«Հանգ»–ի խմբագրումների տարբերություն
+ |
+ |
||
| Տող 7. | Տող 7. | ||
Ժողովրդական ստեղծագործության հնագույն նմուշները, [[անտիկ գրականություն]]ը և միջնադարյան պոեզիայի շատ ստեղծագործություններ դեռ հանգ չունեին։ Հանգը ծագում է միջին դարերում։ Օրինակ, [[հայ գրականություն|հայ գրականության]] մեջ այն տարածվում է հիմնականում 12-13-րդ դարերից` [[Ներսես Շնորհալի|Ներսես Շնորհալու]], [[Ֆրիկ]]ի և նրանց հաջորդների [[տաղ]]երում և [[պոեմ]]ներում։ |
Ժողովրդական ստեղծագործության հնագույն նմուշները, [[անտիկ գրականություն]]ը և միջնադարյան պոեզիայի շատ ստեղծագործություններ դեռ հանգ չունեին։ Հանգը ծագում է միջին դարերում։ Օրինակ, [[հայ գրականություն|հայ գրականության]] մեջ այն տարածվում է հիմնականում 12-13-րդ դարերից` [[Ներսես Շնորհալի|Ներսես Շնորհալու]], [[Ֆրիկ]]ի և նրանց հաջորդների [[տաղ]]երում և [[պոեմ]]ներում։ |
||
Սկզբում հանգերը միապաղաղ էին` ամբողջ բանաստեղծության կամ նրա մեծ հատվածների տողերը վերջանում էին միևնույն հանգով, որը վարպետության ցուցանիշ։ Ժամանակի ընթացքում հանգերն ավելի ու ավելի բազմազան են դառնում։ Բայց հանգի առաջացումից հետո էլ գրվում են անհանգ գործեր (մանավանդ չափածո դրամատիկական երկեր), որոնք կոչվում են [[սպիտակ ոտանավոր]]։ |
|||
07:38, 7 Նոյեմբերի 2009-ի տարբերակ
Հանգ - չափածո ստեղծագործության հնչյունային ձևավորման հիմնական կողմերից մեկը։ Հանգը այն երևույթն է, երբ բանաստեղծության մեջ երկու կամ ավելի տողեր ունեն նման (համահնչուն) վերջավորություն։ Օրինակ.
- a Գիշերը ամբողջ հիվանդ, խելագար
- b Ես երազեցի արևի մասին,
- a Շուրջս ո՛չ մի ձայն ու շշուկ չկար-
- b Գունատ էր շուրջս` գիշեր ու լուսին։
Ժողովրդական ստեղծագործության հնագույն նմուշները, անտիկ գրականությունը և միջնադարյան պոեզիայի շատ ստեղծագործություններ դեռ հանգ չունեին։ Հանգը ծագում է միջին դարերում։ Օրինակ, հայ գրականության մեջ այն տարածվում է հիմնականում 12-13-րդ դարերից` Ներսես Շնորհալու, Ֆրիկի և նրանց հաջորդների տաղերում և պոեմներում։
Սկզբում հանգերը միապաղաղ էին` ամբողջ բանաստեղծության կամ նրա մեծ հատվածների տողերը վերջանում էին միևնույն հանգով, որը վարպետության ցուցանիշ։ Ժամանակի ընթացքում հանգերն ավելի ու ավելի բազմազան են դառնում։ Բայց հանգի առաջացումից հետո էլ գրվում են անհանգ գործեր (մանավանդ չափածո դրամատիկական երկեր), որոնք կոչվում են սպիտակ ոտանավոր։