«Լյութերականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ Ռոբոտ․ Տեքստի ավտոմատ փոխարինում (-http://www.dasaran.am/ +https://www.dasaran.am/) |
|||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
[[պատկեր:Martin Luther by Cranach-restoration.tif|մինի|[[Մարտին Լյութեր]]]] |
[[պատկեր:Martin Luther by Cranach-restoration.tif|մինի|[[Մարտին Լյութեր]]]]{{Բողոքականություն}} |
||
'''Լյութերականություն''', լութերարականություն, [[բողոքականություն|բողոքականության]] հիմնական ուղղություններից։ Առաջացել է [[Գերմանիա]]յում՝ XIV դարի [[Ռեֆորմացիա]]յի ընթացքում՝ [[Մարտին Լյութեր]]ի ու նրա հետևորդների (Ֆ. Մելանխթոն և ուրիշներ) ուսմունքի հիման վրա և տարածվել այլ երկրներում։ Լյութերականությունում ձևակերպվել են բողոքականության հիմնական սկզբունքները՝ «միայն հավատով», առանց հոգևորականության և եկեղեցու միջնորդության աստծուն հաղորդակցվելով փրկվելու գաղափարը, Սուրբ գրքի ([[Աստվածաշունչ|Աստվածաշնչի]]) առաջնությունը են։ Մերժելով կաթոլիկության [[Եկեղեցի|եկեղեցական]] բարդ նվիրապետությունը և հիմնական ծիսակատարությունը, Լյութերականությունը պահպանել է այն, ինչ ուղղակիորեն չի հակադրվում Սուրբ գրքին։ Խորհուրդներից ընդունվել են մկրտությունը և հաղորդությունը։ Լյութերականությունում եկեղեցական համայնքի իրավունքները սահմանափակ են։ Բարձրագույն [[իշխանություն]] ունեն [[եպիսկոպոս]]ները և արքեպիսկոպոսները, սակայն նրանց առավելությունը շարքային հավատացյալների նկատմամբ լոկ վարչական է։ Բացի Աստվածաշնչից, Լյութերականություն դավանաբանության հիմքն են կազմում «Համաձայնության գիրքը» ([[1580]])՝ բաղկացած «Աուգսբուրգյան խոստովանությունից», նրա «Ջատագովություններից» և [[աստվածաբան]]ական այլ երկերից։ Լութերականություն բողոքականության ամենաբազմաքանակ ուղղությունն է։ Կազմված է բազմաթիվ ինքնուրույն եկեղեցիներից (հիմնականում ավետարանական-լյութերական)։ [[1970]]-ին ունեցել է մոտ 75 միլիոն հետևորդ։ Առավել տարածված է Գերմանիայուում։ Դավանանքով լյութերական են [[Շվեդիա]]ն, [[Դանիա]]ն, [[Ֆինլանդիա]]ն, [[Նորվեգիա]]ն, [[Իսլանդիա]]ն։ Լյութերական եկեղեցիներ կան նաև [[ԱՄՆ]]-ում, [[Չեխոսլովակիա]]յում, [[Հունգարիա]]յում, [[ԽՍՀՄ]]-ում (էստոնայի ավետարանական սութերական եկեղեցի և [[Լատվիա]]յի ավետարանական֊լյութերական եկեղեցի, որոնց գլխավորում են արքեպիսկոպոսները)։ Համաշխարհային լյութերական ֆեդերացիան ([[1947]]-ից) միավորում է 48 երկրի ([[1970]]) 82 եկեղեցի։ Լյութերական եկեղեցիները Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի անդամ են։ Հայ իրականության մեջ Լյութերականություն հիմնականում հանդես է եկել բողոքականության ձևով։ Թարգմանվել են Լյութերականությանը վերաբերող տարբեր ուսումնասիրություններ (Դ’O պինիե Մեռլ, «Պատմութիւն վեշտասաներորդ դարու բարեկարգութեանն ի Գերմանիա», հ. 1-2, [[1846]]-[[1858]], Լյութերականությունը Մ., «Փոքրիկ Քրիստոնեական», [[1846]], [[1904]])։ Սակայն բողոքականության դեմ մղվող պայքարի ընդհանուր պլանում քննադատվել է նաև բուն Լյութերականություն (Դըլաֆորե, «Եղծ աղանդոյն Լութերի և Կալվինի և հրահանգ զօրաւոր յոլղղափառութիւն», [[1847]]), փորձ է արվել ցուցադրելու նրա «ոչ աստվածապաշտական», վնասակար, ազգի և [[կրոն]]ի միասնությունը քայքայող էությունը (Հովնանյանց Ղ., «Մարտինոս Լուտերին վարուց և նորոգութեան պաւոմու- թիվնը», [[1850]])։ |
'''Լյութերականություն''', լութերարականություն, [[բողոքականություն|բողոքականության]] հիմնական ուղղություններից։ Առաջացել է [[Գերմանիա]]յում՝ XIV դարի [[Ռեֆորմացիա]]յի ընթացքում՝ [[Մարտին Լյութեր]]ի ու նրա հետևորդների (Ֆ. Մելանխթոն և ուրիշներ) ուսմունքի հիման վրա և տարածվել այլ երկրներում։ Լյութերականությունում ձևակերպվել են բողոքականության հիմնական սկզբունքները՝ «միայն հավատով», առանց հոգևորականության և եկեղեցու միջնորդության աստծուն հաղորդակցվելով փրկվելու գաղափարը, Սուրբ գրքի ([[Աստվածաշունչ|Աստվածաշնչի]]) առաջնությունը են։ Մերժելով կաթոլիկության [[Եկեղեցի|եկեղեցական]] բարդ նվիրապետությունը և հիմնական ծիսակատարությունը, Լյութերականությունը պահպանել է այն, ինչ ուղղակիորեն չի հակադրվում Սուրբ գրքին։ Խորհուրդներից ընդունվել են մկրտությունը և հաղորդությունը։ Լյութերականությունում եկեղեցական համայնքի իրավունքները սահմանափակ են։ Բարձրագույն [[իշխանություն]] ունեն [[եպիսկոպոս]]ները և արքեպիսկոպոսները, սակայն նրանց առավելությունը շարքային հավատացյալների նկատմամբ լոկ վարչական է։ Բացի Աստվածաշնչից, Լյութերականություն դավանաբանության հիմքն են կազմում «Համաձայնության գիրքը» ([[1580]])՝ բաղկացած «Աուգսբուրգյան խոստովանությունից», նրա «Ջատագովություններից» և [[աստվածաբան]]ական այլ երկերից։ Լութերականություն բողոքականության ամենաբազմաքանակ ուղղությունն է։ Կազմված է բազմաթիվ ինքնուրույն եկեղեցիներից (հիմնականում ավետարանական-լյութերական)։ [[1970]]-ին ունեցել է մոտ 75 միլիոն հետևորդ։ Առավել տարածված է Գերմանիայուում։ Դավանանքով լյութերական են [[Շվեդիա]]ն, [[Դանիա]]ն, [[Ֆինլանդիա]]ն, [[Նորվեգիա]]ն, [[Իսլանդիա]]ն։ Լյութերական եկեղեցիներ կան նաև [[ԱՄՆ]]-ում, [[Չեխոսլովակիա]]յում, [[Հունգարիա]]յում, [[ԽՍՀՄ]]-ում (էստոնայի ավետարանական սութերական եկեղեցի և [[Լատվիա]]յի ավետարանական֊լյութերական եկեղեցի, որոնց գլխավորում են արքեպիսկոպոսները)։ Համաշխարհային լյութերական ֆեդերացիան ([[1947]]-ից) միավորում է 48 երկրի ([[1970]]) 82 եկեղեցի։ Լյութերական եկեղեցիները Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի անդամ են։ Հայ իրականության մեջ Լյութերականություն հիմնականում հանդես է եկել բողոքականության ձևով։ Թարգմանվել են Լյութերականությանը վերաբերող տարբեր ուսումնասիրություններ (Դ’O պինիե Մեռլ, «Պատմութիւն վեշտասաներորդ դարու բարեկարգութեանն ի Գերմանիա», հ. 1-2, [[1846]]-[[1858]], Լյութերականությունը Մ., «Փոքրիկ Քրիստոնեական», [[1846]], [[1904]])։ Սակայն բողոքականության դեմ մղվող պայքարի ընդհանուր պլանում քննադատվել է նաև բուն Լյութերականություն (Դըլաֆորե, «Եղծ աղանդոյն Լութերի և Կալվինի և հրահանգ զօրաւոր յոլղղափառութիւն», [[1847]]), փորձ է արվել ցուցադրելու նրա «ոչ աստվածապաշտական», վնասակար, ազգի և [[կրոն]]ի միասնությունը քայքայող էությունը (Հովնանյանց Ղ., «Մարտինոս Լուտերին վարուց և նորոգութեան պաւոմու- թիվնը», [[1850]])։ |
||
17:50, 11 Հուլիսի 2021-ի տարբերակ
| Մասն է քրիստոնեական դավանանքի |
| Բողոքականություն |
|---|
 |
|
Տարածված շարժումներ |
|
Հարակից շարժումներ |
Լյութերականություն, լութերարականություն, բողոքականության հիմնական ուղղություններից։ Առաջացել է Գերմանիայում՝ XIV դարի Ռեֆորմացիայի ընթացքում՝ Մարտին Լյութերի ու նրա հետևորդների (Ֆ. Մելանխթոն և ուրիշներ) ուսմունքի հիման վրա և տարածվել այլ երկրներում։ Լյութերականությունում ձևակերպվել են բողոքականության հիմնական սկզբունքները՝ «միայն հավատով», առանց հոգևորականության և եկեղեցու միջնորդության աստծուն հաղորդակցվելով փրկվելու գաղափարը, Սուրբ գրքի (Աստվածաշնչի) առաջնությունը են։ Մերժելով կաթոլիկության եկեղեցական բարդ նվիրապետությունը և հիմնական ծիսակատարությունը, Լյութերականությունը պահպանել է այն, ինչ ուղղակիորեն չի հակադրվում Սուրբ գրքին։ Խորհուրդներից ընդունվել են մկրտությունը և հաղորդությունը։ Լյութերականությունում եկեղեցական համայնքի իրավունքները սահմանափակ են։ Բարձրագույն իշխանություն ունեն եպիսկոպոսները և արքեպիսկոպոսները, սակայն նրանց առավելությունը շարքային հավատացյալների նկատմամբ լոկ վարչական է։ Բացի Աստվածաշնչից, Լյութերականություն դավանաբանության հիմքն են կազմում «Համաձայնության գիրքը» (1580)՝ բաղկացած «Աուգսբուրգյան խոստովանությունից», նրա «Ջատագովություններից» և աստվածաբանական այլ երկերից։ Լութերականություն բողոքականության ամենաբազմաքանակ ուղղությունն է։ Կազմված է բազմաթիվ ինքնուրույն եկեղեցիներից (հիմնականում ավետարանական-լյութերական)։ 1970-ին ունեցել է մոտ 75 միլիոն հետևորդ։ Առավել տարածված է Գերմանիայուում։ Դավանանքով լյութերական են Շվեդիան, Դանիան, Ֆինլանդիան, Նորվեգիան, Իսլանդիան։ Լյութերական եկեղեցիներ կան նաև ԱՄՆ-ում, Չեխոսլովակիայում, Հունգարիայում, ԽՍՀՄ-ում (էստոնայի ավետարանական սութերական եկեղեցի և Լատվիայի ավետարանական֊լյութերական եկեղեցի, որոնց գլխավորում են արքեպիսկոպոսները)։ Համաշխարհային լյութերական ֆեդերացիան (1947-ից) միավորում է 48 երկրի (1970) 82 եկեղեցի։ Լյութերական եկեղեցիները Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի անդամ են։ Հայ իրականության մեջ Լյութերականություն հիմնականում հանդես է եկել բողոքականության ձևով։ Թարգմանվել են Լյութերականությանը վերաբերող տարբեր ուսումնասիրություններ (Դ’O պինիե Մեռլ, «Պատմութիւն վեշտասաներորդ դարու բարեկարգութեանն ի Գերմանիա», հ. 1-2, 1846-1858, Լյութերականությունը Մ., «Փոքրիկ Քրիստոնեական», 1846, 1904)։ Սակայն բողոքականության դեմ մղվող պայքարի ընդհանուր պլանում քննադատվել է նաև բուն Լյութերականություն (Դըլաֆորե, «Եղծ աղանդոյն Լութերի և Կալվինի և հրահանգ զօրաւոր յոլղղափառութիւն», 1847), փորձ է արվել ցուցադրելու նրա «ոչ աստվածապաշտական», վնասակար, ազգի և կրոնի միասնությունը քայքայող էությունը (Հովնանյանց Ղ., «Մարտինոս Լուտերին վարուց և նորոգութեան պաւոմու- թիվնը», 1850)։
Արտաքին հղումներ
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 644)։ 
|