Էպիկուրոս

Էպիկուրոս (հուն․՝ Επίκουρος; մ.թ.ա..342/341թթ., Սամոս — մ.թ.ա. 271/270թթ., Աթենք) — նշանավոր հին հույն փիլիսոփա, իր անունով կոչված` էպիկուրյան փիլիսոփայական դպրոցի հիմնադիր: Գրել է շուրջ 300 երկ, որից միայն հատվածներ են պահպանվել: Որպես Էպիկուրի մասին ժամանակակից գիտելիքների աղբյուր ծառայում են Դիոգենես Լաերցիուսի և Տիտոս Լուկրեցիոս Կարոսի աշխատությունները: Էպիկուրն ու էպիկուրյանները ժխտում էին հոգու անմահության գաղափարը: Համարում էր, որ իմաստունը պետք է ձերբազատվի ճակատագրի և մահվան վախից: Երջանկության կարելի է հասնել ինքնակատարելագործմամբ, որը մարդուն տալիս է հանգստություն և հոգու անվրդովություն, իսկ դրա համար պետք է զերծ մնալ ակտիվ գործունեությունից : Չէր ժխտում աստվածների գոյությունը, սակայն գտնում էր, որ նրանք որևէ կերպ չեն խառնվում մարդու կյանքին և գործերին:

Էպիկուրոսի ասույթներ

• Ապրի’ր աննկատ:
• Ով չի բավարարվում քչով, նրան ամեն ինչ էլ քիչ է