Քաղաքն անվանվում է Կալվարիոս, Կալվարիյա, Կալվարյա[2], Կալվարի (Իդիշ), Կալուարիա (Լեհերեն), Կալվարեն (Գերմաներեն) և Կալուարյա[3]։ Իր անունը քաղաքը ստացել է Հիսուսի խաչելություն հիշատակող սրբավայրի անունից։
1705 թվականին կառուցվում է առաջին փայտե եկեղեցին։ 1713 թվականին հրեաներն Օգոստոս Երկրորդից թույլտվություն են ստանում սինագոգ կառուցել, և հրեա արհեստավորներն առաջին անգամ կարող էին իրենց արհեստները կիրառել առանց արհեստավորների գիլդաների անդամ լինելու։ 1791 թվականին Ստանիսլավ Օգոստոս Պոնյատովը ճանաչում է Կալվարիան որպես քաղաք և հաստատում է քաղաքապետարանի զինանշանը։ Կալվարիան սկսում է շատ արագ զարգանալ, երբ 19-րդ դարի սկզբին Սանկտ Պետերբուրգ-Վարշավա նոր ճանապարհն է կառուցվում։ 1840 թվականին կառուցվում է նոր Կաթոլիկ եկեղեցին, որը դեռևս կանգուն է։ Մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմը քաղաքն ուներ 10.000 բնակիչ. պատերազմի ընթացքում քաղաքի երկու-երրորդ մասի ավերումը դառնում է բնակչության թվի նվազման պատճառ։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում՝ 1941 թվականին, Գեստապոյի զինվորների և Լիտվայի ոստիկանների[4] կողմից իրագործվում է քաղաքի 38 հրեա բնակիչների զանգվածային մահապատիժը։
Լիտվա
Ալպագո քաղաքը Իտալիայում
Կալվարիա-Զեբժիդովսկա քաղաքը Լեհաստանում
