«Վերա Անջափարիձե»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վերա Անջափարիձե; վրաց.՝ ვერიკო ანჯაფარიძე
Ծնվել է	սեպտեմբերի 23 (հոկտեմբերի 5), 1897
Ծննդավայր	Քութայիս, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	հունվարի 31, 1987 (89 տարեկան)
Մահվան վայր	Թբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Գերեզման	Մթածմինդա
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն, Վրաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն և ԽՍՀՄ
Մասնագիտություն	դերասանուհի, կինոդերասանուհի, թատերական ռեժիսոր և թատերական ուսուցիչ
Աշխատավայր	Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն
Ամուսին	Միխայիլ Ճիաուրելի
Կուսակցություն	ԽՄԿԿ
Պարգևներ և ; մրցանակներ	; ; Վրացական ԽՍՀ ժողովրդական արտիստ Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական մրցանակ Kote Marjanishvili Prize? Թբիլիսիի պատվավոր քաղաքացի և
Երեխաներ	Սոֆիկո Ճիաուրելի և Օթար Ճիաուրելի
	Veriko Anjaparidze Վիքիպահեստում

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ տարբ Հաջորդ տարբ →

Content deleted Content added

ՎիզուալԵլատեքստ

Գծային

20:05, 9 Հոկտեմբերի 2015-ի տարբերակ

Վերա Իվլիանեի Անջափարիձե (Վերիկո Անջափարիձե) (սեպտեմբերի 23 (հոկտեմբերի 5), 1897, Քութայիս, Ռուսական կայսրություն - հունվարի 31, 1987(1987-01-31), Թբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), վրացի խորհրդային դերասանուհի։ ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհի (1950)։

Կենսագրություն

Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), Քութայիսում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոնում, 1928 թվականից՝ Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոնի դերասանուհի Է։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա (Ուիլյամ Շեքսպիրի «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» ևն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։

Անջափարիձեն գրավոր և բանավոր ելույթներով բարձր է գնահատել հայ բեմի վարպետներին (Ի. Ալիխանյան, Հրաչյա Ներսիսյան, Օլգա Գուլազյան, Վահրամ Փափազյան և ուրիշներ), իր գործունեությամբ ամրապնդում է հայ և վրաց թատրոնների կապը, Տատիկի դերակատարումով («Ծառերը կանգնած են մահանում»։ Հանդես է եկել Սունդուկյանի անվան թատրոնի բեմում։

@@ Տող 3. / Տող 3. @@
 == Կենսագրություն ==
-Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), [[Քութայիս]]ում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է [[Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն|Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն]]ում, 1928 թվականից՝ Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոնի դերասանուհի Է։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա ([[Ուիլյամ Շեքսպիր|Ուիլյամ Շեքսպիրի]] «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» ևն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։
+Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), [[Քութայիս]]ում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է [[Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն|Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն]]ում, 1928 թվականից՝ [[Վրաստանի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն|Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն]]ի դերասանուհի Է։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա ([[Ուիլյամ Շեքսպիր|Ուիլյամ Շեքսպիրի]] «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» ևն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։
 Անջափարիձեն գրավոր և բանավոր ելույթներով բարձր է գնահատել հայ բեմի վարպետներին (Ի. Ալիխանյան, [[Հրաչյա Ներսիսյան]], [[Օլգա Գուլազյան]], [[Վահրամ Փափազյան]] և ուրիշներ), իր գործունեությամբ ամրապնդում է հայ և վրաց թատրոնների կապը, Տատիկի դերակատարումով («Ծառերը կանգնած են մահանում»։ Հանդես է եկել [[Սունդուկյանի անվան թատրոն]]ի բեմում։