«Մասնակից:Աննա Մկրտումյան/Ավազարկղ1»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
 
Տող 18. Տող 18.
Սկզբում [[ինստալյացիա(արվեստ)|ինստալյացիան]] անգիտակցաբար ընդունվեց,իսկ շուտով լայն արձագանք գտավ համաշխարհային լրատվամիջոցներում, ապահովելով թանգարանի գովազդը<ref name="Hon" />։ Ավելի քան 100 000 այցելու՝ այդ թվում նաև երեխաներ, այցելել են ինստալյացիա<ref name="Hon" />. <!-- [16]: 26,59-->։ Երեք ամիս հետո կառույցը ապամոնտաժվեց։ Քանդակի գլուխը դարձավ թանգարանի հիմնական հավաքածուի ցուցասրահ, և սահմանափակ տպաքանակներով թողարկված ցուցահանդեսային կատալոգներին կից, որոշ փոքր բեկորներ վաճառվել են որպես հուշանվերներ<ref name="Hon" />։
Սկզբում [[ինստալյացիա(արվեստ)|ինստալյացիան]] անգիտակցաբար ընդունվեց,իսկ շուտով լայն արձագանք գտավ համաշխարհային լրատվամիջոցներում, ապահովելով թանգարանի գովազդը<ref name="Hon" />։ Ավելի քան 100 000 այցելու՝ այդ թվում նաև երեխաներ, այցելել են ինստալյացիա<ref name="Hon" />. <!-- [16]: 26,59-->։ Երեք ամիս հետո կառույցը ապամոնտաժվեց։ Քանդակի գլուխը դարձավ թանգարանի հիմնական հավաքածուի ցուցասրահ, և սահմանափակ տպաքանակներով թողարկված ցուցահանդեսային կատալոգներին կից, որոշ փոքր բեկորներ վաճառվել են որպես հուշանվերներ<ref name="Hon" />։


Примерно в это же время Сен-Фалль обратилась к сценографии. Она создала декорации и костюмы для театральных постановок: балета [[Пёти, Ролан|Ролана Пёти]] «Хвала безумию», (1966), адаптации пьесы [[Аристофан]]а «[[Лисистрата]]» (1966); и пьесы на немецком языке Райнера фон Диеса ICH (All About Me) (1968).<!-- [38] [35] [11]--> Большие статичные или движущиеся фигуры «Нана» были задействованы в оформлении спектаклей. <!-- [16]: 59-->
Մոտավոր այդ ժամանակ էլ Սեն Ֆալը դիմեց բեմանկարչության։ Նա թատերական բեմադրությունների համար ստեղծել է դեկորացիաներ և տարազներ՝ балета [[Пёти, Ролан|Ролана Пёти]] «Хвала безумию», (1966), адаптации пьесы [[Аристофан]]а «[[Лисистрата]]» (1966); и пьесы на немецком языке Райнера фон Диеса ICH (All About Me) (1968).<!-- [38] [35] [11]--> Большие статичные или движущиеся фигуры «Нана» были задействованы в оформлении спектаклей. <!-- [16]: 59-->





Ընթացիկ տարբերակը 19:28, 26 Սեպտեմբերի 2020-ի դրությամբ

«Нана»[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

19631964 թվականներին Մշակելով հասարակության մեջ կանանց դերի վերաբերյալ կարծրատիպերի դեմ բողոքի թեման ՝ նա աշխատել է մի շարք ֆիգուրների վրա, որոնք պատրաստված են պապիե-մաշեից, բուրդից և գործվածքների կտորներից, որոնք պատկերում են ուրվականներ կամ կիսաքայքայված մարմիններ, հարսանեկան զգեստներով կամ հրեշներ լույս աշխարհ բերող կանանցից:[1].Կրիտիկները զուգահեռներ են տարել այս ֆիգուրաների և Չարլզ Դիքենսի Մեծ հույսեր պոեմի օրիորդ Հեվշամի հետ ։

Ժամանակի ընթացքում քանդակագործը դիմեց ավելի կենսուրախ կերպարների, ստեղծելով քանդակների շարք՝ միավորելով «Նանա» անվան տակ։ Մեծամաշտաբ ապակեթելքից ֆիգուրաները, ներկված ակրիլի վառ ներկերով, ներկայացնում են անհոգ կնոջը տարբեր իրավիճակներում, հիմնականում ակրոբատիկ և պարային դիրքերով։ Նոր կերպարները հայտնվեցին շնորհիվ ամերիկացի նկարիչ Լարի Րիվերսի նկարի, որտեղ պատկերված է նրա հղի կինը՝ Կլարիս Պրեյսը։ «Նանա» քանդակների շարքը արվեստագետների կողմից զուգակցվում է Մատիսի «Պարի» և լրիվ արյունոտ կանանց հետ, որոնք գրավել էին Լաշեզ Գասթոնին[en], Մայոլին и Ռոդենին[2].

Քանդակների այս շարքը «Նանա» անունը ստացել է 1965 թվականին։ Ֆրանսերենում այս ժարգոնային բառը մոտավոր նշանակում է «կանայք», [3]. Առաջինը այս ֆիգուրաներից,որը պատրաստված էր պապիե-մաշեից, մանվածքներից և գործվածքներից, 1965 թվականի սեպտեմբերին առաջին անգամ ցուցադրվել է Ֆրասիայում՝ Ալեկսանդր Իոլասի պատկերասրահում։ Ցուցադրությունից առաջ Իոլասը հրապարակեց Սեն Ֆալի առաջին ձեռագիր գիրքը։ Ցուցադրության ժամանակ նա մասնակցում էր խաղարկության, որը կազմակերպվել էր Նյու-Յորքի նկարիչների ակումբի կողմից, որտեղ խաղարկվում էին արվեստի գործեր, , որոնք պահվել էին Փենսիլվանիայի կայարանի ուղեբեռերի համար նախատեսված արկղերում։ Բնալիները հանդիսատեսին առաջարկում էին 10 դոլլարով։ [4]. Ոգեշնչված Իոլասից, Սեն Ֆալը սկսեց ստեղծել գրաֆիկական աշխատանքներ, որոնք ուղեկցվում էին նրա աշխատանքների ցուցադրությամբ, որոնք վերարտադրվում էին մետաքսե էկրաններին, պաստառներին և գրքերում [1].

1966 թվականին Սեն Ֆալը համագործակցելով Ժենոմ Տենգլիի և Պեր Օլօֆ Ուլտվեդտի հետ, աշխատել է Hon-en katedral-ի (որը շվեդերենից նշանակում է «Մայր տաճար») տեղադրման վրա։ Կառույցը գտնվում էր ժամանակակից արվեստի Թանգարանի պատկերասրահում (Ստոկհոլմ). Այդ ժամանակ Սեն Ֆալը շինարարարության մեջ աշխատանքի ընդունեց շվեդացի արվեստի ուսանող Րիկո Վեբերին, ով թանգարանային ռեստորանում աշխատում էր որպես աման լվացող (վերջին տարիներին նա դարձավ Սեն Ֆալի գլխավոր գործընկերը և օգնականը, նույն կերպ էլ Տենգլին)։ 8 խմբից կազմված թիմը ծանրաբեռնված աշխատեցին 40 օր։ Այդ ժամանակի ընթացքում նրանք ստեղծեցին մետաղե կցամասերից հիմնակմախք, որը պատեցին մետաղական ցանցով և սոսնձեցին գործվացք։ Կռույցը ներսի կողմից ներկված էր սև գույնով, իսկ արտաքին մասը ներկված էր վառ գույներով[5]։ Կանստրուկտորը ուներ 82 ֆուտ երկարություն (25 մ), 30 ֆուտ լայնություն (9,1 մ) և կշռում էր 6 տոննա։

Կառույցը պառկած հղի «Նանայի» հսկա քանդակ էր, որի մուտքը նրա հեշտոցում էր[6]։ Կնոջ ազդրերից մեկի վրա գրված էր հետևյալ կարգախոսը՝ «Թող ամաչի նա, ով վատ բան կմտածի այս մասին»[7]։ Հսկայական քանդակի ներսում գտնվում էր 12 տեղանոց կինոթատրոն, կաթնային ռեստորան քանդակի կրծքի հատվածում, լճակ ձկներով և քանդակագործության «ուղեղով», ստեղծված Տենգլիի կողմից, շարժվող մեխանիզմներից[8]։Բացի այդ, քանդակում կան նաև հեռախոս-ավտոմատ, բազմոց, կեղծ նկարների թանգարան, բուտերբրոդների վաճառքի մեքենա, արվեստի ինստալյացիա ՝ Ուլտվեդտի կողմից և մանկական սղարան[5].

Սկզբում ինստալյացիան անգիտակցաբար ընդունվեց,իսկ շուտով լայն արձագանք գտավ համաշխարհային լրատվամիջոցներում, ապահովելով թանգարանի գովազդը[5]։ Ավելի քան 100 000 այցելու՝ այդ թվում նաև երեխաներ, այցելել են ինստալյացիա[5]. ։ Երեք ամիս հետո կառույցը ապամոնտաժվեց։ Քանդակի գլուխը դարձավ թանգարանի հիմնական հավաքածուի ցուցասրահ, և սահմանափակ տպաքանակներով թողարկված ցուցահանդեսային կատալոգներին կից, որոշ փոքր բեկորներ վաճառվել են որպես հուշանվերներ[5]։

Մոտավոր այդ ժամանակ էլ Սեն Ֆալը դիմեց բեմանկարչության։ Նա թատերական բեմադրությունների համար ստեղծել է դեկորացիաներ և տարազներ՝ балета Ролана Пёти «Хвала безумию», (1966), адаптации пьесы Аристофана «Лисистрата» (1966); и пьесы на немецком языке Райнера фон Диеса ICH (All About Me) (1968). Большие статичные или движущиеся фигуры «Нана» были задействованы в оформлении спектаклей.


Под влиянием Гауди создала фантастический Сад игры в Таро в городке Каравикьо (100 км к северо-западу от Рима), над которым работала свыше 20 лет (был открыт в 1998). В 1998—2002 годах работала в Калифорнии над садом «Волшебный круг королевы Калифии».

Написала несколько автобиографических книг, работала в кино, о ней и Тэнгли снят документальный фильм Петера Шамони (1996). Умерла от лёгочной болезни, вызванной отравлением токсическими веществами, которые она использовала при изготовлении и раскрашивании своих скульптур.

В 2000 году Ники стала почётной гражданкой Ганновера. На вокзале Ганновера в 2002 был открыт пассаж Ники де Сен-Фалль.

  1. 1,0 1,1 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «mam» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  2. Eunice Lipton. «The Darkness Behind Niki de Saint Phalle's Colorful Beauties». hyperallergic.com. Վերցված է 2019-09-11-ին.
  3. https://www.telegraph.co.uk/culture/art/3671457/Niki-de-Saint-Phalle-The-power-of-playfulness.html
  4. http://www.mobot.org/press/Media_Room_Images/Niki/pdfs/Niki%20monograph%20bio.pdf
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Hon : a Cathedral». http://nikidesaintphalle.org. Վերցված է 2019-09-26-ին. {{cite web}}: External link in |website= (օգնություն)
  6. http://nikidesaintphalle.org/niki-de-saint-phalle/biography/#1965-1969
  7. Weidemann, Christiane (2014). Niki de Saint Phalle. Prestel. ISBN 978-3-7913-4975-6 p. 59
  8. https://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/1395427/Niki-de-Saint-Phalle.html