«Արեգակնային ճառագայթում»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
չNo edit summary
պիտ.
Տող 1. Տող 1.
{{վիքիֆիկացում}}
'''Արեգակնային ռադիացիա''', Արեգակի էլեկտրամագնիսական և մասնիկային ճառագայթում։ Արեգակնային ռադիացիաի հիմնական մասը (մոտ 48%), որն ընկած է սպեկտրի տեսանելի տիրույթում (<math> \lambda = 0,4 - 0,76 \mu </math>), Երկրի վրա ու մթնոլորտում ընթացող պրոցեսների էներգիայի հիմնական աղբյուրն է։ Մթնոլորտի վերին սահմանում մեկ րոպեում, 1 սմ<sup>2</sup> մակերեսին ուղղահայաց ընկնող ճառագայթման էներգիան կոչվում է արեգակնային հաստատուն և հավասար է 2 կալ/սմ<sup>2</sup> ր, իսկ ամբողջ Երկրագունդը մեկ րոպեում Արեգակից ստանում է 2,5-10<sup>18</sup> կալ էներգիա։ Ակտինոմետրիայում Արեգակնային ռադիացիան լայն իմաստով հասկացվում է որպես արեգակնային լույս, որը մասամբ կլանվում, անդրադառնում և ցրվում է Երկրի մթնոլորտում։ Մթնոլորտի վիճակից ու ճառագայթի անցած ճանապարհից կախված՝ Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը թուլանում է և Երկրի մակերևույթի վրա կազմում է 1,0—1,5 կալ/սմ<sup>2</sup> ր՝ Արեգակնային ռադիացիան Երկրի մակերեվույթ է հասնում անմիջական և ցրված վիճակում՝ կազմելով գումարային ռադիացիան, որի մեծությունը օրվա և տարվա ընթացքում աճում է Արեգակի բարձրությանը համընթաց։ Արեգակնային ռադիացիան ուժեղանում է ըստ բարձրության, ընդ որում մթնոլորտի ստորին շերտերում՝ ավելի արագ։ <br />
'''Արեգակնային ռադիացիա''', Արեգակի էլեկտրամագնիսական և մասնիկային ճառագայթում։ Արեգակնային ռադիացիաի հիմնական մասը (մոտ 48%), որն ընկած է սպեկտրի տեսանելի տիրույթում (<math> \lambda = 0,4 - 0,76 \mu </math>), Երկրի վրա ու մթնոլորտում ընթացող պրոցեսների էներգիայի հիմնական աղբյուրն է։ Մթնոլորտի վերին սահմանում մեկ րոպեում, 1 սմ<sup>2</sup> մակերեսին ուղղահայաց ընկնող ճառագայթման էներգիան կոչվում է արեգակնային հաստատուն և հավասար է 2 կալ/սմ<sup>2</sup> ր, իսկ ամբողջ Երկրագունդը մեկ րոպեում Արեգակից ստանում է 2,5-10<sup>18</sup> կալ էներգիա։ Ակտինոմետրիայում Արեգակնային ռադիացիան լայն իմաստով հասկացվում է որպես արեգակնային լույս, որը մասամբ կլանվում, անդրադառնում և ցրվում է Երկրի մթնոլորտում։ Մթնոլորտի վիճակից ու ճառագայթի անցած ճանապարհից կախված՝ Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը թուլանում է և Երկրի մակերևույթի վրա կազմում է 1,0—1,5 կալ/սմ<sup>2</sup> ր՝ Արեգակնային ռադիացիան Երկրի մակերեվույթ է հասնում անմիջական և ցրված վիճակում՝ կազմելով գումարային ռադիացիան, որի մեծությունը օրվա և տարվա ընթացքում աճում է Արեգակի բարձրությանը համընթաց։ Արեգակնային ռադիացիան ուժեղանում է ըստ բարձրության, ընդ որում մթնոլորտի ստորին շերտերում՝ ավելի արագ։ <br />
ՀՍՍՀ տարածքում Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը իրական պայմաններում մոտ 1,0—1,5 կալ/սմ<sup>2</sup> ր է, իսկ տարեկան գումարային ռադիացիան՝ մոտ 140—150 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի։ Երևանում (ծովի մակերևույթից 942 մ բարձր) 142 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի է, Արագած լեռնային կայանում (ծովի մակերեվույթից 3230 մ բարձր)՝ 163 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի։ Անմիջական և ցրված ռադիացիայի էներգիաները ՀՍՍՀ-ում համապատասխանաբար փոփոխվում են հետևյալ սահմաններում․ 95 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Մարտունի), 57 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Կալինինո) և 65 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Քոչբեկ), 50 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Երևան)։ Արեգակի մասնիկային ճառագայթումը հիմնականում 500—1500 կմ/վրկ արագությամբ տարածվող պրոտոնների հոսք է․ միջին խտությունը մոտ 100 իոն/սմ<sup>3</sup> է, իսկ Արեգակի ակտիվության ժամանակ հասնում է մինչև 1010 իոն/սմ<sup>3</sup>։ Խրոմոսֆերային բռնկումների պրոտոնների հոսքը օժտված է լինում մեծ էներգիայով և հասնում է 5•10<sup>7</sup>-ից 2•10<sup>10</sup> էվ։<br />
ՀՍՍՀ տարածքում Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը իրական պայմաններում մոտ 1,0—1,5 կալ/սմ<sup>2</sup> ր է, իսկ տարեկան գումարային ռադիացիան՝ մոտ 140—150 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի։ Երևանում (ծովի մակերևույթից 942 մ բարձր) 142 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի է, Արագած լեռնային կայանում (ծովի մակերեվույթից 3230 մ բարձր)՝ 163 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի։ Անմիջական և ցրված ռադիացիայի էներգիաները ՀՍՍՀ-ում համապատասխանաբար փոփոխվում են հետևյալ սահմաններում․ 95 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Մարտունի), 57 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Կալինինո) և 65 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Քոչբեկ), 50 կկալ/սմ<sup>2</sup> տարի (Երևան)։ Արեգակի մասնիկային ճառագայթումը հիմնականում 500—1500 կմ/վրկ արագությամբ տարածվող պրոտոնների հոսք է․ միջին խտությունը մոտ 100 իոն/սմ<sup>3</sup> է, իսկ Արեգակի ակտիվության ժամանակ հասնում է մինչև 1010 իոն/սմ<sup>3</sup>։ Խրոմոսֆերային բռնկումների պրոտոնների հոսքը օժտված է լինում մեծ էներգիայով և հասնում է 5•10<sup>7</sup>-ից 2•10<sup>10</sup> էվ։<br />

16:50, 24 Հոկտեմբերի 2013-ի տարբերակ

Արեգակնային ռադիացիա, Արեգակի էլեկտրամագնիսական և մասնիկային ճառագայթում։ Արեգակնային ռադիացիաի հիմնական մասը (մոտ 48%), որն ընկած է սպեկտրի տեսանելի տիրույթում (), Երկրի վրա ու մթնոլորտում ընթացող պրոցեսների էներգիայի հիմնական աղբյուրն է։ Մթնոլորտի վերին սահմանում մեկ րոպեում, 1 սմ2 մակերեսին ուղղահայաց ընկնող ճառագայթման էներգիան կոչվում է արեգակնային հաստատուն և հավասար է 2 կալ/սմ2 ր, իսկ ամբողջ Երկրագունդը մեկ րոպեում Արեգակից ստանում է 2,5-1018 կալ էներգիա։ Ակտինոմետրիայում Արեգակնային ռադիացիան լայն իմաստով հասկացվում է որպես արեգակնային լույս, որը մասամբ կլանվում, անդրադառնում և ցրվում է Երկրի մթնոլորտում։ Մթնոլորտի վիճակից ու ճառագայթի անցած ճանապարհից կախված՝ Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը թուլանում է և Երկրի մակերևույթի վրա կազմում է 1,0—1,5 կալ/սմ2 ր՝ Արեգակնային ռադիացիան Երկրի մակերեվույթ է հասնում անմիջական և ցրված վիճակում՝ կազմելով գումարային ռադիացիան, որի մեծությունը օրվա և տարվա ընթացքում աճում է Արեգակի բարձրությանը համընթաց։ Արեգակնային ռադիացիան ուժեղանում է ըստ բարձրության, ընդ որում մթնոլորտի ստորին շերտերում՝ ավելի արագ։
ՀՍՍՀ տարածքում Արեգակնային ռադիացիաի ինտենսիվությունը իրական պայմաններում մոտ 1,0—1,5 կալ/սմ2 ր է, իսկ տարեկան գումարային ռադիացիան՝ մոտ 140—150 կկալ/սմ2 տարի։ Երևանում (ծովի մակերևույթից 942 մ բարձր) 142 կկալ/սմ2 տարի է, Արագած լեռնային կայանում (ծովի մակերեվույթից 3230 մ բարձր)՝ 163 կկալ/սմ2 տարի։ Անմիջական և ցրված ռադիացիայի էներգիաները ՀՍՍՀ-ում համապատասխանաբար փոփոխվում են հետևյալ սահմաններում․ 95 կկալ/սմ2 տարի (Մարտունի), 57 կկալ/սմ2 տարի (Կալինինո) և 65 կկալ/սմ2 տարի (Քոչբեկ), 50 կկալ/սմ2 տարի (Երևան)։ Արեգակի մասնիկային ճառագայթումը հիմնականում 500—1500 կմ/վրկ արագությամբ տարածվող պրոտոնների հոսք է․ միջին խտությունը մոտ 100 իոն/սմ3 է, իսկ Արեգակի ակտիվության ժամանակ հասնում է մինչև 1010 իոն/սմ3։ Խրոմոսֆերային բռնկումների պրոտոնների հոսքը օժտված է լինում մեծ էներգիայով և հասնում է 5•107-ից 2•1010 էվ։
Ռ․ Քարտաշյան

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։