«Իվան Լազարև»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
չ կետադրական նշանը ծանոթագրությունից հետո oգտվելով ԱՎԲ
Տող 24. Տող 24.
* [[1877]]-[[1878]] թվականների ռուս-թուրքական պատերացմի ժամանակ նշանակվել է Բայրաքդարյան զորաջոկատի պետ։ Գործուն մասնակցություն է ունեցել Ավլիարի ճակատամարտին, որից հետո նշանակվել է [[Կարս]]ը պաշարած կորպուսի հրամանատար։ Գլխավորել է [[Կարս]]ի գրոհը և գրավումը։
* [[1877]]-[[1878]] թվականների ռուս-թուրքական պատերացմի ժամանակ նշանակվել է Բայրաքդարյան զորաջոկատի պետ։ Գործուն մասնակցություն է ունեցել Ավլիարի ճակատամարտին, որից հետո նշանակվել է [[Կարս]]ը պաշարած կորպուսի հրամանատար։ Գլխավորել է [[Կարս]]ի գրոհը և գրավումը։
* [[1877]] թվականի Ալաջինյան բարձունքների համար մղված՝ հոկտեմբերի 3-ի ճակատամարտի համար պարգևատրվել է Սուրբ Գևորգի III աստիճանի շքանշանով, իսկ [[Կարս]]ի գրավման համար Սուրբ Գևորգի II աստիճանի շքանշանով։ [[Միքայել Լորիս-Մելիքով|Լորիս-Մելիքովի]]՝ [[Ռուսաստան]] մեկնելուց հետո Լազարևին վստահվեց ռուսական առանձին գործող կորպուսի հրամանատարությունը, իսկ պատերացմի ավարտից հետո նա նշանակվել է [[Կովկաս]]յան երկրորդ կորպուսի հրամանատար։
* [[1877]] թվականի Ալաջինյան բարձունքների համար մղված՝ հոկտեմբերի 3-ի ճակատամարտի համար պարգևատրվել է Սուրբ Գևորգի III աստիճանի շքանշանով, իսկ [[Կարս]]ի գրավման համար Սուրբ Գևորգի II աստիճանի շքանշանով։ [[Միքայել Լորիս-Մելիքով|Լորիս-Մելիքովի]]՝ [[Ռուսաստան]] մեկնելուց հետո Լազարևին վստահվեց ռուսական առանձին գործող կորպուսի հրամանատարությունը, իսկ պատերացմի ավարտից հետո նա նշանակվել է [[Կովկաս]]յան երկրորդ կորպուսի հրամանատար։
* [[1879]] թվականին Լազարևը նշանակվում է Ախալ-Թեքինյան էքսպեդիցիայի հրամանատար, սակայն իր զորաբանակին հասնելուն պես՝ օգոստոսի 14-ին մահանում է Չաթ գյուղում։
* [[1879]] թվականին Լազարևը նշանակվում է Ախալ-Թեքինյան էքսպեդիցիայի հրամանատար, սակայն իր զորաբանակին հասնելուն պես՝ օգոստոսի 14-ին մահանում է Չաթ գյուղում։


Թաղված է եղել [[Թիֆլիս]]ի [[Պաշավանք|հայկական Մայր վանքի]] բակում: 1938 թվականին նրա գերեզմանը վանքի հետ միասին ոչնչացվել է, շիրիմը թալանվել է:<ref name="Սամվել Կարապետյան, Վրաց պետական քաղաքականությունը, և հայ մշակույթի հուշարձանները, Երևան, 1998:">Սամվել Կարապետյան, Վրաց պետական քաղաքականությունը, և հայ մշակույթի հուշարձանները, Երևան, 1998:</ref>
Թաղված է եղել [[Թիֆլիս]]ի [[Պաշավանք|հայկական Մայր վանքի]] բակում: 1938 թվականին նրա գերեզմանը վանքի հետ միասին ոչնչացվել է, շիրիմը թալանվել է<ref name="Սամվել Կարապետյան, Վրաց պետական քաղաքականությունը, և հայ մշակույթի հուշարձանները, Երևան, 1998:">Սամվել Կարապետյան, Վրաց պետական քաղաքականությունը, և հայ մշակույթի հուշարձանները, Երևան, 1998:</ref>։


== Գրականություն ==
== Գրականություն ==
Տող 37. Տող 37.


{{DEFAULTSORT:Լազարև, Իվան}}
{{DEFAULTSORT:Լազարև, Իվան}}

[[Կատեգորիա:Հայ գեներալներ]]
[[Կատեգորիա:Հայ գեներալներ]]
[[Կատեգորիա:Հայ զորավարներ]]
[[Կատեգորիա:Հայ զորավարներ]]

06:27, 4 Հունիսի 2019-ի տարբերակ

Իվան (Հովհաննես) Դավթի Լազարև
հոկտեմբերի 17, 1820(1820-10-17) կամ 1820[1][2] - օգոստոսի 14, 1879(1879-08-14)[1][2]
ԾննդավայրՇուշի, Ռուսական կայսրություն[1][2]
Մահվան վայրԴադակումբերտ, Թուրքմենստան
ԳերեզմանՍուրբ Գևորգ եկեղեցի
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն
ԶորատեսակՌուսական կայսերական բանակ
Ծառայության տարիներ1839-1879
ԿոչումՌուսական բանակի գեներալ-լեյտենանտ 1866
Հրամանատարն էր21-րդ հետևակային դիվիզիա,
ռուսական զորքը Դաղստանում,
Կովկասյան երկրորդ կորպուս
Մարտեր/
պատերազմներ
Կովկասյան պատերազմ,
Ռուս-թուրքական պատերազմ (1877—1878)
Պարգևներ Սուրբ Գևորգի IV աստիճանի շքանշան 1842
Սուրբ Գևորգի III աստիճանի շքանշան 1877
Սուրբ Գևորգի II աստիճանի շքանշան 1877

Իվան (Հովհաննես) Դավթի Լազարև ( Հոկտեմբերի 17, 1820 - օգոստոսի 14, 1879), ռուսական բանակի հայազգի զինվորական գործիչ է, գեներալ-լեյտենանտ։ Ավարտել է Շուշիի գավառական ուսումնարանը։

Ծառայությունը

  • 1839 թվականին կամավոր, որպես շարքային ծառայել է 84-րդ Շիրվանյան հետևակային գնդում և կռվել Շամիլի լեռնականների դեմ։
  • 1842 թվականին Կովկասյան պատերազմում խիզախության համար պարգևատրվել է Սուրբ Գևորգի IV աստիճանի շքանշանով։
  • 1843 թվականին դառնում է պրապորշչիկ։
  • 1850 թվականին նշանակվում է Մեխթուլինյան խանության կառավարիչ։
  • 1854 թվականին նշանակվում է Դարգինյան շրջանի կառավարիչ։
  • 1859 թվականից Միջին Դաղստանի Զորքերի հրամանատար և ժամանակավոր զինվորական կառավարության պետ։ Շամիլը հանձնվելուց առաջ անձամբ Գունիբ է կանչել Իվան Լազարևին հանձնվելու պայմանները քննարկելու և հանձնվել է նրան։
  • 1860 թվականին Իվան Լազարևը ստանում է Գեներալ-մայորի կոչում։
  • 1861 և 1863 թվականներին իր հեղինակության հաշվին, առանց արյունահեղության հանդարտեցրել է Դաղստանի խռովությունները։
  • 1865 թվականից հրամանատարն էր և 1866-ից 21-րդ հետևակային դիվիզիայի պետը։
  • 1866 թվականին Իվան Լազարևը ստանում է գեներալ-լեյտենանտի կոչում։
  • 1868-1877 թվականներին պահեստային սպա էր Կովկասյան բանակի հրամանատարության տնօրինության տակ։
  • 1877-1878 թվականների ռուս-թուրքական պատերացմի ժամանակ նշանակվել է Բայրաքդարյան զորաջոկատի պետ։ Գործուն մասնակցություն է ունեցել Ավլիարի ճակատամարտին, որից հետո նշանակվել է Կարսը պաշարած կորպուսի հրամանատար։ Գլխավորել է Կարսի գրոհը և գրավումը։
  • 1877 թվականի Ալաջինյան բարձունքների համար մղված՝ հոկտեմբերի 3-ի ճակատամարտի համար պարգևատրվել է Սուրբ Գևորգի III աստիճանի շքանշանով, իսկ Կարսի գրավման համար Սուրբ Գևորգի II աստիճանի շքանշանով։ Լորիս-Մելիքովի՝ Ռուսաստան մեկնելուց հետո Լազարևին վստահվեց ռուսական առանձին գործող կորպուսի հրամանատարությունը, իսկ պատերացմի ավարտից հետո նա նշանակվել է Կովկասյան երկրորդ կորպուսի հրամանատար։
  • 1879 թվականին Լազարևը նշանակվում է Ախալ-Թեքինյան էքսպեդիցիայի հրամանատար, սակայն իր զորաբանակին հասնելուն պես՝ օգոստոսի 14-ին մահանում է Չաթ գյուղում։

Թաղված է եղել Թիֆլիսի հայկական Մայր վանքի բակում: 1938 թվականին նրա գերեզմանը վանքի հետ միասին ոչնչացվել է, շիրիմը թալանվել է[3]։

Գրականություն

  • Айрапетов О. Внешняя политика Российской империи (1801—1914). Москва 2006 г. (ռուս.)
  • Терентьев М. А. История завоевания Средней Азии. (ռուս.)
  • Վ. Դիլոյան Լազարյանների հասարակական քաղաքական պատմությունից Երևան 1966 թ.

Ծանոթագրություններ

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. ԽուդավերդյանՀայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Ով ով է. հայեր (հայ.) / Հ. ԱյվազյանԵրևան: Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 2005. — հատոր 1. — էջ 472.
  3. Սամվել Կարապետյան, Վրաց պետական քաղաքականությունը, և հայ մշակույթի հուշարձանները, Երևան, 1998: