«Մասնակից:Adele1559/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն
| Տող 20. | Տող 20. | ||
== Պոեզիա == |
== Պոեզիա == |
||
Բանաստեղծությունը գրական արվեստի ձև է, որը օգտագործում է լեզվական էսթետիկ և ռիթմիկ հատկանիշներ, բացի այդ, իմաստային բացը լրացնելու կամ տեղադրելու համար ։ Պոեզիան ավանդաբար տարբերվում է արձակից, իր ոգեշնչող հատվածով, |
Բանաստեղծությունը գրական արվեստի ձև է, որը օգտագործում է լեզվական էսթետիկ և ռիթմիկ հատկանիշներ, բացի այդ, իմաստային բացը լրացնելու կամ տեղադրելու համար ։ <ref name="oedpoetry">{{cite web|url=http://www.oed.com/view/Entry/146552|title=poetry, n.|work=Oxford English Dictionary|publisher=OUP|accessdate=13 February 2014}} {{subscription required}}</ref> Պոեզիան ավանդաբար տարբերվում է արձակից, իր ոգեշնչող հատվածով, |
||
[ա] արձակը օգտագործվում է նախադասություններում , պոեզիան տողերում .արձակի տեքստը զուգորդված է իմաստով, մինչդեռ պոեզիայինը կատարվում են երևույթների կամ բանաստեղծության տեսանելի կողմերի միջև: Մինչ 19-րդ դարը պոեզիան սովորաբար ընկալվում էր երևակայական գծերի մեջ մի երևույթ .համապատասխանաբար, [[1658]] թ.-ին որոշվեց, որ պոեզիան «ռիթմից կամ հատվածներից բաղկացած ցանկացած առարկա է» Հնարավոր է, [[Արիստոտել|Արիստոտելի]] ազդեցության (նրա պոետիկայի) արդյունքում, 19-րդ դարից առաջ պոեզիան |
[ա] արձակը օգտագործվում է նախադասություններում , պոեզիան տողերում .արձակի տեքստը զուգորդված է իմաստով, մինչդեռ պոեզիայինը կատարվում են երևույթների կամ բանաստեղծության տեսանելի կողմերի միջև: Մինչ 19-րդ դարը պոեզիան սովորաբար ընկալվում էր երևակայական գծերի մեջ մի երևույթ .համապատասխանաբար, [[1658]] թ.-ին որոշվեց, որ պոեզիան «ռիթմից կամ հատվածներից բաղկացած ցանկացած առարկա է» <ref name="oedpoetry2" /> Հնարավոր է, [[Արիստոտել|Արիստոտելի]] ազդեցության (նրա պոետիկայի) արդյունքում, 19-րդ դարից առաջ պոեզիան, սովորաբար, ավելի քիչ էր, քան հատվածի տեխնիկական նշանակությունը, քան գեղարվեստական կամ հռետորական արվեստի նորմատիվային կատեգորիան։ <ref name="Ross, The Emergence of Literature: Making and Reading the English Canon in the Eighteenth Century, 398">Ross, "The Emergence of "Literature": Making and Reading the English Canon in the Eighteenth Century", 398</ref> Որպես հատկանիշ , այն կարող է նախնական գրագիտություն ունենալ, քանի որ ամենահին աշխատանքները կազմվում են բանական բանավոր ավանդույթի համաձայն, <ref>{{cite book|title=Oral poetry: its nature, significance, and social context|last=Finnegan|first=Ruth H.|publisher=Indiana University Press|year=1977|page=66}}</ref><ref name="magoun">{{cite journal|last=Magoun, Jr.|first=Francis P.|year=1953|title=Oral-Formulaic Character of Anglo-Saxon Narrative Poetry|journal=Speculum|volume=28|issue=3|pages=446–467|doi=10.2307/2847021|jstor=2847021}} {{subscription required}}</ref> ուստի այն կազմում է գրականության ամենավաղ օրինակը: |
||
== Արձակ == |
== Արձակ == |
||
| ⚫ | Արձակը լեզվական ձև է, որն ունի ոչ թե սովորական ,հասարակ և բնական խոսք, այլ ռիթմիկ կառուցվածք. Այն իր տողերի քանակով տարբերվում է բանաստեղծությունից<ref name="Preminger, ''The New Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics'', 938–939" /><ref>{{cite web|url=http://www.wwnorton.com/college/english/litweb10/glossary/P.aspx|title=Glossary: P|author2=Kelly J. Mays|work=LitWeb, the Norton Introduction to Literature Studyspace|accessdate=15 February 2014|author=Alison Booth}}</ref> Հեղինակի պատմական զարգացման մասին Ռիչարդ Գրաֆը նշում է, որ [[Հին Հունաստան]]<nowiki/>ի դեպքում վերջին հանձնաժողովը ընդունեց այն փաստը, որ պատմական արձակը համեմատաբար ուշ էր մշակվել կապված լինելով դասական ժամանակաշրջանի «հայտնագործման հ »։ |
||
Հիմնական հոդված՝ արձակ |
|||
| ⚫ | Արձակը լեզվական ձև է, որն ունի ոչ թե սովորական ,հասարակ և բնական խոսք, այլ ռիթմիկ կառուցվածք. Այն իր տողերի քանակով տարբերվում է բանաստեղծությունից Հեղինակի պատմական զարգացման մասին Ռիչարդ Գրաֆը նշում է, որ [[Հին Հունաստան]]<nowiki/>ի դեպքում վերջին հանձնաժողովը ընդունեց այն փաստը, որ պատմական արձակը համեմատաբար ուշ էր մշակվել կապված լինելով դասական ժամանակաշրջանի «հայտնագործման |
||
Վեպ. Մեծածավալ հերոսական արձակ. եվրոպական շատ լեզուների համար համարժեք տերմինը լատիներեն ծագում ունի, որը ցույց է տալիս, որ այս տեսակներմ ունեն նմանություններ։Անգլերենում այս տերմինը ստեղծվել է ռոմանական լեզուներից [[15-րդ դար]]<nowiki/>ի վերջում `« նորությունների »իմաստով: այն եկել է նշելու մի նոր երևույթ առանց փաստերի կամ գեղարվեստական առանձնահատկությունների ։Այսպիսով ստեղվեցինշատ պատմական նախատիպեր ,այսպես կոչված, «վեպեր վեպից առաջ», ժամանակակից վեպը ձևավորվել է ուշ մշակութային պատմության մեջ, մոտավորապես տասնութերորդ դարում: Սկզբում շատ քննադատության ենթարկվելով՝ վեպը ձեռք է բերել գերիշխող դիրք գրական ձևերի մեջ, ինչպես ժողովրդականում, այնպես էլ քննադատականում։ |
Վեպ. Մեծածավալ հերոսական արձակ. եվրոպական շատ լեզուների համար համարժեք տերմինը լատիներեն ծագում ունի, որը ցույց է տալիս, որ այս տեսակներմ ունեն նմանություններ։Անգլերենում այս տերմինը ստեղծվել է ռոմանական լեզուներից [[15-րդ դար]]<nowiki/>ի վերջում `« նորությունների »իմաստով: այն եկել է նշելու մի նոր երևույթ առանց փաստերի կամ գեղարվեստական առանձնահատկությունների ։Այսպիսով ստեղվեցինշատ պատմական նախատիպեր ,այսպես կոչված, «վեպեր վեպից առաջ», ժամանակակից վեպը ձևավորվել է ուշ մշակութային պատմության մեջ, մոտավորապես տասնութերորդ դարում: Սկզբում շատ քննադատության ենթարկվելով՝ վեպը ձեռք է բերել գերիշխող դիրք գրական ձևերի մեջ, ինչպես ժողովրդականում, այնպես էլ քննադատականում։ |
||
18:23, 5 Մարտի 2018-ի տարբերակ
Գրականություն, հասարակության հոգևոր կյանքի կարևոր բնագավառ։ Լայն առումով գրականություն են կոչվում առհասարակ գրավոր խոսքը, նրա միջոցով շարադրված հասարակական-քաղաքական, գիտական, փիլիսոփայական, հրապարակախոսական, մանկավարժական կամ գործնական բնույթ ունեցող երկերը, նեղ առումով՝ արվեստի հիմնական տեսակներից մեկը՝ գեղարվեստական գրականություն։
Գրականությունը ծագել է գրի, այբուբենի առաջացումից հետո (շատ լեզուներում օգտագործվող «լիտերատուրա» եզրը հենց կապվում է լատիներեն լիտեր-տառարմատի հետ)։
Գեղարվեստական գրականության առաջին նշանավոր երկերը բանահյուսական ստեղծագործությունների գրառման կամ մշակման արդյունք են։
Գեղարվեստական գրականությունը, ինչպես և արվեստի մյուս տեսակները, իրականության ճանաչման, արտացոլման ձևերից է, որ իրականացվում է գեղարվեստական-պատկերավոր եղանակով։
Ըստ կառուցման արտաքին եղանակի՝ գրական երկերը բաժանվում են երկու մեծ խմբի՝ արձակ և չափածո։ Սկսած հնագույն ժամանակներից՝ գրականությունն ունի երեք մեծ բաժին, որոնք կոչվում են սեռեր՝ էպիկական, քնարական և դրամատիկական։։
Գեղարվեստական գրականությունը հիմք է ծառայում արվեստի տարածական և համադրական տեսակների զարգացման համար:
Սահմանումներ
«Գրականությունը» սահմանելու տարբեր փորձեր են եղել[1]: Սիմոնն ու Դելիս Ռայանը տվեցին իրենց պատասխանը «Ինչ է գրականությունը» հարցին։ «Գրականության» սահմանումը հայտնաբերելու նպատակը մի ճանապարհ է, որը , թվում է թե, ուղղորդվում է դեպի ժամանման կետը, և թվում է ՝հասել է, սակայն արդյունքները անբավարա են[2] ։
Շատ փորձված սահմանումներն ընդարձակ են և անորոշ, և դրանք անխուսափելիորեն փոխվում են ժամանակի ընթացքում: Փաստորեն, միակ բանը, որ հաստատ է գրականության որոշման հարցում այն է, որ որոշումը կփոխվի:[3] Գրականության հասկացությունները ժամանակի ընթացքում նույնպես ենթարկվում են փոփոխության։ Գրականության սահմանումները բազմազան են ժամանակի հետ, այն «մշակութային հարաբերական սահմանում է» ։Արևմտյան Եվրոպայում մինչև 18-րդ դարը գրականությունը համարվում էր բոլոր գրքերը և գրվածքները։ Տերմինի առավել սահմանափակ իմաստը հայտնվել է Ռոմանտիկ ժամանակաշրջանում, երբ այն սկսեց սահմանել «ստեղծագործական գրականությունը»:[4][5] Ժամանակակից բանավեճերը, գրականության նշանակության մասին կարող են դիտվել որպես հին, ավելի ընդգրկուն հասկացությունների վերադարձ: Մշակութային ուսումնասիրությունների համաձայն , վերլուծության ենթակա են ինչպես հանրաճանաչ, այնպես էլ անհայտ ժանրերը, ի լրումն կանոնական ստեղծագործությունների: Գրականության արժեքի վճռորոշ հասկացությունն այն է, որ այն ընդգրկում է բացառապես այնպիսի գրվածքներ, որոնք ունեն բարձր որակ կամ տարբերություն, ձևավորելով այսպես կոչված «լավ գրելու» ավանդույթը։[6] Այս տեսակի որոշումը, որն օգտագործվել է «Բրիտանիկա հանրագիտարանի տասնմեկերորդ հրատարակություն» -ում (1910-11 թթ.), այն դասակարգում է որպես «լավագույն գրողի լավագույն արտահայտությունը արտահայտելու լավագույն ձև»։ Այս տեսանկյունից խնդիրը այն է թե ինչ է «գրականությունը» կազմում. ամեն ինչ կարող է լինել գրականությունը, և այն, ինչ սովորական է համարվում, գրականությունը բացառելու է, քանի որ արժեքի դատողությունները կարող են փոխվել ժամանակի ընթացքում։ Ֆորմալիստական սահմանումը այն է, որ «գրականությունը» կանխագուշակող բանաստեղծական ազդեցություն է թողնում. այն գրականության «գրագիտություն» կամ «բանաստեղծականություն» է, որը տարբերվում է սովորական բառից կամ գրավոր այլ ձևերից (օրինակ `լրագրություն): [7][8] Ջիմ Մեյերը դա համարում է օգտակար հատկանիշ, որոշակի բնագավառում (օրինակ, «գիտական գրականություն») հրատարակված նյութը նշանակելու տերմինի օգտագործումը բացատրելու համար, քանի որ նման գրավոր լեզուն պետք է օգտագործի որոշակի չափանիշներով լեզու: Ֆորմալիստական որոշման հետ կապված խնդիրն այն է, որ գրականությունը շեղվում է լեզվի սովորական օգտագործման պայմաններից, որոնք առաջին հերթին պետք է բացահայտել. դա դժվար է, քանի որ «սովորական լեզուն» անկայուն կատեգորիա է, որը տարբերվում է ըստ հասարակական կատեգորիայի և պատմության: [9] Ստուգաբանական առումով, տերմինը բխում է լատիներեն լատրատուրա / լիտերատուրայից «գրելը, գրելու, քերականություն» սկզբնաղբյուրից, գրեթե լիտվա / լիտտա «տառ»: Չնայած դրան, տերմինը նույնպես կիրառվել է բանավոր կամ գրավոր տեքստ:[10] [11]
Պոեզիա
Բանաստեղծությունը գրական արվեստի ձև է, որը օգտագործում է լեզվական էսթետիկ և ռիթմիկ հատկանիշներ, բացի այդ, իմաստային բացը լրացնելու կամ տեղադրելու համար ։ [12] Պոեզիան ավանդաբար տարբերվում է արձակից, իր ոգեշնչող հատվածով,
[ա] արձակը օգտագործվում է նախադասություններում , պոեզիան տողերում .արձակի տեքստը զուգորդված է իմաստով, մինչդեռ պոեզիայինը կատարվում են երևույթների կամ բանաստեղծության տեսանելի կողմերի միջև: Մինչ 19-րդ դարը պոեզիան սովորաբար ընկալվում էր երևակայական գծերի մեջ մի երևույթ .համապատասխանաբար, 1658 թ.-ին որոշվեց, որ պոեզիան «ռիթմից կամ հատվածներից բաղկացած ցանկացած առարկա է» [13] Հնարավոր է, Արիստոտելի ազդեցության (նրա պոետիկայի) արդյունքում, 19-րդ դարից առաջ պոեզիան, սովորաբար, ավելի քիչ էր, քան հատվածի տեխնիկական նշանակությունը, քան գեղարվեստական կամ հռետորական արվեստի նորմատիվային կատեգորիան։ [14] Որպես հատկանիշ , այն կարող է նախնական գրագիտություն ունենալ, քանի որ ամենահին աշխատանքները կազմվում են բանական բանավոր ավանդույթի համաձայն, [15][16] ուստի այն կազմում է գրականության ամենավաղ օրինակը:
Արձակ
Արձակը լեզվական ձև է, որն ունի ոչ թե սովորական ,հասարակ և բնական խոսք, այլ ռիթմիկ կառուցվածք. Այն իր տողերի քանակով տարբերվում է բանաստեղծությունից[17][18] Հեղինակի պատմական զարգացման մասին Ռիչարդ Գրաֆը նշում է, որ Հին Հունաստանի դեպքում վերջին հանձնաժողովը ընդունեց այն փաստը, որ պատմական արձակը համեմատաբար ուշ էր մշակվել կապված լինելով դասական ժամանակաշրջանի «հայտնագործման հ »։
Վեպ. Մեծածավալ հերոսական արձակ. եվրոպական շատ լեզուների համար համարժեք տերմինը լատիներեն ծագում ունի, որը ցույց է տալիս, որ այս տեսակներմ ունեն նմանություններ։Անգլերենում այս տերմինը ստեղծվել է ռոմանական լեզուներից 15-րդ դարի վերջում `« նորությունների »իմաստով: այն եկել է նշելու մի նոր երևույթ առանց փաստերի կամ գեղարվեստական առանձնահատկությունների ։Այսպիսով ստեղվեցինշատ պատմական նախատիպեր ,այսպես կոչված, «վեպեր վեպից առաջ», ժամանակակից վեպը ձևավորվել է ուշ մշակութային պատմության մեջ, մոտավորապես տասնութերորդ դարում: Սկզբում շատ քննադատության ենթարկվելով՝ վեպը ձեռք է բերել գերիշխող դիրք գրական ձևերի մեջ, ինչպես ժողովրդականում, այնպես էլ քննադատականում։
Նովել
Զուտ քանակական առումով, նովելը որոշակիորեն տարբերվում է վեպից և կարճ պատմությունից . հրատարակիչ Մելվիլլ Հաուսը այն դասակարգում է որպես «շատ կարճ, որ վեպ լինի, չափազանց երկար կարճ պատմություն լինելու համար»: Խոսքի կամ էջերի հաշվարկի մասին չկա որևէ հաստատուն տվյալ։ Գրական մրցանակներն ու հրատարակչությունները հաճախ ունեն իրենց սեփական կամայական սահմանները, որոնք տարբերվում են ըստ իրենց հատուկ մտադրության: Ամփոփելով նովել- ի փոփոխական հասկացությունները, Վիլյամ Գիրալդը գալիս է մի եզրահանգման, որի ինքնությունը կարծես թե վիճարկվում է հավերժության մեջ» ։Առաջարկվել է, որ տեսակի ծավալային սահմանափակումն առաջացնում է տարբեր ոճական հնարքներից, և ոմանք, համեմատվում են վեպի կամ կարճ պատմվածքի հետ, և այլ տեսակները, համարվում են եզակի ։
Կարճ պատմվածք.
Կարճ պատմվածքը որպես գրական ժանր որոշման երկընտրանքն այն է, թե ինչպես պետք է, կամ արդյոք, պետք է տարբերվի այն կարճ պատմությունից. այնուամենայնիվ, այն ունի նաև իմաստային ծագում և ներկայացվու է որպես ամենակարճ պատմվածք(օրինակ, Աստվածաշունչ), վաղ կարճ պատմվածքներ գրողներ (օրինակ, Էդգար Ալան Պո) կամ հստակ ժամանակակից կարճ պատմվածք գրողներ (օրինակ, Անտոն Չեխով): Բացի իր տեսանելի չափերից, տարբեր տեսաբաններ առաջարկել են, որ կարճ պատմությունը ունի բնորոշ թեման կամ կառուցվածք, այդ քննարկումները հաճախ ձևավորում են վիպական ժանր։
Դրամա
Հիմնական հոդված ՝ դրամա
Դրաման գրականություն է, որը նախատեսված է կատարման համար ։Այս ժանրը հաճախ համակցվում է երաժշտության և պարի հետ `ինչպես օպերայի և երաժշտական թատրոնում: Դերը այս ժանրի գլխավոր մասն է,որը վերաբերում է դրամատիկական աշխատանքին, որը նախատեսված է թատրոնում կատարելու համար: այն հիմնականում երկխոսություն է դերակատարների միջև և սովորաբար ուղղված է դրամատիկական կամ թատերական կատարմանը, այլ ոչ թե ընթերցանությանը: Հատուկ դրաման, ընդհակառակը, գրվում է կարդալու, այլ ոչ թե ներկայացնելու համար: հետևաբար, նման ստեղծագործության իմաստը կարող է ամբողջությամբ կատարվել մեկ էջում: Գրեթե բոլոր դրամանները համեմատաբար վերջերս ստացան այս ձևը: Հունական դրաման արտացոլում է դրամայի ամենավաղ տեսակը ,որի մասին մենք բավականին տեղեկացված ենք: Ողբերգությունը, որպես դրամատիկական ժանր, մշակվել է որպես կրոնական և քաղաքացիական փառատոների հետ կապված ներկայացում, որը սովորաբար ընդունում կամ զարգանում է հայտնի պատմական կամ դիցաբանական թեմաներով: Ցավոք, ընդհանուր առմամբ, շատ լուրջ թեմաներ են ներկայացվել: Նոր տեխնոլոգիաների առաջացման արդյունքում այս ձևին ավելացվել են ոչ բեմական ՝լրատվամիջոցների համար գրված սցենարներ: Աշխարհի պատերազմները (ռադիո) 1938-ին ներկայացվեց ռադիոհեռարձակման համար գրված գրական համարը, իսկ Դրամատիկ շատ ստեղծագործություններ ներկայացվել են կինոյի կամ հեռուստատեսության համար: Ի տարբերություն հեռուստատեսության , կինոնկարը և ռադիոհաղորդումները հարմարվել են տպագիր կամ էլեկտրոնային լրատվամիջոցներին:
Պատմություն
Հիմնական հոդված ՝ գրականության պատմություն
Գրականության պատմությունը սերտորեն հետևում է քաղաքակրթության զարգացմանը: Երբ սահմանվում է բացառապես գրավոր աշխատանքը, Հին Եգիպտական գրականությունը, շումերական գրականության հետ միասին համարվում են աշխարհի ամենատարեց գրականությունը: Հին Եգիպտոսի գրականության հիմնական ժանրերը `դիդակտիկ տեքստերը, օրհներգերը աղոթքներն ու հեքիաթները, գրեթե ամբողջությամբ գրված էին հատված առ հատված,իսկ բանաստեղծական հնարքների օգտագործումը հստակ ճանաչելի է, հատվածի ոգեշնչումը անհայտ է: Այն հարցը, թե արդյոք շումերական գրականությունը պոեզիա կամ արձակ էր, մնում է անպատասխան: Այն պարունակում էր պոեզիայի առնվազն մեկ առանձնահատկություն (արդարացված մի գիծ), սակայն գրելու ոճը բացառում է նույնականացման որոշակի հատկանիշների հայտնաբերումը: Գրականության մեջ արտացոլված են տարբեր պատմական ժամանակաշրջաններ։Ազգային և ցեղային սագաները, աշխարհի ծագման պատմությունն ու առասպելները, որոնք երբեմն բարոյական կամ հոգևոր բնույթ են կրում, գերակշռել են հիմնականում նախադպրոցականների շրջանում։ Հոմերոսի պատմվածքները, վաղ և միջին երկաթե դարից և հնդկական ավելի ուշ ժամանակաշրջանի հեքիաթների պատմության մեջ, ունեն ավելի շատ գրավոր հեղինակային վկայություն, որոնք գրեթե չհրապարակվելուց առաջ երկարատև ժամանակների ընթացքում գոյատևել են որպես ավագ առասպելներ։
Գրականությունն իր բոլոր տեսակների մեջ կարելի է դիտարկել որպես գրավոր գրառում, և խնդիրը թե գրականությունը ինքնին փաստացի է, թե գեղարվեստական դեռևս հնարավոր է փնտրել փաստերի հերոսների գործողությունների , ստեղծագործությունների կամ հեղինակային գրելաոճի և բառերի հետևում. Սյուժեն ինքնին ավելին է, քան պարզապես հետաքրքրություն առաջացնելը. դրա մեջ մտնում են տնտեսագիտության, հոգեբանության, կրոնների, քաղաքականության, մշակույթի և սոցիալական գիտությունների խորության մասին տեղեկություններ: Գրականության ուսումնասիրությունն ու վերլուծությունը շատ կարևոր է դառնում մեր պատմությունը սովորելու առումով: Անցյալ գրականության ուսումնասիրության միջոցով մենք կարողացանք իմանալ, թե ինչպես է հասարակությունը զարգացել պատմության ձևավորման ողջ ընթացքում ։ Սա նույնիսկ կարող է օգնել մեզ ավելի շատ հասկանալ ժամանակակից գրականության մեջ գրված հղումները, քանի որ հեղինակները հաճախ հղումներ են անում հունական դիցաբանությունից և այլ հին կրոնական նյութերից կամ պատմական իրադարձություններից։Վերոհիշյալ թեմաներից յուրաքանչյուրում կա գրված գրականությունը,և թե ինչպես են դրանք զարգացել պատմության ընթացքում (օրինակ, տնտեսագիտության պատմության մասին կամ էվոլյուցիայի և գիտության մասին աշխատություններ), բայց այդ ամենը կարելի է իմանալ նաև գեղարվեստական ստեղծագործություններից։ Հեղինակները հաճախ իրենց պատմություններում պահպանում են պատմական պահերը, ինչպես օրինակ, երբ Բայրոնը խոսում է իսպանացիների և ֆրանսիացիների մասին, «Երեխա Հարոլդի Ուխտագնացությունը: Canto I» և արտահայտում է իր տեսակետները իր բնավորությամբ երեխա Հարոլդի միջոցով: Գրականության միջոցով մենք կարողանում ենք շարունակաբար բացահայտել պատմության մասին նոր տեղեկություններ: Հեշտ է տեսնել, թե ինչպես են բոլոր ակադեմիական դաշտերը արմատավորվել գրականության մեջ ։ Տեղեկություն հաղորդելը դառնում է ավելի հեշտ, երբ մենք փոխանցում ենք այն սերնդից սերունդ: Ի վերջո, ամեն ինչ գրվել է, տնային բուժիչ միջոցներից և հիվանդությունների բուժումից, մինչև ապաստարան կառուցելու ավանդույթների և կրոնական պրակտիկայի վերաբերյալ: Այնտեղից մարդիկ կարողացան սովորել գրականություն, բարելավել գաղափարները, հետագայում մեր գիտելիքները և ակադեմիական ոլորտները, ինչպիսիք են բժշկական ոլորտը կամ առևտուրը։Նույն կերպ, այսօր էլ մենք ուսումնասիրում ենք գրականությունը, շարունակում ենք թարմացնել, քանի որ մենք շարունակում ենք զարգանալ և սովորել ավելի ու ավելի: մշակված քաղաքային մշակույթը, ակադեմիաները վաղաժամ քաղաքակրթությունների ժամանակ սպեկուլյատիվ և փիլիսոփայական գրականության համար փոխանցման միջոցներ են տրամադրել `հանգեցնելով Հին Չինաստանում, Հին Հնդկաստանում, Պարսկաստանում , Հին Հունաստանում և Հռոմում գրականության տարածմանը: Ավելի վաղ ժամանակաշրջանների շատ գործեր, նույնիսկ պատմական մշակմամբ ունեցել են գաղտնի բարոյական կամ դիդակտիկ նպատակներ, ինչպիսիք են Սանսկրիտ «Պանճատանտրան» կամ Օվիդի «մետամորֆոզները»: Դրաման ու երգիծանքը մշակվել են որպես քաղաքային մշակույթ, որն ապահովում է ավելի լայն լսարան իսկ հետո, ընթերցողների կողմից մեծ գրական արտադրություն։Լիրիկական պոեզիան (ի տարբերություն էպոսական պոեզիայի) համարվում էր անվանիների և արիստոկրատ շրջանակների մասնագիտություն,հատկապես Արևելյան Ասիայում, որտեղ երգերը հավաքագրվու էին չինական արիստոկրատիայի պոեմներով, առավել նշանավորը `Շինգի կամ Երգերի Գիրքը: հեղինակային նախընտրական գրական բալետի և երգի պոեզիան փոխկապակցված էին և ի վերջո, գրական միջավայրն իր ազդեցությունն ունեցավ պոեզիայի վրա: Հին Չինաստանում վաղ գրականությունը հիմնականում կենտրոնացած էր փիլիսոփայության, պատմագրության, ռազմագիտության, գյուղատնտեսության և պոեզիայի մեջ։Չինաստանը, ժամանակակից թղթի պատրաստման և փայտանյութի տպագրության հայտնագործմամբ սկիզբ է դնում աշխարհի առաջին տպագիր մշակույթին։ Չինական գրականության մեծ մասը սկիզբ է առնում Արևելյան Ջու դինաստիայի ժամանակ (Մ.թ. Դրանցից ամենակարևորությունը ներառում է կոնֆուցիացիության դասականությունը, դավանանքը , մոհիսկի, օրինականության, ինչպես նաև ռազմագիտական ստեղծագործությունները (օրինակ, Սան Ցզու- ի պատերազմի արվեստը)և չինարենի պատմությունը (օրինակ, Սիմա Քիանի «Մեծ պատմաբանի գրառումները»): Հին Չինական գրականությունը մեծ ազդեցություն ունեցավ պատմագրության վրա, հաճախ բերելով մանրամասն արձանագրություններ։ Հին Չինաստանի պատմության ակնառու օրինակն էր Զուո Ժուան, որը կազմվել էր ոչ ուշ, քան մ.թ.ա. 389-ին և վերագրվում էր մ.թ.ա. 5-րդ դարի մ.թ.ա. պատմաբան Զուո Քյիմինգին. Հին Հնդկաստանում գրականությունը սկիզբ է առել այն պատմություններից, որոնք ի սկզբանե բանավոր կերպով փոխանցվել էին: Վաղ ժանրերը ներառում էին դրամա, առակներ, սուտրաներ և էպիկական պոեզիա: Սանսկրիտ գրականությունը սկսվում է մ.թ.ա. 1500-1000 թվականներին Վեդաներից սկսած և շարունակում է մինչև երկաթե դարաշրջանի սանսկրիտական դյուցազներգություններում: Վեդաները հնագույն սուրբ գրքերն են: Սամհիտաները ստեղծումը (վեպի հավաքածուներ) մոտավորապես մ.թ.ա. 1500-1000 թթ., «Շրջահայաց» տեքստերը, ինչպես նաև սամհիտաների վերամշակումը տեղի են ունեցել 1000-500թթ Մ.թ.ա. 2-րդ կեսից մինչև մ.թ.ա. 1-ին հազարամյակի կեսը, կամ վերջնական բրոնզե դարաշրջանը մինչ երկաթե դարաշրջանը ։Մ.թ.ա. 6-ից մինչև 1-ին դարերի միջև ընկած ժամանակահատվածում ներկայացվեցին երկու ամենահեղինակավոր հնդկական էպոսների՝Մահաբհարաթայի և Ռամայանայի կազմումն ու խմբագրումը, հետագայում վերանայվեցին մինչև 4-րդ դարը: Այլ խոշոր գրական ստեղծագործություններ են Ռամշարիտմանասը և Կրիշնաչարիտմանան: Հին Հունաստանում, գրվել են Հոմերոսի հեքիաթները, որոնք գրել են Իլիականը և Ոդիսականը և Հեսիադը, որոնք տպագրվել են «Աշխատանք և Օրեր» ինչպես նաև «Տեոգոնին» , հնագույն ամենահեղինակավոր հունական գրականության մեջ են: Դասական հունական ժանրերը ներառում էին փիլիսոփայություն, պոեզիա, պատմագրություն, կոմեդիաներ և դրամաներ:Հիմնականում տարածված են եղել Պլատոնի և Արիստոտելի հեղինակային փիլիսոփայական աշխատանքները, որոնք արևմտյան փիլիսոփայության հիմքն են, Սափփո և Փինդարը ազդեցիկ լիրիկ բանաստեղծների գործերն ու Հերոդոտոս և Թուխիդիդներ վաղ հունական պատմաբանների աշխատանքները: Չնայած այս դարում Հին Հունաստանում տարածված էր դասական ոճը սակայն գրվեցին և կատարվեցին հարյուրավոր ողբերգություններից որոցից միայն երեքը հեղինակների կողմից սահմանափակ թվով պիեսներ ունեն: Աեշիլուս, Սոֆոկլես և Եվրիպիդես: Արիստոպոհանեսի պիեսները ստեղծում են հեքիաթի դրամայի միակ իրական օրինակները, որոնք հայտնի են որպես Հին Կոմեդի անունով, հունական կատակերգության ամենավաղ ժանրը և , որը իրականում օգտագործվում է ժանրը որոշելու համար։ Գերմանացի գրող մեծաքանակ գրքերի հեղինակ Յոհան Վոլֆգանգ Ֆոն Գյոթե Հռոմեական պատմություններն ու կենսագրությունները ձևավորում էին սրբերի և հրաշալի քրոնիկների կյանքի լայնածավալ միջնադարյան գրականությունը, սակայն միջին դարերի ամենատարածված ժանրը եղել է սիրավեպը, արկածային և երբեմն կախարդական պատմությունը, որը հզոր ժողովրդական բողոք է: Վերածննդի ժամանակ գեղարվեստական գաղափարի արդյունքում առաջացել են հակասական, կրոնական, քաղաքական և ուսուցողական գրականություն, մինչդեռ միջնադարյան ռոմանտիկան դարձել է պատմության ավելի բնորոշ և հոգեբանական ժանրը, որի վաղ և կարևոր օրինակները չինարեն « Կապիկը» և գերմանացի Ֆաուստի գրքեր են:
Պատմական ժամանակաշրջանում մարդկային ինտեգրված գրականության վերաբերյալ հասարակական և քաղաքական զարգացումները փիլիսոփայական տրակտներն ու շահարկումներն են։ Ռոմանտիզմի անխուսափելի արձագանքը պայթյուն էր վերջին 18-րդ դարում, որը վերահաստատեց հին ռոմանսների և ժողովրդական գրականության ստեղծագործական և ֆանտաստիկ կողմնակալությունը և հաստատեց անհատական փորձառության և զգացմունքների գերակայությունը: Բայց քանի որ 19-րդ դարը շարունակվեց, եվրոպական արվեստը զարգացավ իրատեսությամբ և բնականությամբ ,իրական կյանքի գրավիչ փաստերի և սոցիալական միտումների նկատմամբ: Բնականության արտահայտման մեծ մասը անուղղակի պաշտոնական էր և ազդում էր հասարակական և քաղաքական փոփոխությունների վրա, սակայն 20-րդ դարի դրամաներն անցան սուբյեկտիվ, ընդգծված անգիտակից շարժառիթների և անհատական ,սոցիալական եւ բնապահպանական ճնշումների միջով ։ Այնպիսի գրողներ, ինչպիսիք են Պրաուստը , Էլիոտը, Ջոյսը, Կաֆկան և Պիրանդելլոն միտում ունեն ներքին, այլ ոչ թե արտաքին իրողությունների նկարագրման: Փաստագրական ֆիլմը նաև ցույց է տվել, որ այն կարող է իրականություն դառնալ իր 20-րդ դարում ձևավորված ժանրերում, չնայած իր հաստատած բանաձևի որով թերահավատորեն է մոտենում դետեկտիվի և գիտության գեղարվեստական այլընտրանքային իրողությունների հարցերին: «Ընդհանուր» և «ժանր» տեսակները (ներառյալ լրագրությունը) բաժանումը շարունակում էր մինչև մեր ժամանակները: Ուիլյամ Բորոքըսը, և Հանթեր Ս. Թոմսոնի իրենց վաղ գործերում ընդարձակեցին վավերագրական հաշվետվությունը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ուժեղ սուբյեկտիվ հայտարարությունների մեջ, և հետերկրյա ժամանակակից քննադատները սկսեցին թերահավատորեն նայել օբյեկտիվ ռեալիզմի գաղափարը:
Մրցանակներ
Հիմնական հոդված ՝ գրական մրցանակների ցանկ
Կան բազմաթիվ պարգևներ, որոնք ճանաչվում են որպես գրականության նվաճում և ներդրում ։Հաշվի առնելով ոլորտի բազմազանությունը, մրցանակները սովորաբար սահմանափակվում են շրջանում, սովորաբար ` տեսակի ժանրի, լեզվի, ազգության և ստեղծագործության (օրինակ, առաջին անգամ գրողների կամ բանավեճային վեպերի համար): Գրականության Նոբելյան մրցանակը Ալբերտ Նոբելի 1895 թվականին կամայնորեն ստեղծված Նոբելյան մրցանակի վեց խմբերից մեկն է և շնորհվում է հեղինակին `իրենց կոնկրետ աշխատության , այլ ոչ թե որոշակի աշխատանքի համար: Այլ գրական մրցանակներ, որոնց համար բոլոր ազգերը իրավունք ունեն ներգրավվել `Neustadt միջազգային գրականության մրցանակ,« Man Booker »միջազգային մրցանակը և Ֆրանց Կաֆկայի մրցանակը:
Գրառումներ
Գրառումը բաղկացած է հեղինակային անձնական թեմաներից մեկի քննարկումից, օրինակ, Միքայել դե Մոնթայիգնեի կամ Շառլ Լամբի ստեղծագործություններից։ Շարադրանքին վերաբերող ժանրերն են հուշագիրը և նամակը: Այլ արձակ գրականությունները ինչպիսիք են Փիլիսոփայական, պատմական, լրագրողական և գիտական գրականությունները սովորաբար գրականություն են համարվում: Նրանք առաջարկում են գոյություն ունեցող ամենահին արձակներից մի քանիսը. վեպերն ու արձակ պատմությունները ձեռք են բերել «գեղարվեստական» անունները, տարբերելու դրանք փաստացի գրված կամ ոչ գեղարվեստական գրքերից, որոնք պատմականորեն արձակ են եղել:
Բնական գիտություն
Որպես առաջընթաց և մասնագիտացում, նոր գիտական հետազոտություններ են արվել, որոնք անհասանելի են լսարանների մեծ մասի համար. գիտական գրականության «գրական» բնույթը վերջին երկու դարերում դառնում է ավելի քիչ արտահայտված: Այժմ գիտությունը հիմնականում հայտնվում է ամսագրերում: Արիստոտելի, Կոպեռնիկոսի և Նյուտոնի գիտական աշխատանքները դեռևս մեծ արժեք են ներկայացնում, բայց քանի որ նրանց գիտությունը մեծ մասամբ հնացած է, նրանք ծառայում են միայն գիտական ուսուցման համար: Այնուամենայնիվ, նրանք չափազանց տեխնիկական են, որպեսզի գրական շատ ուսումնառության ծրագրերում հայտնվեն: «Պատմության գիտական» ծրագրից դուրս, ուսանողները հազվադեպ են նման աշխատանքները կարդում:
Փիլիսոփայություն
Փիլիսոփայությունը դարձել է ավելի շատ ակադեմիական կատեգորիա: պրակտիկանտներն ավելի շատ են խոսում այս իրավիճակի մասին, քան գիտությունների մասին: այնուամենայնիվ, շատ նոր փիլիսոփայական աշխատանքներ հայտնվեցին ակադեմիական ամսագրերում: Փիլիսոփայության հիմնադիր փիլիսոփաներ`Պլատոնը,Արիստոտելը,Սոկրատեսը, Ավգուստինին, Դեսկարտեսը, Կիերգեգարդը, Նիցշեն դարձել են հիմնադիր, ինչպես ցանկացած գրող: Վերջին փիլիսոփայական աշխատանքները վիճարկվում են «գրականության» տիտղոսին արժանանալու համար, սակայն դրա մեծ մասը չի գործում, և որոշ ոլորտներ, ինչպիսիք են տրամաբանությունը, չափազանց տեխնիկական են դարձել մաթեմատիկայի նման:
Հոգեբանություն
Գրականությունը թույլ է տալիս ընթերցողներին հասնել անհատի բնույթի հուզական ասպեկտներին, որոնք այլ կերպ ակնհայտ չեն: Այն օգնում է ընթերցողի հոգեբանական զարգացմանը և ըմբռմանը: Օրինակ, այն թույլ է տալիս մարդուն հասանելի զգացմունքային տիրույթներ, որոնցից մարդը հեռացել է իրենքն իրեն: Միգրացիայի հեղինակ Դ.Միշելը «Անգլիական ամսագրում »բացատրում է, թե ինչպես է չափահաս երիտասարդ հեղինակը գրականություն օգտագործելով, որպեսզի փորձի զգացմունքային հոգեբանության վերածվել որպես երեխա, որը նկարագրում է որպես «հրաշք» վայր։ Հոգանը նաև բացատրում է, որ մարդը ժամանակավոր և զգացմունքային էակ է, և որ,մարդը բնութագրում է բնության իրավիճակը գրականության մեջ, թույլ է տալիս գրականությունը համարել «վավեր զգացմունքների ուսումնասիրության »: Սա կարելի է հասկանալ այն առումով, որ գրականությունը միավորում է մեծ ոլորտ, առաջ բերելով համընդհանուր հույզեր: Այն նաև հնարավորություն է ընձեռում ընթերցողներին մուտք գործել մշակութային ասպեկտներ, որոնք նրանց չեն ենթարկվում, այդպիսով նոր հուզական փորձառություն առաջ բերելու համար ։Հեղինակները գրական հնարքներից հասկանում են, թե ինչ հոգեբանական զգացմունք է նա փորձում նկարագրել, այդպիսով որոշ գրական հնարքներ ավելի զգացմունքային են, քան մյուսները: Բացի այդ, գրականությունը ավելի ժողովրդականորեն համարվում է որպես հոգեբանորեն արդյունավետ հետազոտական գործիք: Այն կարելի է համարել հետազոտական գործիք, քանի որ դա թույլ է տալիս հոգեբաններին բացահայտել նոր հոգեբանական ասպեկտներ և այն նաև թույլ է տալիս հոգեբաններին խթանել իրենց տեսությունները: Օրինակ, գրականության բաժանման հասանելիությունը հանգեցնում է հոգեբանական այնպիսի տեսությունների, ինչպիսիք են Մասլոյի կարիքների հիերարխիան, որն ունի համընդհանուր ճանաչում ։ Մասլոյի «Երրորդ ուժի հոգեբանության տեսությունը» նույնիսկ թույլ է տալիս գրական վերլուծաբաններին քննադատաբար հասկանալ, թե ինչպես են հերոսները արտացոլվում մշակույթի եւ պատմության մեջ: Այն նաև թույլ է տալիս վերլուծաբաններին հասկանալ հեղինակի նպատակային ուղերձը և հասկանալ հեղինակի հոգեբանությունը: Տեսությունը ենթադրում է, որ մարդը բնույթ ունի բնության մեջ, որը ցույց է տալիս իրենց իսկական «ինքնակառավարումը» և դա ենթադրում է, որ այդ բնույթի կատարումը ապրելակերպն է: Այն նաև ենթադրում է, որ նյարդաբանական զարգացումը խոչընդոտում է բնության իրողությունը, քանի որ անձը ձեռք է բերում իր իսկական ինքնությունը: Հետևաբար, գրական հնարքները արտացոլում են բնույթ և հեղինակային բնական ինքնություն: «Երրորդ ուժի հոգեբանության և գրականության ուսումնասիրության» մեջ Փարիզը պնդում է. «Դ.Հ. Լոուրենսի« անխոհեմ անգիտակիցը »« իրական ինքնության համար փոխաբերություն է »։Այսպիսով, գրականությունը հեղինակավոր գործիք է, որը ընթերցողներին թույլ է տալիս զարգացնել և կիրառել քննադատական հիմնավորումներ զգացմունքների բնույթում:
Պատմություն
Պատմական գրականության զգալի մասը գրականության մեջ է, մասնավորապես ստեղծագործական ,ոչ գեղարվեստական հայտնի ժանրը, ինչպես նաև գրական լրագրությունը: Այնուամենայնիվ, այդ ոլորտները չափազանց մեծացել են և հաճախ ունենում են հիմնականում օգտագործման նպատակակետ `տվյալների գրանցում կամ անհապաղ տեղեկության փոխանցում: Արդյունքում, այս բնագավառներում գրելը սովորաբար չունի գրական որակ, չնայած այն հաճախ (և ավելի լավ պահերին) ունի այդ որակը: Մեծ «գրական» պատմաբանները ինչպիսիք են Հերոդոտոսը, Թուխիդիդները և Պրոկոպիուսը համարվում են կանոնավոր գրական գործիչներ:
Օրենքը
Օրենքն իրենից ներկայացնում է երկիմաստություն: Պլատոնի և Արիստոտելի որոշ գրվածքներ, Բաբելոնի Համուրաբիի օրենքները կամ նույնիսկ Աստվածաշնչի վաղ ժամանակաշրջանները կարելի է համարել իրավական գրականություն: Հռոմեական քաղաքացիական իրավունքը, որը ստեղծվել է Կորպուս Ջուրիս Սիվիլիսում, Բյուզանդիայի կայսրության Ջասթինյան թագավորության օրոք, մեծ հեղինակություն է գրավում գրականության մեջ: Շատ երկրների օրենսգրքերը, ինչպիսիք են սահմանադրություններն ու օ օրենսդրությունը, կարող են համարվել որպես գրականություն: Այլ պատմական ձևեր Էլեկտրոնային գրականությունն գրական այն ժանրն է, որը բաղկացած է թվային միջավայրերից: Ֆիլմերը, տեսահոլովակներն ու հեռարձակվող հեռուստասերիալները համախմբվել են մի տեղ, որը հաճախ զուգորդվում է ծրագրային գործառույթով: Գրաֆիկական վեպերում , հեքիաթային գրքերում ներկայացված են պատմություններ, որոնք ներկայացվել են հաջորդական արվեստի գործերի, երկխոսության և շարադրանքի համադրությամբ:
Գրականության ժանրերը
Գրական ժանրը գրականությունը դասակարգելու ձևն է: Տերմինը ծագում է ֆրանսերենից, որը նշանակում է առաջարկվող տեսակ կամ դաս: Այնուամենայնիվ, այդ դասերը ենթակա են փոփոխության և տարբեր ժամանակներում օգտագործվում են տարբեր պատումներում և ավանդույթներում:
Գրելու տեխնիկա
Հիմնական հոդված `պատմողական գրականության տեխնիկա
Գրական տեխնիկան կամ գրական հնարքը կարող են օգտագործվել հեղինակների կողմից `գրականության մի հատվածի ՝գրավոր շրջանակի ընդլայնման և որոշակի ազդեցություն թողնելու համար: Գրական տեխնիկան ներառում է ստեղծագործություն ստեղծելու մոտեցումների մի լայն շրջանակ, անկախ նրանից, թե առաջինը կամ այլ տեսանկյունից աշխատանքը ներկայացվում է `արդյոք ավանդական գծային պատմությունը կամ ոչ գծային պատմությունը կամ գրական ժանրային ընտրությունը կիրառելի են: գրական տեխնիկան: Նրանք կարող են մատնանշել ընթերցողին, որ կա մի ստեղծագործություն և ներկայացում ներկայացնելու, օրինակ `սովորական սպանություն, առեղծվածային վեպ. կամ, հեղինակը կարող է ընտրել իր տեխնիկան , որպեսզի զարմացնի ընթերցողին: Այսպիսով, տեխնիկայի օգտագործումը կարող է հանգեցնել նոր ժանրի ստեղծմանը, ինչպես, օրինակ, առաջին ժամանակակից վեպերից մեկը,Պամելան, Սամուել Ռիչարդսոնը: Պամելան գրված է որպես նամակ-գրելու նամակագրության հավաքածու, որը կոչվում է « նամակագրական տեխնիկա ».օգտագործելով այս տեխնիկան, Պամելան ամրապնդեց նամակագրական վեպի մի ժանր, որը արդեն մի քանի տարի է, ինչ գործում էր, բայց չուներ նույն համբավը: Գրական տեխնիկան տարբերվում է գրական սարքերից, քանի որ ռազմական ռազմավարությունը տարբերվում է ռազմական մարտավարությունից: Սարքերն առանձնահատուկ շինություններ են `պատմության մեջ, որն արդյունավետ է դարձնում: Օրինակներ ներառում են փոխաբերություն, զարմանահրաշ, էլլիպս, պատմողական մոտիվներ եւ այլաբանություն: Նույնիսկ բառապաշարի գործառույթը որպես գրական սարք: Պատմական ռեժիմը կարելի է համարել գրական հնարք , ինչպես, օրինակ, հոսքի գիտակցության պատմության օգտագործումը:
Գրական տեխնիկան տարբերվում է գրական հնարքից, այնպես ինչպես ռազմական ռազմավարությունը տարբերվում է ռազմական մարտավարությունից: Հնարքները առանձնահատուկ միջոցներ են `պատմվածքի մեջ, որն արտահայտիչ է դարձնում այն։Օրինակ՝փոխաբերությունը մակդիրը, պատմողական մոտիվներն ու այլաբանությունները ։ Նույնիսկ ճոխ բառապաշարը դիտարկվում է որպես գրական հնարք։Պատմական փաստը նույնպես կարելի է համարել գրական հնարք, ինչպես, օրինակ, հոսքի գիտակցության պատմության օգտագործումը: Գրական քննադատությունը ենթադրում է գրականության մի հատվածի քննադատություն և գնահատում, և որոշ դեպքերում այն օգտագործվում է իբրև առաջընթաց կամ դասականության դրսևորություն, ինչպես շարունակական թատերականությունը: Գրական խմբագիրները կարող են նույն նպատակի համար ծառայել հեղինակների համար, ում հետ նրանք աշխատում են: Գրական քննադատության բազմաթիվ տեսակներ կան, և յուրաքանչյուրը կարող է օգտագործվել իր ուրույն քննադատական ձևով։ Իրավական կարգավիճակ Այս բաժինը ընդլայնման կարիք ունի: Դուք կարող եք օգնել, ավելացնելով այն: (2014 թ. Փետրվար) Միացյալ թագավորություն Գրական ստեղծագործությունները պաշտպանված են հեղինակային իրավունքի օրենքով, չթույլատրված վերարտադրությունից, 1710 թվականից ի վեր։Գրական ստեղծագործությունները սահմանվում են հեղինակային իրավունքի օրենքով, այսինքն՝ցանկացած ստեղծագործություն, բացի ձայնագրված , դրամատիկական կամ երաժշտական ստեղծագործությունից, համապատասխանաբար ներառում է
՝ ա) աղյուսակ կամ կազմ (բացառությամբ տվյալների բազայի),
բ) համակարգչային ծրագիր,
գ) համակարգչային ծրագրի նախապատրաստական նյութ,
դ) տվյալների բազա:
Գրական ստեղծագործությունները չեն սահմանափակվում գրական աշխատանք լինելով, այլ ընդգրկում են տպագիր կամ գրավոր արտահայտություններ (բացառությամբ դրամատիկական կամ երաժշտական ստեղծագործությունների)։
Ծանոթագրություններ
- ↑ Syuzanna, Ghazaran (2018-02-20). «Literature» (անգլերեն).
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(օգնություն) - ↑ «Literature» (անգլերեն). 2018-02-20.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(օգնություն) - ↑ «Literature» (անգլերեն). 2018-02-20.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(օգնություն) - ↑ Ross, "The Emergence of "Literature": Making and Reading the English Canon in the Eighteenth Century", 406
- ↑ Eagleton, Literary theory: an introduction, 16
- ↑ Eagleton, Literary theory: an introduction, 9
- ↑ Leitch et al., The Norton Anthology of Theory and Criticism, 4
- ↑ Eagleton, Literary theory: an introduction, 2–6
- ↑ Eagleton, Literary theory: an introduction, 4
- ↑ «literature (n.)». Online Etymology Dictionary. Վերցված է 9 February 2014-ին.
- ↑ Finnegan, Ruth (1974). «How Oral Is Oral Literature?». Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 37 (1): 52–64. doi:10.1017/s0041977x00094842. JSTOR 614104. (subscription required)
- ↑ «poetry, n.». Oxford English Dictionary. OUP. Վերցված է 13 February 2014-ին. (subscription required)
- ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>պիտակ՝ «oedpoetry2» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: - ↑ Ross, "The Emergence of "Literature": Making and Reading the English Canon in the Eighteenth Century", 398
- ↑ Finnegan, Ruth H. (1977). Oral poetry: its nature, significance, and social context. Indiana University Press. էջ 66.
- ↑ Magoun, Jr., Francis P. (1953). «Oral-Formulaic Character of Anglo-Saxon Narrative Poetry». Speculum. 28 (3): 446–467. doi:10.2307/2847021. JSTOR 2847021. (subscription required)
- ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>պիտակ՝ «Preminger, The New Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics, 938–939» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: - ↑ Alison Booth; Kelly J. Mays. «Glossary: P». LitWeb, the Norton Introduction to Literature Studyspace. Վերցված է 15 February 2014-ին.