«Սուրբ Երրորդություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
չ Colon֊ը (:, U+003A) փոխարինում եմ հայերեն վերջակետով (։, U+0589) |
||
| Տող 2. | Տող 2. | ||
'''Սուրբ երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, [[Քրիստոնեություն|քրիստոնեական]] [[Եկեղեցի|եկեղեցու]] ամենահիմնական [[դավանանք]]ներից, ըստ որի, միակ Աստվածը գոյություն ունի երեք [[անձ]]ով՝ Հայր [[Աստված]], Որդի Աստված և Սուրբ Հոգի Աստված, և մի [[Բնություն|բնությամբ]]։ |
'''Սուրբ երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, [[Քրիստոնեություն|քրիստոնեական]] [[Եկեղեցի|եկեղեցու]] ամենահիմնական [[դավանանք]]ներից, ըստ որի, միակ Աստվածը գոյություն ունի երեք [[անձ]]ով՝ Հայր [[Աստված]], Որդի Աստված և Սուրբ Հոգի Աստված, և մի [[Բնություն|բնությամբ]]։ |
||
«Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են [[2]]-րդ [[դար]]ի վերջի [[աստվածաբան]]ները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է [[Նիկիայի Ա տիեզերական ժողով|Նիկիայի 1-ին]] ([[325]]), հաստատվել [[Կոստանդնուպոլսի Բ տիեզերական ժողով|Կոստանդնուպոլսի]] 1-ին ([[381]]) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ |
«Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են [[2]]-րդ [[դար]]ի վերջի [[աստվածաբան]]ները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է [[Նիկիայի Ա տիեզերական ժողով|Նիկիայի 1-ին]] ([[325]]), հաստատվել [[Կոստանդնուպոլսի Բ տիեզերական ժողով|Կոստանդնուպոլսի]] 1-ին ([[381]]) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ |
||
Քրիստոնեական [[եկեղեցի]]ները տարբերվում են [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ հոգու]] մեկնաբանման [[Հարց ու Պատասխան|հարցում]]։ [[11]]-րդ դարի [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկ]]ական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի [[3]]-րդ եկեղեցական ժողովը ([[1251]]), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ [[Հռոմ]]ի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» ([[Կիրակոս Գանձակեցի]], Հայոց [[Պատմություն]], [[1982]], էջ [[238]]) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Այս բոլոր ժողոները հատուկ էին արված՝ խեղաթյուրելու ԱՍՏԾՈ մասին գիտությունը ՝ իրենց ստեղծած իբր <սուրբ երրորդություն >> |
Քրիստոնեական [[եկեղեցի]]ները տարբերվում են [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ հոգու]] մեկնաբանման [[Հարց ու Պատասխան|հարցում]]։ [[11]]-րդ դարի [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկ]]ական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի [[3]]-րդ եկեղեցական ժողովը ([[1251]]), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ [[Հռոմ]]ի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» ([[Կիրակոս Գանձակեցի]], Հայոց [[Պատմություն]], [[1982]], էջ [[238]]) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Այս բոլոր ժողոները հատուկ էին արված՝ խեղաթյուրելու ԱՍՏԾՈ մասին գիտությունը ՝ իրենց ստեղծած իբր <սուրբ երրորդություն >> անվանումով։ ՀԱՅՐԸ, ՈՐԴԻՆ ԵՒ ՍՈՒՐԲ ՀՈԳԻՆ ԵՂԵԼ ԵՆ ՄԻԱՍԻՆ, ՆՐԱՆՔ ՆՈՒՅՆ ԱՍՏՎԱԾՆ ԵՆ ԵՒ ՄԻՄՅԱՆՑ ՀԵՏ ԵՆ ԱՐԱՐԵԼ ԵՐԿԻՆՔՆ ՈՒ ԵՐԿԻՐԸ։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները ({{lang-lat|trinitas}} - «երրորդություն»), որոնց ուսմունքը [[Ռեֆորմացիա]]յի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները ({{lang-lat|unitas}} - «միասնություն»)։ |
||
{{ՀՍՀ|հատոր=11|էջ=202}} |
{{ՀՍՀ|հատոր=11|էջ=202}} |
||
00:10, 6 փետրվարի 2022-ի տարբերակ
Սուրբ երրորդություն, Աստծու եռամիասնություն, քրիստոնեական եկեղեցու ամենահիմնական դավանանքներից, ըստ որի, միակ Աստվածը գոյություն ունի երեք անձով՝ Հայր Աստված, Որդի Աստված և Սուրբ Հոգի Աստված, և մի բնությամբ։ «Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են 2-րդ դարի վերջի աստվածաբանները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է Նիկիայի 1-ին (325), հաստատվել Կոստանդնուպոլսի 1-ին (381) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ Քրիստոնեական եկեղեցիները տարբերվում են Սուրբ հոգու մեկնաբանման հարցում։ 11-րդ դարի կաթոլիկական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի 3-րդ եկեղեցական ժողովը (1251), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ Հռոմի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» (Կիրակոս Գանձակեցի, Հայոց Պատմություն, 1982, էջ 238) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Այս բոլոր ժողոները հատուկ էին արված՝ խեղաթյուրելու ԱՍՏԾՈ մասին գիտությունը ՝ իրենց ստեղծած իբր <սուրբ երրորդություն >> անվանումով։ ՀԱՅՐԸ, ՈՐԴԻՆ ԵՒ ՍՈՒՐԲ ՀՈԳԻՆ ԵՂԵԼ ԵՆ ՄԻԱՍԻՆ, ՆՐԱՆՔ ՆՈՒՅՆ ԱՍՏՎԱԾՆ ԵՆ ԵՒ ՄԻՄՅԱՆՑ ՀԵՏ ԵՆ ԱՐԱՐԵԼ ԵՐԿԻՆՔՆ ՈՒ ԵՐԿԻՐԸ։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները (լատին․՝ trinitas - «երրորդություն»), որոնց ուսմունքը Ռեֆորմացիայի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները (լատին․՝ unitas - «միասնություն»)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 202)։ 
|
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Սուրբ Երրորդություն» հոդվածին։ |
| ||||||||||||
