«Կառլ Բրյուլով»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
Տող 44. Տող 44.
1819 թվականին երիտասարդ նկարիչը ստեղծեց ևս մի հանրահայտ նկար. «Ջրի մեջ նայող Նարգիզը», որը Ա.Ի. Իվանովը գնեց իր հավաքածուի համար: Այժմ այն պահվում է Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարանում:
1819 թվականին երիտասարդ նկարիչը ստեղծեց ևս մի հանրահայտ նկար. «Ջրի մեջ նայող Նարգիզը», որը Ա.Ի. Իվանովը գնեց իր հավաքածուի համար: Այժմ այն պահվում է Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարանում:


=== Առաջին ճանապարհորդությունը Իտալիա. Կյանքի իտալական ժամանակահատվածը (1823-1835) ===
=== Առաջին ճանապարհորդությունը Իտալիա. Կյանքի իտալական ժամանակահատված (1823-1835) ===


1821 թվականին Բրյուլովը ավարտում է ակադեմիան և որպես ավարտական աշխատանք նկարում «Երեք հրեշտակների հայտնությունը Աբրահամին Մավրեցու կաղնու մոտ» նկարը, ինչի համար ստանում է մեծ ոսկե մեդալ և արտասահման մեկնելու թոշակի իրավունք: Բայց Ակադեմիայի նախագահ Ա.Ն. Օլենինը նշանակելով նրան որպես ոչ շնորհալի ուսուցիչ Ա.Ի. Երմոլաևի փոխարինող` պնդում է, որ երիտասարդ նկարիչը մնա Ակադեմիայում ևս երեք տարի վարպետության հմտացման համար: Բրյուլովի խնդրանքը ուսուցչի փոխարինման վերաբերյալ մերժվում է: Կառլը հրաժարվում է արտասահման մեկնելու իրավունքից: Հենց այդ ժամանակ էլ գեղանկարչի վրա ուշադրություն է դարձնում այն ժամանակների համար հայտնի նորաստեղծ «[[Նկարիչների խրախուսման ընկերություն]]»-ը (ՆԽԸ), և որպեսզի համոզվի նրա տաղանդի մեջ, առաջարկում է նրան կատարել մի քանի թեմատիկ աշխատանք` խոստանալով փոխարենը վճարել արտասահմանյան ճամփորդության ծախսերը:
1821 թվականին Բրյուլովը ավարտում է ակադեմիան և որպես ավարտական աշխատանք նկարում «Երեք հրեշտակների հայտնությունը Աբրահամին Մավրեցու կաղնու մոտ» նկարը, ինչի համար ստանում է մեծ ոսկե մեդալ և արտասահման մեկնելու թոշակի իրավունք: Բայց Ակադեմիայի նախագահ Ա.Ն. Օլենինը նշանակելով նրան որպես ոչ շնորհալի ուսուցիչ Ա.Ի. Երմոլաևի փոխարինող` պնդում է, որ երիտասարդ նկարիչը մնա Ակադեմիայում ևս երեք տարի վարպետության հմտացման համար: Բրյուլովի խնդրանքը ուսուցչի փոխարինման վերաբերյալ մերժվում է: Կառլը հրաժարվում է արտասահման մեկնելու իրավունքից: Հենց այդ ժամանակ էլ գեղանկարչի վրա ուշադրություն է դարձնում այն ժամանակների համար հայտնի նորաստեղծ «[[Նկարիչների խրախուսման ընկերություն]]»-ը (ՆԽԸ), և որպեսզի համոզվի նրա տաղանդի մեջ, առաջարկում է նրան կատարել մի քանի թեմատիկ աշխատանք` խոստանալով փոխարենը վճարել արտասահմանյան ճամփորդության ծախսերը:
Տող 53. Տող 53.
[[1830]] թվականին Բրյուլովն անցավ պատմական թեմայով «[[Պոմպեյի վերջին օրը]]» (1830—1833) մեծ նկարի աշխատանքներին, որը պատվիրված էր [[Անատոլի Դեմիդով|Անատոլի Նիկոլայեվիչ Դեմիդովի]] կողմից: Նկարի գաղափարը կապված էր այն ժամանակվա համար նորձև դարձած [[Հնագիտություն|հնագիտությամբ]] և [[Հրաբուխ|Վեզուվի]] ժայթքման ակտուալությամբ: Ողբերգության ավելի լիարժեք ու ճիշտ փոխանցման համար Բրյուլովը մանրամասն ուսումնասիրեց հնագույն աղետի մասին պատմող բազմաթիվ գրական աղբյուրներ և այցելեց [[Պոմպեյ (քաղաք)|Պոմպեյի]], որտեղ կատարեց մի շարք ավերակների ու քարացած ֆիգուրների [[էսքիզ|էսքիզներ]]: Հայտնի է, որ կտավի վրա պատկերված է գերեզմանոցի փողոցի մի մաս, որը նկարիչը պատկերել է քաղաքային դարպասներին թիկունքով կանգնած:
[[1830]] թվականին Բրյուլովն անցավ պատմական թեմայով «[[Պոմպեյի վերջին օրը]]» (1830—1833) մեծ նկարի աշխատանքներին, որը պատվիրված էր [[Անատոլի Դեմիդով|Անատոլի Նիկոլայեվիչ Դեմիդովի]] կողմից: Նկարի գաղափարը կապված էր այն ժամանակվա համար նորձև դարձած [[Հնագիտություն|հնագիտությամբ]] և [[Հրաբուխ|Վեզուվի]] ժայթքման ակտուալությամբ: Ողբերգության ավելի լիարժեք ու ճիշտ փոխանցման համար Բրյուլովը մանրամասն ուսումնասիրեց հնագույն աղետի մասին պատմող բազմաթիվ գրական աղբյուրներ և այցելեց [[Պոմպեյ (քաղաք)|Պոմպեյի]], որտեղ կատարեց մի շարք ավերակների ու քարացած ֆիգուրների [[էսքիզ|էսքիզներ]]: Հայտնի է, որ կտավի վրա պատկերված է գերեզմանոցի փողոցի մի մաս, որը նկարիչը պատկերել է քաղաքային դարպասներին թիկունքով կանգնած:
Այս շրջանում է եղել ծանոթությունը [[Եկատերինա I|Եկատերինա I-]]Ի զարմուհու` արիստոկրատ [[Յուլիա Սամոյլովա|Յուլիա Պավլովնա Սամոյլովայի]] հետ [[Սկավրոնսկի|Սկավրոնսկիների]] դինաստիայից: Որպես Բրյուլովի պրպտումների ու նաև կյանքի այս էտապի ամփոփում են հանդիսանում «Յուլիա Սամոյլովան աշակերտուհու և սև տղայի հետ ({{lang-ru|}}Юлия Самойлова с воспитанницей и арапчонком)» հայտնի դիմանկարը և «[[Ձիավարուհին]]» (1832, [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]), ինչպես նաև անավարտ նկար «Բերսաբեն, {{lang-ru|}}Вирсавия» (1832, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա):
Այս շրջանում է եղել ծանոթությունը [[Եկատերինա I|Եկատերինա I-]]Ի զարմուհու` արիստոկրատ [[Յուլիա Սամոյլովա|Յուլիա Պավլովնա Սամոյլովայի]] հետ [[Սկավրոնսկի|Սկավրոնսկիների]] դինաստիայից: Որպես Բրյուլովի պրպտումների ու նաև կյանքի այս էտապի ամփոփում են հանդիսանում «Յուլիա Սամոյլովան աշակերտուհու և սև տղայի հետ ({{lang-ru|}}Юлия Самойлова с воспитанницей и арапчонком)» հայտնի դիմանկարը և «[[Ձիավարուհին]]» (1832, [[Տրետյակովյան պատկերասրահ|Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ]], [[Մոսկվա]]), ինչպես նաև անավարտ նկար «Բերսաբեն, {{lang-ru|}}Вирсавия» (1832, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա):

=== Վերադարձ Ռուսաստան: Կյանքի պետերբուրգյան շրջան (1836 - 1849) ===

«Պոմպեյի վերջին օրը» նկարը ավարտվեց [[1833]] թվականին և առաջացրեց իսկական սենսացիա Ռուսաստանում և Եվրոպայում: Ռուսական գեղանկարչության համար այդ ստեղծագործությունը դարձավ նորարաություն առաջին հերթին թեմայի համար, որը արտացոլում էր ոչ թե որևէ պատմական անձնավորության, այլ մի ողջ ժողովրդի` աղետի ժամին: Կայսր [[Նիկոլայ I]]-ը տեսնելով նկարը, ցանկություն հայտնեց անձամբ տեսնել Բրյուլովին Պետերբուրգում և տվեց նրան հրաման վերադառնալ հայրենիք: Սակայն մինչև վերադառնալը, գեղանկարիչը ընդունեց կոմս Վ.Պ. Դավիդովի [[Փոքր Ասիա|Փոքր Ասիայի]], [[Հունաստան|Հունաստանի]] և [[Իոնյան կղզիներ]] ճամփորդության հրավերը: [[Աթենք|Աթենքում]] Բրյուլովը ծանր հիվանդանում է [[դեղին տենդ|դեղին տենդով]], ինչի պատճառով ստիպված է լինում հրաժեշտ տալ ուղեկիցներին: Փոքր-ինչ կազդուրվելով` գեղանկարիչը Փոքր Ասիայով ուղղորդվում է [[Պոլիս|Կոնստանդնուպոլիս]], որտեղ նրան սպասում էր կայսեր նոր հրամանը` անհապաղ վերադառնալ Պետերբուրգ, որպեսզի զբաղեցնի Կայսերական Գեղարվեստի Ակադեմիայի պրոֆեսորի տեղը: Վերջապես, [[1836]] թվականին, Մոսկվա և [[Օդեսա]] այցելելուց հետո, Բրյուլովը վերադառնում է Պետերբուրգ:





13:49, 9 Հունիսի 2015-ի տարբերակ

Խնդրում ենք նշել կաղապարի տեղադրման ամսաթիվը 2024-03-28 20:02:40 ֆորմատով

Կառլ Բրյուլով
ռուս.՝ Карл Павлович Брюллов
Ծնվել էդեկտեմբերի 12, 1799(1799-12-12)[1][2]
ԾննդավայրՍանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն[3][4][5]
Վախճանվել էհունիսի 11, 1852(1852-06-11)[4][5][6] (52 տարեկան)
Մահվան վայրՄանցիանա, Հռոմ, Լացիո, Իտալիա[4]
Ազգությունռուս
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն
ԿրթությունՍանկտ Պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիա (1821)
Մասնագիտություննկարիչ, ճարտարապետ և գծանկարիչ
Ոճռոմանտիզմ
Ժանրդիմապատկեր և պատմական գեղանկարչություն
Թեմաներգեղանկարչություն
Ուշագրավ աշխատանքներՊոմպեյի վերջին օրը
ԱշակերտներՄիխայիլ Ժելեզնով[7], Անդրեյ Գորոնովիչ, Պիմեն Օռլով, Դմիտրի Բեզպերչի, Բոգդան Վիլևալդե և Ալեքսանդր Ագին
Ներշնչվել էՌաֆայել Սանտի
Նիկոլա Պուսեն
Դիեգո Վելասկես
Պարգևներ
Սուրբ Վլադիմիրի 4-րդ աստիճանի շքանշան, Սուրբ Ստանիսլավի 2-րդ աստիճանի շքանշան, Սուրբ Աննայի 3-րդ աստիճանի շքանշան, Սուրբ Ստանիսլավի 3-րդ աստիճանի շքանշան,
և Արվեստի կայսերական ակադեմիայի մեծ ոսկե մեդալ
ԱնդամակցությունԳեղարվեստի ակադեմիա
ՀայրՊավել Բրյուլո
ԱմուսինԷմիլի Թիմմ
 Karl Bryullov Վիքիպահեստում


Կառլ Պավլովիչ Բրյուլով (ռուս.՝ Карл Па́влович Брюлло́в, 1799թ. դեկտեմբերի 12 (23), Սանկտ-Պետերբուրգ - 1852թ. հունիսի 11 (23), Մանցիանա, Հռոմի մոտ, Իտալիա), ռուս նկարիչ, ակադեմիզմի ներկայացուցիչ։ Միլանի և Պարմի ակադեմիաների անդամ, Պետերբուրգի և Ֆլորենցիայի գեղարվեստի ակադեմիաների պրոֆեսոր։

Դեկորատիվ քանդակագործության ակադեմիկոս Պ.Ի Բրյուլովի որդին: 1809-1822թվականներին սովորել է Գեղարվեստի ակադեմիայում Ա.Ի Իվանովի, Ա.Ե. Եգորովի, Վ.Կ. Շեբուևի մոտ: 1822-1834 թվականներից որպես «Նպաստառու նկարիչների ընկերության» թոշակառու, ապրել և աշխատել է Իտալիայում, որտեղ նկարել է Փարիզում Գրան-Պրիի արժանացած «Պոմպեjի վերջին օրը» նկարը (1830-1833): Միաժամանակ ստեղծել է մեծ համբավ բերած մի շարք դիմանկարներ` այդ թվում «Ձիավարուհին» (1832): 1835 թվականին ճանապարհորդել է Հունաստանում և Թուրքիայում, ինչի ընթացում կատարել է մի շարք գրաֆիկական աշխատանքներ: Նույն թվականին վերադարձել է Ռուսաստան, մինչև 1836թվականը ապրել է Մոսկվայում, որտեղ ծանոթացել է Ա.Ս. Պուշկինի հետ, այնուհետև փոխադրվել է Պետերբուրգ: 1836-1849 թվականներին դասավանդել է Գեղարվեստի ակադեմիայում: Կատարել է ռուսական մշակույթի գործիչների մի շարք դիմանկարներ` այդ թվում Վ.Ն.Կուկոլնիկի (1836), Ա.Ի.Կռիլովի(1839): Մտերիմ էր Մ.Ի.Գլինկայի և Ն.Վ Կուկոլնիկի հետ: 1843-1847 թվականներին մասնակցել է Սանկտ Պետերբուրգի Կազանի տաճար և Սուրբ Իսահակի տաճարների նկարչական աշխատանքներին (ավարտված Պ.Վ Բասինի կողմից): Հիվանդության հետ կապված` 1849 թվականին փոխադրվել է Մադեյրա կղզի: Կյանքի ընթացում այնտեղ ջրաներկով իրականացրել է իր ընկերների և ծանոթների մեծ թվով դիմանկարներ («Ձիավորները. Ե.Ի.Մյուսսերի և Է. Մյուսսերի դիմանկարները» 1849): 1850 թվականից ապրել է Իտալիայում: Եղել է Միլանի, Պարմի ինչպես նաև Հռոմի Սուրբ Ղուկասի ակադեմիաների անդամ:

«Պոմպեյի վերջին օրը»

Բրյուլլովի ստեղծագործությունները դարձան ավելի ուշ ռուսական ռոմանտիզմի գագաթնակետը, երբ ներդաշնակության ամբողջականության ու աշխարհի գեղեցկության զգացումը փոխարինվում է ողբերգության ու կյանքի հակամարտության, ուժեղ կրքերի հետաքրքրության անսովոր թեմաների և իրավիճակների զգացողություններով: Նորից առաջին պլան է մղվում պատմական նկարը, բայց այժմ նրա գլխավոր թեման ոչ թե հերոսների պայքարն է, ինչպես կլասիցիզմում է, այլ մարդկային զանգվածների ճակատագրերն են: Իր գլխավոր «Պոմպեյի վերջին օրը» (1830—1833) աշխատանքում Բրյուլովը գործողության դրամատիզմը միավորել է լուսավորության ռոմանտիկ էֆէկտների և ֆիգուրների քանդակային, դասականորեն կատարյալ պլաստիկայի հետ: Նկարը հեղինակին բերեց մեծ հռչակ ինչպես Ռուսաստանում, այնպես էլ Եվրոպայում: Ինչպես հանդիսավոր, այնպես էլ կամերային դիմանկարների կարկառուն վարպետ, Բրյուլովն իր ստեղծագործություններում իրագործեց էվոլյուցիա օրինակելի ռոմանտիզմի դարաշրջանի համար` սկսած կյանքի ուրախ ընկալմամբ վաղ աշխատանքներով («Ձաիավարուհին» 1832), մինչև բարդացված, խորացված հոգեբանությամբ ուշ աշխատանքները` («Ինքնանկար», 1848), հավակներլով հասնել դարի երկրորդ կեսի վարպետներին, ինչպիսին էր Իլյա Ռեպինը(«Մ.Պ Մուսորգսկու դիմանկարը», 1881): Բրյուլովը մեծ ազդեցություն է ունեցել ռուս նկարիչների վրա, որոնցից շատերը դարձել են նրա հետևորդներն ու նմանակողները:

Բրյուլովի իտալական շրջանի նկարներից են «Իտալական կեսօրը» (ռուս.՝ Итальянский полдень, 1827, Ռուսական թանգարան, Պետերբուրգ), «Բերսաբե» (ռուս.՝ Вирсавия, 1832, Տրետյակովի պատկերասրահ)։ Նա հանդես է գալիս որպես աշխարհիկ դիմանկարի վարպետ («Ձիավարուհին» (ռուս.՝ Всадница, 1832, Տրետյակովի պատկերասրահ). Ձգտելով ստեղծել մոնումենտալ պատմական տեսարաններ 1830 թ. սկսում է աշխատել և 1833 թ. ավարտին է հասցնում «Պոմպեյի վերջն օրը» կտավը, որը նրա առավել հայտնի ստեղծագործություններից մեկն է (ռուս.՝ Последний день Помпей, Ռուսական թանգարան)։

Հայաստանի ազգային պատկերասրահի մշտական ցուցահանդեսում է գտնվում Կառլ Բրյուլովի կտավներից մեկը՝ «Մ. Ա. Բեկի դիմանկարը» (1840)[8]։

Կենսագրություն

Մանկության տարիները. Կրթությունը ակադեմիայում

Կառլ Բրյուլովը ծնվել է 1977թվականի դեկտեմբերի 23-ին, Պետերբուրգի Գեղարվեստի ակադեմիայի դեկորատիվ քանդակագործության դասավանդող Պավել Բրյուլոյի (անգլ.՝ Brulleau, 1760—1833) և գերմանացու արմատներ ունեցող կնոջ` Մ.Ի Շրյոդերի (անգլ.՝ Schroeder) ընտանիքում: Բացի նրանից ընտանիքում կային ևս երեք որդի և երկու դուստր: Չնայած իր հիվանդոտության, Կառլը հոր կամքով, որն ուզում էր որդուն սովորեցնել նկարել, վաղ մակությունից յուրացնում էր ապագա մասնագիտության համար անհրաժեշտ հմտությունները. նկարում էր մարդկանց և կենդանիներին տարբեր տեսանկյուններից: Իսկ 1805 թվականին, երբ Պավել Իվանովիչը անցավ թոշակի, հաճախ օգնում էր նրան Կրոնշտադտի եկեղեցու և այլ պատվերների աշխատանքներում: 1809 թվականին տղան ընդունվեց Սանկտ Պետերբուրգի պետական սեփականություն հանդիսացող գեղարվեստի Կայսերական ակադեմիա, որտեղ նա սովորեց մինչեւ 1821 թվականը: Նրա ուսուցիչների թվում էր Ա.Ի. Իվանովը: Կառլը շուտով դրսևորեց իրեն որպես փայլուն, բազմակողմանի շնորհալի աշակերտ, հեշտությամբ էր կատարում ուսումնական հանձնարարությունները, ինչի շնորհիվ վայելում էր բոլորի սերն ու համակրանքը: Ավագ դասարաններում պատանին հաճախ էր օգնում համակուրսեցիներին: Հետագայում Կառլը ստացավ ոսկե մեդալ պատմական գեղարվեստի դասընթացի համար: Բրյուլովի առաջին նշանակալի աշխատանքը` ստեղծված ակադեմիական պահանջներին համապատասխան, դարձավ «Արվեստի հանճարը»` (1817—1820, Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարան) և գիտական խորհրդի կողմից ճանաչվեց որպես օրինակի նմուշ: 1819 թվականին երիտասարդ նկարիչը ստեղծեց ևս մի հանրահայտ նկար. «Ջրի մեջ նայող Նարգիզը», որը Ա.Ի. Իվանովը գնեց իր հավաքածուի համար: Այժմ այն պահվում է Սանկտ-Պետերբուրգի Ռուսական Պետական թանգարանում:

Առաջին ճանապարհորդությունը Իտալիա. Կյանքի իտալական ժամանակահատված (1823-1835)

1821 թվականին Բրյուլովը ավարտում է ակադեմիան և որպես ավարտական աշխատանք նկարում «Երեք հրեշտակների հայտնությունը Աբրահամին Մավրեցու կաղնու մոտ» նկարը, ինչի համար ստանում է մեծ ոսկե մեդալ և արտասահման մեկնելու թոշակի իրավունք: Բայց Ակադեմիայի նախագահ Ա.Ն. Օլենինը նշանակելով նրան որպես ոչ շնորհալի ուսուցիչ Ա.Ի. Երմոլաևի փոխարինող` պնդում է, որ երիտասարդ նկարիչը մնա Ակադեմիայում ևս երեք տարի վարպետության հմտացման համար: Բրյուլովի խնդրանքը ուսուցչի փոխարինման վերաբերյալ մերժվում է: Կառլը հրաժարվում է արտասահման մեկնելու իրավունքից: Հենց այդ ժամանակ էլ գեղանկարչի վրա ուշադրություն է դարձնում այն ժամանակների համար հայտնի նորաստեղծ «Նկարիչների խրախուսման ընկերություն»-ը (ՆԽԸ), և որպեսզի համոզվի նրա տաղանդի մեջ, առաջարկում է նրան կատարել մի քանի թեմատիկ աշխատանք` խոստանալով փոխարենը վճարել արտասահմանյան ճամփորդության ծախսերը: Այս առաջարկի արդյուքնում ստեղծվեցին Բրյուլովի երկու նկարներ «Էդիպն ու Անտիգոնան» (1821, Տյումենի կրայեվեդյան թանգարան) և «Պոլինիկի ապաշխարությունը» (1821, գտնվելու վայրն` անհայտ), որոնցից հետո նրան առաջարկվեց ճամփորդություն արտասահման` բարելավելու վարպետությունը: Դրա փոխարեն Բրյուլովից պահանջվեց կազմել մանրամասն հաշվետվություններ տպավորությունների և արվեստի գործերի ուսումնասիրությունների արդյունքների մասին, ինչպես նաև ներկայացնել նոր աշխատանքներ: Կառլը համաձայնեց և իր եղբայր Ալեքսանդրի հետ 1822 թվականի օգոստոսի 16-ին մեկնեց Իտալիա: 1923 թվականի մայիսին նրանք ժամանեցին Հռոմ` ճանապարհին այցելելով Ռիգա, Քյոնիքսբերգ, Բեռլին, Դրեզդեն, Մյունխեն, Վենետիկ,Պադուա, Վերոնա, Մանտուա և Բոլոնիա: Տառացիորեն Հռոմ ժամանելուն պես նկարիչը ՆԽԸ-ից ստացավ հանձնարարություն կատարել Ռաֆայելի «Աթենքի դպրոցը» որմնանկարի պատճեն, որը դարձավ գեղանկարչի վերջին ուսանողական աշխատանքը: Իտալիայում Բրյուլովը տարվեց ժանրային գեղանկարչությամբ և կրոնական ու պատմական թեմաների հետ համատեղ` ոգեշնչված շրջապատող իրականությունից, սկսեց նկարել նաև այդ թեմաների շուրջ: Առաջին հաջողված նկարն այդ ժանրում եղավ «Իտալական առավոտ»-ը (1823, Կունստխալե, Կիլ): Պետերբուրգում տեսնելով այն, ժամանակակիցները հիացած էին թեմայի օրիգինալ ներկայացմամբ և թարմությամբ: Իսկ կայսր Նիկոլայ I-ը, այն բանից հետո, երբ ՆԽԸ-ը նվիրեց նրան այդ նկարը, Բրյուլովին նվիրեց ադամանդե մատանի և հանձնարարեց դրան զուգորդող այլ նկար: Դա եղավ «Իտալական կեսօրը (Խաղող քաղող իտալուհին)» (1827, Սանկտ-Պետերբուրգի Պետական Ռուսական թանգարան), սակայն այն դուր չեկավ ոչ կայսրին, ոչ ՆԽԸ-ին ըստ բարձր արվեստի ընդհանուր տեսակետի ոչ պատշաճության համար: Ի պատասխան նկարի Բրյուլովը 1829 թվականին խզեց հարաբերությունները ՆԽԸ-ի հետ: Մեծ ժանրային դեղանկարին զուգահեռ 1827 թվականին նկարիչը տարվեց չափերով ոչ մեծ ջրաներկով աշխատանքների ստեղծմամբ, որոնք դարձան վարպետի համար կենսական դիտարկումները փոխանցելու հաջող հնարավորություն: Իրենց թեմատիկայից ելնելով այս աշխատանքները կրում էին «իտալական ժանրի» անվանումը, քանի որ ավելի հաճախ պատվիրվում էին արիստոկրատների կողմից որպես հուշանվեր Իտալիայից և նախատեսված էին ծառայելու որպես զվարճանքի եւ դեկորատիվ նպատակներին: Այնուամենայնիվ, ջրաներկով աշխատանքների պատվերներին զուգահետ, Բրյուլովը նկարում էր նաև բավականին անկախ նկարներ այդ ժանրում: Դրանք բոլորն առանձնանում էին անհոգությոմբ, լուսավորությամբ, թերևությամբ, թեմատիկայով, երբեմն` հեղինակի իր հերոսների նկատմամբ հեգնանքով «Միանձնուհու երազը», 1831, Սանկտ-Պետերբուրգի Պետական Ռուսական թանգարան): Որպես կանոն նկարիչը ջրաներկով նկարում էր կարճ գունային վրձնահարվածներով` հասնելով նրանց արտահտչականության համադրությանը: Նրա առաջին աշխատանքները քիչ ֆիգուրներով էին և հիմնականում փոխանցում էին գլխավոր հերոսների ապրումները «Ընդհատված հանդիպում», (1827, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա), հետագայում դրանք սկսեցին ներառել իրենց մեջ մարդկանց ավելի մեծ քանակ («քայլելը Ալբանոյում, ռուս.՝ Гулянье в Альбано», 1830—1833, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա), ոչ վերջին դերը նրանցում սկսեց խաղալ բնությունը: Մի քանի գունանկարները խորը բնանկարային էին («Իտոմյան հովիտը փոթորկից առաջ», 1835, Ա.Ս. Պուշկինի անվան Պետական Ազգային թանգարան, Մոսկվա): Այդ ստեղծագործությունների ընդհանուր թերությունը, թերևս, կերպարների հոգբանական լուծումների բացակայությունն էր, բայց ժանրի կանոնները ջրաներկում դա չի ենթադրում: Դրանցից շատերը արտահայտում էին Իտալիան իր հրաշալի բնությամբ և գեղեցիկի ու գեղագիտության կանոններով ապրող, բնածին օժտված շարժումների ու դիրքերի պլաստիկությամբ իտալացիներին` որպես իրենց նախնիների գեղեցկությունը գենետիկորեն պահպանողը: Բայց երիտասարդ նկարչին Իտալիայում իրական ճանաչում և փառք բերեցին իտալական արիստոկրատիայի և նրա հայրենակիցների դիմանկարները: Բրյուլովի ՆԽԸ-ի հետ հարաբերությունները խզելու որոշման մեջ ոչ պակաս դեր ունեցան այդ պահին բազմաթիվ պատվերները, ինչը հնարավորություն տվեց նրան ապրել առանց ֆինանսական աջակցության: Բրյուլովի իտալական ժրջանի դիմանկարները առանձնանում են կլասիցիզմի, ռեալիզմի և բարոկկոյի էլեմենտների համադրությամբ, հերոսների ներքին կյանքի հաղորդման ձգտումով, երբեմն կենցաղային մանրամասների առատությամբ` նախատեսված լիարժեքորեն բացահայտելու այն աշխարհը, որում ապրում էին դիմանկարի հերոսները: Իրավիճակի և պատկերվող բնորդների ընդգծված նրբաճաշակության շնորհիվ, երբեմն նրա ստեղծագործությունները կրում էին ավելի դեկորատիվ բնույթ: Այդ հատկությունները պահպանվում են նաև գեղանկարչի մի քանի ավելի ուշ շրջանի դիմանկարներում: 1830 թվականին Բրյուլովն անցավ պատմական թեմայով «Պոմպեյի վերջին օրը» (1830—1833) մեծ նկարի աշխատանքներին, որը պատվիրված էր Անատոլի Նիկոլայեվիչ Դեմիդովի կողմից: Նկարի գաղափարը կապված էր այն ժամանակվա համար նորձև դարձած հնագիտությամբ և Վեզուվի ժայթքման ակտուալությամբ: Ողբերգության ավելի լիարժեք ու ճիշտ փոխանցման համար Բրյուլովը մանրամասն ուսումնասիրեց հնագույն աղետի մասին պատմող բազմաթիվ գրական աղբյուրներ և այցելեց Պոմպեյի, որտեղ կատարեց մի շարք ավերակների ու քարացած ֆիգուրների էսքիզներ: Հայտնի է, որ կտավի վրա պատկերված է գերեզմանոցի փողոցի մի մաս, որը նկարիչը պատկերել է քաղաքային դարպասներին թիկունքով կանգնած: Այս շրջանում է եղել ծանոթությունը Եկատերինա I-Ի զարմուհու` արիստոկրատ Յուլիա Պավլովնա Սամոյլովայի հետ Սկավրոնսկիների դինաստիայից: Որպես Բրյուլովի պրպտումների ու նաև կյանքի այս էտապի ամփոփում են հանդիսանում «Յուլիա Սամոյլովան աշակերտուհու և սև տղայի հետ (ռուս.՝ Юлия Самойлова с воспитанницей и арапчонком)» հայտնի դիմանկարը և «Ձիավարուհին» (1832, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա), ինչպես նաև անավարտ նկար «Բերսաբեն, ռուս.՝ Вирсавия» (1832, Տրետյակովյան Պետական պատկերասրահ, Մոսկվա):

Վերադարձ Ռուսաստան: Կյանքի պետերբուրգյան շրջան (1836 - 1849)

«Պոմպեյի վերջին օրը» նկարը ավարտվեց 1833 թվականին և առաջացրեց իսկական սենսացիա Ռուսաստանում և Եվրոպայում: Ռուսական գեղանկարչության համար այդ ստեղծագործությունը դարձավ նորարաություն առաջին հերթին թեմայի համար, որը արտացոլում էր ոչ թե որևէ պատմական անձնավորության, այլ մի ողջ ժողովրդի` աղետի ժամին: Կայսր Նիկոլայ I-ը տեսնելով նկարը, ցանկություն հայտնեց անձամբ տեսնել Բրյուլովին Պետերբուրգում և տվեց նրան հրաման վերադառնալ հայրենիք: Սակայն մինչև վերադառնալը, գեղանկարիչը ընդունեց կոմս Վ.Պ. Դավիդովի Փոքր Ասիայի, Հունաստանի և Իոնյան կղզիներ ճամփորդության հրավերը: Աթենքում Բրյուլովը ծանր հիվանդանում է դեղին տենդով, ինչի պատճառով ստիպված է լինում հրաժեշտ տալ ուղեկիցներին: Փոքր-ինչ կազդուրվելով` գեղանկարիչը Փոքր Ասիայով ուղղորդվում է Կոնստանդնուպոլիս, որտեղ նրան սպասում էր կայսեր նոր հրամանը` անհապաղ վերադառնալ Պետերբուրգ, որպեսզի զբաղեցնի Կայսերական Գեղարվեստի Ակադեմիայի պրոֆեսորի տեղը: Վերջապես, 1836 թվականին, Մոսկվա և Օդեսա այցելելուց հետո, Բրյուլովը վերադառնում է Պետերբուրգ:





Հայտնի աշխատանքների պատկերասրահ

|}

Ծանոթագրություններ