Գելասիոս I (Հռոմի պապ)
| Գելասիոս I | |
|---|---|
| |
| Կառավարում | |
| Տիտղոս | Հռոմի պապ |
| Ժամանակամիջոց | 492-Նոյեմբերի 12, 496 թ |
| Եկեղեցի | Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցի |
| Անձնական տվյալներ | |
| Անունը ծնվելիս | անհայտ |
 Վիքիպահեստում
| |
← Փելիքս III (II)  Անաստաս_II →
| |
Գելասիոս I (մոտ 410, Աֆրիկա, Հռոմեական կայսրություն - նոյեմբերի 21, 496 կամ նոյեմբերի 22, 496[1], Հռոմ) եղել է Հռոմի պապ 492 թվականի մարտի 1-ից մինչև 496 թվականի նոյեմբերի 19-ը[2]։ Նա հավանաբար եղել է Հռոմի երրորդ և վերջին եպիսկոպոսը բերբերի արմատներով[3] Կաթոլիկ եկեղեցում։ Գելասիոսը նաև գրող էր, ում ոճը համարվում է Ուշ անտիկ դարաշրջանի և Վաղ միջնադարի համադրություն[4]։ Գելասիոսը մտերմիկ հարաբերությունների մեջ է եղել իր նախորդ Փելիքս III-ի հետ։ Նրա ծառայության ժամանակաշրջան բնութագրվում է ուղղափառների նկատմամբ խստությամբ, ինչի արդյունքում սրվեցին Արևելյան և Արևմտյան եկեղեցիների հարաբերությունները։
Ծննդյան վայր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նրա ծննդյան վայրի մասին կա մի քանի վարկած։ Համաձայն Liber Pontificalis-ի նա ծնվել է Աֆրիկայում (natione Afer), մինչդեռ Հռոմի կայսր Անաստասիոսին ուղղված նամակում նա իր մասին գրել է «Հռոմում ծնված» (Romanus natus)[5]: Հնարավոր, որ նամակում ասվածը նշանակում է, որ նա ծնվել է Հռոմեական պրովինցիա Աֆրիկայում, մինչև այն վանդալները կնվաճեին[6]։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նախքան Հռոմի Պապ ընտրվելը, Գելասիոսը եղել է Հռոմի Պապ Փելիքս III-ի մերձավոր խորհրդականը, մասնավորապես, մասնակցել է Եկեղեցու փաստաթղթերի նախապատրաստմանը։ Դրա համար էլ նրա ընտրությունը 492 թվականի մարտի 1-ին հաջորդականության դրսևորում էր։
Հայտնի է նրանով, որ 493 թվականին հաստատել է Նոր Կտակարանի վերջնական խմբագրությունը։
Ակակիոսական հերձված և Սուրբ Աթոռի առաջնորդական փոխանորդ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Պապական գահին ընտրվելուց հետո Գելասիոսը Կոստանդնուպոլսի պատրիարք Ակակիոսի հետևորդների հետ վեճում անմիջապես ցույց տվեց իր բնավորության ուժը։ Չնայած նոր պատրիարքի ջանքերին և Անաստասիոս I կայսեր սպառնալիքներին, որոնք փորձում էին անկախանալ Առաքելական Աթոռից, Գելասիոսը հրաժարվեց նույնիսկ ամենափոքր արտոնությունները տրամադրել Արևելյան եկեղեցուն։ Պառակտումը կապված էր Անաստասիոսի՝ մոնոֆիզիտներին աջակցելու հետ[7], որոնց ուսմունքը պապը համարում էր հերետիկոսություն։
De duabus in Christo natures («Քրիստոսի երկակի բնույթի մասին») գրքում Գելասիոսը ոգևորությամբ քննադատել է մոնոֆիզիտությունը։ Բացի դա, նա փորձել է վերականգնել Ալեքսանդրիայի և Անտիոքի պատրիարքարանների նկատմամբ իր վերահսկողությունը, սակայն նրա պոնտիֆիկատի ժամանակը չափազանց կարճ էր այդ նպատակին հասնելու համար։ Հռոմի և Կոստանդնուպոլսի միջև պառակտումը շարունակվել է մինչև Որմիզդես պապի պոնտիֆիկատը (514-523):
Իշխանությունների տարանջատման հարցը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գելասիոսը հավատարիմ մնաց հռոմեական ավանդույթին, որով եկեղեցու իշխանությունը auctoritas էր՝ օրենսդիր, իսկ կայսեր իշխանությունը potestas էր՝ գործադիր։ Հռոմեական իրավունքում auctoritas-ը գերազանցում էր potestas-ին։ Սակայն այն ժամանակվա իրողություններում Գելասիոսը ընդունում էր թագավոր-արիոսական Թեոդորիխի քաղաքական գերակայությունը։ Անաստասիոսին հղված ուղերձում նա նշում է, որ աշխարհում կա երկու իշխանություն՝ աշխարհիկ և հոգևոր։ Կրոնական հարցերում իշխողները պետք է հնազանդվեն եպիսկոպոսներին, իսկ աշխարհիկ գործերում եպիսկոպոսները պետք է ենթարկվեն իշխանավորներին[7]։ Գելասիոսի տեսությունը արմատական նոր ձևով վերածնվեց Հռոմի Պապ Գրիգոր VII-ի կողմից, ով ոչ միայն հերքեց եկեղեցու և պետության բաժանումը, այլև հռչակեց եկեղեցու գերիշխանությունը աշխարհիկ իշխանության վրա։
Հեթանոսական ծիսակատարությունների և հերետիկոսությունների ճնշում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գելասիոսը ակտիվորեն պայքարել է հեթանոսության մնացորդների և հերետիկոսների դեմ։ Հռոմեացիների կողմից տոնվող լուպերկալիաներ դեմ պայքարում պապին հաջողվել է համոզել Հռոմի Սենատին՝ դադարեցնելու այդ տոնը նշելը։ Դրա փոխարեն եկեղեցին առաջարկեց փետրվարի 2-ին տոնել տեառնընդառաջը։
Որպեսզի բացահայտի մանիքեյականներին, որոնց համոզմունքները մեծ տարածում էին գտել Հռոմում, Գելասիոսը խորամանկության դիմեց. նա հայտարարեց, որ այսուհետ պետք է հաղորդվել «երկու ձևերով»՝ գինով և հացով։ Քանի որ մանիքեյականները գինին մեղք էին համարում, նրանք հրաժարվում էին հաղորդությունից և հեշտությամբ տարանջատվում էին հավատացյալներից։ Ավելի ուշ, երբ Հռոմում մանիքեյականությանը վերջ դրվեց, պապը թույլ տվեց վերադառնալ նախկին՝ միայն հացով հաղորդության ծեսին։
Մահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
496 թվականի նոյեմբերի 19-ին Գելասիոսի մահը վերջ դրեց նրա կարճ, բայց դինամիկ կառավարմանը։ Ի լրումն կայսրերի և հերետիկոսների դեմ անհաշտ պայքարի, սակայն նա հայտնի էր իր բարությամբ և կարիքավորների հանդեպ ողորմածությամբ։ Ըստ Liber Pontificalis-ի՝ Գելասիոսը Հռոմը փրկել է սովից։ Ասվածի պատմական ապացույցները չկան։ Հավանաբար, սովի ժամանակ պապն աղքատներին եկեղեցու մառաններից հաց է բաժանել։ Նա նաև լրջորեն ներազդել է եկեղեցու քաղաքականության, պատարագների և եկեղեցական կարգապահության զարգացման վրա։
Գելասիոսը թաղվել է Սուրբ Պետրոսի տաճարի գավթում։
Ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գելասիոսը բեղմնավոր գրող էր, Վաղ միջնադարի լատինական ոճի օրինակ։ Նրա գրչին է պատկանում առնվազն վեց տրակտատ, մասնավորապես De anathematise vinculo -ն։ Իր ուղերձներում Գելասիոսը գրել է նաև հաղորդության արարողության մասին՝
|
Իր ուղերձներից մեկում նա խորհուրդ է տալիս երեխաներին հաղորդություն տալ, իսկ մյուսում հայտարարում է, որ «հացի և գինու էությունն ու բնույթը» մնում է եվխարիստիայի խորհրդի մեջ, իսկ Սուրբ պարգևները նմանեցնում է «Քրիստոսի մարմնին և արյանը»։ - Յա. Կովալսկի, Պապեր և պապականություն.Ժամանակաշրջան III. վաղբյուզանդական կայսրության ուղեծրում
|
|
Այդ արտահայտությունների հիման վրա բողոքական աստվածաբանները հետագայում կմերժեն հացն ու գինին Քրիստոսի արյան և մարմնի վերածելը[7].:
VI դարի հայտնի աստվածաբանական Decretum Gelasianum երկերը չեն պատկանում Գելասիոսի գրչին, այլ միայն վերագրվում են նրան։
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 BeWeB
- ↑ Herbermann, Charles, ed. (1913). . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- ↑ Serralda, Vincent; Huard, André (1984). Le Berbère-- lumière de l'Occident (ֆրանսերեն). Nouvelles Editions Latines. էջ 124. ISBN 9782723302395.
- ↑ The title of his biography by Walter Ullmann expresses this:Gelasius I. (492–496): Das Papsttum an der Wende der Spätantike zum Mittelalter (Stuttgart) 1981.
- ↑ J. Chapin, "Gelasius I, Pope, St.", pp. 121-123, in New Catholic Encyclopedia, 2nd edition, vol. 6, Gale, 2002.
- ↑ J.Conant, Staying Roman: Conquest and Identity in Africa and the Mediterranean, 439–700, CUP, 2012, p. 83.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Ковальский Я. Период III. В орбите ранневизантийской империи // Папы и папство.
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Геласий I». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ. 1890–1907.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link) - Ковальский Я. Период III. В орбите ранневизантийской империи // Папы и папство.
- Catholic Encyclopedia, Volume VI. New York 1909, Robert Appleton Company.
- Claudio Rendina, I papi, Roma, Ed. Newton Compton, 1990.
| Նախորդող Փելիքս III (II) |
Հռոմի պապ Գելասիոս I 492-496 |
Հաջորդող Անաստաս II |
