Նեպտուն (դիցաբանություն)

Նեպտուն;
Տեսակ	ջրի աստվածություն և հռոմեական դիցարանի աստվածություն
Դիցաբանություն	Հռոմեական դիցաբանություն և հին հռոմեական կրոն
Սեռ	արական
Երևի համընկնում է	Պոսեյդոն, Ahti?, Ægir? և Նյորդ
Հայր	Սատուրն
Քույր/Եղբայր	Վեստա, Պլուտոն, Յուպիտեր, Կերես և Յունոնա
Ամուսին	Salacia?, Թետիս, Ամփիտրիտա և Venilia?
Զավակներ	Halaesus?, Leucon? և Տրիտոն
	Neptune (god) Վիքիպահեստում

Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Նեպտուն (այլ կիրառումներ)

Նեպտուն (լատին․՝ Neptunus), հին հռոմեական դիցաբանության մեջ ծովերի և ջրերի աստված։ Ամենահին հռոմեական աստվածներից մեկը։ Հետագայում նույնացվել է հունական Պոսեյդոնին։ Նեպտունի կինը Սալացիա դիցուհին էր (Թեմիս, Ամփիտրիտե)։

Նեպտունի անվան հետ է կապված նեպտունալիա տոնը, որը նշվել է հուլիսի 23-ին։ Տոնակատարությունները իրականացվել են երաշտը կանխարգելելու համար։ Դրա ժամանակ կառուցվել են ծղոտե տներ ու խրճիթներ։

Ծովային Նեպտունը կապված է եղել ծովի հետ գործ ունեցող մարդկանց հետ, որոնք գնացել են ծովային ճանապարհորդությա։

Գերալդիկայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նեպտունը պատկերված է Մեծ Ուստյուգ քաղաքի զինանշանին, իսկ Նեպտունի եռաժանին պատկերված է Թեոդոսիայի պատմական զինանշանի վրա (1811 թվականի)։

Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ Tilton T. (unspecified title) — 1897. — P. 708, 742, 794.
↑ Любкер Ф. Venilia (ռուս.) // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 1446.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նեպտուն (դիցաբանություն)» հոդվածին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 236)։

[_d6d40f9aa7448d7f-1] Tilton T. (unspecified title) — 1897. — P. 708, 742, 794.

[_955c9f18198eb9f7-2] Любкер Ф. Venilia (ռուս.) // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 1446.

[1]

[2]