Մասնակից:MNvard/Ավազարկղ

«Պատանեկությունը»՝ երրորդ և վերջին ինքնակենսագրական վիպակն է Լև Տոլստոյի, տպագրված առաջին անգամ 1857 թվականին «Սովրեմեննիկ» № 1 ամսագրում։ Գրքում նկարագրված է գլխավոր հերոսի և իր համակուրսեցինռրի կյանքը։

Գործող անձ

• Նիկոլայ Իռնետև՝ պատվածքը ներկայացված է նրա կողմից
• Վոլոդյա՝ Կոլյայի եղբայրը
• Սոնեչկա՝ Կոլյայի առաջին սերը
• St. - Jérôme՝ Նիկոլայի ծառան
• Հայր
• Միմի
• Դուբկով՝ Վոլոդյայի ընկերը
• Դմիտրի Նեխլյուդով՝ Նիկոլայի ընկերը
• Իկոնին՝ Նիկոլայի ընկերը և համակուրսեցին
• Ավդոտյա՝ Նիկոլայի խորդ մայրը
• Վարենկա Նեխլյուդովս՝ Դմիտրիի քույրը, сестра Дмитрия, Նիկոլայի սիրուհին
• Սեմյոնով՝ Նիկոլայի համակուրդեցին
• Զուխին՝ Նիկոլայի և Սեմյոնովի ընկերը
• Կատենկա՝ Կոլյայի քույրը
• Լյուբոչկա՝ Կոլյայի քույրը

Սյուժե

Պատմվածքի սյուժեն նկարագրում է Նիկոլայի և նրա համակուրսեցիների պատանեկան տարիների համալսարանական կյանքը։ Սյուժեյի ծավալը ի տարբերություն հաջորդ պատմվածքների (<<Մանկություն >> և << Պատանեկություկ>>) ծավալով մեծ է և պարզ։Պատմվածքում կան փիլիսոփայական մտորումներ և տարբեր դեպքեր, որը կարող է պատահի յուրաքանչյուր երիտասարդի հետ։

Պատմվածքի հակիրճ բովանդակություն

Նիկոլայ Իրտենևի տասնվեցերորդ գարունն էր։ Նա պատրաստվում է քննություններին համալսարանում, լի է երերազանքներով և մտորումներով իր ապագայի մասին։ Որպեսզի ճիշտ հասկնա իր կյանքի նպատակը, վերցնում է առանձին տետր, որտեղ գրում է պարտականությունները և օրենքները, որը հարկավոր է բարոյականության կատարելագործման համար։ Չարչարանքների չորեքշաբթին իրենց տուն է գալիս ալեհեր վանական, հոգևորական։ Խոստովանությունից հետո Նիկոլայը զգում է իրեն մաքուր և նոր մարդ։ Բայց հանկարց նա գիշերը հիշում է իր մեղքի մասին , որի մասին թաքցրել էր խոստովանության ժամանակ։ Մինչև լույս Նիկոլենկան չի քնում և առավոտ վեցին նա շտապում է կառքով եկեղեցի՝խոստովանություն անելու։ Ուրախ Նիկոլենկան վերադառնում է և նրան թվում է, որ նրանից մաքուր մարդ չկա։ Նիկոլենկան այդ մասին պատմում է կառապանին։ Եվ կառապանը նրան ասում է. 《Դե ինչ, տեր իմ, դա ձեր իրավունքն է》։ Ուրախալի զգացմունքը անհետանում է և Նիկոլենկան կասկածանքով է վերաբերվում իր հնարավորություններին։ Նիկոլայը հաջող հանձնում է քննությունները և ընդունվում համալսարան։ Բոլորը նրան շնորհավորում են։ Հոր հրամանով, Նիկոլենկայի կարկադրության տակ է անցնում կառապան Կուզման, թեթև երկտեղանի կառքը և աշխետ ձի Կրասավչիկը։Մտածելով, որ նա արդեն մեծ է, Նիկոլայը Կուզնեցկի կամուրջի մոտից գնում է ծխամորճ և ծխախոտ։Տանը փորձում է ծխել, բայց զգում է սիրտ խառնոց և թուլություն։ Ընկերները Վոլոդյայի և Դուբկովի հետ գնում են ռեստորան, նշելու կրտսեր Իրտենևի համալսարան ընդունվելը։Ուսումնասիրելով երիտասարդների պահվածքը, Նիկոլայը նկատում է, որ Նեխլյուդովը տարբերվում է Վոլոդյայից և Դուբկովից՝ նա չի ծխում, թղթախաղով չի զբաղվում և չի պատմում իր սիրային արկածների մասին։ Բայց Նիկոլայը ավելի շատ ընդօրինակում է նրանց։ Նա խմում է և ծխում է պապիրոս, կրակը կպցնելով վառված մոմից, որը դրված է անծանոթ մարդկանց դիմաց։ Արդյունքում սկսվում է վիճաբանություն ոմն Կոլպիկովի հետ։ Նիկոլայը իրեն զգում է վիրավորված և իր վիրավորանքը թափում է Դուբկովի վրա։ Նեխլյուդովը հանգստացնում է Նիկոլային՝ հասկանալով ընկերոջ երեխայամտությունը։ Հաջորդ օրը՝հոր հրամանով, Նիկոլենկան այցելության է գնում։ Նա այցելում է Վալախիններին, Կորնակովներին իշխան Իվան Իվանիչին, մեծ դժվարությամբ համբերելով նրանց հետ զրույցները։ Ազատ և հեշտ Նիկոլայը զգում է իրեն միայն Դմիտրի Նեխլուդովի միջավայրում, ով Նիկոլային հրավիրում է մոր տուն Կունցևո։ Ընկերները ճանապարհին զրուցում են տարբեր թեմաների շուրջ։ Նիկոլայը խոստովանվում է, որ վերջին ժամանակներն նա խճճվդլ է բազմազան տպավորությունների մեջ։ Դմիտրիի մեջ Նիկոլային դուր է գամիս նրա ազատամիտ և ազնվաբարո խելքը, դուր էր գալիս այն, որ Նեխլուդովը մսռացավ ռեստորանում կատարվածն։ Ի շնորհիվ Դմիտրիի զրույցներին, Նիկոլայը սկսում է հասկանալ, որ հասունությունը դա հեշտ փոփոխություն չէ ժամանակի մեջ, այլ դանդաղ հոգու ձևավորում է։ Նիկոլայը հիանում է Նեխլյուդովով ավելի շատ և մտածում է, որ ինչկան լավ կլիներ եթե Դմիտրին ամուսնանար քրոջ հետ, կամ, հակառակը, ինքը՝ Նիկոլայը ամուսնանար Դմիտրիի քրոջ հետ։ Հաջորդ օրը Նիկոլայը վդրադառնում է գյուղ, որտեղ մոր մասին, մանկության մասին հիշողություններն նոր ուժով են արթնանում։ Նիկոլայը շատ է մտածում ապագայի մասին։ Վայելելով գյուղական կյանքը, Նիկոլայը ուրախությամբ գիտակցում է այն, որ կարող է տեսնել և զգալ բնության գեղեցկությունը։ Հայրը քառասուն ութ տարեկանում ամուսնանում է երկրորդ անգամ։ Երեխաները խորտ մորը չեն սիրում, մի քանի ամիս անց հոր և կնոջ միջև ձևավորվում են հարաբերություններ <<դանդաղ անտարբերության>>։ С началом учёбы в университете Николаю кажется, что он растворяется в массе таких же студентов и во многом разочарован новой жизнью. Он мечется от разговоров с Нехлюдовым до участия в студенческих кутежах, которые осуждаемы его другом. Иртеньева раздражают условности светского общества, которые кажутся в большей своей части притворством ничтожных людей. Среди студентов у Николая появляются новые знакомые, и он замечает, что главной заботой у этих людей является получение от жизни прежде всего удовольствия. Под влиянием новых знакомых он неосознанно следует такому же принципу. Небрежность в учёбе приносит свои плоды: на первом экзамене Николай проваливается. Три дня он не выходит из комнаты, чувствует себя истинно несчастливым и потерявшим всю прежнюю радость жизни. Дмитрий посещает его, но из-за охлаждения, которое наступает в их дружбе, сочувствие Нехлюдова кажется Николаю снисходительным и поэтому оскорбительным.

Однажды поздно вечером Николай достаёт тетрадь, на которой написано: «Правила жизни». От нахлынувших чувств, связанных с юношескими мечтаниями, он плачет, но уже слезами не отчаяния, а раскаяния и морального порыва. Он решается вновь писать правила жизни и никогда уже не изменять им. Первая половина юности заканчивается в ожидании следующей, более счастливой.

Оценки

1. Дружинин отозвался о «Юности» весьма положительно, но с достаточно суровой критикой:

«Задача Ваша ужасна, и Вы её выполнили очень хорошо. Ни один из теперешних писателей не мог бы так схватить и очертать волнующий и бестолковый период юности. Для людей развитых Ваша „Юность“ доставит великое наслаждение, и если кто Вам скажет, что эта вещь хуже „Детства“ и „Отрочества“, тому Вы можете плюнуть в физиономию.
Некоторые главы сухи и длинны, например, все разговоры с Дмитрием Нехлюдовым…
…избегайте длинных периодов. Дробите их на два и на три, не жалейте точек. С частицами речи поступайте без церемонии, слова что, который и это марайте десятками.
Иногда Вы готовы сказать: „У такого-то ляжки показывали, что он желает путешествовать по Индии“. Обуздать эту наклонность Вы должны, но гасить её не надо ни за что в свете»

• Некрасов не написал Толстому о «Юности» ни слова.
• Чернышевский выход «Юности» воспринял сдержанно.