Interdisciplinary Studies in Literature and Environment. 19 (4): 645–660. doi:10.1093/isle/iss111. ISSN 1076-0962. JSTOR 44087160.
  21. ↑ Raibaud, Martine; Symington, Micéala; Untea, Ionut (2015-02-05). Cultures in Movement (անգլերեն). Cambridge Scholars Publishing. ISBN 978-1-4438-7502-8.
  22. ↑ Learning, Gale, Cengage (2015-03-13). A study guide for Louise Erdrich's "The Bingo Palace" (անգլերեն). Gale, Cengage Learning. ISBN 978-1-4103-2049-0.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  23. ↑ 23,0 23,1 Halliday, Lisa (Winter 2010). «Louise Erdrich, The Art of Fiction». The Paris Review (208).
  24. ↑ Crowder, Courtney (July 21, 2019). «A look back at winners of the Nelson Algren Short Story Award». Chicago Tribune. Վերցված է July 21, 2019-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  25. ↑ 25,0 25,1 «Louise Erdrich: About the Author: HarperCollins Publishers». Harpercollins.com. March 24, 2010. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  26. ↑ «AP Literature: Titles from Free Response Questions since 1971». Mseffie.com. May 13, 2013. Արխիվացված է օրիգինալից November 30, 2014-ին. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  27. ↑ Erdrich, Louise. «"The World's Greatest Fisherman"». Encyclopedia Britannica. Վերցված է 4 October 2020-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  28. ↑ Streitfeld, David (July 13, 1997). «"Sad Story"». Washington Post.
  29. ↑ Kakutani, Michiko (1986-08-20). «Books of the Times». The New York Times (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0362-4331. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  30. ↑ Susan Castillo "Postmodernism, Native American Literature, and the Real: The Silko-Erdrich Controversy" in Notes from the Periphery: Marginality in North American Literature and Culture New York: Peter Lang, 1995. 179–190.
  31. ↑ There are many studies of the trickster figure in Erdrich's novels. A recent study that makes the connection between Nanabozho and Nanpush is "The Trickster and World Maintenance: An Anishinaabe Reading of Louise Erdrich's Tracks" by Lawrence W. Gross [1] Արխիվացված Ապրիլ 23, 2008 Wayback Machine
  32. ↑ Lorena Laura Stookey, Louise Erdrich: A Critical Companion, Greenwood Publishing Group, 1999 0-313-30612-5, 978-0-313-30612-9
  33. ↑ «Finalist: The Plague of Doves, by Louise Erdrich (HarperCollins)». www.pulitzer.org (անգլերեն). Վերցված է 2019-11-06-ին.
  34. ↑ Louise, Erdrich. «Louise Erdrich American author». Encyclopedia Britannica. Վերցված է 4 October 2020-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  35. ↑ «The Birchbark House». National Book Foundation (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է 2019-11-06-ին.
  36. ↑ O'Dell, Scott. «Scott O'Dell». www.scottodell.com (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է 2019-11-06-ին.
  37. ↑ Menkedick, Sarah (2017-05-10). «The Blue Jay's Dance». The Paris Review (անգլերեն). Վերցված է 2019-11-06-ին.
  38. ↑ Department of English (2001). «About Louise Erdrich». University of Illinois. Վերցված է May 22, 2016-ին.
  39. ↑ «The Three Graces». Minneapolis Star Tribune. February 4, 2008. Վերցված է September 23, 2010-ին.
  40. ↑ «Louise Erdrich». Poetry Foundation. May 12, 2018. Վերցված է May 13, 2018-ին.
  41. ↑ Allen, Brooke (2003-02-09). «Her Own Private North Dakota». The New York Times (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0362-4331. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  42. ↑ Allen, Brooke (2003-02-09). «Her Own Private North Dakota». The New York Times (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0362-4331. Վերցված է 2019-11-06-ին.
  43. ↑ 43,0 43,1 «Our Story | Birchbark Books & Native Arts | Minneapolis, MN». Birchbarkbooks.com. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  44. ↑ «Louise Erdrich - Artist». MacDowell.
  45. ↑ «Erdrich, Louise». Encyclopedia.com. 2005. Վերցված է June 6, 2019-ին.
  46. ↑ «Louise Erdrich – John Simon Guggenheim Memorial Foundation». Gf.org. Արխիվացված է օրիգինալից August 19, 2014-ին. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  47. ↑ «Bold Type: O. Henry Award Winners 1919–2000». Randomhouse.com. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  48. ↑ World Fantasy Convention (2010). «Award Winners and Nominees». Արխիվացված է օրիգինալից December 1, 2010-ին. Վերցված է February 4, 2011-ին.
  49. ↑ «Lifetime Achievement Awards from the Native Writers Circle of the Americas». Hanksville.org. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  50. ↑ Salahub, Jill (November 9, 2017). «Native American Heritage Month: Louise Erdrich». Colorado State University. Վերցված է June 6, 2019-ին.
  51. ↑ [2] Արխիվացված Ապրիլ 13, 2015 Wayback Machine
  52. ↑ «Author Louise Erdrich rejects UND honor over 'Sioux' nickname | Minnesota Public Radio News». Minnesota.publicradio.org. April 20, 2007. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  53. ↑ «Dartmouth 2009 Honorary Degree Recipient Louise Erdrich '76 (Doctor of Letters)». Dartmouth.edu. June 7, 2010. Արխիվացված է օրիգինալից August 19, 2014-ին. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  54. ↑ «Native American author Louise Erdrich '76 to give Dartmouth's 2009 Commencement address Sunday, June 14». Dartmouth.edu. June 7, 2010. Արխիվացված է օրիգինալից December 3, 2014-ին. Վերցված է October 23, 2013-ին.
  55. ↑ «Kenyon Review for Literary Achievement». KenyonReview.org.
  56. ↑ «Anisfield-Wolf Awards». Anisfield-Wolf Awards. 2009.{{cite web}}: CS1 սպաս․ url-status (link)
  57. ↑ «Louise Erdrich, The Round House – National Book Award Fiction Winner, The National Book Foundation». Nationalbook.org. October 24, 2012. Վերցված է 23 October 2013-ին.
  58. ↑ «Dartmouth Alumna Louise Erdrich '76 Wins National Book Award | Dartmouth Now». Now.dartmouth.edu. November 15, 2012. Արխիվացված է օրիգինալից August 19, 2014-ին. Վերցված է October 23, 2013-ին.
  59. ↑ «Theodore Roosevelt Rough Rider Award». Office of Governor, State of North Dakota. 2016. Վերցված է June 6, 2019-ին.
  60. ↑ Lisa Cornwell (August 17, 2014). «writer louise erdrich wins ohio peace prize». TwinCities.com. Associated Press. Վերցված է August 18, 2014-ին.
  61. ↑ Hillel Italie (September 9, 2014). «erdrich wins lifetime achievement literary prize». Nashoba Publishing. Associated Press. Արխիվացված է օրիգինալից September 11, 2014-ին. Վերցված է September 11, 2014-ին.
  62. ↑ «National Book Critics Circle: award winners». National Book Critics Circle. 2018. Արխիվացված է օրիգինալից April 27, 2019-ին. Վերցված է June 6, 2019-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Marina_Movsisyan/Ավազարկղ7&oldid=7852080» էջից