«Գրիգոր Խանջյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
չ փոխարինվեց: 1թ → 1 թ (20) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 23. Տող 23.
== Կենսագրություն ==
== Կենսագրություն ==


Գրիգոր Խանջյանը ծնվել է 1926 թվականին [[Երևան]]ում։ 1945 թվականին [[Փանոս Թերլեմեզյան]]ի անվան նկարչական ուսումնարանն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երևանի գեղարվեստի ինստիտուտ (1945-1951թթ), որտեղ ուսանել է [[Արա Բեքարյան]]ի և [[Էդուարդ Իսաբեկյան]]ի մոտ։ 1951 թ.-ից մտել է ստեղծագործական ասպարեզ և 1953 թվականին անդամագրվել է [[Հայկական ԽՍՀ]] նկարիչների միությանն և ընտրվել միության ղեկավարման անդամ։ Գրիգոր Խանջյանն 1961թ արժանացել է [[Հայկական ԽՍՀ վաստակավոր նկարիչ|Հակական ԽՍՀ վաստակավոր նկարչի]] կոչման, իսկ 1963թ ընտրվել է [[ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիա]]յի թղթակից անդամ։ 1963թ ճանաչվել է Հակական ԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ և ընտրվել [[ԽՍՀՄ նկարիչների միություն|ԽՍՀՄ նկարիչների միության]] ղեկավարման անդամ։ 1967 թ. արժանացել է [[Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարիչ|Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարչի]] կոչման, իսկ 1969թ [[Պարույր Սևակ]]ի «[[Անլռելի զանգակատուն]]» պոեմի նկարազարդման համար պարգևատրվել է [[ԽՍՀՄ պետական մրցանակ]]ով։ Վաստակաշատ նկարիչն 1973թ ընտրվել է ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի իսկական անդամ, իսկ 1975թ [[Հայաստանի ԽՍՀ գերագույն խորհուրդ]]ի պատգամավոր և նախագահության անդամ։ 1982-ին ընտրվել է [[ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա|Հայաստանի ԽՍՀ գիտությունների ակադեմիա]]յի թղթակից անդամ, ապա ակադեմիկոս։ 1983թ արժանացել է [[ԽՍՀՄ ժողովրդական նկարիչ|Խորհրդային Միության ժողովրդական նկարչի]] պատվավոր կոչմանը, 1991 թ. [[Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիա]]յի պատվավոր անդամ։ Արժանացել է ԽՍՀՄ և ՀՀ պետական մրցանակների, շքանշանների ու այլ պարգևների։
Գրիգոր Խանջյանը ծնվել է 1926 թվականին [[Երևան]]ում։ 1945 թվականին [[Փանոս Թերլեմեզյան]]ի անվան նկարչական ուսումնարանն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երևանի գեղարվեստի ինստիտուտ (1945-1951 թթ), որտեղ ուսանել է [[Արա Բեքարյան]]ի և [[Էդուարդ Իսաբեկյան]]ի մոտ։ 1951 թ.-ից մտել է ստեղծագործական ասպարեզ և 1953 թվականին անդամագրվել է [[Հայկական ԽՍՀ]] նկարիչների միությանն և ընտրվել միության ղեկավարման անդամ։ Գրիգոր Խանջյանն 1961 թ արժանացել է [[Հայկական ԽՍՀ վաստակավոր նկարիչ|Հակական ԽՍՀ վաստակավոր նկարչի]] կոչման, իսկ 1963 թ ընտրվել է [[ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիա]]յի թղթակից անդամ։ 1963 թ ճանաչվել է Հակական ԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ և ընտրվել [[ԽՍՀՄ նկարիչների միություն|ԽՍՀՄ նկարիչների միության]] ղեկավարման անդամ։ 1967 թ. արժանացել է [[Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարիչ|Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարչի]] կոչման, իսկ 1969 թ [[Պարույր Սևակ]]ի «[[Անլռելի զանգակատուն]]» պոեմի նկարազարդման համար պարգևատրվել է [[ԽՍՀՄ պետական մրցանակ]]ով։ Վաստակաշատ նկարիչն 1973 թ ընտրվել է ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի իսկական անդամ, իսկ 1975 թ [[Հայաստանի ԽՍՀ գերագույն խորհուրդ]]ի պատգամավոր և նախագահության անդամ։ 1982-ին ընտրվել է [[ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա|Հայաստանի ԽՍՀ գիտությունների ակադեմիա]]յի թղթակից անդամ, ապա ակադեմիկոս։ 1983 թ արժանացել է [[ԽՍՀՄ ժողովրդական նկարիչ|Խորհրդային Միության ժողովրդական նկարչի]] պատվավոր կոչմանը, 1991 թ. [[Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիա]]յի պատվավոր անդամ։ Արժանացել է ԽՍՀՄ և ՀՀ պետական մրցանակների, շքանշանների ու այլ պարգևների։
[[Պատկեր:Գրիգոր Խանջյան.jpg|մինի|աջից|250px|Գրիգոր Խանջյանի հուշատախտակը Երևանի Կիևյան փողոցի 24 շենքի պատին]]
[[Պատկեր:Գրիգոր Խանջյան.jpg|մինի|աջից|250px|Գրիգոր Խանջյանի հուշատախտակը Երևանի Կիևյան փողոցի 24 շենքի պատին]]


== Գործունեություն ==
== Գործունեություն ==
Գեղանկարչության ժանրում հանդես է եկել թեմատիկ կտավներով, բնանկարներով, դիմանկարներով ու նատյուրմորտներով, բոլորն էլ մատուցելով գունային նրբերանգ ներկապնակի միջոցով։ Նրա ստեղծած կտավների թվին են պատկանում գյուղական կյանքն ու աշխատանքային առօրյան պատկերող «[[Սևանի ձկնորսները]]» (1956թ), «Երևանի կառուցողները» (1960թ) կտավները։ Բնանկարները մոնումենտալ են՝ «Գառնի», 1962թ, իսկ դիմանկարներում պատկերված է բնորդների հարուստ ներաշխարհը։ Նկարազարդել է [[Հովհաննես Թումանյան]]ի «Լռեցի Սաքոն» (1956թ), [[Խաչատուր Աբովյան]]ի «Վերք Հայաստանի» (1958թ), [[Գևորգ Էմին]]ի «Բալլադ ձկնորսի մասին» (1970թ), «Սասունցիների պարը» (1975թ) գրքերը, [[Պարույր Սևակ]]ի «Անլռելի զանգակատուն» (1963-1965թթ) պոեմը։ Ընդլայնել է հայ կերպարվեստի կիրառման շրջանակները, մտնելով մոնումենտալ արվեստի այնպիսի բնագավառներ, որպիսիք են՝ գոբելենային (գորգանկարչություն) արվեստը, փայտարվեստը, որմնանկարչությունը։ Ամենայն հայոց կաթողիկոս [[Վազգեն Ա]]-ի պատվերով ստեղծել է թեմատիկ գորգանկարներ, որոնցից են «Իջման տեսիլք» (1977թ), «Հայոց այբուբեն» (1981թ), «Վարդանանք» (1983թ) և «Վերածնված Հայաստան» (1994թ) մեծամասշտաբ և բազմաֆիգուր գոբելենները։ Առաջինում պատկերված է ծնկաչոք Ս. [[Գրիգոր Լուսավորիչ]]ը, իսկ Միածինը, հրեղեն մուրճը ձեռքին, ցույց է տալիս Աստծո տաճարի կառուցման տեղը։ Երկրորդ գոբելենը՝ հայոց այբուբեն թեմայով պատկերում է Ս.[[Մեսրոպ Մաշտոց]]ին՝ այբուբենի տախտակը ձեռքին ու շրջապատված թարգմանիչներով։ Առավել բարդ հորինվածք է բազմաֆիգուր «Վարդանանք» գոբելենը։ Այն կրում է [[Եղիշե]] պատմիչի [[Վարդանանց պատերազմ]]ի մասին «Մահ ոչ իմացեալ՝ մահ է, մահ իմացեալ՝ անմահութիւն է» խորհուրդը։ Գոբելենի կենտրոնում պատկերված է ճերմակ նժույգին հեծած զորավար [[Վարդան Մամիկոնյան]]ը՝ աջ ձեռքին սուր, ձախով մարտահրավերի կոչող։ Նա շրջապատված է հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ, նրա համար մեռնելու պատրաստ զինված մարտիկների բազմությամբ։ Սպիտակ հանդերձանքով ընդգծված է վասն հավատքի պայքարի ելնելու կոչող [[Ղևոնդ Երեց]]ի ֆիգուրը։ Առաջին հայացքից խճողված թվացող բազմաֆիգուր ու մեծաչափ (6.75 X 5,5մ) այս գոբելենում հայրենիքի պաշտպանության սուրբ գաղափարը լիարժեք մեկնաբանում է ստացել։ Գրիգոր Խանջյանը գոբելենների այդ շարքը լրացրեց «Վերածնված Հայաստան»-ով։ Հայաստանի վերածնման գաղափարը նրանում արտահայտված է մանուկը գրկին կնոջ ֆիգուրով՝ շրջապատված հայրենիքի վերածնման գաղափարով տոգորվածների ֆիգուրներով։ Ժողովրդական ստեղծագործության ակունքներից սերված տիպիկ ազգային ու գեղեցիկ կահկարասիքի, գեղազարդ դռների ու փայտակերտ այլ իրերի հորինումն առանձին տեղ է գրավում վարպետի ստեղծագործության մեջ։ Այդ շարքին են պատկանում Ս. Հռիփսիմե տաճարի վանատան ընդունելության սրահի և [[Փիթսբուրգ]]ի (ԱՄՆ) համալսարանի հայկական ընթերցասրահի կահավորանքը, [[Դետրոյտ]]ում (ԱՄՆ) [[Ալեք Մանուկյան]]ի թանգարանի գեղազարդ դռները, Ս. Էջմիածնի Մայր տաճարի և նոր վեհարանի համար պատրաստված աթոռներն ու այլ գործերը։ Նա գործուն մասնակցություն է ցուցաբերել վանքերի ու եկեղեցիների վերականգնման նախագծերի քննարկմանն ու դրանց իրականացման գործընթացին, անձամբ ղեկավարել Մայր տաճարի բարեզարդման և Ալեք ու Մարի Մանուկյան գանձատան կահավորման ու ցուցադրանքի կազմակերպման աշխատանքները, գրաֆիկական ձևավորումներ կատարել «Էջմիածին» ամսագրի, «Էջմիածնի գանձեր» , «Արարատ», «Եկայք՝ շինեսցուք» և այլ գրքերի համար։ Նրա վրձնին է պատկանում Սուրբ Էջմիածնի Մայր տաճարի ավագ խորանի սեղանը զարդարող Տիրամոր հիասքանչ պատկերը։ Նույն կարգի գործեր է կատարել [[Նյու Յորք]]ի Սուրբ Վարդան եկեղեցու, [[Ստամբուլ]]ի հայոց պատրիարքարանի և այլ եկեղեցիների համար։
Գեղանկարչության ժանրում հանդես է եկել թեմատիկ կտավներով, բնանկարներով, դիմանկարներով ու նատյուրմորտներով, բոլորն էլ մատուցելով գունային նրբերանգ ներկապնակի միջոցով։ Նրա ստեղծած կտավների թվին են պատկանում գյուղական կյանքն ու աշխատանքային առօրյան պատկերող «[[Սևանի ձկնորսները]]» (1956 թ), «Երևանի կառուցողները» (1960 թ) կտավները։ Բնանկարները մոնումենտալ են՝ «Գառնի», 1962 թ, իսկ դիմանկարներում պատկերված է բնորդների հարուստ ներաշխարհը։ Նկարազարդել է [[Հովհաննես Թումանյան]]ի «Լռեցի Սաքոն» (1956 թ), [[Խաչատուր Աբովյան]]ի «Վերք Հայաստանի» (1958 թ), [[Գևորգ Էմին]]ի «Բալլադ ձկնորսի մասին» (1970 թ), «Սասունցիների պարը» (1975 թ) գրքերը, [[Պարույր Սևակ]]ի «Անլռելի զանգակատուն» (1963-1965 թթ) պոեմը։ Ընդլայնել է հայ կերպարվեստի կիրառման շրջանակները, մտնելով մոնումենտալ արվեստի այնպիսի բնագավառներ, որպիսիք են՝ գոբելենային (գորգանկարչություն) արվեստը, փայտարվեստը, որմնանկարչությունը։ Ամենայն հայոց կաթողիկոս [[Վազգեն Ա]]-ի պատվերով ստեղծել է թեմատիկ գորգանկարներ, որոնցից են «Իջման տեսիլք» (1977 թ), «Հայոց այբուբեն» (1981 թ), «Վարդանանք» (1983 թ) և «Վերածնված Հայաստան» (1994 թ) մեծամասշտաբ և բազմաֆիգուր գոբելենները։ Առաջինում պատկերված է ծնկաչոք Ս. [[Գրիգոր Լուսավորիչ]]ը, իսկ Միածինը, հրեղեն մուրճը ձեռքին, ցույց է տալիս Աստծո տաճարի կառուցման տեղը։ Երկրորդ գոբելենը՝ հայոց այբուբեն թեմայով պատկերում է Ս.[[Մեսրոպ Մաշտոց]]ին՝ այբուբենի տախտակը ձեռքին ու շրջապատված թարգմանիչներով։ Առավել բարդ հորինվածք է բազմաֆիգուր «Վարդանանք» գոբելենը։ Այն կրում է [[Եղիշե]] պատմիչի [[Վարդանանց պատերազմ]]ի մասին «Մահ ոչ իմացեալ՝ մահ է, մահ իմացեալ՝ անմահութիւն է» խորհուրդը։ Գոբելենի կենտրոնում պատկերված է ճերմակ նժույգին հեծած զորավար [[Վարդան Մամիկոնյան]]ը՝ աջ ձեռքին սուր, ձախով մարտահրավերի կոչող։ Նա շրջապատված է հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ, նրա համար մեռնելու պատրաստ զինված մարտիկների բազմությամբ։ Սպիտակ հանդերձանքով ընդգծված է վասն հավատքի պայքարի ելնելու կոչող [[Ղևոնդ Երեց]]ի ֆիգուրը։ Առաջին հայացքից խճողված թվացող բազմաֆիգուր ու մեծաչափ (6.75 X 5,5մ) այս գոբելենում հայրենիքի պաշտպանության սուրբ գաղափարը լիարժեք մեկնաբանում է ստացել։ Գրիգոր Խանջյանը գոբելենների այդ շարքը լրացրեց «Վերածնված Հայաստան»-ով։ Հայաստանի վերածնման գաղափարը նրանում արտահայտված է մանուկը գրկին կնոջ ֆիգուրով՝ շրջապատված հայրենիքի վերածնման գաղափարով տոգորվածների ֆիգուրներով։ Ժողովրդական ստեղծագործության ակունքներից սերված տիպիկ ազգային ու գեղեցիկ կահկարասիքի, գեղազարդ դռների ու փայտակերտ այլ իրերի հորինումն առանձին տեղ է գրավում վարպետի ստեղծագործության մեջ։ Այդ շարքին են պատկանում Ս. Հռիփսիմե տաճարի վանատան ընդունելության սրահի և [[Փիթսբուրգ]]ի (ԱՄՆ) համալսարանի հայկական ընթերցասրահի կահավորանքը, [[Դետրոյտ]]ում (ԱՄՆ) [[Ալեք Մանուկյան]]ի թանգարանի գեղազարդ դռները, Ս. Էջմիածնի Մայր տաճարի և նոր վեհարանի համար պատրաստված աթոռներն ու այլ գործերը։ Նա գործուն մասնակցություն է ցուցաբերել վանքերի ու եկեղեցիների վերականգնման նախագծերի քննարկմանն ու դրանց իրականացման գործընթացին, անձամբ ղեկավարել Մայր տաճարի բարեզարդման և Ալեք ու Մարի Մանուկյան գանձատան կահավորման ու ցուցադրանքի կազմակերպման աշխատանքները, գրաֆիկական ձևավորումներ կատարել «Էջմիածին» ամսագրի, «Էջմիածնի գանձեր» , «Արարատ», «Եկայք՝ շինեսցուք» և այլ գրքերի համար։ Նրա վրձնին է պատկանում Սուրբ Էջմիածնի Մայր տաճարի ավագ խորանի սեղանը զարդարող Տիրամոր հիասքանչ պատկերը։ Նույն կարգի գործեր է կատարել [[Նյու Յորք]]ի Սուրբ Վարդան եկեղեցու, [[Ստամբուլ]]ի հայոց պատրիարքարանի և այլ եկեղեցիների համար։


{{DEFAULTSORT:Խանջյան, Գրիգոր}}
{{DEFAULTSORT:Խանջյան, Գրիգոր}}

15:59, 16 Ապրիլի 2016-ի տարբերակ


Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Խանջյան (այլ կիրառումներ)
Գրիգոր Խանջյան
Պատկեր:Khanjyan.jpg
Ի ծնեԳրիգոր Սեպուհի Խանջյան
Ծնվել էՆոյեմբերի 29, 1926 թ.
ԾննդավայրԵրևան, ԽՍՀՄ
Վախճանվել էԱպրիլի 19, 2000 թ.
Մահվան վայրԵրևան, Հայաստան
Ազգությունհայ
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Հայաստան
ԿրթությունՓանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստական ուսումնարան (1945)[1] և Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիա (1951)[1]
Մասնագիտություննկարիչ և նկարազարդող
Ոճսոցիալիստական ռեալիզմ
ԺանրՊատկերազարդում, գրաֆիկա և դիզայն
Թեմաներպատմական գեղանկարչություն
Պարգևներ
ԱնդամակցությունԽՍՀՄ նկարիչների միություն, ԽՍՀՄ գեղարվեստի ակադեմիա[1] և ՀՀ ԳԱԱ
Գրիգոր Խանջյան Վիքիդարանում
 Grigor Khanjyan Վիքիպահեստում

Գրիգոր Խանջյան (1926 թ. նոյեմբերի 29 - 2000 թ. ապրիլի 19), անվանի հայ նկարիչ, գեղանկարիչ, Սուրբ Էջմիածնի Մայր Աթոռի ճարտարապետական հանձնախմբի և Գերագույն հոգևոր խորհրդի անդամ։

Կենսագրություն

Գրիգոր Խանջյանը ծնվել է 1926 թվականին Երևանում։ 1945 թվականին Փանոս Թերլեմեզյանի անվան նկարչական ուսումնարանն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երևանի գեղարվեստի ինստիտուտ (1945-1951 թթ), որտեղ ուսանել է Արա Բեքարյանի և Էդուարդ Իսաբեկյանի մոտ։ 1951 թ.-ից մտել է ստեղծագործական ասպարեզ և 1953 թվականին անդամագրվել է Հայկական ԽՍՀ նկարիչների միությանն և ընտրվել միության ղեկավարման անդամ։ Գրիգոր Խանջյանն 1961 թ արժանացել է Հակական ԽՍՀ վաստակավոր նկարչի կոչման, իսկ 1963 թ ընտրվել է ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի թղթակից անդամ։ 1963 թ ճանաչվել է Հակական ԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ և ընտրվել ԽՍՀՄ նկարիչների միության ղեկավարման անդամ։ 1967 թ. արժանացել է Հայաստանի ԽՍՀ ժողովրդական նկարչի կոչման, իսկ 1969 թ Պարույր Սևակի «Անլռելի զանգակատուն» պոեմի նկարազարդման համար պարգևատրվել է ԽՍՀՄ պետական մրցանակով։ Վաստակաշատ նկարիչն 1973 թ ընտրվել է ԽՍՀՄ գեղարվեստական ակադեմիայի իսկական անդամ, իսկ 1975 թ Հայաստանի ԽՍՀ գերագույն խորհուրդի պատգամավոր և նախագահության անդամ։ 1982-ին ընտրվել է Հայաստանի ԽՍՀ գիտությունների ակադեմիայի թղթակից անդամ, ապա ակադեմիկոս։ 1983 թ արժանացել է Խորհրդային Միության ժողովրդական նկարչի պատվավոր կոչմանը, 1991 թ. Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիայի պատվավոր անդամ։ Արժանացել է ԽՍՀՄ և ՀՀ պետական մրցանակների, շքանշանների ու այլ պարգևների։

Գրիգոր Խանջյանի հուշատախտակը Երևանի Կիևյան փողոցի 24 շենքի պատին

Գործունեություն

Գեղանկարչության ժանրում հանդես է եկել թեմատիկ կտավներով, բնանկարներով, դիմանկարներով ու նատյուրմորտներով, բոլորն էլ մատուցելով գունային նրբերանգ ներկապնակի միջոցով։ Նրա ստեղծած կտավների թվին են պատկանում գյուղական կյանքն ու աշխատանքային առօրյան պատկերող «Սևանի ձկնորսները» (1956 թ), «Երևանի կառուցողները» (1960 թ) կտավները։ Բնանկարները մոնումենտալ են՝ «Գառնի», 1962 թ, իսկ դիմանկարներում պատկերված է բնորդների հարուստ ներաշխարհը։ Նկարազարդել է Հովհաննես Թումանյանի «Լռեցի Սաքոն» (1956 թ), Խաչատուր Աբովյանի «Վերք Հայաստանի» (1958 թ), Գևորգ Էմինի «Բալլադ ձկնորսի մասին» (1970 թ), «Սասունցիների պարը» (1975 թ) գրքերը, Պարույր Սևակի «Անլռելի զանգակատուն» (1963-1965 թթ) պոեմը։ Ընդլայնել է հայ կերպարվեստի կիրառման շրջանակները, մտնելով մոնումենտալ արվեստի այնպիսի բնագավառներ, որպիսիք են՝ գոբելենային (գորգանկարչություն) արվեստը, փայտարվեստը, որմնանկարչությունը։ Ամենայն հայոց կաթողիկոս Վազգեն Ա-ի պատվերով ստեղծել է թեմատիկ գորգանկարներ, որոնցից են «Իջման տեսիլք» (1977 թ), «Հայոց այբուբեն» (1981 թ), «Վարդանանք» (1983 թ) և «Վերածնված Հայաստան» (1994 թ) մեծամասշտաբ և բազմաֆիգուր գոբելենները։ Առաջինում պատկերված է ծնկաչոք Ս. Գրիգոր Լուսավորիչը, իսկ Միածինը, հրեղեն մուրճը ձեռքին, ցույց է տալիս Աստծո տաճարի կառուցման տեղը։ Երկրորդ գոբելենը՝ հայոց այբուբեն թեմայով պատկերում է Ս.Մեսրոպ Մաշտոցին՝ այբուբենի տախտակը ձեռքին ու շրջապատված թարգմանիչներով։ Առավել բարդ հորինվածք է բազմաֆիգուր «Վարդանանք» գոբելենը։ Այն կրում է Եղիշե պատմիչի Վարդանանց պատերազմի մասին «Մահ ոչ իմացեալ՝ մահ է, մահ իմացեալ՝ անմահութիւն է» խորհուրդը։ Գոբելենի կենտրոնում պատկերված է ճերմակ նժույգին հեծած զորավար Վարդան Մամիկոնյանը՝ աջ ձեռքին սուր, ձախով մարտահրավերի կոչող։ Նա շրջապատված է հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ, նրա համար մեռնելու պատրաստ զինված մարտիկների բազմությամբ։ Սպիտակ հանդերձանքով ընդգծված է վասն հավատքի պայքարի ելնելու կոչող Ղևոնդ Երեցի ֆիգուրը։ Առաջին հայացքից խճողված թվացող բազմաֆիգուր ու մեծաչափ (6.75 X 5,5մ) այս գոբելենում հայրենիքի պաշտպանության սուրբ գաղափարը լիարժեք մեկնաբանում է ստացել։ Գրիգոր Խանջյանը գոբելենների այդ շարքը լրացրեց «Վերածնված Հայաստան»-ով։ Հայաստանի վերածնման գաղափարը նրանում արտահայտված է մանուկը գրկին կնոջ ֆիգուրով՝ շրջապատված հայրենիքի վերածնման գաղափարով տոգորվածների ֆիգուրներով։ Ժողովրդական ստեղծագործության ակունքներից սերված տիպիկ ազգային ու գեղեցիկ կահկարասիքի, գեղազարդ դռների ու փայտակերտ այլ իրերի հորինումն առանձին տեղ է գրավում վարպետի ստեղծագործության մեջ։ Այդ շարքին են պատկանում Ս. Հռիփսիմե տաճարի վանատան ընդունելության սրահի և Փիթսբուրգի (ԱՄՆ) համալսարանի հայկական ընթերցասրահի կահավորանքը, Դետրոյտում (ԱՄՆ) Ալեք Մանուկյանի թանգարանի գեղազարդ դռները, Ս. Էջմիածնի Մայր տաճարի և նոր վեհարանի համար պատրաստված աթոռներն ու այլ գործերը։ Նա գործուն մասնակցություն է ցուցաբերել վանքերի ու եկեղեցիների վերականգնման նախագծերի քննարկմանն ու դրանց իրականացման գործընթացին, անձամբ ղեկավարել Մայր տաճարի բարեզարդման և Ալեք ու Մարի Մանուկյան գանձատան կահավորման ու ցուցադրանքի կազմակերպման աշխատանքները, գրաֆիկական ձևավորումներ կատարել «Էջմիածին» ամսագրի, «Էջմիածնի գանձեր» , «Արարատ», «Եկայք՝ շինեսցուք» և այլ գրքերի համար։ Նրա վրձնին է պատկանում Սուրբ Էջմիածնի Մայր տաճարի ավագ խորանի սեղանը զարդարող Տիրամոր հիասքանչ պատկերը։ Նույն կարգի գործեր է կատարել Նյու Յորքի Սուրբ Վարդան եկեղեցու, Ստամբուլի հայոց պատրիարքարանի և այլ եկեղեցիների համար։

  1. 1,0 1,1 1,2 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. ԽուդավերդյանՀայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.