Մասնակից:ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղ

https://en.wikipedia.org/wiki/Erskine_Childers_(author)

Ռոբերտ Էրսկին Չայլդերս, սովորաբար հայտնի է որպես Էրսկին Չայլդերս (/ˈɜːrskᵻn ˈtʃɪldərz/), անգլիական ծագումով իռլանդացի ազգայնական էր, ով ինքնահաստատվեց, որպես գրող՝ Բուերի Երկրորդ պատերազմի պատմություններով և Անգլիա ծովային ներխուժման Գերմանիայի նախապատրաստությունների և Իռլանդիայի անկախության հասնելու առաջարկների մասին «Ավազների հանելուկը» վեպով:

Որպես Բրիտանական կայսրության հաստատակամ հավատացյալ Չայլդերսը ծառայեց որպես կամավոր բանակի արշավախմբում Հարավային Աֆրիկայում Երկրորդ Բուերի պատերազմի ժամանակ, սակայն այնտեղ նրա փորձառությունները սկսեցին բրիտանական իմպերիալիզմից հիասթափվելու աստիճանական գործընթաց: Նա ընդունվեց որպես բրիտանական խորհրդարանական ընտրությունների թեկնածու՝ հանդես գալով Լիբերալ կուսակցության օգտին այն ժամանակ, երբ կուսակցությունը աջակցում էր իռլանդական ներքին իշխանության հաստատման պայմանագրին, սակայն հետագայում նա դարձավ իռլանդական հանրապետականության և Բրիտանիայի հետ բոլոր կապերի խզման ջատագովը: Իռլանդական կամավորների անունից նա մաքսանենգ ճանապարհով հրացաններ տեղափոխեց Իռլանդիա, որոնք հետագայում օգտագործվեցին բրիտանացի զինվորների դեմ Զատկի ապստամբության ժամանակ: Նա նշանակալի դեր է ունեցել Իռլանդիայի և Բրիտանիայի միջև բանակցություններում, որոնք ավարտվել են անգլո-իռլանդական պայմանագրով , բայց ընտրվել է որպես Իռլանդիայի առաջին խորհրդարանի հակապայմանագրային անդամ: Նա ձգտում էր ակտիվ դեր ունենալ Իռլանդիայի քաղաքացիական պատերազմում (պայմանագրի պայմանների ընդունման շուրջ), որը հաջորդեց և մահապատժի ենթարկվեց Իռլանդիայի ազատ պետության կողմից:

Որպես հեղինակ՝ նրա ամենանշանակալի գործը «Ավազների հանելուկը» վեպն էր, որը հրատարակվել էր Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկսվելուց տասնմեկ տարի առաջ։ Անգլիայի դեմ ուղղված գերմանական գաղտնի ներխուժման նավատորմի պատկերումը ազդեց Ուինսթոն Չերչիլի՝ ծովակալության առաջին տիրակալի, թագավորական նավատորմի ներքին նավատորմի հզորացման վրա: Առաջին համաշխարհային պատերազմի բռնկման ժամանակ Չերչիլը մեծ դեր ունեցավ Չայլդերսին Թագավորական նավատորմում ծառայության կանչելու հարցում, ինչի համար նա պարգևատրվեց «Յուրահատուկ ծառայության խաչով»:

Չայլդերսը բրիտանացի արևելագետ Ռոբերտ Կեսար Չայլդերսի որդին էր, Իռլանդիայի չորրորդ նախագահ Էրսկին Համիլթոն Չայլդերսի հայրը, բրիտանացի քաղաքական գործիչ Հյու Չայլդերսի և իռլանդացի ազգայնական Ռոբերտ Բարթոնի զարմիկը, գրող և դիվանագետ Էրսկին Բարթոն Չայլդերսի պապը: Եվրախորհրդարանի նախկին պատգամավոր Նեսսա Չայլդերսը:

Վաղ կյանք

Չայլդեռսը ծնվել  Մեյֆեյրում, Լոնդոն, 1870 թվականին։ Երբ Էրսկինը վեց տարեկան էր, նրա հայրը մահացավ տուբերկուլյոզից, իսկ մայրը, թեև այդ փուլում հիվանդության նշաններ չուներ, փակվեց մեկուսարանի հիվանդանոցում՝ իր երեխաներին պաշտպանելու համար: Նա կանոնավոր նամակագրություն է ունեցել Չայլդերսի հետ մինչև տուբերկուլյոզից մահանալը, առանց երեխաներին նորից տեսնելու՝ վեց տարի անց։ Հինգ երեխաներին ուղարկեցին Բարտոններ՝ իրենց մոր հորեղբոր ընտանիքը, Գլենդալոու։ Իր նոր ընտանիքի կողմից լավ վերաբերմունքի արժանացած Չայլդերսը մեծացավ մեծ սիրով և Իռլանդիայի մասին իմացությամբ։ Ըստ նրա կենսագիր Մայքլ Հոփկինսոնի, դա անձնական լարվածությունն էր, որն առաջացել էր անգլիական գերակայության նկատմամբ նրա բնածին հավատքի պատճառով, որը հակասում էր Իռլանդիայի հանդեպ այս նոր հարգանքին, որը հետագայում պատճառ դարձավ նրա ուշագրավ դարձի դեպի «կոշտ գծի իռլանդական հանրապետականություն» աշխատությանը։ Նա կրթվել է տանը՝ դաստիարակների մոտ (իր եղբոր՝ Հենրիի և զարմիկ Ռոբերտ Բարթոնի հետ ) մինչև տասը տարեկանը, երբ նա դարձավ Անգլիայի նախապատրաստական ​​դպրոցում գիշերօթիկ՝ արձակուրդների համար վերադառնալով Գլենդալո։  Իր պապի՝ Քենոն Չարլզ Չայլդերսի առաջարկով 1883 թվականին նրան ուղարկեցին Հեյլիբերի և կայսերական ծառայության քոլեջ։ Նրա ելույթն այնտեղ սկզբում բնութագրվում էր որպես «միջին», սակայն նա հետագայում արժանացավ դպրոցական մրցանակների լատիներեն լեզվով, իսկ վերջին կուրսում նրան դարձրին «գլուխավոր»։ Այնտեղ նա շահեց Քեմբրիջի Թրինիթի քոլեջի ցուցահանդեսը, որտեղ նա ուսումնասիրեց դասական տրիպոսը, իսկ հետո իրավունքը։ Նա աչքի է ընկել որպես Cambridge Review- ի՝ համալսարանական ամսագրի խմբագիր։ Չնայած իր ոչ գրավիչ ձայնին և բանավիճելու վատ հմտություններին, նա դարձավ Թրինիթի քոլեջի բանավեճի միության նախագահ (հայտնի է որպես «Կախաղակ և կոճղ»): Չնայած Չայլդերսը երկրպագում էր իր զարմիկ Հյու Չայլդերսին, որը բրիտանական կաբինետի անդամ էր, ով պաշտպանել էր իռլանդական տնային կառավարման առաջին օրինագիծը, նա կտրուկ դեմ էր քոլեջի բանավեճերի քաղաքականությանը՝ զգուշացնելով, որ «իռլանդական ազգային ձգտումները անհամատեղելի են մեր սեփական ցանկությունների հետ։ անվտանգություն»։ Ամռանը վեր բարձրանալուց առաջ բլուր քայլելիս ստացած ռադիկուլյար վնասվածքը, որը տևեց իր ողջ կյանքի ընթացքում, նրան մի փոքր կաղում էր, և նա չկարողացավ իրականացնել ռեգբի կապույտ վաստակելու իր մտադրությունը, բայց նա դարձավ հմուտ թիավարող։ Լրացուցիչ մեկ տարի մնալով Քեմբրիջում՝ հետագա աստիճան ստանալու համար (իրավագիտության ոլորտում) Չայլդերսը կարճ ժամանակով ընդունվեց Լոնդոնի իրավաբանական պալատ՝ որպես աշակերտ, փաստաբան դառնալու առաջին փուլը:  Ամիս անց, իր զարմիկ Հյու Չայլդերսի ազդեցության տակ, նա հրաժարական տվեց իր աշակերտությունից և գնաց նախապատրաստվելու մրցութային ընդունելության քննությանը, որպեսզի դառնա խորհրդարանական պաշտոնյա։ Նա հաջողակ էր, և 1895 թվականի սկզբին նա դարձավ Համայնքների պալատի կրտսեր հանձնաժողովի քարտուղար՝ պատասխանատու լինելով այն ժամանակվա կառավարության առաջարկներից ֆորմալ և իրավաբանորեն հիմնավորված օրինագծեր պատրաստելու համար։

Ծովագնացություն

Erskine and Molly aboard their yacht Asgard on a Baltic cruise, 1910

Չայլդերսը և նրա եղբայրը՝ Հենրին, փոքր առագաստանավ էին պահել Լաֆ Դենում՝ Գլենդալոյի մոտ: Քեմբրիջում ժամանակ առ ժամանակ նա նավարկում էր Նորֆոլկ Բրոուդսով։ Քանի որ բազմաթիվ սպորտային ձեռնարկություններ այժմ փակ են նրա համար իր սիսատիկ վնասվածքի պատճառով, Չայլդերսը խրախուսվում է Ուոլտեր Ռանսիմանի կողմից, որը Թրինիթի քոլեջի ընկերն է, զբաղվել ծովագնացությամբ: Ռանսիմենի զբոսանավի վրա ծովագնացության հիմունքները վերցնելուց հետո 1893 թվականին իր եղբոր՝ Հենրիի հետ նա գնեց իր սեփական նավը՝ նախկին մրցարշավային զբոսանավը՝ Shulah: Այս նավը պահանջում էր փորձառու անձնակազմ և բոլորովին ոչ պիտանի էր սկսնակների համար՝ նրանք վաճառեցին այն 1895 թվականին: Նրա հաջորդ նավը «փոքրիկ փոքրիկ զբոսանավ» Մարգարիտն էր, 18 ոտնաչափ (5,5 մ) կիսատախտակամած, որը նա պահում էր Գրինհայթում, մոտակայքում՝ դեպի Լոնդոն։ Ինքն իրեն նավարկություն սովորեցնելուց և առագաստանավով վարելու դասեր քաղելուց հետո նա իր եղբոր՝ Հենրիի հետ ճամփորդություններ կատարեց անգլիական ափով և Լա Մանշով։ 1897 թվականի ապրիլին նա փոխարինեց Մարգարիտին ավելի մեծ և հարմարավետ 30 ֆուտ (9,1 մ) կտրիչ Vixen-ով։ Այդ տարվա օգոստոսին երկար նավարկություն եղավ Վիքսենում դեպի Ֆրիզյան կղզիներ, Նորդերնի և Բալթյան ծովեր ՝ Հենրի և Այվոր Լլոյդ Ջոնսների հետ՝ Քեմբրիջից ընկերոջ՝ որպես անձնակազմ։ Սրանք այն արկածներն էին, որոնք նա պետք է մտաբերեր 1903 թվականին որպես «Ավազների հանելուկը», նրա ամենահայտնի գիրքը և հսկայական բեսթսելլերը։

1903 թվականին Չայլդերսը կրկին նավարկություն էր կատարում ֆրիզյան կղզիներում՝ Sunbeam-ով, մի նավ, որը նա գնել էր սինդիկատում Ուիլյամ լը Ֆանուի և իր համալսարանական մյուս ընկերների հետ: Այժմ նրան ուղեկցում էր իր նոր կինը՝ Մոլլի Օսգուդը:  Մոլլիի հայրը՝ դոկտոր Հեմիլթոն Օսգուդը, կազմակերպեց 28 տոննա կշռող հիանալի զբոսանավ՝ Ասգարդը, որը կկառուցվի զույգի համար որպես հարսանեկան նվեր, իսկ Արևի ճառագայթը միայն ժամանակավոր միջոց էր, մինչ Ասգարդը տեղադրվում էր։ Ասգարդը Չայլդերսի վերջին և ամենահայտնի զբոսանավն էր։ 1914 թվականի հուլիսին նա օգտագործեց այն մաքսանենգ ճանապարհով 900 Mauser Model 1871 հրացաններով և 29000 սև փոշու պարկուճներով բեռ տեղափոխելու համար Իռլանդական կամավորների շարժմանը Դուբլինի շրջանի Հաութ ձկնորսական գյուղում։ Ասգարդը ձեռք է բերվել Իռլանդիայի կառավարության կողմից որպես առագաստային նավ 1961 թվականին, պահվել է չոր հողի վրա՝ Kilmainham Gaol-ի բակում 1979 թվականին, և այժմ ցուցադրվում է Իռլանդիայի ազգային թանգարանում։

Բուերի պատերազմ

Վարորդ Չիլդերս, պատվավոր հրետանային ընկերություն

Ինչպես իր սոցիալական ծագման և կրթության տղամարդկանց մեծամասնության դեպքում, Չայլդերսն ի սկզբանե հաստատակամ հավատացյալ էր Բրիտանական կայսրությանը: Իրոք, Հեյլիբերի քոլեջի ծեր տղայի համար, դպրոց, որը հիմնադրվել էր Հնդկաստանում գաղութատիրական ծառայության համար երիտասարդներին պատրաստելու համար, Չայլդերսի կողմից նման հայացքը գրեթե անխուսափելի էր, թեև մասնավոր կերպով նա ամբողջությամբ չէր ընդունում դպրոցի «կոնֆորմիստական» արժեքները։

1898 թվականին, երբ Տրանսվաալի և Օրանժ ազատ նահանգի բուրական տարածքներում բրիտանացի վերաբնակիչների ձայնի իրավունքի շուրջ բանակցությունները ձախողվեցին, և Բուերի պատերազմը սկսվեց, Չայլդերսը քիչ խրախուսանքի կարիք ուներ, երբ դեկտեմբերին Վեսթմինսթերի գործընկեր Բասիլ Ուիլյամսը առաջարկեց, որ նա նույնպես պետք է. զինվորագրվի. Ուիլյամսն արդեն անդամ էր Պատվավոր հրետանային ընկերության (ՀԱԿ), կամավորական գնդի, ուստի 1898 թվականի դեկտեմբերի վերջին Չայլդերսը միացավ ՀԱԿ-ին։

ՀԱԿ-ի գունդը կազմում էր հապճեպ ձևավորված «Քաղաքի կայսերական կամավորների» մի մասը, որը ստեղծվել էր որպես ժամանակավոր ուժ, որը ստեղծվել էր տարբեր կամավորական գնդերի զինվորներից՝ ֆինանսավորվող քաղաքային հաստատությունների կողմից և տրամադրված ամենաարդիական սարքավորումներով: Չայլդերսը դարձավ այս նոր ուժի հրետանային ստորաբաժանման անդամ, որը դասվեց որպես «պահեստային վարորդ» ձիերին խնամելու և զինամթերքի մատակարարման գնացքով վարելու համար։ 1900 թվականի փետրվարի 2-ին, երեքշաբաթյա մարզումներից հետո, ստորաբաժանումը մեկնեց Հարավային Աֆրիկա։ Նոր կամավորների և նրանց սպաների մեծ մասը ծովով էին սիրում, և դա հիմնականում պատճառ էր ընկնում Չայլդերսին, որպեսզի հոգ տանի զորքի 30 ձիերի մասին։ Երեքշաբաթյա ճանապարհորդությունից հետո ընկերությունը հիասթափվեց՝ տեսնելով ոչ թե անհապաղ գործողություններ, այլ հունիսի 26-ին, երբ ուղեկցում էր դանդաղ վագոնների մատակարարման գնացքը, Չայլդերսը առաջին անգամ կրակի տակ ընկավ եռօրյա փոխհրաձգության ժամանակ։ Հուլիսի 3-ին շրջափակված հետևակային գնդի խելացի պաշտպանությունն էր, որը հաստատեց նրա ստորաբաժանման արժեքը, և դրան հաջորդեցին ավելի նշանակալից մարտեր։ Օգոստոսի 24-ին Չայլդերսը առաջին գծից տարհանվել է Պրետորիայի հիվանդանոց: Յոթնօրյա ճամփորդությունը պատահաբար անցավ Իռլանդիայի Քորքից վիրավոր հետևակայինների ընկերակցությամբ , և Չայլդերսը հավանությամբ նշեց, թե որքան ուրախությամբ հավատարիմ էին Բրիտանիային տղամարդիկ, որքան դիմադրում էին ներքին կանոնին աջակցելու ցանկացած հրահրման և ինչպես էին նրանք՝ վհատվել են միայն իրենց սպաների անկարողությամբ։ Սա ապշեցուցիչ հակադրվում է Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտի նրա վերաբերմունքին, երբ քննարկվում էր զորակոչը Իռլանդիայում, և նա գրում էր «երիտասարդների մասին, որոնք անհույս կերպով օտարացել էին Բրիտանիայից և ցանկանում էին մահանալ Իռլանդիայում Իռլանդիայի համար»։ Իր եղբոր՝ Հենրիի հետ պատահական հանդիպումից հետո, որը նույնպես տառապում էր ոտնաթաթի վնասվածքից, նա նորից միացավ իր ստորաբաժանմանը, միայն այն բանի համար, որ այն կուղարկվի Անգլիա 1900 թվականի հոկտեմբերի 7-ին։

Առաջին համաշխարհային պատերազմ

Չայլդերի վերաբերմունքը Մեծ Բրիտանիայի կայացման և քաղաքականությանը որոշ չափով անհասկանալի էր դարձել Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկզբում: Նա հրաժարական էր տվել Լիբերալ կուսակցության իր անդամայնությունից, խորհրդարանում տեղ ունենալու հույսով՝ կապված Բրիտանիայի զիջումների հետ յունիոնիստներին և Իռլանդիայի ինքնակառավարման հետագա հետաձգման պատճառով։

նա գրել է գործեր, որոնք քննադատում էին բրիտանական քաղաքականությունը Իռլանդիայում և նրա հարավաֆրիկյան տիրույթներում։ 1914 թվականի ամռանը նա եղել է Մերի Սփրինգ Ռայսի կոմիտեի անդամ, որը պլանավորում էր մաքսանենգ ճանապարհով տեղափոխել Գերմանիայում գնված ատրճանակներ՝ Իռլանդիայի հարավում իռլանդական կամավորներին մատակարարելու համար, ինչը «մեծապես խորհրդանշական» պատասխան էր 1914 թվականի ապրիլի Օլսթերի կամավորներին»։ Չնայած 1914 թվականին Ջոն Ռեդմոնդը ՝ իռլանդական կամավորների առաջնորդը, պնդում էր, որ պատերազմի դեպքում իր շարժումը կհամագործակցի Ալսթերի կամավորների հետ Իռլանդիայի պաշտպանության համար՝ այդպիսով թույլ տալով Բրիտանիային ազատել զորքերը երկրից։

Տասնմե հոգուց բաղկացած հանձնաժողովի անդամները, բացի Սփրինգ Ռայսից, ներառում էին Էլիս Սթոպֆորդ Գրինը, Ռոջեր Քեյսմենթը, Դարել Ֆիգիսը և Քոնոր Օ'Բրայենը՝ դրամական աջակցություն են ստացել ազդեցիկ մարդկանցից։

Մեկ շաբաթ անց, երբ պատերազմ հայտարարվեց Գերմանիայի հետ, Չայլդերսը Դուբլինում էր և հոդվածներ էր գրում ամերիկյան թերթերի համար՝ օգտագործելով գործնական հաջողությունը։ Տեղեկությունը այն մասին, որ Չայլդերսը հրացաններ և զինամթերք է առաքել իռլանդացի ազգայնականներին, տարածված չէր, բայց նաև մեծ գաղտնիք չէր, և Բրիտանական ծովակալության պաշտոնական հեռագիրը Չայլդերսին նավատորմի ծառայությանը կանչեց ուղարկվեց Դուբլին՝ խմբի հետ, որոնց հետ կատարել էր առաքումը։

Այդ փուլում Չայլդերսը դեռ հավատում էր, որ ինքնակառավարվող Իռլանդիան իր տեղը կզբաղեցնի որպես կայսրության տիրույթ, և այդ պատճառով նա հեշտությամբ կարողացավ հաշտվել այն փաստի հետ, որ Բրիտանիայի համար պայքարելը Գերմանիայի կողմից վտանգի տակ գտնվող ազգերի պաշտպանության համար ճիշտ է։ 1914 թվականի օգոստոսի կեսերին նա պատասխանեց Ծովակալության հեռագրին և կամավոր գնաց ծառայության։ Նա ստացել է ժամանակավոր աստիճան, որպես լեյտենանտ՝ թագավորական ծովային կամավորական ռեզերվում։ Ուինսթոն Չերչիլը՝ ծովակալության առաջին տիրակալը, թեև այն ժամանակ թշնամաբար է տրամադրված սպառազինությունների վրա փող ծախսելուն, երբ «Ավազների հանելուկը» լույս տեսավ, գրքին շնորհվեց հանրային կարծիքը համոզելու համար ֆինանսավորել գերմանական ռազմածովային սպառնալիքի դեմ կենսական միջոցները։

Ծովային ծառայություն

Չայլդերսի առաջին խնդիրն էր, ի հեճուկս «Ավազների հանելուկի» գործողությունների, պլան մշակել Գերմանիա ներխուժելու համար՝ ֆրիզյան կղզիների միջոցով։ Այնուհետև նա նշանակվեց ափամերձ նավիգացիայի հրահանգիչ նոր պատրաստված օդաչուների համար: Նրա պարտականությունները ներառում էին թռչել որպես նավիգատոր և դիտորդ։ 1915 թվականին նա նույն գործով ծառայության անցավ Գալիպոլիի արշավում և արևելյան Միջերկրական ծովում։

Իռլանդական կոնվենցիա

1917 թվականի հուլիսին Հորաս Պլանքեթը խնդրեց, որ Չայլդերսը ( լեյտենանտ-հրամանատարը, որը ծառայում էր Դանքերկի հիդրոինքնաթիռի կայանում), ազատվի իր օպերատիվ պարտականություններից և նշանակվի Դեյվիդ Լլոյդի քարտուղար։ Սա նախաձեռնություն էր, որն առաջարկել էր Յան Սմուտսը, ով հաջողությամբ օգտագործել էր մարտավարությունը Բուերի պատերազմի գագաթնակետին։ Իռլանդիայի ներսում հավաքելու իռլանդական քաղաքական կարծիքի բոլոր տարբերակները՝ համաձայնեցնելու կառավարման մեթոդին։ Բանակցությունները տևեցին ինը ամիս, և վերջում Պլանկետը պարտավորվել է փոխանցել իր եզրակացությունները, որ համաձայնություն ձեռք չի բերվել խորհրդարանի կողմից։ Լլոյդ Ջորջը, ով բախվում էր Ֆրանսիայի խրամատներից գերմանական ճեղքման հետևանքներին, որևէ քայլ չձեռնարկեց։

Թագավորական ռազմաօդային ուժեր

1918 թվականի ապրիլին Լոնդոն վերադառնալիս Չայլդերսը հայտնեց, որ իրեն տեղափոխել էին նորաստեղծ թագավորական օդուժ ՝ մայորի կոչումով: Նա կցված էր նոր Անկախ ռմբակոծիչների հրամանատարությանը որպես խմբի հետախուզության սպա, որը պատասխանատու էր Բեռլինի վրա հարձակումների համար նավիգացիոն ճեպազրույցների նախապատրաստման համար։ Նա հեռացավ թագավորական օդուժի ծառայությունից 1919 թվականի մարտի 10-ին։

Ամուսնություն

Mary "Molly" Alden Childers

1903 թվականի աշնանը Չայլդերսը մեկնեց Միացյալ Թագավորության՝ Լոնդոնի պատվավոր հրետանային ընկերություն՝ Բոստոնի Մասաչուսեթսի Հնագույն և պատվավոր հրետանային ընկերության միջև փոխադարձ այցի շրջանակներում։ Չայլդերսն իր հետ ուներ ներածական նամակ դոկտոր Համիլթոն Օսգուդին՝ քաղաքի նշանավոր և հարուստ բժիշկին, որը տրամադրել էր բոստոնյան բանկիր Սամներ Փերմեյնը՝ Չայլդերսի հոր ընկերը։ Չայլդերսը հրավիրվել է ընթրիքի Օսգուդի տուն, և այնտեղ նա հանդիպել է Մերի Օլդեն Օսգուդին (հայտնի է որպես «Մոլլի»), հաղորդավարի դստերը։ Լավ կարդացած հանրապետական ​​մտածողությամբ ժառանգորդուհին և Չայլդերսը գտան միմյանց։ Չայլդերսը երկարաձգեց այնտեղ մնալը և իր ժամանակը տրամադրեց Մոլլիին։ Զույգը ամուսնացել է Բոստոնի եկեղեցում 1904 թվականի հունվարի 6-ին։

Չայլդերսը կնոջ հետ վերադարձել է Լոնդոն և սկսել աշխատել Համայնքների պալատում։

Հետագա յոթ տարիների ընթացքում Չայլդերսի աշխատավարձով նրանք լավ ապրեցին Չելսիում իրենց վարձակալած բնակարանում, նա առաջխաղացում էր ստացել 1903թվականին ։ Մոլլին փոքր ժամանակ չմուշկներով սահելուց վնասվածք է ստացել և ուներ ոտքերի թուլություն, բայց դա չխանգարեց իրեն զբաղվել նավարկությամբ, սկզբում՝ Արևի ճառագայթով, իսկ ավելի ուշ՝ Ասգարդով, որը իրեն նվիրել է հայրը։ Չայլդերի նամակները կնոջը ցույց են տալիս զույգի համերաշխությունը։ Այս ընթացքում երեք որդի ծնվեցին՝ Էրսկինը 1905 թվականի դեկտեմբերին, Հենրին, ով մահացավ իր առաջին ծննդյան տարեդարձից առաջ՝ 1907 թվականի փետրվարին, և Ռոբերտ Օլդենը 1910 թվականի դեկտեմբերին։

Հրապարակումներ

Չայլդերսի առաջին հրատարակված աշխատանքը մի քանի թեթից բաղկացած դետեկտիվ պատմություններ էին, որոնք նա տպագրել էր The Cambridge Review- ում , երբ խմբագիր էր։

In the Ranks of the C.I.V.

His first book was In the Ranks of the C.I.V., an account of his experiences in the Boer War, but he wrote it without any thought of publication: while serving with the Honourable Artillery Company in South Africa he composed many long, descriptive letters about his experiences to his two sisters, Dulcibella and Constance. They and a family friend, Elizabeth Thompson, daughter of George Smith of the publishing house Smith, Elder, edited the letters into book form. The print proofs were waiting for Childers to approve on his return from the war in October 1900 and Smith, Elder published the work in November. It was well-timed to catch the public's interest in the war, which continued until May 1902, and it sold in substantial numbers.

Childers edited his colleague Basil Williams's more formal book, The HAC in South Africa, the official history of the regiment's part in the campaign, for publication in 1903.

Childers's neighbour, Leo Amery, was editor of The TimesԿաղապար:'s History of the War in South Africa, and having already persuaded Basil Williams to write volume four of the work, he used this to persuade Childers to prepare volume five. This profitable commission took up much of Childers's free time until publication in 1907. It drew attention to British political and military errors and made unfavourable contrast with the tactics of the Boer guerrillas.

The Riddle of the Sands

In January 1901, Childers started work on his novel, The Riddle of the Sands, but initially progress was slow; it was not until winter of that year that he was able to tell Williams, in one of his regular letters, of the outline of the plot. At the end of the following year, after a hard summer of writing, the manuscript went to Reginald Smith at Smith Elder. But in February 1903, just as Childers was hoping to return to The HAC in South Africa, Smith sent back the novel, with instructions for extensive changes. With the help of his sisters, who cross-checked the new manuscript pages against the existing material, Childers produced the final version in time for publication in May 1903. Based on his own sailing trips with his brother Henry along the German coast, it predicted war with Germany and called for British preparedness. There has been much speculation about which of Childers's friends was the model for "Carruthers" in the novel: he is based not on Henry Childers but on the author's long-term friend the yachting enthusiast Walter Runciman. "Davies", of course, is Childers himself. Widely popular, the book has never gone out of print. The Observer included the book on its list of "The 100 Greatest Novels of All Time". The Telegraph listed it as the third best spy novel of all time. It has been called the first spy novel (a claim challenged by advocates of Rudyard Kipling's Kim, published two years earlier), and enjoyed immense popularity in the years before World War I. It was an extremely influential book: Winston Churchill later credited it as a major reason that the Admiralty decided to establish naval bases at Invergordon, Rosyth on the Firth of Forth and Scapa Flow in Orkney. It was also a notable influence on authors such as John Buchan and Eric Ambler.

"Cavalry Controversy"

Motivated by his expectation of war with Germany, Childers wrote two books on cavalry warfare, both strongly critical of what he saw as outmoded British tactics. Everyone agreed that cavalry should be trained to fight dismounted with firearms, but military traditionalists wanted cavalry still to be trained as the arme blanche, bringing shock tactics to bear by charging the enemy with lance and sabre. Training in the traditional, mounted tactics had been reestablished after the modernising reformer Field Marshal Roberts retired in 1904, when General French, who had commanded successful cavalry charges at the Battle of Elandslaagte and the relief of Kimberley, was promoted to the senior levels of the army. Childers's War and the Arme Blanche (1910) carried a foreword from Roberts, and recommended that cavalry, instead of charging the enemy positions, should "make genuinely destructive assaults upon riflemen and guns" by firing from the saddle. Traditionalists, including French writing in an unlikely alliance with Prussian general Friedrich von Bernhardi, responded in defence of the old tactics. This allowed Childers to counter with German Influence on British Cavalry (1911), an "intolerant" rejoinder to the criticisms of his book made by French and Bernhardi.

The Framework of Home Rule

It was as a prospective Liberal Party candidate for Parliament that Childers wrote his last major book: The Framework of Home Rule (1911). Childers's principal argument was an economic one: that an Irish parliament (there would be no Westminster MPs) would be responsible for making fiscal policy for the benefit of the country, and would hold "dominion" status, in the same detached way in which Canada managed its affairs. His arguments were based in part on the findings of the Childers Commission of the 1890s, which was chaired by his cousin, Hugh Childers. Erskine Childers consulted Ulster Unionists in preparing Framework and wrote that their reluctance to accept the policy would easily be overcome. Although it represented a major change from the opinions Childers had previously held, enacting Irish Home Rule was the Liberal government's policy at the time.

An emerging problem was that the book assumed fiscal independence and self-government for the whole island of Ireland, including the wealthier and more industrialised counties around Belfast. During his research Childers naïvely came to believe that the opposition of the unionists in the region was mainly bluff, or that the industrialists' entrepreneurial spirit would easily overcome any monetary disadvantages they might initially suffer. In this he was wrong: this disparity (together with the largely Protestant unionists' fear of Catholic "rule from Rome") was a significant contributor to the failure of the 1917 Home Rule Convention and, ultimately, to the Partition of Ireland of 1921.

Reception for the work, in both England and Ireland, was positive, although the Belfast Newsletter warned that the pretensions and influence of the Catholic church would endanger acceptance of any such proposals. The Manchester Guardian took issue with Childers's optimistic comparisons with other British overseas territories, warning that the manner of colonial rule over indigenous populations, effective in distant parts of the empire, would be impossible to implement in Ireland. This point was taken up by several other reviewers as an indication of a tendency in Childers towards white supremacy. For example: Robert Lynd of the Daily News wrote that Childers was drawing on the argument that "the essential Irish character[…]is the same as the character of other white races," and the Glasgow Herald wondered why Childers would confine the benefits of freedom only to the "white races".

Conversion

There was no single incident which was responsible for Childers's conversion from supporter of the British Empire to his leading role in the Irish revolution. In his own words, delivered on 8 June 1922 while a Teachta Dála (Deputy) at the Dáil Éireann, replying to a motion of censure: "[...] by a process of moral and intellectual conviction I came away from Unionism into Nationalism and finally into Republicanism. That is a simple story." There was a growing conviction, later turning to "fanatical obsession" (as his critics and friends both would suggest) that the island of Ireland should have its own government.

An early source of disillusionment with Britain's imperial policy was his view that, given more patient and skilful negotiation, the Boer War could have been avoided. His friend and biographer Basil Williams noticed his growing doubts about Britain's actions in South Africa while they were on campaign together: "Both of us, who came out as hide-bound Tories, began to tend towards more liberal ideas, partly from the [...] democratic company we were keeping, but chiefly, I think, from our discussions on politics and life generally." Molly Childers, brought up in a family that traced its roots to the Mayflower, also influenced her husband's outlook on the right of Britain to rule other countries.

The ground was well prepared, then, when in the summer of 1908 he and his cousin Robert Barton took a holiday motor tour inspecting Horace Plunkett's agricultural co-operatives in the south and west of Ireland—areas ravaged with poverty. "I have come back", he wrote to Basil Williams, "finally and immutably a convert to Home Rule ... though we both grew up steeped in the most irreconcilable sort of Unionism."

In the autumn of 1910 Childers resigned his post as Clerk of Petitions to leave himself free to join the Liberal Party, with its declared commitment to Home Rule: the Liberal Party relied on Irish Home Rule MPs for its Commons majority. In a lecture delivered in Dublin in March 1912, Childers described the benefits to Ireland, and opportunities for nationalists, from the Liberal party's proposed new home rule bill (placed before the UK parliament on 11 April 1912). Childers's narrative explaining the Liberal's proposals was well received, but he noted that his audience reacted "coldly" to any suggestion that, post-independence, Ireland could participate in the future of the Empire.

Childers secured for himself the candidature in one of the parliamentary seats in the naval town of Devonport. As the well-known writer of The Riddle of the Sands, with its implied support for an expanded Royal Navy, Childers could hardly fail to win the vote whenever the next election was called. But in response to threats of civil war from the Ulster Unionists, the party began to entertain the idea of removing some or all of Ulster from a self-governed Ireland. Childers abandoned his candidacy and left the party.

The Liberals' Home Rule Bill, introduced in 1912, would eventually pass into law in 1914, but was immediately—by a separate Act of Parliament—shelved for the duration of the Great War, which had just begun. The Amending Bill to exclude six of the nine counties of Ulster for an indeterminate period was eliminated altogether. On Easter Monday of 1916 the Irish Volunteers (who had taken possession of the rifles Childers had delivered at Howth in 1914) mounted a violent uprising (the "Easter Rising") in protest at the delay. Its harsh suppression using artillery, and the ruthless prosecution of the captured ringleaders, dismayed Childers and he did not regret that the rifles from the Howth landing had been used against British soldiers.

Home Rule

In the United Kingdom General Election of November 1918 Sinn Féin secured 73 of the 105 Irish seats. The party's policy was to refuse to take up their places in the Westminster parliament and in January 1919 they set up their own assembly, the Dáil Éireann, in Dublin. In March 1919 Childers presented himself at the Dublin office of Sinn Féin and offered his services. Desmond FitzGerald, responsible for Sinn Féin publicity, recognised that an English author with a wide following would be useful and he suggested that Childers should assist him. FitzGerald and Robert Barton arranged for Childers to be introduced to the Irish military leader Michael Collins, who in turn introduced him to Éamon de Valera, the President of Sinn Féin. After recuperating from a severe attack of influenza at Glendalough, Childers returned to London, where he could more effectively lobby on behalf of Sinn Féin. He rejoined Molly at their Chelsea flat, while also renting a house in Dublin. Molly was reluctant to remove to Dublin: she was mindful of her sons' education at English schools and she believed that she and her husband could best serve the Nationalist cause by influencing opinion in London. She eventually gave up their London home of fifteen years to settle in Dublin at the end of 1919.

A month after returning to London, Childers received an invitation to meet the Sinn Féin leaders in Dublin. Anticipating an offer of a major role, Childers hurried to return but, apart from Collins, he found the leadership wary, or even hostile. Arthur Griffith, in particular, considered him as at best a renegade and traitor to Britain, or at worst as a British spy. He was appointed to join the Irish delegation from the as-yet-unrecognised Irish state to the Paris Peace Conference of 1919. His unpromising role, as Childers saw it, was to advance the cause of Irish self-determination by reminding delegates of the ideals of freedom over which Britain had gone to war. The initiative proved unavailing, and he returned once again to London.

In 1920 He published Military Rule in Ireland, a pamphlet made up of eight articles from the Dublin Daily News appearing between March and May 1920, each a strong attack on British army operations in Ireland. At the 1921 elections, he was elected (unopposed) to the Second Dáil as Sinn Féin member for the Kildare–Wicklow constituency, and published the pamphlet Is Ireland a Danger to England? The strategic question examined, rebutting British prime minister Lloyd George's claim that an independent Ireland risked Britain's security.

In February 1921 Childers became editor of the Irish Bulletin and Director of Publicity for the Dáil after the arrest of Desmond FitzGerald. He stood as a Sinn Féin (anti-treaty) candidate at the 1922 general election but lost his seat.

Irish War of Independence

From 1919 the Irish Republican Army (IRA), notionally under the command of Irish defence minister Cathal Brugha, regarded itself as a legitimate force answerable to the Dáil Éireann. It began a series of attacks on British institutions in Ireland. The "Irish War of Independence", as the series of IRA strikes (and British reprisals, such as those by the "Black and Tans") became known, lasted until July 1921, when Éamon de Valera and British prime minister David Lloyd George agreed a truce. Childers had exercised more influence on the British change of heart than he knew: his reporting in the United States had strengthened sympathy for the Nationalist cause and in turn the US government applied pressure on the British administration.

Treaty negotiations

Childers (second from left) together with members of the negotiation team in London

On 12 July 1921 de Valera and a small group, including Childers as secretary, travelled to London for discussions with Lloyd George. De Valera submitted Lloyd George's proposals to the Dáil and the outcome was an Irish delegation sent to London on 7 October 1921 for formal talks to negotiate the terms of a treaty. De Valera did not go but he insisted against strong opposition that Childers, in whom he had particular faith, should remain secretary. Protracted negotiations continued until agreement was reached on 5 December 1921.

Childers was vehemently opposed to the final draft of the agreement, even when the clauses that required Irish leaders to take the Oath of Allegiance to the British monarch had been redefined to remove any real authority of the Crown in Ireland. As secretary to the delegation (rather than a full delegate) his determined resistance to the terms offered by the British was overruled, notwithstanding his attempts "forever trying to manipulate the Irish delegates into uncompromising positions". At the termination of the talks, Lloyd George noted a "sullen" Childers, disappointed that his "tenacious [and] sinister" attempts to wreck the negotiations had failed. Historian Frank Pakenham was less critical: many of the English concessions that had permitted the Irish delegation eventually to sign the document had been introduced at Childers's instigation.

The Anglo-Irish treaty agreement was presented to the Dáil and debated between December 1921 and January 1922. Childers denounced it, declaring that by accepting compromise Ireland had of its own volition relinquished its independence. Arthur Griffith, a member of the delegation who had pragmatically conceded to England over the Oath of Allegiance, alleged that Childers was a secret agent of England now working to wreck the agreement and destabilise the new state. The Dáil voted to adopt the terms by the narrow majority of 64 to 57.

Onset of civil war

The treaty with Britain broadened the division between Sinn Féin and the "Irregulars" a breakaway anti-treaty faction of the Irish Republican Army (IRA) led by Cathal Brugha. Ireland descended into civil war on 28 June 1922, when government forces, using borrowed British artillery, bombarded the Four Courts, once Ireland's judicial centre but now used as the military headquarters of the IRA.

Fugitive

Childers towards the end of his life

During the civil war Childers was on the run with the anti-treaty forces in County Cork and County Kerry. The author Frank O'Connor was involved with Childers during the later part of the Civil War and gave a colourful picture of Childers's activities. According to O'Connor, Childers was ostracised from the anti-treaty forces and referred to as "that bloody Englishman", with untrained military officers, newly created from "country boys", ignoring Childers's considerable experience as a professional soldier. The high command of the anti-treaty forces, too, distanced themselves from Childers. His lowly rank was "Staff Captain, Southern Command, IRA". Although the headquarters of the rebel army was at Macroom, County Cork only for a short time, while there Childers was able to produce southern editions of An Phoblacht which, as it was produced in the "war zone", he called Republican War News. His clandestine printing press was moved between safe houses by pony and trap.

Childers's reporting of the skirmishes allowed Kevin O'Higgins, the provisional government's justice minister, to declare that Childers was in fact the leader of the rebels, and indeed nothing less than the instigator of the civil war itself, through his resistance to compromise with England. Frank O'Connor saw that the government's intention was to "prepare the way for [Childers's] execution". The death in an ambush of Michael Collins intensified the desire of Free State authorities for retribution, and on 28 September 1922, the Dáil introduced the Army Emergency Powers Resolution, establishing martial law powers and listing carrying firearms without a licence a capital offence.

Early in November 1922, after his printing press had fallen down a hillside and become lost in a bog, Childers decided that the cause would be better served if he were at de Valera's side as he attempted to rally the anti-treaty forces. Accordingly he set off by bicycle (in company with David Robinson, also on the run) on the 200-mile (320 km) journey from Cork to his old home at Glendalough, as a staging post before meeting De Valera in Dublin. On 10 November Free State forces, possibly informed by an estate worker, burst into the house and arrested him. Robinson had hidden himself in a cellar and was not captured. Upon hearing of Childers's capture Winston Churchill expressed his satisfaction, referring to Childers as "the mischief-making, murderous renegade". Years later, Churchill's opinion of Childers seems to have softened referring to him as a "man of distinction, ability and courage[...]who had shown daring and ardour against the Germans in the Cuxhaven raid on New Year's Day 1915[...]."

Trial and appeal

British Army intelligence file for Erskine Childers

Childers was put on trial by a military court on the charge of possessing a small Spanish-made "Destroyer" .32 calibre semi-automatic pistol on his person in violation of the Emergency Powers Resolution. The gun had been a gift from Michael Collins before Collins became head of the pro-treaty Provisional Government. Childers was convicted by the military court and sentenced to death on 20 November 1922.

Childers appealed against the sentence, and this was heard the next day by Judge Charles O'Connor, who said he lacked jurisdiction because of the civil war:

The Provisional Government is now de jure as well as de facto the ruling authority bound to administer, to preserve the peace and to repress by force, if necessary, all persons who seek by violence to overthrow it ... He [Childers] disputes the authority of the [military] Tribunal and comes to this Civil Court for protection, but its answer must be that its jurisdiction is ousted by the State of War which he himself has helped to produce.

Childers's lawyer appealed to the Supreme Court, but before it was even accepted by the court and listed as an appealable case, he was put to death.

Execution

Childers was executed on 24 November 1922 by firing squad at the Beggars Bush Barracks in Dublin. Before his execution he shook hands with the firing squad. He obtained a promise from his then 16-year-old son, the future President of Ireland, Erskine Hamilton Childers, to seek out and shake the hand of every man who had signed his death sentence. His final words, spoken to the firing squad, were: "Take a step or two forward, lads, it will be easier that way."

Childers's body was buried at Beggars Bush Barracks until 1923, when it was exhumed and reburied in the republican plot at Glasnevin Cemetery.

Legacy

Winston Churchill, who had exerted pressure on Michael Collins and the Free State government to make the treaty work by crushing the rebellion, expressed the view that, "No man has done more harm or shown more genuine malice or endeavoured to bring a greater curse upon the common people of Ireland than this strange being, actuated by a deadly and malignant hatred for the land of his birth.". By contrast, Éamon de Valera said of him, "He died the Prince he was. Of all the men I ever met, I would say he was the noblest.".

On 23 November 2022 the Irish national broadcaster RTÉ transmitted a television programme to mark the centenary of Childers's execution. While acknowledging the importance within Ireland of his political and revolutionary achievements, and his role as "an active propagandist" for the revolution, it contended that his fame beyond Ireland now rests only on his novel The Riddle of the Sands.

It was the express wish of Molly Childers, upon her death in 1964, that the extensive and meticulous collection of papers and documents from her husband's in-depth involvement with the Irish struggles of the 1920s should be locked away until 50 years after his death. In 1972, Erskine Hamilton Childers started the process of finding an official biographer for his father. In 1974, Andrew Boyle (previous biographer of Brendan Bracken and Lord Reith amongst others) was given the task of exploring the vast Childers archive, and his biography of Robert Erskine Childers was finally published in 1977.

In December 2021 An Post, the Irish national post office, issued a postage stamp to mark the centenary of Childers's execution. Also available was a "first day cover", with an image of the Asgard.

Հղումներ

• Badsey, Stephen (July 2008). Doctrine and Reform in the British Cavalry 1880–1918. Farnham, England: Ashgate. ISBN 9780754664673.
• Ball, Robert W. D. (2006). Mauser Military Rifles of the World. Iola, WI: Krause. ISBN 9780896892965.
• Beckett, Ian; Simpson, Keith (1985). A nation in arms: a social study of the British army in the First World War. Manchester University Press. էջ 48. ISBN 9780719017377.
• von Bernhardi, Friedrich (1910). Cavalry in war and peace. Translated by George Bridges. London: Hodder & Stoughton. OCLC 360808.
• Boyce, David George; O'Day, Alan (2001). Defenders of the Union: A Survey of British and Irish Unionism Since 1801. London: Routledge. էջ 152. ISBN 9780415174213.
• Boyle, Andrew (1977). The riddle of Erskine Childers. London: Hutchinson. ISBN 9780091284909.
• Buettner, Elizabeth (2005). Empire Families. Oxford, England: Oxford University Press. ISBN 9780199287659.
• Campbell, Colm (1994). Emergency law in Ireland, 1918–1925. Oxford, England: Clarendon Press. ISBN 9780198256755.
• Childers, Erskine (1901). In The Ranks of the C. I. V. London: Smith, Elder & Co. ISBN 9781426468766.
• — (1903). The riddle of the sands : a record of secret service recently achieved. London: Smith, Elder & Co. OCLC 3569143.
• — (1910). War and the Arme Blanche. London: Edward Arnold. OCLC 3644148.
• — (1911a). German influence on British cavalry. London: Edward Arnold. OCLC 11627879.
• — (1911b). The Framework of Home Rule. London: Edward Arnold. OCLC 906176236.
• — (2 March 1912), The form and purpose of Home Rule, Dublin: Edward Ponsonby, OCLC 7485421
• — (1920). Military Rule in Ireland. Dublin: Talbot Press. OCLC 16043760.
• Clarke, Peter (1990). «Government and Politics in England: realignment and readjustment». In Haigh, Christopher (ed.). The Cambridge Historical Encyclopedia of Great Britain and Ireland. Cambridge, England: Cambridge University Press. էջ [1]. ISBN 9780521395526.
• Churchill, Winston (1955). The World Crisis—The Aftermath. Vol. IV. New York: Charles Scribner's Sons. ISBN 9781472586957.
• Coogan, Tim Pat (1994). The IRA: A History. Niwot, Colorado: Roberts Rinehart. ISBN 9781879373679.
• Costello, Peter (1977), The Heart Grown Brutal: The Irish Revolution in Literature from Parnell to the Death of Yeats, 1891–1939, Dublin: Gill & Macmillan. 9780847660070.
• Cox, Tom (1975). Damned Englishman: A Study Of Erskine Childers (1870–1922). Exposition Press. ISBN 9780682478212.
• Drummond, Maldwin, ed. (1992). The Riddle of the Sands. London: The Folio Society.
• FitzPatrick, David (1997). Thomas Bartlett, Keith Jeffery (ed.). A Military History of Ireland. Cambridge, England: Cambridge University Press. ISBN 9780521629898.
• Hopkinson, Michael (2002). The Irish War of Independence. Montreal: McGill-Queen's University Press. ISBN 9780773524989.
• Jordan, Anthony J (2010). Éamon de Valera, 1882–1975 : Irish : Catholic : visionary. Dublin: Westport Books. ISBN 9780952444794.
• Kendle, John (1989). Ireland and the federal solution. Montreal, Canada: McGill-Queen's University Press. ISBN 9780773506763.
• Knightley, Phillip (2003). The Second Oldest Profession: Spies and Spying in the Twentieth Century. London: Pimlico. ISBN 9780140106558.
• Lee, J. J. (1989). Ireland, 1912-1985 : politics and society. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521377416.
• McCoole, Sinéad (2003). No Ordinary Women: Irish Female Activists in the Revolutionary Years 1900–1923. Madison WI: University of Wisconsin Press. ISBN 9781847177896.
• McInerney, Michael (1971). The Riddle Of Erskine Childers: Unionist & Republican. E & T O'Brien. OCLC 7092164.
• McMahon, Deirdre (1999). «Ireland and the Empire-Commonwealth, 1900–1948». In Brown, Judith M; Louis, William (eds.). The Oxford History of the British Empire. Oxford, England: Oxford University Press. էջեր 147–148. ISBN 9780199246793.
• O'Connor, Frank (1960). An Only Child And My Father's Son: An Autobiography. London: Macmillan. ISBN 9780330304207.
• Olausson, Lena; Sangster, Catherine M. (2006). Oxford BBC guide to pronunciation: the essential handbook of the spoken word. Oxford: Oxford University Press. էջ 71. ISBN 9780192807106.
• Pakenham, Frank (1921). Peace By Ordeal. Jonathan Cape. ISBN 9787800337031.
• Piper, Leonard (2003). Dangerous waters : the life and death of Erskine Childers. Hambledon. ISBN 9781852853921. Also known as The tragedy of Erskine Childers.
• Popham, Hugh (1979). A Thirst For The Sea: Sailing Adventures of Erskine Childers. Stanford Maritime. ISBN 9780540071975.
• Ranelagh, John (1999). A short history of Ireland (2 ed.). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521469449.
• Reader, William (1988). At Duty's Call: A Study in Obsolete Patriotism. Manchester, England: Manchester University Press. ISBN 9780719024092.
• Reid, Walter (2006). Architect of Victory: Douglas Haig. Birlinn Ltd, Edinburgh. ISBN 9781841585178.
• Ring, Jim (1996). Erskine Childers: A Biography. John Murray. ISBN 9780719556814.
• Sheffield, Gary (2011). The Chief: Douglas Haig and the British Army. Aurum, London. ISBN 9781845136918.
• Wilkinson, Burke (1976). The Zeal of the Convert. Washington: R. B. Luce. OCLC 473681951.
• Williams, Basil; Childers, Erskine (1903). The H.A.C. in South Africa : a record of the services rendered in the South African War by members of the Honourable Artillery Company. London: Smith Elder. OCLC 13508383.
• Williams, Basil (1926). Erskine Childers, 1870–1922: A Sketch. London: Women's Printing Society. OCLC 34705727.

External links

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղ կատեգորիայում։

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղ հոդվածին

Վիքիդարանը

Վիքիդարանը ունի բնօրինակ գործեր, որոնց հեղինակն է՝

ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղը

• Works by ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղ in eBook form at Standard Ebooks
• Erskine Childersի գործերը Գուտենբերգ նախագծում
• Կաղապար:Internet Archive author
• Works by Erskine Childers at LibriVox (public domain audiobooks)
• Works by ԳոհարԲադեյան/Ավազարկղ at Open LibraryԿաղապար:WikidataCheck
• Free ebooks of The Riddle of the Sands and In the Ranks of the C.I.V., optimised for printing, plus selected Childers bibliography
• Childers's rebuttal to the Dail in 1922 that he had served in the British Secret Service.
• «Newsreel Movie Footage of Robert Erskine Childers». London: British Pathé. 1922.
• Կաղապար:UK National Archives ID
• Կաղապար:Cite TIWW