«Ժան Բերո»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Դիտել պատմությունը
Հաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
Նոր էջ «{{Տեղեկաքարտ Նկարիչ}} '''Ժան Բերո''' ({{lang-en|Jean Béraud}}, {{ԱԾ}}), ֆրանսիացի սալոնային գեղանկարիչ, ճանաչում...»:
 
No edit summary
Տող 1. Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Նկարիչ}}
{{Տեղեկաքարտ Նկարիչ}}
'''Ժան Բերո''' ({{lang-en|Jean Béraud}}, {{ԱԾ}}), [[ֆրանսիացի]] սալոնային գեղանկարիչ, ճանաչում է ստացել բազմաթիվ ժանրային աշխատանքների շնորհիվ, որոնցում պատկերել է [[Փարիզ]]ի (այդ թվում գիշերային) և փարիզյան հոգևոր հասարակության կյանքը և ժամանակակից պայմաններում [[ավետարան]]ական սյուժեներով նկարներով<ref name="memoirs">{{книга|автор=Репин И. Е.|заглавие=Далёкое близкое|ссылка=http://www.classic-book.ru/lib/al/book/155|издательство=Художник РСФСР|год=1982|страницы=517}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.unimelb.edu.au/culturalcollections/research/libraryjournal/vol2no2/adcock.pdf|title=Remaking Urban Space. Baron Haussmann and the Rebuilding of Paris, 1851-1870|last=Adcock|first=Michael.|publisher=The University of Melbourne|format=pdf|lang=en|accessdate=2010-06-15|archiveurl=https://www.webcitation.org/6540Py9CU?url=http://www.unimelb.edu.au/culturalcollections/research/libraryjournal/vol2no2/adcock.pdf|archivedate=2012-01-29}}</ref>:
'''Ժան Բերո''' ({{lang-en|Jean Béraud}}, {{ԱԾ}}), [[ֆրանսիացի]] սալոնային գեղանկարիչ, ճանաչում է ստացել բազմաթիվ ժանրային աշխատանքների շնորհիվ, որոնցում պատկերել է [[Փարիզ]]ի (այդ թվում գիշերային) և փարիզյան հոգևոր հասարակության կյանքը և ժամանակակից պայմաններում [[ավետարան]]ական սյուժեներով նկարներ<ref name="memoirs">{{книга|автор=Репин И. Е.|заглавие=Далёкое близкое|ссылка=http://www.classic-book.ru/lib/al/book/155|издательство=Художник РСФСР|год=1982|страницы=517}}</ref><ref>{{cite web|url=http://www.unimelb.edu.au/culturalcollections/research/libraryjournal/vol2no2/adcock.pdf|title=Remaking Urban Space. Baron Haussmann and the Rebuilding of Paris, 1851-1870|last=Adcock|first=Michael.|publisher=The University of Melbourne|format=pdf|lang=en|accessdate=2010-06-15|archiveurl=https://www.webcitation.org/6540Py9CU?url=http://www.unimelb.edu.au/culturalcollections/research/libraryjournal/vol2no2/adcock.pdf|archivedate=2012-01-29}}</ref>:


== Կյանք ==
== Կյանք ==
Տող 41. Տող 41.
}}</ref><ref name="Offenstadt"/>:
}}</ref><ref name="Offenstadt"/>:


[[19-րդ դար]]ի վերջին Բերոն ավելի քիչ ժամանակ էր հատկացնում սեփական գեղանկարչությանը, ակտիվորեն մասնակցելով բազմաթիվ ցուցահանդեսային կոմիտեներում և ժյուրիներում, կազմակերպելով ցուցահանդեսներԳեղեցիկ արվեստի կազմակերպությունում, որի փոխնախագահն ու համահիմնադիրն էր<ref>[http://www.artnet.com/artist/18980/jean-beraud.html Жан Беро. Биографическая справка на www.artnet.com]</ref><ref>{{cite web|url=http://www.artcyclopedia.com/artists/beraud_jean.html|title=Jean Béraud. Биографическая справка|publisher=www.artcyclopedia.com|lang=en|accessdate=2010-06-15}}</ref>:
[[19-րդ դար]]ի վերջին Բերոն ավելի քիչ ժամանակ էր հատկացնում սեփական գեղանկարչությանը, ակտիվորեն մասնակցելով բազմաթիվ ցուցահանդեսային կոմիտեներում և ժյուրիներում, կազմակերպելով ցուցահանդեսներ Գեղեցիկ արվեստի կազմակերպությունում, որի փոխնախագահն ու համահիմնադիրն էր<ref>[http://www.artnet.com/artist/18980/jean-beraud.html Жан Беро. Биографическая справка на www.artnet.com]</ref><ref>{{cite web|url=http://www.artcyclopedia.com/artists/beraud_jean.html|title=Jean Béraud. Биографическая справка|publisher=www.artcyclopedia.com|lang=en|accessdate=2010-06-15}}</ref>:


Ժան Բերոն երբեք չէր ամուսնացել և երեխաներ չուներ: Թաղված է [[Մոնպառնաս]]ի գերեզմանոցում, մոր` Ժ. Ե. Ժակենի ({{lang-fr|Geneviève Eugénie Jacquin}}, մահացել է 1886 թվականին), և երկվորյակ-քրոջ Մելանիի (մահացել է 1927 թվականին) կողքին<ref name="Offenstadt" />:
Ժան Բերոն երբեք չէր ամուսնացել և երեխաներ չուներ: Թաղված է [[Մոնպառնաս]]ի գերեզմանոցում, մոր՝ Ժ. Ե. Ժակենի ({{lang-fr|Geneviève Eugénie Jacquin}}, մահացել է 1886 թվականին), և երկվորյակ-քրոջ Մելանիի (մահացել է 1927 թվականին) կողքին<ref name="Offenstadt" />:


== Ստեղծագործություն ==
== Ստեղծագործություն ==
Տող 49. Տող 49.
[[Պատկեր:Jean Beraud Simon the Pharisee.jpg|thumb|Մագդաղենացին Սիմոն փարիսեցու տանը (1891)<br />''[[Օրսե թանգարան]], Փարիզ'']]
[[Պատկեր:Jean Beraud Simon the Pharisee.jpg|thumb|Մագդաղենացին Սիմոն փարիսեցու տանը (1891)<br />''[[Օրսե թանգարան]], Փարիզ'']]


Ավարտելով ուսումը Գեղեցիկ արվեստի դպրոցում, Բերոն բացում է սեփական արվեստանոցը [[Մոնմարտր]]ի նկարիչների թաղամասում: 1873 թվականից (այլ տվյալներով, 1872<ref name="Spiritus" />)) մինչև 1889 թվականը<ref name="Spiritus" /><ref name="Spiritus" /> նրա աշխատանքները պարբերաբար ցոիցադրվել են [[Փարիզյան սալոն]]ում: Լինելով Բոննի աշակերտը, Բերոն իր նկարչի կարիերան սկսում է որպես դիմանկարիչ: [[Լեդա]]յի կերպարը (1875) պատկանում է դիցաբանական թեմատիկային, բայց նկարիչը 1876 թվականին ճեղքում է իրականացնում մեկ այլ բնագավառում: Նրան ճանաչում է բերում, 1876 թվականին սրահում ցուցադրված «Վերադարձ թաղումից» («{{lang-fr|Le Retour de l’enterrement»}}) նկարը<ref name="Spiritus" />: Կտավի վրա պատկերված է մարդկանց մի խումբ, որոնք հուղարկավորությունից հետո համակված են տխրությամբ: Տղամարդկանցից մեկը սիգար է ծխում, մյուսները զրուցում են: Այս փողոցային տեսարանը հիմք դրեց համանման մոտիվներով բազմաթիվ աշխատանքների շարքի:
Ավարտելով ուսումը Գեղեցիկ արվեստի դպրոցում, Բերոն բացում է սեփական արվեստանոցը [[Մոնմարտր]]ի նկարիչների թաղամասում: 1873 թվականից (այլ տվյալներով, 1872<ref name="Spiritus" />)) մինչև 1889 թվականը<ref name="Spiritus" /><ref name="Spiritus" /> նրա աշխատանքները պարբերաբար ցուցադրվել են [[Փարիզյան սալոն]]ում: Լինելով Բոննի աշակերտը, Բերոն իր նկարչի կարիերան սկսում է որպես դիմանկարիչ: [[Լեդա]]յի կերպարը (1875) պատկանում է դիցաբանական թեմատիկային, բայց նկարիչը 1876 թվականին ճեղքում է իրականացնում մեկ այլ բնագավառում: Նրան ճանաչում է բերում, 1876 թվականին սրահում ցուցադրված «Վերադարձ թաղումից» («{{lang-fr|Le Retour de l’enterrement»}}) նկարը<ref name="Spiritus" />: Կտավի վրա պատկերված է մարդկանց մի խումբ, որոնք հուղարկավորությունից հետո համակված են տխրությամբ: Տղամարդկանցից մեկը սիգար է ծխում, մյուսները զրուցում են: Այս փողոցային տեսարանը հիմք դրեց համանման մոտիվներով բազմաթիվ աշխատանքների շարքի:


[[Ելիսեյան դաշտեր]]ի, [[Մոնմարտր]]ի և [[Սեն (գետ)|Սենայի]] ափերի սրճարանների պատկերումը համարվում են «[[Հիասքանչ դարաշրջան]]ի» Belle Époque,փարիզյան միապաղաղ ժամանակների մանրամասն նկարազարդումներ:Դրա վառ օրինակ է հանդիսանում 1889 թվականի«Gloppe հրուշակարանը» կտավը: Աստիճանաբար Բերոյի գեղանկարչության ոճը տեղաշարժվում է ակադեմիականից դեպի [[իմպրեսիոնիզմ]]: Սակայն այն ժամանակ,երբ խոշոր իմպրեսիոնիստները փախչում էին Փարիզի խառնաշփոթություններից և նկարում նրա արվարձանների բնապատկերները, Բերոն և նրա ընկեր [[Էդուարդ Մանե]]ն (1832- 1883), և առանձին դրվագներով [[Էդգար Դեգա]]ն (1834- 1917), անդրադառնում էին քաղաքային կյանքի մոտիվներին<ref name="Foster">{{книга|автор=Foster, Carter E.|заглавие=French Master Drawings: From the Collection of Muriel Butkin|издательство=Hudson Hills Press|год=2002 |страниц=146 |pages=182 |isbn=0940717670}}</ref><!-- Эти картины Беро в настоящее время ценятся больше всего<ref>{{cite web|url=http://www.recordnet.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100525/A_LIFE1201/5250319/-1/A_LIFE|title=Forum shows difficulties faced by young artists|last=Gilbert|first=Lori.|date=25 мая 2010 года|publisher=Recordnet.com|lang=en|accessdate=2010-06-15}}</ref-->: Բերոյի կողմից օգտագործվող գեղարվեստական հնարքները, մասնավորապես այսպես կոչված կաֆեշանտանների պատկերումը, հետագայում դարձան դասական: Բերոն նկարների վերին մասը ծածկում էր նուրբ ծխով, երաժիշտներին և հանդիսատեսին դնելով առաջնային, իսկ կատարողներին ետին պլանում` ցայտերանգով առանձնացնելով դրանց ավելի մուգ ֆոնով<ref name="Foster"/>:
[[Ելիսեյան դաշտեր]]ի, [[Մոնմարտր]]ի և [[Սեն (գետ)|Սենայի]] ափերի սրճարանների պատկերումը համարվում են «[[Հիասքանչ դարաշրջան]]ի» Belle Époque, փարիզյան միապաղաղ ժամանակների մանրամասն նկարազարդումներ: Դրա վառ օրինակ է հանդիսանում 1889 թվականի «Gloppe հրուշակարանը» կտավը: Աստիճանաբար Բերոյի գեղանկարչության ոճը տեղաշարժվում է ակադեմիականից դեպի [[իմպրեսիոնիզմ]]: Սակայն այն ժամանակ, երբ խոշոր իմպրեսիոնիստները փախչում էին Փարիզի խառնաշփոթություններից և նկարում նրա արվարձանների բնապատկերները, Բերոն և նրա ընկեր [[Էդուարդ Մանե]]ն (1832- 1883), և առանձին դրվագներով [[Էդգար Դեգա]]ն (1834- 1917), անդրադառնում էին քաղաքային կյանքի մոտիվներին<ref name="Foster">{{книга|автор=Foster, Carter E.|заглавие=French Master Drawings: From the Collection of Muriel Butkin|издательство=Hudson Hills Press|год=2002 |страниц=146 |pages=182 |isbn=0940717670}}</ref><!-- Эти картины Беро в настоящее время ценятся больше всего<ref>{{cite web|url=http://www.recordnet.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100525/A_LIFE1201/5250319/-1/A_LIFE|title=Forum shows difficulties faced by young artists|last=Gilbert|first=Lori.|date=25 мая 2010 года|publisher=Recordnet.com|lang=en|accessdate=2010-06-15}}</ref-->: Բերոյի կողմից օգտագործվող գեղարվեստական հնարքները, մասնավորապես այսպես կոչված կաֆեշանտանների պատկերումը, հետագայում դարձան դասական: Բերոն նկարների վերին մասը ծածկում էր նուրբ ծխով, երաժիշտներին և հանդիսատեսին դնելով առաջնային, իսկ կատարողներին ետին պլանում` ցայտերանգով առանձնացնելով դրանց ավելի մուգ ֆոնով<ref name="Foster"/>:


1890 թվականին Բերոն առաջին անգամ անդրադառնում է կրոնական թեմատիկային<ref name="nationalgallery"/>: Այդ շարքի նկարները հիշեցնում են [[17-րդ դար]]ի նիդերլանդական գեղանկարչությունը: 1891 թվականին Փարիզյան սալոնում Բերոն ցուցադրում է իր «Մագդալինան փարիսեցիների տանը» նկարը<ref name="Mellor">{{книга|автор=Powell, Anthony.|заглавие=Some poets, artists and «A reference for Mellors»|издательство=Timewell Press|год=2005|pages=210|allpages=400|isbn=1857252101}}</ref>: Դասական բիբլիական տեսարանները և նկարներում ժամանակակից հաուստ հագած անձինք այդ պահին սկանդալային քննադատությունների տեղիք տվեցին: Փրկչին շրջապատող անձանց շրջանում ժամանակակիցները ճանաչեցին [[Էռնեստ Ռենան]]ին, «[[Հիսուսի կյանքը (Ռենան)|Հիսուսի կյանքը]]» մենագրության այդ տարիների սկանդալային հեղինակին, իսկ Մագդալինայի համար կեցվածք էր ընդունել կուրտիզանուհի [[Լիանա դե Պուժի]]ն<ref name="Mellor"/>:
1890 թվականին Բերոն առաջին անգամ անդրադառնում է կրոնական թեմատիկային<ref name="nationalgallery"/>: Այդ շարքի նկարները հիշեցնում են [[17-րդ դար]]ի նիդերլանդական գեղանկարչությունը: 1891 թվականին Փարիզյան սալոնում Բերոն ցուցադրում է իր «Մագդալինան փարիսեցիների տանը» նկարը<ref name="Mellor">{{книга|автор=Powell, Anthony.|заглавие=Some poets, artists and «A reference for Mellors»|издательство=Timewell Press|год=2005|pages=210|allpages=400|isbn=1857252101}}</ref>: Դասական բիբլիական տեսարանները և նկարներում ժամանակակից հագուստ հագած անձինք այդ պահին սկանդալային քննադատությունների տեղիք տվեցին: Փրկչին շրջապատող անձանց շրջանում ժամանակակիցները ճանաչեցին [[Էռնեստ Ռենան]]ին, «[[Հիսուսի կյանքը (Ռենան)|Հիսուսի կյանքը]]» մենագրության այդ տարիների սկանդալային հեղինակին, իսկ Մագդալինայի համար կեցվածք էր ընդունել կուրտիզանուհի [[Լիանա դե Պուժի]]ն<ref name="Mellor"/>:


1885 թվականին Բերոն մասնակցում է պաստելիստների ընկերության հիմնադրմանը (ֆր. Société Pastellistes, հետագայում դրա նախագահ է ընտրվում [[Անրի Ժերվե]]ն): Պաստելիստների ընկերությունը իր նկարիչների նկարները ցուցադրում է 1889 թվականի [[Համաշխարհային ցուցահանդես]]ում առանձին տաղավարով, որտեղ էլ Բերոյի աշխատանքներն արժանանում են ոսկե մեդալի<ref name="artnet" />: 1890 թվականից մինչև 1929 թվականը Բերոյի աշխատանքները ցուցադրվում են Գեղեցիկ արվեստների ազգային ընկերության սրահում ({{lang-fr|Salon de la Société Nationale}}), որը ստեղծել էր ինքը [[Օգյուստ Ռոդեն]]ի, [[Էռնեստ Մեյսոնիե]]ի և [[Պիեռ Պյուվի դը Շավան]]ի հետ համատեղ: Նրա աշխատանքների հետմահու ցուցահանդեսը կազմակերպվում է 1936 թվականին, փարիզյան [[Կարնավալե թանգարան]]ի կողմից<ref name="GroveB" />:
1885 թվականին Բերոն մասնակցում է պաստելիստների ընկերության հիմնադրմանը (ֆր. Société Pastellistes, հետագայում դրա նախագահ է ընտրվում [[Անրի Ժերվե]]ն): Պաստելիստների ընկերությունը իր նկարիչների նկարները ցուցադրում է 1889 թվականի [[Համաշխարհային ցուցահանդես]]ում առանձին տաղավարով, որտեղ էլ Բերոյի աշխատանքներն արժանանում են ոսկե մեդալի<ref name="artnet" />: 1890 թվականից մինչև 1929 թվականը Բերոյի աշխատանքները ցուցադրվում են Գեղեցիկ արվեստների ազգային ընկերության սրահում ({{lang-fr|Salon de la Société Nationale}}), որը ստեղծել էր ինքը [[Օգյուստ Ռոդեն]]ի, [[Էռնեստ Մեյսոնիե]]ի և [[Պիեռ Պյուվի դը Շավան]]ի հետ համատեղ: Նրա աշխատանքների հետմահու ցուցահանդեսը կազմակերպվում է 1936 թվականին, փարիզյան [[Կարնավալե թանգարան]]ի կողմից<ref name="GroveB" />:

16:52, 20 հունվարի 2018-ի տարբերակ

Ժան Բերո
ֆր.՝ Jean Béraud
Ծնվել էհունվարի 12, 1849(1849-01-12)[1][2][3]
ԾննդավայրՍանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն
Վախճանվել էհոկտեմբերի 4, 1935(1935-10-04)[4][2][3] (86 տարեկան)
Մահվան վայրrue du Boccador, Փարիզի 8-րդ շրջան[5]
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա[6]
ԿրթությունԿոնդորսե լիցեյ և Փարիզի Գեղեցիկ արվեստների ազգային բարձրագույն դպրոց
Մասնագիտություննկարիչ
Ժանրդիմապատկեր
Ուշագրավ աշխատանքներQ17491774?, Q17491903? և La Pâtisserie Gloppe
ՈւսուցիչԼեոն Ժոզեֆ Ֆլորանտեն Բոննա
Պարգևներ
Պատվավոր լեգեոնի շքանշանի սպա[7] և Պատվո լեգեոնի շքանշանի ասպետ[7]
Պաշտոնփոխնախագահ
ԱնդամակցությունՖրանսիական հայրենիքի լիգա
ստորագրություն
Изображение автографа
 Jean Béraud Վիքիպահեստում

Ժան Բերո (անգլ.՝ Jean Béraud, հունվարի 12, 1849(1849-01-12)[1][2][3], Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն - հոկտեմբերի 4, 1935(1935-10-04)[4][2][3], rue du Boccador, Փարիզի 8-րդ շրջան[5]), ֆրանսիացի սալոնային գեղանկարիչ, ճանաչում է ստացել բազմաթիվ ժանրային աշխատանքների շնորհիվ, որոնցում պատկերել է Փարիզի (այդ թվում գիշերային) և փարիզյան հոգևոր հասարակության կյանքը և ժամանակակից պայմաններում ավետարանական սյուժեներով նկարներ[8][9]:

Կյանք

Ժան Բերոն և նրա երկվորյակ քույրը` Մելանին, ծնվել են Պետերբուրգում: Ռուսաստանի կայսրությունում ընդունված հուլյան օրացույցով դա տեղի է ունեցել 1848 թվականի վերջին օրը[10], իսկ նրա ընտանիքի հայրենիքում` Ֆրանսիայում գործող Գրիգորյան օրացույցով` 1949 թվականի հունվարի 12-ին: Բացի Մելանիից, Ժանը ուներ ևս երկու քույրեր` Ադրիենան և Էստելը: Նրանց հայրը, որին նույնպես կոչում էին Ժան Բերո, քանդակագործ էր[11], որին ինչպես ենթադրում են հրավիրել էին Սուրբ Իսահակի տաճարի շինարարությանը և ձևավորմանը մասնակցելու: 1853 թվականին Ժան Բերո-ավագը մահանում է և նրա այրին չորս երեխաների հետ վերադառնում է Փարիզ[12]:

Փարիզում Ժան Բերոն սովորել է Բոնապարտի լիցեյում (ներկայումս Կոնդորսի լիցեյ), որից հետո ցանկացել է խորանալ իրավագիտության բնագավառում, որպեսզի դառնա փաստաբան: Սակայն Ֆրանս-պրուսական պատերազմից հետո նա փոխեց իր մտադրությունը և որոշեց ստանալ գեղարվեստական կրթություն: 1871 թվականից հետո երկու տարի Բեդրոն սովորեց Գեղեցիկ արվեստների դպրոցում (անգլ.՝ École Beaux-Arts), որտեղ հաճախում է հայտնի դիմանկարիչ Լեոն Բոննայի (ֆր.՝ Léon Bonnat, 1833-1922[11][10]) նկարչության դասարան: Ավելի ուշ, 1882 թվականից, Լեոն Բորնի արվեստանոցում սովորել է նաև մեկ այլ ֆրանսիացի հայտնի իմպրեսիոնիստ` Անրի դը Տուլուզ-Լոտրեկը[13]:

1887 թվականին Ժան Բերոն դառնում է ասպետ[14][15], 1894 թվականին[16]` Պատվավոր Լեգեոնի շքանշանի սպա:

1889 թվականին պարգևատրվում է Ֆրանսիացի նկարիչների ընկերության ոսկե մեդալով և նույն տարում Փարիզում անցկացված Համաշխարհային ցուցահանդեսի ոսկե մեդալով[17][18]:

Բեդրոն եղել է գրող Մարսել Պրուստի (1871-1922) տարիքով ավագ ընկերը: 1897 թվականի փետրվարին Պրուստը Բեդրոյին հրավիրում է դառնալ բանաստեղծ, վիպասան և քննադատ Ժան Լորենի հետ իր մենամարտի մարտավկան, որը տեղի է ունեցել Փարիզի հարավ արևմտյան արվարձանում, Մեդոնում: Երիտասարդ տարիներին նկարչի հետ ընկերություն արած անձանց թվում հիշատակվում է փարիզցի դերասան Կոկլեն-ավագի (1841-1909) անունը[19][12]:

19-րդ դարի վերջին Բերոն ավելի քիչ ժամանակ էր հատկացնում սեփական գեղանկարչությանը, ակտիվորեն մասնակցելով բազմաթիվ ցուցահանդեսային կոմիտեներում և ժյուրիներում, կազմակերպելով ցուցահանդեսներ Գեղեցիկ արվեստի կազմակերպությունում, որի փոխնախագահն ու համահիմնադիրն էր[20][21]:

Ժան Բերոն երբեք չէր ամուսնացել և երեխաներ չուներ: Թաղված է Մոնպառնասի գերեզմանոցում, մոր՝ Ժ. Ե. Ժակենի (ֆր.՝ Geneviève Eugénie Jacquin, մահացել է 1886 թվականին), և երկվորյակ-քրոջ Մելանիի (մահացել է 1927 թվականին) կողքին[12]:

Ստեղծագործություն

Հրուշակեղենի Gloppe սրահ Ելիսեյան դաշտերում (1889)
Մագդաղենացին Սիմոն փարիսեցու տանը (1891)
Օրսե թանգարան, Փարիզ

Ավարտելով ուսումը Գեղեցիկ արվեստի դպրոցում, Բերոն բացում է սեփական արվեստանոցը Մոնմարտրի նկարիչների թաղամասում: 1873 թվականից (այլ տվյալներով, 1872[16])) մինչև 1889 թվականը[16][16] նրա աշխատանքները պարբերաբար ցուցադրվել են Փարիզյան սալոնում: Լինելով Բոննի աշակերտը, Բերոն իր նկարչի կարիերան սկսում է որպես դիմանկարիչ: Լեդայի կերպարը (1875) պատկանում է դիցաբանական թեմատիկային, բայց նկարիչը 1876 թվականին ճեղքում է իրականացնում մեկ այլ բնագավառում: Նրան ճանաչում է բերում, 1876 թվականին սրահում ցուցադրված «Վերադարձ թաղումից» («ֆր.՝ Le Retour de l’enterrement») նկարը[16]: Կտավի վրա պատկերված է մարդկանց մի խումբ, որոնք հուղարկավորությունից հետո համակված են տխրությամբ: Տղամարդկանցից մեկը սիգար է ծխում, մյուսները զրուցում են: Այս փողոցային տեսարանը հիմք դրեց համանման մոտիվներով բազմաթիվ աշխատանքների շարքի:

Ելիսեյան դաշտերի, Մոնմարտրի և Սենայի ափերի սրճարանների պատկերումը համարվում են «Հիասքանչ դարաշրջանի» Belle Époque, փարիզյան միապաղաղ ժամանակների մանրամասն նկարազարդումներ: Դրա վառ օրինակ է հանդիսանում 1889 թվականի «Gloppe հրուշակարանը» կտավը: Աստիճանաբար Բերոյի գեղանկարչության ոճը տեղաշարժվում է ակադեմիականից դեպի իմպրեսիոնիզմ: Սակայն այն ժամանակ, երբ խոշոր իմպրեսիոնիստները փախչում էին Փարիզի խառնաշփոթություններից և նկարում նրա արվարձանների բնապատկերները, Բերոն և նրա ընկեր Էդուարդ Մանեն (1832- 1883), և առանձին դրվագներով Էդգար Դեգան (1834- 1917), անդրադառնում էին քաղաքային կյանքի մոտիվներին[22]: Բերոյի կողմից օգտագործվող գեղարվեստական հնարքները, մասնավորապես այսպես կոչված կաֆեշանտանների պատկերումը, հետագայում դարձան դասական: Բերոն նկարների վերին մասը ծածկում էր նուրբ ծխով, երաժիշտներին և հանդիսատեսին դնելով առաջնային, իսկ կատարողներին ետին պլանում` ցայտերանգով առանձնացնելով դրանց ավելի մուգ ֆոնով[22]:

1890 թվականին Բերոն առաջին անգամ անդրադառնում է կրոնական թեմատիկային[11]: Այդ շարքի նկարները հիշեցնում են 17-րդ դարի նիդերլանդական գեղանկարչությունը: 1891 թվականին Փարիզյան սալոնում Բերոն ցուցադրում է իր «Մագդալինան փարիսեցիների տանը» նկարը[23]: Դասական բիբլիական տեսարանները և նկարներում ժամանակակից հագուստ հագած անձինք այդ պահին սկանդալային քննադատությունների տեղիք տվեցին: Փրկչին շրջապատող անձանց շրջանում ժամանակակիցները ճանաչեցին Էռնեստ Ռենանին, «Հիսուսի կյանքը» մենագրության այդ տարիների սկանդալային հեղինակին, իսկ Մագդալինայի համար կեցվածք էր ընդունել կուրտիզանուհի Լիանա դե Պուժին[23]:

1885 թվականին Բերոն մասնակցում է պաստելիստների ընկերության հիմնադրմանը (ֆր. Société Pastellistes, հետագայում դրա նախագահ է ընտրվում Անրի Ժերվեն): Պաստելիստների ընկերությունը իր նկարիչների նկարները ցուցադրում է 1889 թվականի Համաշխարհային ցուցահանդեսում առանձին տաղավարով, որտեղ էլ Բերոյի աշխատանքներն արժանանում են ոսկե մեդալի[17]: 1890 թվականից մինչև 1929 թվականը Բերոյի աշխատանքները ցուցադրվում են Գեղեցիկ արվեստների ազգային ընկերության սրահում (ֆր.՝ Salon de la Société Nationale), որը ստեղծել էր ինքը Օգյուստ Ռոդենի, Էռնեստ Մեյսոնիեի և Պիեռ Պյուվի դը Շավանի հետ համատեղ: Նրա աշխատանքների հետմահու ցուցահանդեսը կազմակերպվում է 1936 թվականին, փարիզյան Կարնավալե թանգարանի կողմից[10]:

Գրականություն

  • Ревальд, Джон. История импрессионизма. - М., 1994.
  • Вера Калмыкова, Виктор Темкин. Том 23 // История мировой живописи. XIX век. Ориентализм и Салон. - Белый город, 2009. - 128 p. - (История мировой живописи). - ISBN 978-5-7793-1658-3.
  • (нем.) Günter Meissner, K. G. Saur Verlag. Allgemeines Künstlerlexikon: die bildenden Künstler aller Zeiten und Völker (AKL). - Munich: Walter de Gruyter, 1983. - ISBN 9782598227400.
  • (фр.) Balteau, J., M. Barroux, and M. Prévost, eds. Dictionnaire de biographie française. - Paris: Letouzey et Ané, 1933.
  • (фр.) Bénézit, Emmanuel, ed. Dictionnaire critique et documentaire des Peintres, Sculpteurs, Dessinateurs et Graveurs. - Paris: Librairie Gründ, 1976 Первое издание в 1911- 1923.. - ISBN 3-7647-0444-6.
  • (нем.) Ursula Bode, Villa Hèugel e. V., Kulturstiftung Ruhr, Ute Kleinmann, Jèurgen Schultze. Paris, Belle Epoque, 1880–1914. - Recklinghausen: Bongers, 1994. - ISBN 3-7647-0444-6.
  • (нем.) Thieme, Ulrich and Felix Becker, editors. Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler von der Antike bis zur Gegenwart. - Reprint of 1907 edition. - Leipzig: Veb E.A. Seemann Verlag, 1980- 1986.
  • (фр.) Offenstadt, P. Jean Béraud (1849- 1935), La Belle Epoque, une époque rêvée; catalogue raisonné. - Köln: Taschen Verlag, 1999. - ISBN 3-8228-6513-3.
  • (нем.) Vollmer, Hans. Allgemeines Lexikon des bildenden Künstler des XX. Jahrhunderts. - Leipzig: E. A. Seemann, 1953–1962. - Т. 6.

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ 1,0 1,1 Jean Beraud (ֆր.) — ministère de la Culture.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Babelio (ֆր.) — 2007.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Jean Béraud (նիդերլ.)
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 municipality of Paris Vital records of Paris
  6. ↑ RKDartists (նիդերլ.)
  7. ↑ 7,0 7,1 Base Léonore (ֆր.) — ministère de la Culture.
  8. ↑ Репин И. Е. Далёкое близкое. — Художник РСФСР, 1982. — С. 517.
  9. ↑ Adcock, Michael. «Remaking Urban Space. Baron Haussmann and the Rebuilding of Paris, 1851-1870» (PDF) (անգլերեն). The University of Melbourne. Արխիվացված է օրիգինալից (pdf) 2012-01-29-ին. Վերցված է 2010-06-15-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «Resource Library: Béraud, Jean». The Grove Dictionary of Art (անգլերեն). Macmillan Publishers. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-29-ին. Վերցված է 2010-06-17-ին.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «Jean Béraud, 1849 - 1936» (անգլերեն). Лондонская Национальная галерея. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-29-ին. Վերցված է 2010-06-15-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Offenstadt, P. Jean Béraud (1849—1935), La Belle Epoque, une époque rêvée; catalogue raisonné. — Köln: Taschen Verlag, 1999. — ISBN 3-8228-6513-3
  13. ↑ Ревальд Дж. История импрессионизма. — М.: Искусство, 1959. — 20 000 экз.
  14. ↑ «Béraud, Jean» (անգլերեն). Felix Rosenstiel´s Widow & Son Ltd. 2010 год. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-29-ին. Վերցված է 2010-06-17-ին.
  15. ↑ «DeNunzio Fine Art collection: Jean Beraud biography» (անգլերեն). DeNunzio Inc. Վերցված է 2010-06-17-ին.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 Jean Béraud: Biography at www.spiritus-temporis.com
  17. ↑ 17,0 17,1 «Jean Béraud (French, 1849-1936) on artnet» (անգլերեն). artnet.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-29-ին. Վերցված է 2010-06-17-ին.
  18. ↑ Jean Beraud. Richard Green Fine Paintings. Est.1955
  19. ↑ Пруст М. В поисках утраченного времени. — М.: Крус, 1992. — Т. 1. — P. 379. — (По направлению к Свану). — ISBN 978-5-88264-001-8
  20. ↑ Жан Беро. Биографическая справка на www.artnet.com
  21. ↑ «Jean Béraud. Биографическая справка» (անգլերեն). www.artcyclopedia.com. Վերցված է 2010-06-15-ին.
  22. ↑ 22,0 22,1 Foster, Carter E. French Master Drawings: From the Collection of Muriel Butkin. — Hudson Hills Press, 2002. — 146 с. — P. 182. — ISBN 0940717670
  23. ↑ 23,0 23,1 Powell, Anthony. Some poets, artists and «A reference for Mellors». — Timewell Press, 2005. — P. 210. — 400 p. — ISBN 1857252101

Ինտերներ-աղբյուրներ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժան Բերո» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Վիիքպահեստ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ժան_Բերո&oldid=5608092» էջից