«Մասնակից:Աննա Մկրտումյան/Ավազարկղ1»–ի խմբագրումների տարբերություն
| Տող 2. | Տող 2. | ||
[[1963]]—<nowiki/>[[1964]] թվականներին Մշակելով հասարակության մեջ կանանց դերի վերաբերյալ կարծրատիպերի դեմ բողոքի թեման ՝ նա աշխատել է մի շարք ֆիգուրների վրա, որոնք պատրաստված են [[Պապիե-մաշե|պապիե-մաշեից]], բուրդից և գործվածքների կտորներից, որոնք պատկերում են ուրվականներ կամ կիսաքայքայված մարմիններ, հարսանեկան զգեստներով կամ հրեշներ լույս աշխարհ բերող կանանցից:<ref name="mam" />.<!-- [32]-->Կրիտիկները զուգահեռներ են տարել այս ֆիգուրաների և [[Չարլզ Դիքենս|Չարլզ Դիքենսի]] [[Մեծ հույսեր]] պոեմի օրիորդ Հեվշամի հետ <!-- [33]-->։ |
[[1963]]—<nowiki/>[[1964]] թվականներին Մշակելով հասարակության մեջ կանանց դերի վերաբերյալ կարծրատիպերի դեմ բողոքի թեման ՝ նա աշխատել է մի շարք ֆիգուրների վրա, որոնք պատրաստված են [[Պապիե-մաշե|պապիե-մաշեից]], բուրդից և գործվածքների կտորներից, որոնք պատկերում են ուրվականներ կամ կիսաքայքայված մարմիններ, հարսանեկան զգեստներով կամ հրեշներ լույս աշխարհ բերող կանանցից:<ref name="mam" />.<!-- [32]-->Կրիտիկները զուգահեռներ են տարել այս ֆիգուրաների և [[Չարլզ Դիքենս|Չարլզ Դիքենսի]] [[Մեծ հույսեր]] պոեմի օրիորդ Հեվշամի հետ <!-- [33]-->։ |
||
Ժամանակի ընթացքում քանդակագործը դիմեց ավելի կենսուրախ կերպարների, ստեղծելով քանդակների հավաքածու՝ միավորելով «Նանա» անվան տակ։ Մեծամաշտաբ ապակեթելքից ֆիգուրաները, ներկված ակրիլի վառ ներկերով, ներկայացնում են անհոգ կնոջը տարբեր իրավիճակներում, հիմնականում ակրոբատիկ և պարային դիրքերով։ Նոր կերպարները հայտնվեցին շնորհիվ ամերիկացի նկարիչ Լարի Րիվերսի նկարի, որտեղ պատկերված է նրա հղի կինը՝ Կլարիս Պրեյսը։ «Նանա» քանդակների շարքը զուգակցվում է |
Ժամանակի ընթացքում քանդակագործը դիմեց ավելի կենսուրախ կերպարների, ստեղծելով քանդակների հավաքածու՝ միավորելով «Նանա» անվան տակ։ Մեծամաշտաբ ապակեթելքից ֆիգուրաները, ներկված ակրիլի վառ ներկերով, ներկայացնում են անհոգ կնոջը տարբեր իրավիճակներում, հիմնականում ակրոբատիկ և պարային դիրքերով։ Նոր կերպարները հայտնվեցին շնորհիվ ամերիկացի նկարիչ Լարի Րիվերսի նկարի, որտեղ պատկերված է նրա հղի կինը՝ Կլարիս Պրեյսը։ «Նանա» քանդակների շարքը արվեստագետների կողմից զուգակցվում է [[Անրի Մատիս|Մատիսի]] «[[Պար (նկար, Մատիս)|Պարը]]» և լրիվ արյունոտ կանայք, ովքեր գրավել էին {{iw|Լաշեզ Գասթոն|Լաշեզ Գասթոնին|en|Gaston Lachaise}}, [[գրված հոդվածները։ |
||
Արիստիդ Մայոլ|Մայոլին]] и [[Օգյուստ Ռոդեն|Ռոդենին]]<ref name="darkness">{{cite web |url= https://hyperallergic.com/177324/the-darkness-behind-niki-de-saint-phalles-colorful-beauties/|title= The Darkness Behind Niki de Saint Phalle’s Colorful Beauties|author= Eunice Lipton|website= hyperallergic.com|accessdate=2019-09-11}}</ref>. |
|||
<gallery perrow=3 widths=180 heights=180 caption="Скульптура Ники Сен-Фалль"> |
<gallery perrow=3 widths=180 heights=180 caption="Скульптура Ники Сен-Фалль"> |
||
20:32, 24 Սեպտեմբերի 2020-ի տարբերակ
«Нана»
1963—1964 թվականներին Մշակելով հասարակության մեջ կանանց դերի վերաբերյալ կարծրատիպերի դեմ բողոքի թեման ՝ նա աշխատել է մի շարք ֆիգուրների վրա, որոնք պատրաստված են պապիե-մաշեից, բուրդից և գործվածքների կտորներից, որոնք պատկերում են ուրվականներ կամ կիսաքայքայված մարմիններ, հարսանեկան զգեստներով կամ հրեշներ լույս աշխարհ բերող կանանցից:[1].Կրիտիկները զուգահեռներ են տարել այս ֆիգուրաների և Չարլզ Դիքենսի Մեծ հույսեր պոեմի օրիորդ Հեվշամի հետ ։
Ժամանակի ընթացքում քանդակագործը դիմեց ավելի կենսուրախ կերպարների, ստեղծելով քանդակների հավաքածու՝ միավորելով «Նանա» անվան տակ։ Մեծամաշտաբ ապակեթելքից ֆիգուրաները, ներկված ակրիլի վառ ներկերով, ներկայացնում են անհոգ կնոջը տարբեր իրավիճակներում, հիմնականում ակրոբատիկ և պարային դիրքերով։ Նոր կերպարները հայտնվեցին շնորհիվ ամերիկացի նկարիչ Լարի Րիվերսի նկարի, որտեղ պատկերված է նրա հղի կինը՝ Կլարիս Պրեյսը։ «Նանա» քանդակների շարքը արվեստագետների կողմից զուգակցվում է Մատիսի «Պարը» և լրիվ արյունոտ կանայք, ովքեր գրավել էին Լաշեզ Գասթոնին[en], [[գրված հոդվածները։ Արիստիդ Մայոլ|Մայոլին]] и Ռոդենին[2].
- Скульптура Ники Сен-Фалль
-
Большая луна в саду Фрибура -
-
Ангел Хранитель, в холле Главного Вокзала в Цюрихе
Имя «Нана» серия скульптур получила в 1965 году — во французском языке это сленговое слово примерно означает «бабёнка», или «тёлка» или «цыплёнок»[3]. Первая из этих фигур, выполненная из папье-маше, пряжи и ткани, была выставлена в галерее Александра Иоласа в Париже в сентябре 1965 года. В преддверии шоу Иолас опубликовал первую книгу-рукопись Сен-Фалль. Во время этого шоу она участвовала в лотерее, организованной Клубом художников Нью-Йорка, где разыгрывались произведения искусства, оставленные в ячейках хранения в багажном отделении Пенсильванского вокзала. Ключи предлагались публике по 10 долларов США за каждый[4]. Вдохновлённая Иоласом, Сен-Фалль стала создавать графические работы, сопровождающие экспозиции её произведений, которые воспроизводились в шелкографии, плакатах и книгах[1].
В 1966 году Сен-Фалль в сотрудничестве с Жаном Тэнгли и Пер Олофом Ультведтом работала над инсталляцией Hon-en katedral (что по-шведски означает «Кафедральный собор»). Сооружение находилось в большой временной галерее Музея современного искусства (Стокгольм). В это время строительства Сен-Фалль приняла на работу швейцарского студента искусств Рико Вебера, который работал мойщиком посуды в музейном ресторане(в последующие годы он стал главным помощником и сотрудником как Сен-Фалль, так и Тэнгли). Команда из 8 человек напряженно работала в течение 40 дней. За это время был создан каркас из металлической арматуры, его накрыли проволочной сеткой и обклеили тканью. Внутренняя часть сооружения была выкрашена в чёрный цвет, снаружи оно было разрисовано яркими красками[5]. Конструкция имела длину 82 фута (25 м), ширину 30 футов (9,1 м) и весила около 6 тонн.
Сооружение представляло собой гигантскую скульптуру лежащей беременной «Нана», вход в сооружение находился в её влагалище[6]. На одном из массивных бедер женщины был начертан девиз: «Пусть стыдится подумавший плохо об этом»[7]. Внутри гигантской скульптуры находились кинотеатр на 12 мест, молочный бар в районе её груди, пруд с рыбой и «мозг» скульптуры, созданный Тэнгли из движущихся механизмов[8]. Кроме того в сооружении находились таксофон, диван-кресло, музей поддельных картин, торговый автомат с сэндвичами, художественная инсталляция Ультведта и детская горка[5].
Поначалу инсталляция была воспринята с недоумением, а вскоре вызвала широкий резонанс в мировых средствах массовой информации, сделав рекламу музею[5]. Более 100 000 посетителей, в том числе множество детей посетили инсталляцию[5]. Через три месяца всё сооружение было демонтировано. Голова скульптуры стала экспонатом постоянной коллекции музея, а часть небольших фрагментов, приложенных к каталогам выставки, выпущенным ограниченным тиражом, была распродана как сувениры[5].
Примерно в это же время Сен-Фалль обратилась к сценографии. Она создала декорации и костюмы для театральных постановок: балета Ролана Пёти «Хвала безумию», (1966), адаптации пьесы Аристофана «Лисистрата» (1966); и пьесы на немецком языке Райнера фон Диеса ICH (All About Me) (1968). Большие статичные или движущиеся фигуры «Нана» были задействованы в оформлении спектаклей.
Под влиянием Гауди создала фантастический Сад игры в Таро в городке Каравикьо (100 км к северо-западу от Рима), над которым работала свыше 20 лет (был открыт в 1998). В 1998—2002 годах работала в Калифорнии над садом «Волшебный круг королевы Калифии».
Написала несколько автобиографических книг, работала в кино, о ней и Тэнгли снят документальный фильм Петера Шамони (1996). Умерла от лёгочной болезни, вызванной отравлением токсическими веществами, которые она использовала при изготовлении и раскрашивании своих скульптур.
В 2000 году Ники стала почётной гражданкой Ганновера. На вокзале Ганновера в 2002 был открыт пассаж Ники де Сен-Фалль.
- ↑ 1,0 1,1 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>պիտակ՝ «mam» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: - ↑ Eunice Lipton. «The Darkness Behind Niki de Saint Phalle's Colorful Beauties». hyperallergic.com. Վերցված է 2019-09-11-ին.
- ↑ https://www.telegraph.co.uk/culture/art/3671457/Niki-de-Saint-Phalle-The-power-of-playfulness.html
- ↑ http://www.mobot.org/press/Media_Room_Images/Niki/pdfs/Niki%20monograph%20bio.pdf
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Hon : a Cathedral». http://nikidesaintphalle.org. Վերցված է 2019-09-26-ին.
{{cite web}}: External link in|website= - ↑ http://nikidesaintphalle.org/niki-de-saint-phalle/biography/#1965-1969
- ↑ Weidemann, Christiane (2014). Niki de Saint Phalle. Prestel. ISBN 978-3-7913-4975-6 p. 59
- ↑ https://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/1395427/Niki-de-Saint-Phalle.html