«Ջակոմո Մեյերբեր»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ clean up, փոխարինվեց: - → - (4), , → , (40), ։ → ։ (11), ՝ → ՝ (6), → (52), ), → ), (9), )։ → )։ (2), ( → ( (18) oգտվելով ԱՎԲ |
չ clean up, փոխարինվեց: → (28), → (8) oգտվելով ԱՎԲ |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
[[Պատկեր:Meyerbeer d'après P. Petit b 1865.jpg|մինի]] |
[[Պատկեր:Meyerbeer d'après P. Petit b 1865.jpg|մինի]] |
||
'''Ջակոմո Մեյերբեր''' |
'''Ջակոմո Մեյերբեր''' (գերմաներեն՝ Giacomo Meyerbeer, ծննդյամբ՝ Յակոբ Լիբման Բեր, գերմաներեն՝ Jacob Liebmann Ber, 1791, Գերմանիա - [[1864]]թ. [[մայիսի 2]], [[Փարիզ]], [[Ֆրանսիա]]), գերմանացի և ֆրանսիացի երգահան, «մեծ օպերա» (Grand Opera) ժանրի հիմնադիր։ Հիմնական ստեղծագործություններն են՝ «[[Ռոբերտ-սատանա (օպերա)|Ռոբերտ-սատանա]]» (Robert le Diable, 1831), «[[Հուգենոտներ (օպերա)|Հուգենոտներ]]» (Les Huguenots, 1836), «[[Մարգարե (օպերա)|Մարգարե]]» (Le Prophète, 1849), «Դինորա» (Dinorah, 1859), «Աֆրիկուհի» (L’Africaine, 1864) օպերաները։ |
||
Հրեա բանկիրի որդի։ Աշակերտել է [[Մուցիո Կլեմենտի]]ին |
Հրեա բանկիրի որդի։ Աշակերտել է [[Մուցիո Կլեմենտի]]ին ([[դաշնամուր]]), Կ․ Ֆ․ Ցելտերին և Դ․ Ֆոգլերին (կոմպոզիցիա)։ [[1816]] - 24-ին ապրել է [[Իտալիա]]յում, յուրացրել իտալական օպերայի սկզբունքները և տարբեր քաղաքներում բեմադրել նոր օպերաներ, որոնցից առավել հասունը՝ «Խաչակիրը Եգիպտոսում» (1824)։ |
||
1827 |
1827 - 42-ին ապրել է Ֆրանսիայում, որտեղ աննախընթաց հաջողություն են գտել նրա «Ռոբերտ Սատանա» (1830, բեմադրվել է 1831) և համաշխարհային հռչակ վայելող «Հուգենոտներ» (1835, բեմադրվել է 1836) օպերաները։ |
||
1842 |
1842 - 46-ին Բեռլինում վարել է գեներալ-մուզիկ-դիրեկտորի (գլխավոր դիրիժոր) պաշտոնը։ 1856-ին վերադարձել է Փարիզ, ուր բեմադրվել են նրա «Մարգարե» (1849), «Պլոյերմելյան ներում» («Դինորահ», 1859), «Աֆրիկուհի» («Վասկո դա Դամա», բեմ․ ետմահու, 1885) և այլ օպերաներ։ Զարգացնելով «մեծ օպերայի» ավանդույթները Մեյերբերը լիբրետիստ [[Էժեն Սկրիբ]]ի հետ ստեղծել է մոնումենտալ ներկայացումներ՝ կոնտրաստային դրամատուրգիայով, մասսայական ճոխ տեսարաններով, շքեղ ձևավորմամբ, որոնց բարդ սյուժեներում, իբրև կանոն, միահյուսվում են պաամա-սոցիալական և անձնական դրամայի գծեր։ Չնայած խոցելի կողմերին (պատմական անցքերի վիճելի մեկնաբանում, ոճի որոշ էկլեկաիկություն, վիրտուոզային և բեմադրական էֆեկտների չարաշահում), Մեյերբերի երկերը (շուրջ 16 օպերա) վոկալ, անսամբլային, խմբերգային և բալետային համարների բազմազան օգտագործման, մելոդիկայի ու հարմոնիայի արտահայտչականության և վառ գործի քավորման շնորհիվ զգալիորեն հարստացրին XIX դ․ ռոմանտիկական օպերան։ |
||
[[Երևանի Օպերայի և բալետի պետական ակադեմիական թատրոն|Երևանի օպերայի և բալետի թատրոն]]ում 1943-ին բեմադրվել է «Հուգենոտներ» օպերան։ |
[[Երևանի Օպերայի և բալետի պետական ակադեմիական թատրոն|Երևանի օպերայի և բալետի թատրոն]]ում 1943-ին բեմադրվել է «Հուգենոտներ» օպերան։ |
||
06:52, 17 Հունիսի 2014-ի տարբերակ
Ջակոմո Մեյերբեր (գերմաներեն՝ Giacomo Meyerbeer, ծննդյամբ՝ Յակոբ Լիբման Բեր, գերմաներեն՝ Jacob Liebmann Ber, 1791, Գերմանիա - 1864թ. մայիսի 2, Փարիզ, Ֆրանսիա), գերմանացի և ֆրանսիացի երգահան, «մեծ օպերա» (Grand Opera) ժանրի հիմնադիր։ Հիմնական ստեղծագործություններն են՝ «Ռոբերտ-սատանա» (Robert le Diable, 1831), «Հուգենոտներ» (Les Huguenots, 1836), «Մարգարե» (Le Prophète, 1849), «Դինորա» (Dinorah, 1859), «Աֆրիկուհի» (L’Africaine, 1864) օպերաները։
Հրեա բանկիրի որդի։ Աշակերտել է Մուցիո Կլեմենտիին (դաշնամուր), Կ․ Ֆ․ Ցելտերին և Դ․ Ֆոգլերին (կոմպոզիցիա)։ 1816 - 24-ին ապրել է Իտալիայում, յուրացրել իտալական օպերայի սկզբունքները և տարբեր քաղաքներում բեմադրել նոր օպերաներ, որոնցից առավել հասունը՝ «Խաչակիրը Եգիպտոսում» (1824)։
1827 - 42-ին ապրել է Ֆրանսիայում, որտեղ աննախընթաց հաջողություն են գտել նրա «Ռոբերտ Սատանա» (1830, բեմադրվել է 1831) և համաշխարհային հռչակ վայելող «Հուգենոտներ» (1835, բեմադրվել է 1836) օպերաները։
1842 - 46-ին Բեռլինում վարել է գեներալ-մուզիկ-դիրեկտորի (գլխավոր դիրիժոր) պաշտոնը։ 1856-ին վերադարձել է Փարիզ, ուր բեմադրվել են նրա «Մարգարե» (1849), «Պլոյերմելյան ներում» («Դինորահ», 1859), «Աֆրիկուհի» («Վասկո դա Դամա», բեմ․ ետմահու, 1885) և այլ օպերաներ։ Զարգացնելով «մեծ օպերայի» ավանդույթները Մեյերբերը լիբրետիստ Էժեն Սկրիբի հետ ստեղծել է մոնումենտալ ներկայացումներ՝ կոնտրաստային դրամատուրգիայով, մասսայական ճոխ տեսարաններով, շքեղ ձևավորմամբ, որոնց բարդ սյուժեներում, իբրև կանոն, միահյուսվում են պաամա-սոցիալական և անձնական դրամայի գծեր։ Չնայած խոցելի կողմերին (պատմական անցքերի վիճելի մեկնաբանում, ոճի որոշ էկլեկաիկություն, վիրտուոզային և բեմադրական էֆեկտների չարաշահում), Մեյերբերի երկերը (շուրջ 16 օպերա) վոկալ, անսամբլային, խմբերգային և բալետային համարների բազմազան օգտագործման, մելոդիկայի ու հարմոնիայի արտահայտչականության և վառ գործի քավորման շնորհիվ զգալիորեն հարստացրին XIX դ․ ռոմանտիկական օպերան։
Երևանի օպերայի և բալետի թատրոնում 1943-ին բեմադրվել է «Հուգենոտներ» օպերան։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։ 
|