«Ահարոն Տատուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
չNo edit summary
No edit summary
Տող 1. Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Գրող
'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրեան''' ([[1886]], [[գյուղ]] Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, [[Թուրքիա]] - [[1965]], [[Փարիզ]]), հայ բանաստեղծ։
| ԱԱՀ =
| բնօրինակ անուն = Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան
| պատկեր =
| պատկերի չափերը = 200px
| պատկերի նկարագրություն =
| գրական անուն =
| ծննդյան անուն =
| ծնվել է = {{Ծննդյան ամսաթիվ|1887|9|19}}
| ծննդյան վայր = Օվագըճ, Էզմիթի գավառ, Թուրքիա
| վախճանվել է = {{Մահվան ամսաթիվ և տարիք|1965|1|31|1887|9|19}}
| վախճանի վայր = [[Փարիզ]]
| մասնագիտություն =
| լեզու =
| ազգություն = հայ
| քաղաքացիություն =
| կրթություն =
| ալմա մատեր =
| ստեղծագործական շրջան =
| ոճեր =
| թեմաներ =
| գրական շարժումներ =
| ուշագրավ աշխատանք(ներ) =
| ամուսին(ներ) =
| համատեղ ապրող(ներ) =
| զավակներ =
| ազգական(ներ) =
| influences =
| influenced =
| նշանակալի պարգև(ներ) =
| ստորագրություն =
| վիքիպահեստ =
| վիքիպահեստում =
| վիքիքաղվածք =
| վիքիդարան =
| վեբկայք =
}}
'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան''' ([[1886]], [[սեպտեմբերի 19]], [[գյուղ]] Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, [[Թուրքիա]] - [[1965]], [[հունվարի 31]], [[Փարիզ]]), հայ բանաստեղծ։


== Կենսագրություն ==
Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ [[1928]]-ից հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]]-ին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սօսեաց անտառ» ([[1948]]), «Երկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դէմ» ([[1958]]), «Կարմիր աւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։
Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուչությամբ: [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]ի օրերին փախել է [[Բուլղարիա]], 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս, 1922 թվականին` նորից Բուլղարիա, ապա անցել է [[Չեխոսլովակիա]]: Հետևել է Պրահայի համալսարանի գրական ճյուղի դասընթացներին: 1929 թվականին հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում, ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։

Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]] թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սօսեաց անտառ» ([[1948]]), «Երկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դէմ» ([[1958]]), «Կարմիր աւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։


{{ՀՍՀ}}
{{ՀՍՀ}}

07:50, 19 Սեպտեմբերի 2015-ի տարբերակ

Ահարոն Տատուրյան
Ծննդյան անունարմտ. հայ.՝ Ահարոն Ստեփանի Տատուրեան
Ծնվել է1887 սեպտեմբերի 19
ԾննդավայրՔոջայելիի մարզ, Օսմանյան կայսրություն
Վախճանվել էհունվարի 31, 1965(1965-01-31) (տարիքը 77)
Վախճանի վայրՓարիզ
ԳերեզմանՀայ մտավորականների դամբարան[1]
Գրական անունԱհարոն
Մասնագիտությունբանաստեղծ, ուսուցիչ և գրող
Ազգությունհայ
Քաղաքացիություն Օսմանյան կայսրություն և  Ֆրանսիա
ԿրթությունՄուրադ-Ռափայելյան վարժարան (1909) և Պրահայի Կարլի համալսարան
ԱշխատավայրԴպրոցասէր վարժարան, Անդաստան և Արեւմուտք

Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան (1886, սեպտեմբերի 19, գյուղ Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, Թուրքիա - 1965, հունվարի 31, Փարիզ), հայ բանաստեղծ։

Կենսագրություն

Սովորել է Կոստանդնուպոլսի Մխիթարյան, 1907-1909 թվականներին՝ Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարաններում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուչությամբ: Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին փախել է Բուլղարիա, 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս, 1922 թվականին` նորից Բուլղարիա, ապա անցել է Չեխոսլովակիա: Հետևել է Պրահայի համալսարանի գրական ճյուղի դասընթացներին: 1929 թվականին հաստատվել է Ֆրանսիայում, (Փարիզ, Մարսել), զբաղվել ուսուցչությամբ։

Գրական ասպարեզ է իջել 1902 թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» (1938), «Պոհեմականք» (1939), «Սօսեաց անտառ» (1948), «Երկնէր երկիր» (1957), «Բագիններուս կրակին դէմ» (1958), «Կարմիր աւետարան» (1959) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ 1971) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել Խորհրդային Հայաստանը։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։
  1. https://www.geneanet.org/cimetieres/view/3466480