«Սուրբ Երրորդություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
Նոր էջ «'''Սուրբ Երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, քրիստոնեական Եկեղեցի|եկեղե...»:
 
չNo edit summary
Տող 1. Տող 1.
'''Սուրբ Երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, [[Քրիստոնեություն|քրիստոնեական]] [[Եկեղեցի|եկեղեցու]] ամենահիմնական [[դավանանք]]ներից, ըստ որի, միակ աստվածը գոյություն ունի երեք [[անձ]]ով՝ հայր [[Աստված|Աստված]], որդի Աստված և Սուրբ հոգի Աստված, և մի [[Բնություն|բնությամբ]]։ Անձերը տարբերվում են ծագմամբ․ հայրը անծնունդ է, որդին ծնվում է հորից, իսկ [[հոգի]]ն բխում է հորից։ Երրորդության գաղափարը փոխ է առնված [[հեթանոսություն]]ից։ «Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են [[2]]-րդ [[դար]]ի վերջի [[աստվածաբան]]ները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է [[Նիկիայի Ա տիեզերական ժողով|Նիկիայի 1-ին]] ([[325]]), հաստատվել [[Կոստանդնուպոլսի Բ տիեզերական ժողով|Կոստանդնուպոլսի]] 1-ին ([[381]]) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ Քրիստոնեական [[եկեղեցի]]ները տարբերվում են [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ հոգու]] մեկնաբանման [[հարց]]ում։ [[11]]-րդ դարի [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկ]]ական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի [[3]]-րդ եկեղեցական ժողովը ([[1251]]), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ [[Հռոմ]]ի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» ([[Կիրակոս Գանձակեցի]], Հայոց [[Պատմություն]], [[1982]], էջ [[238]]) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները (լատ․ trinitas՝ երրորդություն), որոնց ուսմունքը Ռեֆորմացիայի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները (լատ․ unitas՝ միասնություն)։
'''Սուրբ Երրորդություն''', Աստծու եռամիասնություն, [[Քրիստոնեություն|քրիստոնեական]] [[Եկեղեցի|եկեղեցու]] ամենահիմնական [[դավանանք]]ներից, ըստ որի, միակ աստվածը գոյություն ունի երեք [[անձ]]ով՝ հայր [[Աստված|Աստված]], որդի Աստված և Սուրբ հոգի Աստված, և մի [[Բնություն|բնությամբ]]։ Անձերը տարբերվում են ծագմամբ․ հայրը անծնունդ է, որդին ծնվում է հորից, իսկ [[հոգի]]ն բխում է հորից։ Երրորդության գաղափարը փոխ է առնված [[հեթանոսություն]]ից։ «Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են [[2]]-րդ [[դար]]ի վերջի [[աստվածաբան]]ները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է [[Նիկիայի Ա տիեզերական ժողով|Նիկիայի 1-ին]] ([[325]]), հաստատվել [[Կոստանդնուպոլսի Բ տիեզերական ժողով|Կոստանդնուպոլսի]] 1-ին ([[381]]) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ Քրիստոնեական [[եկեղեցի]]ները տարբերվում են [[Սուրբ Հոգի|Սուրբ հոգու]] մեկնաբանման [[հարց]]ում։ [[11]]-րդ դարի [[Կաթոլիկություն|կաթոլիկ]]ական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի [[3]]-րդ եկեղեցական ժողովը ([[1251]]), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ [[Հռոմ]]ի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» ([[Կիրակոս Գանձակեցի]], Հայոց [[Պատմություն]], [[1982]], էջ [[238]]) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները ({{lang-lat|trinitas}} - «երրորդություն»), որոնց ուսմունքը Ռեֆորմացիայի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները ({{lang-lat|unitas}} - «միասնություն»
{{ՀՍՀ}}
{{ՀՍՀ}}
[[Կատեգորիա:Քրիստոնեություն]]
[[Կատեգորիա:Քրիստոնեություն]]

07:02, 17 Հուլիսի 2014-ի տարբերակ

Սուրբ Երրորդություն, Աստծու եռամիասնություն, քրիստոնեական եկեղեցու ամենահիմնական դավանանքներից, ըստ որի, միակ աստվածը գոյություն ունի երեք անձով՝ հայր Աստված, որդի Աստված և Սուրբ հոգի Աստված, և մի բնությամբ։ Անձերը տարբերվում են ծագմամբ․ հայրը անծնունդ է, որդին ծնվում է հորից, իսկ հոգին բխում է հորից։ Երրորդության գաղափարը փոխ է առնված հեթանոսությունից։ «Սուրբ երրորդություն» տերմինը առաջադրել են 2-րդ դարի վերջի աստվածաբանները։ Սուրբ երրորդության դավանանքը սահմանվել է Նիկիայի 1-ին (325), հաստատվել Կոստանդնուպոլսի 1-ին (381) տիեզերական ժողովներում և տեղ գտել քրիստոնեության հավատո հանգանակում։ Քրիստոնեական եկեղեցիները տարբերվում են Սուրբ հոգու մեկնաբանման հարցում։ 11-րդ դարի կաթոլիկական եկեղեցին մտցրեց Սուրբ հոգու բխումը «և որդուց» ձևակերպումը, որը արևելյան եկեղեցիները, ինչպես և հայ եկեղեցին, չընդունեցին։ Սսի 3-րդ եկեղեցական ժողովը (1251), քննելով Սուրբ հոգու վերաբերյալ Հռոմի Իննովկենտիոս 4-րդ պապի առաջադրած դավանաբանական խնդիրները, ընդունել է «հոգին հորից է բխել և որդու միջոցով երևացել» (Կիրակոս Գանձակեցի, Հայոց Պատմություն, 1982, էջ 238) ձևակերպումը, որը, ըստ էության, մերժել է որդի աստծուց Սուրբ հոգու բխելը և պահպանել դավանաբանական հարցերում հայ եկեղեցու ինքնուրույնությունը։ Սուրբ երրորդության խիստ իռացիոնալ ըմբռնումը սուր վեճեր է հարուցել քրիստոնեության ներսում։ Այն ռացիոնալիստական դիրքերից ժխտել են հակատրինիտականները (լատին․՝ trinitas - «երրորդություն»), որոնց ուսմունքը Ռեֆորմացիայի շրջանում վերածնել են հակատրինիտական բողոքականները՝ ունիտականները (լատին․՝ unitas - «միասնություն»)։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։