Բենուա Ամոն
| Բենուա Ամոն | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Սոցիալիստական կուսակցություն և Génération.s?[1] |
|---|---|
| Կրթություն՝ | University of Western Brittany?[2] |
| Գիտական աստիճան՝ | French Bachelor of History?[2] (1991) |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ |
| Ծննդյան օր | հունիսի 26, 1967[3][4][5][…] (56 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Saint-Renan |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Ֆրանսիա
|
| Ինքնագիր | 
|
Բենուա Ամոն (ֆր.՝ Benoît Hamon, հունիսի 26, 1967[3][4][5][…], Saint-Renan), ֆրանսիացի քաղաքական և սոցիալական գործիչ։ 2017 թվականի նախագահական ընտրությունների առաջին փուլի մասնակից։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Չորս տարի ապրել է Դակարում, որտեղ աշխատել է նրա հայրը։ Արևմտյան Բրետանի համալսարանում ստացել է պատմության բակալավրի աստիճան։
Քաղաքական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Քաղաքական գործունեությունը սկսել է 19 տարեկանում։ Համալսարանական բարեփոխումների ծրագրի դեմ ուսանողական ցույցերին մասնակցելուց հետո՝ 1987 թվականին միացել է Սոցիալիստական կուսակցությանը։ 1993 թվականից եղել է «Երիտասարդ սոցիալիստների շարժման» հիմնադիրն ու նախագահը։ Այդ ժամանակ Մանուել Վալսի հետ միասին հանդիսանում էր վարչապետ Միշել Ռոկարի երիտասարդ կողմնակիցների ակումբի անդամ։
1995-1997 թվականներին եղել է Սոցիալիստական կուսակցության առաջին քարտուղար Լիոնել Ժոսպենի երիտասարդական քաղաքականության խորհրդականը։ 1997 թվականին անհաջող առաջադրվել էր Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի ընտրություններում։
Աշխատել է զբաղվածության և համերաշխության նախարար Ժոսպենի աշխատասենյակում (1997-2000 թվականներին) և եղել է Ipsos հետազոտական ընկերության ռազմավարական պլանավորման տնօրեն (2001-2002 թվականներ)։ 2001-2008 թվականներին եղել է Բրետինյ-սյուր-Օրժ քաղաքի խորհրդի անդամ։
2004 թվականի ընտրություններում ստացել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավորի մանդատը, աշխատել է տնտեսական և արժութային հարցերով կոմիտեում և եղել է ԱՄՆ-ի հետ կապերի գծով պատվիրակության նախագահի տեղակալ։ Որպես եվրապատգամավոր հանդես է եկել որպես ԱՄՀ-ի գործունեության և օֆշորային գոտիների և բանկային գաղտնիքի դեմ պայքարի վերաբերյալ կարևոր զեկույցների հեղինակ։ 2009 թվականին լքել է Եվրախորհրդարանը։
Կուսակցական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2003 թվականից մտնում է Սոցիալիստական կուսակցության Ազգային խորհրդի կազմի մեջ, 2005 թվականի նոյեմբերին նշանակվել է նրա ազգային քարտուղար, սակայն պաշտոնից հեռացել է երկու տարի անց՝ դեմ դուրս գալով ԵՄ սահմանադրության նախագիծը «վերակենդանացնելու» փորձերին։ Հեռանալուց հետո եղել է Փարիզ 8 համալսարանի վարչության անդամ (2008-2009 թվականներ)։
Վերաբերվում էր Սոցկարտիայի ձախ թևին, ներկայացնում էր նրա նոր սոցիալիստական կուսակցությունը և «առաջավոր աշխարհ»-ի ընթացքը։ Համարվում է էկոսոցիալիստ, ինչպես նաև՝ ամերիկացի սոցիալիստ սենատոր Բերնի Սանդերսի և բրիտանացի լեյբորիստների առաջնորդ Ջերեմի Քորբինի երկրպագուն։
Ռեյմսում (2008) Սոցկարտիայի XXII համագումարում ձախ սոցիալիստների առաջատար ներկայացուցիչն էր և առաջին քարտուղարի պաշտոնի նրանց թեկնածուն։ Արդյունքում, կուսակցության առաջին քարտուղարի ընտրություններում զբաղեցրել է երրորդ տեղը (22,6 %) Սեգոլեն Ռուայալից (42,9 %) և Մարտին Օբրիից (34,5 %) հետո, որի հետ նախկինում աշխատել է և որին պաշտպանել է երկրորդ փուլում։
_(cropped).jpg)
Օբրիի նշանակմամբ 2008-2012 թվականներին եղել է Սոցիալիստական կուսակցության խոսնակ (մամուլի քարտուղար)։ 2012 թվականի հունիսին խորհրդարանական ընտրություններում հաղթել է Իվելին (Իլ դը Ֆրանս)։
Կառավարությունում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2012 թվականի մայիսի 16-ին նշանակվել է Ժան Մարկ Էրոյի կառավարությունում էկոնոմիկայի, ֆինանսների և արտաքին առևտրի նախարար Պիեր Մոսկովիսիին կից սոցիալական և համերաշխ էկոնոմիկայի հարցերով պատվիրակ նախարարի պաշտոնում։ Այդ պաշտոնում իրեն դրսևորել է որպես աշխատողների կենսաթոշակային հատկացումների (ընդլայնելով «համերաշխության տնտեսությունը» և խրախուսելով ընկերությանը սոցիալապես պատասխանատու ներդրումների) և սպառողների իրավունքների պաշտպանության օրենքների հեղինակ։ 2014 թվականի ապրիլի 2-ին ստացել է Մանուել Վալսի կառավարությունում ժողովրդական կրթության, բարձրագույն կրթության և գիտական հետազոտությունների նախարարի պաշտոնը։
Քննադատաբար էր վերաբերվում «խիստ խնայողության» նեոլիբերալ քաղաքականությանը և իր կուսակիցների՝ նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի և վարչապետ Մանուել Վալսի շուկայական սոցիալ-լիբերալ կուրսին (օրինակ՝ դեմ էր «Մակրոնի օրենքին»)։ Այդ իսկ պատճառով, պահանջելով «քաղաքականության փոփոխություն և գործազրկության և անհավասարության դեմ ավելի արդյունավետ պայքար», նա կառավարությունը նույն տարվա օգոստոսի 25-ին թողել է՝ էկոնոմիկայի նախարար Առնո Մոնտեբուրի և մշակույթի նախարար Օրելի Ֆիլիպետիի հետ, որոնք նույնպես ներկայացնում էին կուսակցության ձախակողմյան սոցիալիստական թևը։ 2015 թվականի դեկտեմբերից Իլ դը Ֆրանսի շրջանային խորհրդականն էր։ 2015 թվականի դեկտեմբերից Իլ դը Ֆրանսի շրջանային խորհրդականն էր։
2017 թվականի նախագահական քարոզարշավ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հաղթել է Սոցիալիստական կուսակցության փրայմերիզների առաջին և երկրորդ փուլում՝ 2017 թվականի հունվարի 29-ին դառնալով նախագահի թեկնածու։ Սկզբում նա 36,03 % ձայներով առաջ է անցել մյուս վեց թեկնածուներից և, ստանալով երկրորդ ձախ թեկնածու Առնո Մոնտեբուրի աջակցությունը, դուրս է եկել երկրորդ փուլ, որտեղ նրա մրցակիցը ֆավորիտ և իսթեբլիշմենթի թեկնածու համարվող Մանուել Վալսն էր։ Ամոնը հաղթել է նրան մեծ առավելությամբ՝ ստանալով ձայների 58,71 %-ը։
Ամոնի ծրագիրը նախատեսում էր վերադառնալ Սոցիալիստական կուսակցության գաղափարապես ձախ ակունքներին, մասնավորապես, աշխատավորների իրավունքների, շրջակա միջավայրի և քաղաքացիական ազատությունների պաշտպանության գերակայությանը[6]։
Ամոնի պահանջները ներառում էին Վալսի կառավարության կողմից ընդունված աշխատանքային բարեփոխումների (էլ-Հոմրի օրենքի) չեղարկումը, որը երկարատև զանգվածային բողոքներ է առաջացրել, ինչպես նաև «կանաչ տնտեսության» ներդրումը, ռոբոտների կողմից արտադրվող արտադրանքի հարկը (ավտոմատացումից աշխատատեղերի կորուստները փոխհատուցելու համար), մարիխուանայի օրինականացումը և «ընդհանուր բարիքների» սահմանադրական պաշտպանությունը (ջրային ռեսուրսներ)[7]։
Նրա առաջարկների գլխավոր կետը հավակնոտ, բայց չափազանց ծախսատար նախագիծ էր՝ անվերապահ բազային եկամտի եռամյա ներդրման համար. ամսական ունիվերսալ վճարումներ բոլոր ֆրանսիացիների համար՝ անկախ նրանց նյութական վիճակից․
- Բարձրացնել պետական նպաստների նվազագույն չափը 10%-ով մինչև 600 եվրո մեկ ամսվա ընթացքում։
- Վճարումների տարածումը 18-25 տարեկան բոլոր քաղաքացիների համար։
- 2022 թվականից հետո Ֆրանսիայի բոլոր քաղաքացիների համար մինչև 750 եվրո ավելացրած վճարումների տրամադրում[8]։
Բենուա Ամոնը պարտվել է առաջին փուլում՝ հավաքելով ընտրողների ձայների 6,34 %-ը և զբաղեցրել է 5-րդ տեղը։ Իր կողմնակիցներին կոչ է արել երկրորդ փուլում քվեարկել Էմանուել Մակրոնի օգտին։
Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ամուսնացած է դանիացի Գաբրիելա Գուալարի հետ, ունի երկու դուստր։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 https://www.liberation.fr/direct/element/pas-le-gorafi-benoit-hamon-na-adhere-a-son-propre-parti-que-la-semaine-derniere_90945/
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Hamon et Valls, deux gauches différentes, deux parcours étudiants très semblables (ֆր.) / A. Brézet — Paris: Société du Figaro, 2017. — ed. size: 322497 — ISSN 0182-5852; 2496-8994
- ↑ 3,0 3,1 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
- ↑ 4,0 4,1 Répertoire national des élus — 2019.
- ↑ 5,0 5,1 Roglo — 1997. — ed. size: 9000000
- ↑ Вальс не устоял перед Амоном
- ↑ Социалист Бенуа Амон обещает заставить сердце Франции биться снова
- ↑ Люси Уильямсон. Бенуа Амон: французские левые возвращаются к истокам? — BBC
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Բենուա Ամոն» հոդվածին։ |
| ||||||||||||||||||||
