«Լևոն Զ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
No edit summary
չ Քարտեզի հավելում
Տող 7. Տող 7.
| տոհմ = [[Լուսինյաններ]]
| տոհմ = [[Լուսինյաններ]]
}}
}}
[[Պատկեր:Cilician Armenia.tif|ձախից|մինի|Կիլիկյան Հայաստան]]

'''Լևոն Զ''' [[Լուսինյաններ|Լուսինյան]] (1340–29.11.1399, [[Փարիզ]]), Հայոց թագավոր [[Կիլիկիա]]յում 1374-1375–ին։ Ջիվանի և Սուլթանի որդի Լևոնը ծնվել է Կիլիկիայում։ Խուսափելով [[Կոստանդին Դ]]–ի հալածանքներից՝ 1344–ին Սուլթանը իր որդիների հետ ապաստանել էր [[Կիպրոս]]ում։ Հայոց գահին Լևոնին հրավիրեց ունիթոռների կուսակցությունը՝ [[Կոստանդին Ե]]–ի դավադրական սպանությունից հետո։ Սեպտեմբերի 14–ին Լևոնը ժամանեց [[Սիս]] մայրաքաղաքը և ութ ամիս անց Ս.Սոփիայի մայր տաճարում լատինական ծեսով օծվեց թագավոր, ապա իշխանների դժգոհությունը մեղմելու համար՝ նաև հայկական ծեսով։ Սակայն Լևոնը իր լատինամոլ քաղաքականությամբ հարուցեց ոչ միայն հայերի, այլև շրջակա մուսուլմանական պետությունների դժգոհությունը։ [[Եգիպտոս]]ի սուլթան Մելիք Աշռաֆի զորքերը 1375–ի հունվարի 5–ին պաշարեցին Սիսը։ Սովից ու հիվանդություններից նեղված Լևոնը ապրիլի 22–ին հաշտություն խնդրեց և Հալեպի ամիրայից կյանքի ապահովության երաշխիք ստանալով՝ բերդը հանձնեց թշնամուն։ Լևոնը իր ընտանիքի, կաթողիկոսի և շուրջ 20 հայ մեծամեծների հետ գերեվարվեց Կահիրե։ Լևոնի խոստովանահայր Հովհաննես Դարդելի ջանքերով, Կաստիլիայի Հովհան I և Արագոնի Պեդրո IV թագավորների միջնորդությամբ 1382–ի սեպտեմբերին Լևոնը գերությունից ազատվեց և մեկնեց Եվրոպա։ 1383–ի ամռանը նա հասավ Կաստիլիա, որի թագավորը Լևոնին պարգևեց Մադրիդ, Վիլյարեալե, Անդուխար քաղաքները և խոստացավ օգնել նրան Կիլիկիայի գահը վերստանալու համար։ Արագոնի և Կաստիլիայի թագավորությունները ձգտում էին Լևոնին օգտագործել՝ Մերձավոր Արևելքում իրենց ազդեցությունն ընդարձակելու համար։ Լևոնը տասնմեկ տարի շարունակ շրջագայեց և դիմեց եվրոպական արքունիքներին՝ նրանցից օգնություն ստանալու ապարդյուն հույսով։ Կյանքի վերջին տարիներին Լևոնն ապրեց Փարիզի Սենտ–Օուեն պալատում, որը նրան 1384–ին հատկացրել էր Ֆրանսիայի [[Շառլ VI Խելագար|Շառլ VI]] թագավորը։
'''Լևոն Զ''' [[Լուսինյաններ|Լուսինյան]] (1340–29.11.1399, [[Փարիզ]]), Հայոց թագավոր [[Կիլիկիա]]յում 1374-1375–ին։ Ջիվանի և Սուլթանի որդի Լևոնը ծնվել է Կիլիկիայում։ Խուսափելով [[Կոստանդին Դ]]–ի հալածանքներից՝ 1344–ին Սուլթանը իր որդիների հետ ապաստանել էր [[Կիպրոս]]ում։ Հայոց գահին Լևոնին հրավիրեց ունիթոռների կուսակցությունը՝ [[Կոստանդին Ե]]–ի դավադրական սպանությունից հետո։ Սեպտեմբերի 14–ին Լևոնը ժամանեց [[Սիս]] մայրաքաղաքը և ութ ամիս անց Ս.Սոփիայի մայր տաճարում լատինական ծեսով օծվեց թագավոր, ապա իշխանների դժգոհությունը մեղմելու համար՝ նաև հայկական ծեսով։ Սակայն Լևոնը իր լատինամոլ քաղաքականությամբ հարուցեց ոչ միայն հայերի, այլև շրջակա մուսուլմանական պետությունների դժգոհությունը։ [[Եգիպտոս]]ի սուլթան Մելիք Աշռաֆի զորքերը 1375–ի հունվարի 5–ին պաշարեցին Սիսը։ Սովից ու հիվանդություններից նեղված Լևոնը ապրիլի 22–ին հաշտություն խնդրեց և Հալեպի ամիրայից կյանքի ապահովության երաշխիք ստանալով՝ բերդը հանձնեց թշնամուն։ Լևոնը իր ընտանիքի, կաթողիկոսի և շուրջ 20 հայ մեծամեծների հետ գերեվարվեց Կահիրե։ Լևոնի խոստովանահայր Հովհաննես Դարդելի ջանքերով, Կաստիլիայի Հովհան I և Արագոնի Պեդրո IV թագավորների միջնորդությամբ 1382–ի սեպտեմբերին Լևոնը գերությունից ազատվեց և մեկնեց Եվրոպա։ 1383–ի ամռանը նա հասավ Կաստիլիա, որի թագավորը Լևոնին պարգևեց Մադրիդ, Վիլյարեալե, Անդուխար քաղաքները և խոստացավ օգնել նրան Կիլիկիայի գահը վերստանալու համար։ Արագոնի և Կաստիլիայի թագավորությունները ձգտում էին Լևոնին օգտագործել՝ Մերձավոր Արևելքում իրենց ազդեցությունն ընդարձակելու համար։ Լևոնը տասնմեկ տարի շարունակ շրջագայեց և դիմեց եվրոպական արքունիքներին՝ նրանցից օգնություն ստանալու ապարդյուն հույսով։ Կյանքի վերջին տարիներին Լևոնն ապրեց Փարիզի Սենտ–Օուեն պալատում, որը նրան 1384–ին հատկացրել էր Ֆրանսիայի [[Շառլ VI Խելագար|Շառլ VI]] թագավորը։



13:26, 18 Հուլիսի 2017-ի տարբերակ

Լևոն Զ
Իշխանություն1374 - 1375
Թագադրում1374
Ծնվել է՝1342
ԾննդավայրԿիլիկիայի Հայկական Թագավորություն
Մահացել է՝նոյեմբերի 29, 1393
Վախճանի վայրՓարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն
Սեն Դենի աբբայություն և Couvent des Célestins
ՏոհմԼուսինյաններ
միապետ և գերիշխան
ՀայրՋիվան Լուսինյան
ԵրեխաներՄարիա Լուսինյան
ՀավատքՀայ Առաքելական Եկեղեցի
ՍտորագրությունИзображение автографа
Կիլիկյան Հայաստան

Լևոն Զ Լուսինյան (1340–29.11.1399, Փարիզ), Հայոց թագավոր Կիլիկիայում 1374-1375–ին։ Ջիվանի և Սուլթանի որդի Լևոնը ծնվել է Կիլիկիայում։ Խուսափելով Կոստանդին Դ–ի հալածանքներից՝ 1344–ին Սուլթանը իր որդիների հետ ապաստանել էր Կիպրոսում։ Հայոց գահին Լևոնին հրավիրեց ունիթոռների կուսակցությունը՝ Կոստանդին Ե–ի դավադրական սպանությունից հետո։ Սեպտեմբերի 14–ին Լևոնը ժամանեց Սիս մայրաքաղաքը և ութ ամիս անց Ս.Սոփիայի մայր տաճարում լատինական ծեսով օծվեց թագավոր, ապա իշխանների դժգոհությունը մեղմելու համար՝ նաև հայկական ծեսով։ Սակայն Լևոնը իր լատինամոլ քաղաքականությամբ հարուցեց ոչ միայն հայերի, այլև շրջակա մուսուլմանական պետությունների դժգոհությունը։ Եգիպտոսի սուլթան Մելիք Աշռաֆի զորքերը 1375–ի հունվարի 5–ին պաշարեցին Սիսը։ Սովից ու հիվանդություններից նեղված Լևոնը ապրիլի 22–ին հաշտություն խնդրեց և Հալեպի ամիրայից կյանքի ապահովության երաշխիք ստանալով՝ բերդը հանձնեց թշնամուն։ Լևոնը իր ընտանիքի, կաթողիկոսի և շուրջ 20 հայ մեծամեծների հետ գերեվարվեց Կահիրե։ Լևոնի խոստովանահայր Հովհաննես Դարդելի ջանքերով, Կաստիլիայի Հովհան I և Արագոնի Պեդրո IV թագավորների միջնորդությամբ 1382–ի սեպտեմբերին Լևոնը գերությունից ազատվեց և մեկնեց Եվրոպա։ 1383–ի ամռանը նա հասավ Կաստիլիա, որի թագավորը Լևոնին պարգևեց Մադրիդ, Վիլյարեալե, Անդուխար քաղաքները և խոստացավ օգնել նրան Կիլիկիայի գահը վերստանալու համար։ Արագոնի և Կաստիլիայի թագավորությունները ձգտում էին Լևոնին օգտագործել՝ Մերձավոր Արևելքում իրենց ազդեցությունն ընդարձակելու համար։ Լևոնը տասնմեկ տարի շարունակ շրջագայեց և դիմեց եվրոպական արքունիքներին՝ նրանցից օգնություն ստանալու ապարդյուն հույսով։ Կյանքի վերջին տարիներին Լևոնն ապրեց Փարիզի Սենտ–Օուեն պալատում, որը նրան 1384–ին հատկացրել էր Ֆրանսիայի Շառլ VI թագավորը։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։