«Ֆեոդոր Վասիլև»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
No edit summary |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
'''Ֆեոդոր Վասիլև Ալեքսանդրովիչ''' ([[փետրվարի 22]], [[1850]] - [[հոկտեմբերի 6]], [[1873]]), ռուս նկարիչ։ Սովորել է [[Պետերբուրգ]]ի գծանկարչության դպրոցում, [[1871]] թվականին՝ Գեղարվեստի ակադեմիայում։ Վասիլևը խոր հետք է թողել ռուս, արվեստում։ Ստեղծել է ռոմանտիկ հուզականությամբ տոգորված բնանկարներ («Հոտի վերադարձը»֊, «Անձրևից առաջ», երկուսն էլ՝ [[1868]]—[[69]], Տրետյակովյան պատկերասրահ, Մոսկվա)։ Վասիլևի ստեղծագործության համար մեծ նշանակություն է ունեցել Ի․ Ե․ Ռեւցինի հետ Վոլգայով շրջագայությունը․ ստեղծել է գունանկարներ և գծանկարներ («Վոլգայի տեսարան։ եռնանավեր», [[1870]], Ռուս, թանգարան, [[Լենինգրադ]])։ Վերադառնալով Պետերբուրգ՝ Վասիլևը կերտել է իր նշանավոր գործերից մեկը «Զնհալ»-ը ([[1871]], Տրետյակովյան պատկերասրահ)։ [[1871]] թվականին, թոքախտով հիվանդ, տեղափոխվել է Ցալթա, ուր ստեղծել է էպիկական բնույթի «Թաց մարգագետին» [[1872]] և վերջին՝ «Ղրիմի լեռներում» ([[1873]], երկուսն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահ) կտավները։ Վասիլևի ստեղծա- Ֆ․ Ա․ Վ ա ս ի լ ե․ «Ձնհալ* (1871, Տրետյա- կովյան պատկերասրահ, Մոսկվա) գործությունում դրսևորվել է [[1860]]— [[1870]]-ական թթ․ ռուս բնանկարի վարպետ¬ ներին բնորոշ՝ բնապատկերը ոգեշունչ, հասարակական առաջադեմ իդեալների արտահայտություն դարձնելու ձգտումը։ ՎԱՍԻԼԵՎՆԵՐ, ռուս դերասանների ըն¬ տանիք։ Սերգեյ Վասիլևիչ Վ․ (1827—1862), 1844-ին ավարտել է Մոսկ¬ վայի թատեր․ ուսումնարանը և ընդունվել Փոքր թատրոն։ Մինչև 1853-ը խաղացել է թարգմանական վոդևիլներում, կատարել պարզամիտ մարդկանց և ծերուկների դե¬ րեր։tժամանակակիցներիtվկայությամբ Վ․ եղել է փայլուն կատակերգակ։ Ստեղ¬ ծագործության նոր Փուլն սկսել է Ա․ Օստ- րովսկու պիեսների հերոսների դերակա¬ տարումներով։ Վ․ հաստատել է բնական և արտահայտիչ խաղի դպրոցը, պրոպա- գանդել ազգ․ խաղացանկը։ Դերերից են՝ Ռազլյուլյաև, Տիխոն (Ա․ Օսարովսկու «Աղքատությունն արատ չէ», «Ամպրոպ»), Խլեստակով (Գոգոլի «Ռևիզոր»)։ Պ ա- վել Վասիլևիչ Վ․ (1832-1879), Սերգեյ Վասիլևիչ Վ-ի եղբայրը։ 1850-ին ավարտել է Մոսկվայի թատեր․ ուսումնա¬ րանը։ Խաղացել է Չեռնիգովի, Խարկովի, Օդեսայի և այլ քաղաքների թատրոննե¬ րում։ Վ-ի ստեղծագործական կյանքում մեծ նշանակություն է ունեցել շփումը Ա․ Ե․ Մարտինովի հետ (Խարկով, 1855)։ 1860-ին, Մարտինովի մահից հետո, Վ․ ընդունվել է Ալեքսանդրյան թատրոն՝ Պ․ Վ․ Վ Ш U Ի* լ և ը Լյուբիմ Տոր- ցովի դերում (Ա․ Օսարովսկու «Աղ¬ քատությունն արատ չէ») փոխարինելով նրան։ Եղել է ռուս, կյանքը և ռուս, բնավորությունները պատկերելու վարպետ, հատկապես հաջողությամբ է մարմնավորել Ա․ Օստրովսկու պիեսների կերպարները՝ Լյուբիմ Տորցով («Աղքա¬ տությունն արատ չէ»), Տիխոն («Ամպ¬ րոպ») ևն։ Լավագույն դերերից են նաև՝ Ֆամոլսով (Գրիբոյեդովի «Խելքից պա¬ տուհաս»), Օսիպ, Կոչկարյով (Գոգոլի «Ռևիզոր», «Ամուսնություն»)։ Խաղացել է վոդևիլներում, զբաղվել ասմունքով։ 1868-ից դասավանդել է Պետերբուրգի թատեր․ ուսումնարանում։t1874—75-ին եղել է Մոսկվայի հանրամատչելի մասնա¬ վոր թատրոնի դերասան։ Հայտնի դերասանուհիներ էին Մ․ Վ․ Վասիլևի կինը՝ Եկատերինա Ն ի- կոլաևնա Վ․ (Լավրովա, 1829—1877), խաղացել է Ալեքսանդրյան թատրոնում, և նրանց դուաորերը՝ Նադեժդա Ս և ր- գ և և ն ա Վ․ (ամուսնական ազգանունով՝ Տանեևա, 1852—1920) և Վերա Սերգևենա Վ․ (ամուսնու ազգանունով՝ Պոպովա, 1854—1905)։ |
'''Ֆեոդոր Վասիլև Ալեքսանդրովիչ''' ([[փետրվարի 22]], [[1850]] - [[հոկտեմբերի 6]], [[1873]]), ռուս նկարիչ։ Սովորել է [[Պետերբուրգ]]ի գծանկարչության դպրոցում, [[1871]] թվականին՝ Գեղարվեստի ակադեմիայում։ Վասիլևը խոր հետք է թողել ռուս, արվեստում։ Ստեղծել է ռոմանտիկ հուզականությամբ տոգորված բնանկարներ («Հոտի վերադարձը»֊, «Անձրևից առաջ», երկուսն էլ՝ [[1868]]—[[69]], Տրետյակովյան պատկերասրահ, Մոսկվա)։ Վասիլևի ստեղծագործության համար մեծ նշանակություն է ունեցել Ի․ Ե․ Ռեւցինի հետ Վոլգայով շրջագայությունը․ ստեղծել է գունանկարներ և գծանկարներ («Վոլգայի տեսարան։ եռնանավեր», [[1870]], Ռուս, թանգարան, [[Լենինգրադ]])։ Վերադառնալով Պետերբուրգ՝ Վասիլևը կերտել է իր նշանավոր գործերից մեկը «Զնհալ»-ը ([[1871]], Տրետյակովյան պատկերասրահ)։ [[1871]] թվականին, թոքախտով հիվանդ, տեղափոխվել է Ցալթա, ուր ստեղծել է էպիկական բնույթի «Թաց մարգագետին» [[1872]] և վերջին՝ «Ղրիմի լեռներում» ([[1873]], երկուսն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահ) կտավները։ Վասիլևի ստեղծա- Ֆ․ Ա․ Վ ա ս ի լ ե․ «Ձնհալ* (1871, Տրետյա- կովյան պատկերասրահ, Մոսկվա) գործությունում դրսևորվել է [[1860]]— [[1870]]-ական թթ․ ռուս բնանկարի վարպետ¬ ներին բնորոշ՝ բնապատկերը ոգեշունչ, հասարակական առաջադեմ իդեալների արտահայտություն դարձնելու ձգտումը։ ՎԱՍԻԼԵՎՆԵՐ, ռուս դերասանների ըն¬ տանիք։ Սերգեյ Վասիլևիչ Վ․ (1827—1862), 1844-ին ավարտել է Մոսկ¬ վայի թատեր․ ուսումնարանը և ընդունվել Փոքր թատրոն։ Մինչև 1853-ը խաղացել է թարգմանական վոդևիլներում, կատարել պարզամիտ մարդկանց և ծերուկների դե¬ րեր։tժամանակակիցներիtվկայությամբ Վ․ եղել է փայլուն կատակերգակ։ Ստեղ¬ ծագործության նոր Փուլն սկսել է Ա․ Օստ- րովսկու պիեսների հերոսների դերակա¬ տարումներով։ Վ․ հաստատել է բնական և արտահայտիչ խաղի դպրոցը, պրոպա- գանդել ազգ․ խաղացանկը։ Դերերից են՝ Ռազլյուլյաև, Տիխոն (Ա․ Օսարովսկու «Աղքատությունն արատ չէ», «Ամպրոպ»), Խլեստակով (Գոգոլի «Ռևիզոր»)։ Պ ա- վել Վասիլևիչ Վ․ (1832-1879), Սերգեյ Վասիլևիչ Վ-ի եղբայրը։ 1850-ին ավարտել է Մոսկվայի թատեր․ ուսումնա¬ րանը։ Խաղացել է Չեռնիգովի, Խարկովի, Օդեսայի և այլ քաղաքների թատրոննե¬ րում։ Վ-ի ստեղծագործական կյանքում մեծ նշանակություն է ունեցել շփումը Ա․ Ե․ Մարտինովի հետ (Խարկով, 1855)։ 1860-ին, Մարտինովի մահից հետո, Վ․ ընդունվել է Ալեքսանդրյան թատրոն՝ Պ․ Վ․ Վ Ш U Ի* լ և ը Լյուբիմ Տոր- ցովի դերում (Ա․ Օսարովսկու «Աղ¬ քատությունն արատ չէ») փոխարինելով նրան։ Եղել է ռուս, կյանքը և ռուս, բնավորությունները պատկերելու վարպետ, հատկապես հաջողությամբ է մարմնավորել Ա․ Օստրովսկու պիեսների կերպարները՝ Լյուբիմ Տորցով («Աղքա¬ տությունն արատ չէ»), Տիխոն («Ամպ¬ րոպ») ևն։ Լավագույն դերերից են նաև՝ Ֆամոլսով (Գրիբոյեդովի «Խելքից պա¬ տուհաս»), Օսիպ, Կոչկարյով (Գոգոլի «Ռևիզոր», «Ամուսնություն»)։ Խաղացել է վոդևիլներում, զբաղվել ասմունքով։ 1868-ից դասավանդել է Պետերբուրգի թատեր․ ուսումնարանում։t1874—75-ին եղել է Մոսկվայի հանրամատչելի մասնա¬ վոր թատրոնի դերասան։ Հայտնի դերասանուհիներ էին Մ․ Վ․ Վասիլևի կինը՝ Եկատերինա Ն ի- կոլաևնա Վ․ (Լավրովա, 1829—1877), խաղացել է Ալեքսանդրյան թատրոնում, և նրանց դուաորերը՝ Նադեժդա Ս և ր- գ և և ն ա Վ․ (ամուսնական ազգանունով՝ Տանեևա, 1852—1920) և Վերա Սերգևենա Վ․ (ամուսնու ազգանունով՝ Պոպովա, 1854—1905)։ |
||
[[Կատեգորիա:Ռուս նկարիչներ]] |
|||
[[Կատեգորիա:1850 ծնունդներ]] |
|||
[[Կատեգորիա:1873 մահեր]] |
|||
09:32, 22 Հուլիսի 2014-ի տարբերակ
Ֆեոդոր Վասիլև Ալեքսանդրովիչ (փետրվարի 22, 1850 - հոկտեմբերի 6, 1873), ռուս նկարիչ։ Սովորել է Պետերբուրգի գծանկարչության դպրոցում, 1871 թվականին՝ Գեղարվեստի ակադեմիայում։ Վասիլևը խոր հետք է թողել ռուս, արվեստում։ Ստեղծել է ռոմանտիկ հուզականությամբ տոգորված բնանկարներ («Հոտի վերադարձը»֊, «Անձրևից առաջ», երկուսն էլ՝ 1868—69, Տրետյակովյան պատկերասրահ, Մոսկվա)։ Վասիլևի ստեղծագործության համար մեծ նշանակություն է ունեցել Ի․ Ե․ Ռեւցինի հետ Վոլգայով շրջագայությունը․ ստեղծել է գունանկարներ և գծանկարներ («Վոլգայի տեսարան։ եռնանավեր», 1870, Ռուս, թանգարան, Լենինգրադ)։ Վերադառնալով Պետերբուրգ՝ Վասիլևը կերտել է իր նշանավոր գործերից մեկը «Զնհալ»-ը (1871, Տրետյակովյան պատկերասրահ)։ 1871 թվականին, թոքախտով հիվանդ, տեղափոխվել է Ցալթա, ուր ստեղծել է էպիկական բնույթի «Թաց մարգագետին» 1872 և վերջին՝ «Ղրիմի լեռներում» (1873, երկուսն էլ՝ Տրետյակովյան պատկերասրահ) կտավները։ Վասիլևի ստեղծա- Ֆ․ Ա․ Վ ա ս ի լ ե․ «Ձնհալ* (1871, Տրետյա- կովյան պատկերասրահ, Մոսկվա) գործությունում դրսևորվել է 1860— 1870-ական թթ․ ռուս բնանկարի վարպետ¬ ներին բնորոշ՝ բնապատկերը ոգեշունչ, հասարակական առաջադեմ իդեալների արտահայտություն դարձնելու ձգտումը։ ՎԱՍԻԼԵՎՆԵՐ, ռուս դերասանների ըն¬ տանիք։ Սերգեյ Վասիլևիչ Վ․ (1827—1862), 1844-ին ավարտել է Մոսկ¬ վայի թատեր․ ուսումնարանը և ընդունվել Փոքր թատրոն։ Մինչև 1853-ը խաղացել է թարգմանական վոդևիլներում, կատարել պարզամիտ մարդկանց և ծերուկների դե¬ րեր։tժամանակակիցներիtվկայությամբ Վ․ եղել է փայլուն կատակերգակ։ Ստեղ¬ ծագործության նոր Փուլն սկսել է Ա․ Օստ- րովսկու պիեսների հերոսների դերակա¬ տարումներով։ Վ․ հաստատել է բնական և արտահայտիչ խաղի դպրոցը, պրոպա- գանդել ազգ․ խաղացանկը։ Դերերից են՝ Ռազլյուլյաև, Տիխոն (Ա․ Օսարովսկու «Աղքատությունն արատ չէ», «Ամպրոպ»), Խլեստակով (Գոգոլի «Ռևիզոր»)։ Պ ա- վել Վասիլևիչ Վ․ (1832-1879), Սերգեյ Վասիլևիչ Վ-ի եղբայրը։ 1850-ին ավարտել է Մոսկվայի թատեր․ ուսումնա¬ րանը։ Խաղացել է Չեռնիգովի, Խարկովի, Օդեսայի և այլ քաղաքների թատրոննե¬ րում։ Վ-ի ստեղծագործական կյանքում մեծ նշանակություն է ունեցել շփումը Ա․ Ե․ Մարտինովի հետ (Խարկով, 1855)։ 1860-ին, Մարտինովի մահից հետո, Վ․ ընդունվել է Ալեքսանդրյան թատրոն՝ Պ․ Վ․ Վ Ш U Ի* լ և ը Լյուբիմ Տոր- ցովի դերում (Ա․ Օսարովսկու «Աղ¬ քատությունն արատ չէ») փոխարինելով նրան։ Եղել է ռուս, կյանքը և ռուս, բնավորությունները պատկերելու վարպետ, հատկապես հաջողությամբ է մարմնավորել Ա․ Օստրովսկու պիեսների կերպարները՝ Լյուբիմ Տորցով («Աղքա¬ տությունն արատ չէ»), Տիխոն («Ամպ¬ րոպ») ևն։ Լավագույն դերերից են նաև՝ Ֆամոլսով (Գրիբոյեդովի «Խելքից պա¬ տուհաս»), Օսիպ, Կոչկարյով (Գոգոլի «Ռևիզոր», «Ամուսնություն»)։ Խաղացել է վոդևիլներում, զբաղվել ասմունքով։ 1868-ից դասավանդել է Պետերբուրգի թատեր․ ուսումնարանում։t1874—75-ին եղել է Մոսկվայի հանրամատչելի մասնա¬ վոր թատրոնի դերասան։ Հայտնի դերասանուհիներ էին Մ․ Վ․ Վասիլևի կինը՝ Եկատերինա Ն ի- կոլաևնա Վ․ (Լավրովա, 1829—1877), խաղացել է Ալեքսանդրյան թատրոնում, և նրանց դուաորերը՝ Նադեժդա Ս և ր- գ և և ն ա Վ․ (ամուսնական ազգանունով՝ Տանեևա, 1852—1920) և Վերա Սերգևենա Վ․ (ամուսնու ազգանունով՝ Պոպովա, 1854—1905)։