«Բոնապարտների տուն-թանգարան»–ի խմբագրումների տարբերություն
ավելացվեց Կատեգորիա:1967 հիմնադրումներ ՀոթՔաթ գործիքով |
ավելացվեց Կատեգորիա:Ֆրանսիայի թանգարաններ ՀոթՔաթ գործիքով |
||
Տող 21. | Տող 21. | ||
[[Կատեգորիա:1967 հիմնադրումներ]] |
[[Կատեգորիա:1967 հիմնադրումներ]] |
||
[[Կատեգորիա:Ֆրանսիայի թանգարաններ]] |
16:42, 10 Դեկտեմբերի 2017-ի տարբերակ
Բոնապարտների տուն-թանգարան | |
---|---|
Տեսակ | ազգային թանգարան և թանգարան |
Երկիր | Ֆրանսիա[1] |
Տեղագրություն | Այաչչո[1] |
Վայր | Bonaparte house? |
Հասցե | rue Saint Charles20000 |
Հիմնադրվել է | 1967 |
Այցելուներ | 93 965 մարդ (2019)[2] |
Կայք | musee-maisonbonaparte.fr(ֆր.) |
Բոնապարտների տուն-թանգարան (ֆր.՝ Maison Bonaparte, կորսիկերեն՝ Casa Buonaparte), Բոնապարտների ընտանիքի հայրենի տունը, Այաչչոյում, Սեն-Շարլ փողոցում, Կորսիկա կղզի[3]: Տունը գրեթե անընդհատ պատկանել է ընտանիքի անդամներին՝ 1682-1923-ական թվականներին:
Պատմություն
Նամոլեոն Բոնապարտի նախապապը՝ Ջուզեպե Բոնապարտը Casa Buonaparte-ում բնակություն է հաստատել 1682 թվականին:
Ի սկզբանե տունը բաժանված էր տարբեր ընտանիքների միջև. երբ Ջուզեպպեն ամուսնացավ Մարի Կոլոննա դի Բոցիի հետ, որին պատկանում էր տան մի մասը, Ջուզեպպեն գնեց տան մնացյալ մասերը: Տունը ընդարձակվել և վերակառուցվել էր Կարլո Բոնապարտի կողմից, Լենիցիա Ռամոլինոյի հետ ամուսնանալուց հետո: Ժոզեֆ Բոնապարտից հետո նրանց մնացած երեխաները ծնվել են այս տանը[4]:
Կարլո Բոնապարտի վախճանից հետո, 1785 թվականին ընտանիքը կոնֆլիկտի մեջ մտավ Կորսիկայի ազգայնական ղեկավար Պասկուալ Պաուլիի հետ և ստիպված էր փախչել Ֆրանսիայի մայրցամաքային մասը[5]: Պաուլիի հետևորդները կողոպտել և այրել են տան մեծ մասը: Ծովակալ Սամուել Հուդի ժամանումից հետո, բրիտանացի սպաները տեղակայվել են այստեղ որպես պահակա: Համաձայն լեգենդի, այստեղ կարճատև ժամանակով ապրել է Լոու Հադսոնը, հսկելով Նապոլեոնին Սուրբ Հեղինեի կղզում, սակայն այս մասին հավաստի փաստեր չկան[4]:
1797 թվականին Կորսիկայից բրիտանական զորքի տարհանումից հետո, Բոնապարտների ընտանիքը վերադարձել են Casa Buonaparte և սկսել տան նորոգումը, ֆրանսիական դիրեկտորիայի հատկացրած միջոցներով:
1799 թվականին, Բոնապարտի նորից իշխանության գալու պատճառով, Բոնապարտների ընտանիքը լքում է Կորսիկան, տունը թողնելով Նապոլեոնի ծծմորը՝ Կամիլա Իլարիին (կորսիկերեն՝ Camilla Ilari): Նապոլեոնը ավելի ուշ տունը կտակել է մոր հորեղբորորդուն՝ Անդրե Ռամոլինոյին, ով փոխարենը իր տունն է տվել Կամիլային: Ավելի ուշ տանը տիրացել են՝ Մարիա-Լուիզա Ավստրիացին, այնուհետև Ժոզեֆ Բոնապարտը: 1852 թվականին Ժոզեֆի դուստրը՝ Զենաիդան տունը փոխանցել է Նապոլեոն 3-րդին և Եվգենիային: Եվգենյան ընդարձակել և թարմացրել է տունը, Նապոլեոն 1-ի 100-ամյակը նշելու համար: Հետագայում նա տունը փոխանցել է Վիկտոր Նապոլեոնին, ով իր հերթին տունը նվիրաբերել է Իտալիայի կառավարությանը: 1967 թվականին տունը վերածվել է ազգային թանգարանի[6]:
Ծանոթագրություններ
- ↑ 1,0 1,1 base Mérimée (ֆր.) — ministère de la Culture, 1978.
- ↑ Ministry of Culture Fréquentation des Musées de France — Ministry of Culture.
- ↑ «Musées Nationaux Napoléoniens:» (French). Վերցված է 2010-04-01-ին.
{{cite web}}
: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link) - ↑ 4,0 4,1 «The Imperial Route». Fondation Napoléon. Վերցված է 2008-09-27-ին.
- ↑ Schom, Alan (1998). Napoleon Bonaparte: A Life. Harper Perennial. էջեր 11–12. ISBN 0-06-092958-8.
{{cite book}}
: Cite has empty unknown parameter:|coauthors=
(օգնություն) - ↑ «National Museum of the Bonaparte Residence in Corsica». Fondation Napoléon. Վերցված է 2008-09-27-ին.