«Աշոտ-Սահակ Արծրունի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
չ Azat1009 տեղափոխեց էջը «Աշոտ-Սահակ»-ից «Աշոտ-Սահակ Արծրունի»
No edit summary
Տող 4. Տող 4.
|պատկեր=
|պատկեր=
|կալանք=[[Վասպուրական]]
|կալանք=[[Վասպուրական]]
|իշխանություն=[[968]] - [[977]]
|իշխանություն=[[968]] - [[990]]
|հայր=[[Աբուսահլ Արծրունի]]
|հայր=[[Աբուսահլ Արծրունի]]
|նախորդ=[[Աբուսահլ Արծրունի]]
|նախորդ=[[Աբուսահլ Արծրունի]]
Տող 21. Տող 21.
{{Տեղեկաքարտ Հաջորդականություն2
{{Տեղեկաքարտ Հաջորդականություն2
| Նախորդող = [[Աբուսահլ-Համազասպ]] 958 - 968
| Նախորդող = [[Աբուսահլ-Համազասպ]] 958 - 968
| Հաջորդող = [[Գուրգեն-Խաչիկ]] 977-1003
| Հաջորդող = [[Գուրգեն-Խաչիկ]] 990-1003
| Ցուցակ = Վասպուրականի արքա<br />Աշոտ-Սահակ
| Ցուցակ = Վասպուրականի արքա<br />Աշոտ-Սահակ
| Տարիներ = [[968]] - [[977]]
| Տարիներ = [[968]] - [[990]]
| bcolor =
| bcolor =
| color1 = #FF0000
| color1 = #FF0000

11:32, 30 Հուլիսի 2014-ի տարբերակ

Աշոտ Ա Արծրունի
Վասպուրականի արքա
Վասպուրական
Իշխանություն968 - 990
Մահացել է՝991[1]
ՆախորդԱբուսահլ Արծրունի
ՀաջորդողԳուրգեն Ա Արծրունին
ՏոհմԱրծրունիներ
գերիշխան
ՀայրԱբուսահլ Արծրունի
ՄայրԳադայ[1]
ԵրեխաներԳագիկ, Աշոտ

Աշոտ Արծրունի կամ Աշոտ-Սահակ Արծրունի, Վասպուրականի չորրորդ թագավոր (968-990)։ Երբե մն իշխանության ավարտը համարվում է 977 թվականը, երբ նրան գահակից իշխան է նշանակվում եղբայրը՝ Գուրգեն Արծրունին։

Աղթամար կղզին և Սուրբ Խաչը

Հոր՝ Աբուսահլ Արծրունու մահից հետո (968) թագավորությունը բաժանվում է երեք մասի։ Ավագ որդին՝ Աշոտը, ժառանգում է Արծրունիների թագավորական գահը և կրտսեր եղբայրների հանդեպ գերիշխանությունը։ Աշոտ Արծրունու և իր եղբայրների գահակալության շրջանում Վասպուրականի բնակչությունը 11-րդ դարի սկզբին հասնում էր մոտ մեկ միլիոնի: Նույն ժամանակաշրջանում Վասպուրականում կար ավելի քան 8 քաղաք, 4 000 գյուղ, 72 բերդ և ամրոց, 115 վանք ու եկեղեցի:

Նախորդող
Աբուսահլ-Համազասպ 958 - 968
Վասպուրականի արքա
Աշոտ-Սահակ

968 - 990
Հաջորդող
Գուրգեն-Խաչիկ 990-1003
  1. 1,0 1,1 Toumanoff C. Les dynasties de la Caucasie chrétienne de l'Antiquité jusqu'au xixe siècle (ֆր.): Tables généalogiques et chronologiquesRome: 1990. — P. 103.