Կամիլլա Տրևեր

Կամիլլա Տրևեր Камилла Тревер
Ծնվել է	հունվարի 25, 1892(1892-01-25) Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	նոյեմբերի 11, 1974(1974-11-11) (82 տարեկան) Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
Մասնագիտություն	պատմաբան, հայագետ և արվեստագետ
Հաստատություն(ներ)	ՌԴ ԳԱ նյութական մշակույթի պատմության ինստիտուտ
Անդամակցություն	ԽՍՀՄ գիտությունների ակադեմիա
Ալմա մատեր	Սուրբ Պետրոսի դպրոց (1907), Կանանց մանկավարժական ինստիտուտ (1912), Բեստուժևյան դասընթացներ (1914) և Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի պատմա-բանասիրական ֆակուլտետ (1914)
Գիտական աստիճան	պատմական գիտությունների դոկտոր (1939)
Տիրապետում է լեզուներին	ռուսերեն
Գիտական ղեկավար	Ֆադեյ Զելինսկի
Պարգևներ	Ուզբ․ԽՍՀ գիտության վաստակավոր գործիչ և

Կամիլլա Վասիլյևնա Տրևեր (Камилла Васильевна Тревер, հունվարի 25, 1892(1892-01-25), Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսական կայսրություն - նոյեմբերի 11, 1974(1974-11-11), Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), խորհրդային պատմաբան, արևելագետ։ ԽՍՀՄ ԳԱ թղթակից անդամ (1943), Ուզբեկստանի ԽՍՀ գիտության վաստակավոր գործիչ։

Կենսագրություն

Ծնվել է Պետերբուրգում։ Ոսկե մեդալով ավարտելով գիմնազիան` նա ուսանել է Պետերբուրգի մանկավարժական ինստիտուտում, միաժամանակ հանդիասնալով Բեստուժևյան իգական բարձրագույն դասընթացների ազատ ունկնդիր։ 1914 թ. ավարտել է Պետերբուրգի համալսարանի պատմափիլիսոփայական ֆակուլտետը։ Աշխատանքային գործունեությունը սկսել է 1913 թվականին Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիայի հնագիտական հանձնաժողովում, Տրևերը հաջորդ իսկ տարին հանդես է եկել իր անդրանիկ հոդվածով` նվիրված մերձսևծովյան հին հունական Օլվիա քաղաքում գտնված մարմարե արձանի ուսումնասիրմանը։ 1919 թվականից աշխատել է էրմիտաժում և Նյութական մշակույթի պատմության պետական ակադեմիայում (ՆՄՊՊԱ)։ 1943-1945 թթ. ապրել է Սովետական Հայաստանում, աշխատել պատմության ինստիտուտում։

1935 թվականին Լենինգրադում ու Մոսկվայում գումարված իրանական արվեստին ու հնագիտությանը նվիրված միջազգային 3-րդ կոնգրեսում նա ընտրվել է կոնգրեսի գիտնական քարտուղար։ Այդտեղ նա հանդես է եկել «Հունա-բակարիական արվեստի պրոբլեմը» զեկուցումով, որը դարձել է 1940 թվականին հրատարակած նրա «Հունա-բակարիական արվեստի հուշարձանները» ստվարածավալ մենագրության հիմքը։

Կյանքի վերջին տարիներին Տրևերը գլխավորել է Հ․ Օրբելու գիտական ժառանգության ուսումնասիրման և հրատարակման աշխատանքները։ Պարգևատրվել է Լենինի և «Պատվո Նշան» շքանշաններով։

Աշխատություններ

Ուսումնասիրությունները վերաբերում են Իրանի, Հունաբակտրիական թագավորության, Հայաստանի, Աղվանքի պատմությանն ու մշակույթին։ 1929 թ. մասնակցել է ՆՄՊՊԱ-ի և էրմիտաժի միացյալ արշավախմբին, որն աշխատել է Դաղստանում և Հայաստանում։ 1936 թվականին եղել է Նոր Ամբերդի հնագիտական արշավախմբի անդամ։ Հայաստանի անտիկ ժամանակաշրջանի հուշարձանների ուսումնասիրության արգասիքն է «Հին Հայաստանի մշակույթի պատմության ուրվագծեր (մ․թ․ա․ 2-րդ - մ․թ․ 4-րդ դարեր)» (1953) աշխատությունը։ 1939 թվականին մասնակցել է «Սասունցի Դավիթ» էպոսի 1000-ամյակի տոնակատարության հանդեսներին և հատուկ հոդված գրել «Հայկական էպոսի ջրային Անթեոսը» խորագրով։

Տրևերի «Կովկասյան Ալբանիայի պատմության և մշակույթի ուրվագծեր, մ․թ․ա․ 4-րդ - մ․թ․ 7-րդ դարեր» (1959) աշխատությունն, ըստ էության, Աղվանքի պատմության, սոցիալ-տնտեսական հարաբերությունների, նյութական մշակույթի հարցերին նվիրված առաջին ընդհանրացնող գործն է։

Գիտական աշխարհում մեծ արձագանք է գտել Տրևերի իրանական գեղարվեստական մետաղագործությանը նվիրված ուսումնասիրությունները, որոնցից առավել նշանակալիցը «Սասանյան մետաղն» էր` գրված Հ. Օրբելու հետ միասին։

Աղբյուրներ

• Գ. Ա. Տիրացյան «Կ. Վ. Տրևեր» (Ծննդյան 80-ամյակի առթիվ), պատմաբանասիրական հանդես № 1, 1972, էջ 111-115

Ծանոթագրություններ

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։