«Շիլկա (զենիթային ինքնագնաց համալիր)»–ի խմբագրումների տարբերություն

ԶՍՈւ-23-4 «Շիլկա»;
Հիմնական տվյալներ
Դասակարգ	Զենիթային ինքնագնաց համալիր
Երկիր	ԽՍՀՄ
Քաշ, տ.	21
Անձնակազմ	4
Պատմություն
Արտադրող	Միտիշչի
Արտադրման թվականներ	1964—1982
Շահագործման սկիզբ	1962
Արտադրվածների քանակ	շուրջ 6500
Օգտագործող	Աֆղանստանի ազգային բանակ, National People's Army?, Egyptian Army?, Հնդկաստանի զինված ուժեր, Լեհաստանի ցամաքային ուժեր, Բանվորա-գյուղացիական Կարմիր բանակ և Ուկրաինայի զինված ուժեր
Անվանված է	Շիլկա
Չափեր
Կորպուսի երկարություն, մմ	6495
Կորպուսի լայնություն, մմ	3075
Բարձրություն, մմ	2644—3764
Շարժիչի տեսակ	դիզելային

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ տարբ Հաջորդ տարբ →

Content deleted Content added

ՎիզուալԵլատեքստ

Գծային

15:25, 28 Մարտի 2017-ի տարբերակ

Խնդրում ենք նշել կաղապարի տեղադրման ամսաթիվը 2024-04-18 16:45:41 ֆորմատով

ԶՍՈւ-23-4 «Շիլկա», խորհրդային արտադրության զենիթային ինքնագնաց համալիր, որի զանգվածային արտադրությունը սկսվել է 1964 թվականին: Զինված է քառափող 23 մմ-անոց գնդացիրով: Կրակելու արագությունը կազմում է 3400 պարկուճ րոպեյում^[5] Նշանառությունը հնարավոր է կատարել ձեռքով, կիսաավտոմատ և ավտոմատ: Վերջին երկու դեպքերում կիրառվում է հաստիքային ռադիոլոկացիոն կայան:

Համալիրը նախատեսված է ցամաքային զորքերը անմիջականորեն պաշտպանելու, հորիզոնական (մինչև 2500 մ) և ուղղահայաց (մինչև 1500 մ) հեռավորության վրա մինչև 450 մ/վրկ. արագությամբ թռչող օդային թիրախները ոչնչացնելու, ինչպես նաև կանգնած կամ շարժվող ցամաքային թիրախների ոչնչացման համար (մինչև 2000 մ)^[5]: ԽՍՀՄ-ում զինատեսակը ներառված էր ՀՕՊ-ի ցամաքային զորքերում գնդային մակարդակով:

Համարվել է ցամաքային թիրախներին սպառնացող զինատեսակ՝ ընդգրկված ՀՕՊ համակարգում: Ներկայում զինատեսակը հնացած է համարվում, քանի որ ժամանակակից սպառազինության տեխնիկատակտիկական չափանիշներին զիջում է: Խոսքը վերաբերում է զինատեսակի ռադիոլոկացիոն կայանին, օդային թիրախների խոցելիության հեռավորությանը: Որպես «Շիլկային» փոխարինող զինատեսակ նախագծվել է, ընդգրկվել սպառազինության համակարգում և զանգվածային արտադրության դրվել ինքնագնաց զենիթային հրթիռա-հրետանային «Տունգուսկա» համալիրը: Այնուամենայնիվ, ԶՍՈւ-23-4 «Շիլկա» զինատեսակը ներառված է տարբեր երկրների զինված ուժերի ստորաբաժանումներում: Մինչ այսօր այն կիրառվում է տեղային պատերազմների ժամանակ հիմնականում ցամաքային թիրախներ խոցելու նպատակով:

«Շիլկայի»М քաշը, կախված ձևափոխություններից, կազմում է 20.5-ից մինչև 21.5 տոննա: Անձնակազմը բաղկացած է 4 անձից՝ հրամանատար, ավագ օպերատոր, նշանառու, մեխանիկ-վարորդ:

Զինատեսակը կոչվել է Ամուր գետի ձախ վտակ Շիլկա գետի անունով:

Պատմություն

ԽՍՀՄ-ում ստեղծված առաջին արտադրական զենիթային ինքնագնաց համալիրը եղել է ԶՍՈւ-57-2-ը, որի զանգվածային արտադրությունը սկսվել է, ըստ տարբեր տվյալների, 1955 կամ 1957 թվականներին: Այդ զինատեսակի մարտավարա-տակտիկական հնարավորությունները, հաշվի առնելով համեմատաբար ոչ մեծ կրակի և ցածր նշանառության արագությունն ընդդեմ ցածր բարձրությամբ թռչող արագընթաց ռեակտիվ ինքնաթիռներիցածրի, բավականին անարդյունավետ էի:^[6]: Այդ իսկ պատճառով ԶՍՈւ-57-2-ի արտադրությունը սկսելուց հետո 1957 թվականի ապրիլի 17-ին ԽՍՀՄ նախարարների խորհրդի որոշմամբ սկսվեց նախագծվել ռադիոլոկացիոն կայանով և ավտոմատ նշանառության համակարգով զինված արագընթաց երկու նոր զենիթահրթիռային համալիրներ՝ 37 մմ-անոց 500П ԶՍՈւ-37-2 «Ենիսեյ» հրանթոային համալիր և 23 մմ-անոց 2А7 ԶՍՈւ-23-4 «Շիլկա» հրանթոային համալիր: Երկու համալիրներն էլ իրենց անվանումները ստացան ի պատիվ սիբիրյան Ենիսեյ և Շիլկա գետերի: Բացի հրանոթների առկայությունից այս համալիրները տարբերվում էին նաև օգտագործվող շասիով և նշանառության ռադիոլոկացիոն համալիրով^[7]: Պաշտոնապես համալիրները ստեղծվել էին տարբեր խնդիրների կատարման համար. «Շիլկան» նախատեսված էր մոտոհրաձգային ստորաբաժանումների հակաօդային պաշտպանության համար, իսկ «Ենիսեյը»՝ զրահատանկային ուժերի ՀՕՊ-ը^[6]:

Նշված երկու զենիթային ինքնագնաց համալիրների նախատիպերը պատրաստ էին արդեն 1960 թվականի դեկտեմբերին, իսկ գործարանային և պետական փորձարկումները շարունակվեցին մինչև 1961 թվականի հոկտեմբերը^[8]: «Շիլկան» զինված ուժերի սպառազինության մեջ ներառվեց 1962 թվականի սեպտեմբերի 5-ին ԽՍՀՄ նախարարների խորհուրդի № 925—401 որոշմամբ^[8]: Փորձարկումները կատարած պետական հանձնաժողովի եզրակացության մեջ նշվել էր, որ «Շիլկան» 200-ից 500 մ բարձրության վրա գտնվող արագընթաց թիրախները խոցելու առումով 1.5-ից 2 անգամ գերազանցում է «Ենիսեյին», իսկ վերջինս հնարավորություն ուներ խոցել 3000 մ բարձրության վրա գտնվող թիրախներին՝ գերազանցելով «Շիլկայի» համապատասխան ցուցանիշը, որը կազմում է 1500 մ: «Ենիսեյը» ուներ մեծ կշիռ՝ շուրջ 28 տոննա, իսկ «Շիլկան»՝ 19: Գնային արժեքով երկուսն էլ ունեին նույն ցուցանիշները: Հանձնաժողովը առաջարկեց սպառազինության մեջ ներառել զենիթային այս երկու համալիրներն էլ, քանի որ նրանցից ոչ մեկը չուներ բացարձակ առավելություն մյուսի նկատմամբ, սակայն ԽՍՀՄ նախարարների խորհրդի 1962 թվականի սեպտեմբերի 5-ի որոշումով միայն «Շիլկան» է դառնում երկրի զինված ուժերի զինատեսակ, որից հետո «Ենիսեյին» առնչվող հետագա աշխատանքները դադարեցվեցին^[7]:

Կառուցվածք

Զրահապատ հիմնակմախք և աշտարակ

Շիլկա զենիթային ինքնագնաց համալիրի հիմնակմախքն ու աշտարակը զրահապատ են և ունեն հակաբեկորային, հակափամփուշտային հատկություն:

Սպառազինություն

«Շիլկայի» սպառազինությունը բաղկացած է 23 մմ-անոց քառափող АЗП-23 «Ամուր» դասի ավտոմատ հրանոթով: Հրանոթի կրակելու արագությունը կազմում է 3400 կրակոց րոպեյում^[5]: Ունի ամբողջությամբ հավասարակշռված ռադիոլակացիոն կայան, ինչը հնարավորություն է տալիս կրակ վարել նաև շարժման ընթացքում: Նշանառությունը հնարավոր է կատարել ինչպես ձեռքով, այնպեսել ավտոմատ եղանակով^[5]:

Համալիրի կազմում են ընդգրկված աշտարակում տեղադրված РПК-2 նշանառության զինատեսակի ռադիոլոկացիոն կայան, որն օժտված է մինչև 18 կմ հեռավորության թիրախներ հայտնաբերելու հնարավորությամբ: Համալիրն ունի նաև հաշվարկա-որոշիչ սարք, որը կատարում է արկի՝ թիրախին դիպչելու խնդիրները^[5]:

ԶՍՈւ-23-4 համալիրով թիրախի խոցման հավանականությունը^[9]
250 մ/վրկ. արագությամբ ՄԻԳ-17 տիպի թիրախ
Հեռավորությունը (մ)	200 մ բարձրության վրա	500 մ բարձրության վրա	1000 մ բարձրության վրա	1500 մ բարձրության վրա	2000 մ բարձրության վրա
500	0,28	0,35	0,39	0,39	—

Զրահաայրող-լուսածրող արկի կողմից 2А7-ի զրահի խոցման աղյուսակ^[9]
Արկ\հեռավորություն, (մ)	500	1000	1500	2000
(բախման անկյունը 90°, միատար զրահ)	25	20	10	—
Տարբեր ժամանակներում տարբեր երկրներում օգտագործվել են զրահի խոցման տարբեր եղանակներ: Որպես կանոն, այլ համանման հրանոթ/զինամթերքների հետ ուղղակի համեմատությունը հաճախ դժվար է լինում:

Կրակի վաման եղանակներ

Ռադարի անտենան բարձրացված է աշխատանքային դիրքի

Համալիրը կարող է կրակել օդային թիրախների ուղղությամբ ավտոմատ ռեժիմով: Առկա է նաև կիսաավտոմատ ռեժիմով կրակելու հնարավորություն:

ԶՍՈւ-23-4-ն ունի մարտական աշխատանքի հինգ ռեժիմ՝

ավտոմատ,
կիսաավտոմատ,
պահվող կորդինատներով,
ռակուրսային օղակներով,
հեռավոր սանդղակով (ցամաքային թիրախներ):

Դիտարկման և կապի միջոցներ

Ռադիոսարքավորում РПК-2М.

Ռադիոլակացիոն կայան 1РЛ33М2՝
- պատրաստված է լամպերով,
- հայտնաբերման հեռավորությունը 20 կմ, ավտոմատ ուղեկցման հեռավորությունը 15 կմ (ՄԻԳ-17 տիպի թիրախ),
- պաշտպանությունը պասիվ և ակտիվ միջամտությունից, հաճախականության փոփոխման ռեժիմ,
Հաշվարկա-որոշիչ սարք, որը որը կատարում է արկի՝ թիրախին դիպչելու խնդիրները,
Վիզիրային սարք,
Կայունացման համակարգ,
Մարտական աշխատանքի 5 ռեժիմ^[10]:
1. օդային թիրախի ավտոմատ ուղեկցման ռեժիմ,
2. հիմնական վիզիրից դեպի օդային թիրախների անկյունային կորդինատներ,
3. օդային թիրախների շարժման կորդինատների հիշողությամբ,
4. օդային թիրախների ռակուրսային օղակներով,
5. ցամաքային թիրախների ուղղությամբ կրակ:

Կապի միջոցներ՝

Р-123М ռադիոկայան,
ТПУ-4 տանկային հաղորդակցային սարք:

Շարժիչ

Համալիրի վրա տեղադրված է В6Р դիզելային շարժիչ: Երկու բաքերի համատեղ տարողությունը կազմում է 520 լիտր:

Արդիականացում

«Շիլկա» զենիթային ինքնագնաց համալիրը բազմից արդիականացվել է: Ստորև ներկայացված է արդիականացված հիմնական մոդելների ցուցակը՝

ЗСУ-23-4В
ЗСУ-23-4В1
ЗСУ-23-4М1
ЗСУ-23-4М2
ЗСУ-23-4М3 «Բիրյուզա»
ЗСУ-23-4М4 «Շիլկա-М4»
ЗСУ-23-4М5 «Շիլկա-М5»

Մարտավարություն

Գրոհի ժամանակ «Շիլկան» զենիթային ապահովում է իրականացնում՝ շարժվելով գրոհող տանկերից հետո 400 մ հեռավորության վրա:

Ծանոթագրություններ

↑ The World's Armies — UK: Chartwell Books, 1979. — P. 11. — ISBN 0-89009-267-2
↑ Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 28. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9
↑ ^3,0 ^3,1 Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 30. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9
↑ Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 29. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 ^5,4 Чижиков, Сергей. — Полное описание ЗСУ-23-4 «Шилка» и краткое — модификаций«Зенитная самоходная установка ЗСУ-23-4 «Шилка»». PZAKU.net. Արխիվացված է օրիգինալից 2008-08-27-ին. Վերցված է 2008-01-25-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)(ռուս.)
↑ ^6,0 ^6,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 9.(ռուս.)
↑ ^7,0 ^7,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 12.(ռուս.)
↑ ^8,0 ^8,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — Моделист-конструктор, 1998. — С. 16.(ռուս.)
↑ ^9,0 ^9,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 13.(ռուս.)
↑ 2А6М.00.000ТО. ЗСУ-23-4М. Техническое описание, стр. 16.

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Շիլկա (զենիթային ինքնագնաց համալիր) կատեգորիայում։

[_a67e12a96b5e90e6-1] The World's Armies — UK: Chartwell Books, 1979. — P. 11. — ISBN 0-89009-267-2

[_26b26366f8cde2fb-2] Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 28. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9

[_a2444a283e65b0d4-3] 3,0 ^3,1 Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 30. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9

[_5e9cbe644b281a36-4] Guardia M. Self-Propelled Anti-Aircraft Guns of the Soviet Union // (untranslated) — 2015. — Vol. 222. — P. 29. — ISBN 978-1-4728-0622-2, 978-1-4728-0624-6, 978-1-4728-0623-9

[основа-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 ^5,3 ^5,4 Чижиков, Сергей. — Полное описание ЗСУ-23-4 «Шилка» и краткое — модификаций«Зенитная самоходная установка ЗСУ-23-4 «Шилка»». PZAKU.net. Արխիվացված է օրիգինալից 2008-08-27-ին. Վերցված է 2008-01-25-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)(ռուս.)

[Б_9-6] 6,0 ^6,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 9.(ռուս.)

[Б_12-7] 7,0 ^7,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 12.(ռուս.)

[sh-16-8] 8,0 ^8,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — Моделист-конструктор, 1998. — С. 16.(ռուս.)

[Б_13-9] 9,0 ^9,1 А. Широкорад. «Шилка» и другие отечественные зенитные самоходные установки. — М.: Моделист-конструктор, 1998. — С. 13.(ռուս.)

[10] 2А6М.00.000ТО. ЗСУ-23-4М. Техническое описание, стр. 16.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

@@ Տող 198. / Տող 198. @@
 * '''ЗСУ-23-4М4 «Շիլկա-М4»'''
 * '''ЗСУ-23-4М5 «Շիլկա-М5»'''
+== Մարտավարություն ==
+Գրոհի ժամանակ «Շիլկան» զենիթային ապահովում է իրականացնում՝ շարժվելով գրոհող տանկերից հետո 400 մ հեռավորության վրա:
 == Ծանոթագրություններ ==