Jump to content

Ֆրիդրիխ Մերց

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից



Ֆրիդրիխ Մերց
Կուսակցություն՝Քրիստոնեական-դեմոկրատական միություն
Ծննդյան օր՝ նոյեմբերի 11, 1955(1955-11-11)[1][2] (69 տարեկան)
Ծննդավայր՝Brilon, Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետություն[3]
Ամուսին ՝Charlotte Merz?
Հայր՝Joachim Merz?
Մայր՝Paula Merz?
Պարգևներ՝
Изображение автографа

Ֆրիդրիխ Մերց ( գերմ.՝ Friedrich Merz, նոյեմբերի 11, 1955(1955-11-11)[1][2], Brilon, Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետություն[3]), գերմանացի քաղաքական գործիչ, Քրիստոնեա-դեմոկրատական միության առաջնորդ 2022 թվականի հունվարի 31-ից։ Տնտեսական ազատականության, եվրատլանտիզմի, լիբերալ ժողովրդավարության և եվրոպական անվտանգության կողմնակից։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է Գերմանիայում։ 1972 թվականից Քրիստոնեա-դեմոկրատական միություն (ՔԴՄ) կուսակցության անդամ է։ Ֆրիդրիխ Մերցը 1975 թվականին ավարտել է դպրոցը,1975-1976 թվականներին ծառայել է Բունդեսվերում ինքնագնաց հրետանային ստորաբաժանման՝ հաուբիցի վրա։ այնուհետև մինչև 1976 թվականը ծառայել է բանակում։ 1976 թվականին նա սկսել է իրավագիտության ուսումը Բոննի համալսարանում (իրավագիտության մագիստրոս):, 1982-1985 թվականներին՝ ինտերնացիոնալ Սաարբրյուկենի դատարանում, իսկ 1985-1986 թվականներին աշխատել է այնտեղ որպես դատավոր: 1986 թվականին նա զբաղվել է իրավաբանությամբ Բոննի և Ֆրանկֆուրտի քիմիական ընկերություններում, իսկ 1990 թվականին նա միացել է Քյոլնի Բարձրագույն շրջանային դատարանի Leinen & Derichs փաստաբանական գրասենյակին[5]: 1989-1994 թվականներին եղել է Եվրախորհրդարանի պատգամավոր Գերմանիայից: Բունդեսթագի Հոքսաուերլանդ շրջանի պատգամավոր (2021 թվականից)։

Քաղաքական կարիերա (1989-2009)

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մերցը 1989-1994 թվականներին եղել է Եվրախորհրդարանի պատգամավոր։ 1994 թվականին նա ընտրվել է Բունդեսթագի պատգամավոր և արագորեն հայտնի է դարձել ֆինանսատնտեսական ոլորտում իր օրենսդրական նախաձեռնություններով։ 1998 թվականին դարձել է CDU/CSU խմբակցության փոխնախագահ[6]։

2000 թվականի փետրվարի 29-ին չվիճարկվող քվեարկությամբ ընտրվել է խմբակցության ղեկավար՝ այն բանից հետո, երբ Վոլֆգանգ Շոյբլեն ստիպված է եղել հրաժարական տալ ֆինանսական սկանդալի պատճառով[7]։

2002 թվականի սեպտեմբերի 22-ին, խորհրդարանական ընտրություններում ՔԴՄ-ի պարտությունից հետո, Մերցը հրաժարական է տվել կուսակցության ղեկավարի պաշտոնից[8]։

Անգելա Մերկելը խմբակցության ղեկավարի պաշտոնում փոխարինել է Մերցին և 2004 թվականին նաև հանդես է եկել խմբակցության ղեկավարի տեղակալի պաշտոնից նրան հեռացնելու օգտին, իսկ ավելի ուշ արգելափակել է Մերցի առաջարկած հարկային բարեփոխումը։ Մերցը, իր հերթին, քննադատել է Անգելա Մերկելի նախաձեռնած առողջապահական բարեփոխումները և, հակառակ նրա, հանդես եկել ընդհանուր եվրոպական բյուջետային քաղաքականության և ընդհանուր աշխատաշուկայի օգտին[9]: Մերկելի և Մերցի հակասությունները հստակ գաղափարական բնույթ են ունեցել. Մերկելը ձգտել է կուսակցությունը տեղափոխել քաղաքական սպեկտրի ավելի ձախ հատված, Մերցը ձգտել է պահպանել իր նախկին պահպանողական կողմնորոշումը[10]:

2007 թվականի փետրվարին Մերցը հայտարարել է, որ հաջորդ խորհրդարանական ընտրություններում չի առաջադրվելու որպես թեկնածու[11]։

Քաղաքականությունից հեռանալուց հետո Մերցն աշխատել է որպես կորպորատիվ իրավաբան շատ ընկերություններում, առավել հայտնի է որպես BlackRock-ի գերմանական ստորաբաժանման վերահսկիչ խորհրդի նախագահ[12] և ավագ խորհրդատու Դյուսելդորֆում միջազգային իրավաբանական ընկերության «Մայեր Բրաուն» գրասենյակում[13]։

Պայքար ՔԴՄ-ում առաջնորդության համար

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2018 թվականի դեկտեմբերի 7-ին Համբուրգում ՔԴՄ համագումարում Մերցը առաջադրել է իր թեկնածությունը կուսակցության նոր նախագահի ընտրության համար այն բանից հետո, երբ Անգելա Մերկելը հրաժարվել է մասնակցել դրանց և երկրորդ փուլում 48,2%-ով պարտվել Աննեգրետ Կրամպ-Կարենբաուերին[14]:

2021 թվականի հունվարի 16-ին նոր ղեկավարության ընտրությունների առաջին փուլում ՔԴՄ-ն հավաքել է 385 ձայն՝ Արմին Լաշետի 380-ի և Նորբերտ Ռոտգենի 224-ի դիմաց։ Երկրորդ փուլում նա պարտվել է՝ ստանալով 426 ձայն (Լաշեթի հաղթական արդյունքը 521 ձայն է եղել)[15]։

2021 թվականի սեպտեմբերի 26-ին տեղի են ունեցել հերթական խորհրդարանական ընտրությունները, որոնց ելքը ՔԴՄ/ՔՍՄ դաշինքի համար ամենավատն է եղել իր պատմության մեջ՝ 24,1%[16]։ Ինքը՝ Մերցը, վերադարձել է Բունդեսթագ՝ Հոխսաուերլանդում հաղթանակ տանելուց հետո։ Նա ստացել է առաջին նախապատվության ձայների 40,4%-ը, մինչդեռ նրա ամենաուժեղ մրցակիցը՝ SPD-ի թեկնածու Դիրկ կ Վիզեն՝ 32,2% (սակայն, ՔԴՄ-ի արդյունքը նախորդ ընտրությունների համեմատ նվազել է գրեթե 8%-ով, մինչդեռ SPD-ի համապատասխան ցուցանիշն աճել է ավելի քան 5%-ով[17]։

Հաշվի առնելով խորհրդարանական աղետը՝ 2021 նշանակվել են ՔԴՄ առաջնորդի ընտրություններ, որոնցում Մերցը կրկին առաջադրվել է որպես թեկնածու (նրա մրցակիցներնեն ողոլ Հելգե Բրաունը և Նորբերտ Ռոտգենը)[18]։

2021 թվականի դեկտեմբերի 17-ին Մերցը կուսակցության անդամների ուղղակի քվեարկությամբ ընտրվել է ՔԴՄ-ի նախագահ։ Նա ստացել է ձայների ավելի քան 62,1%-ը (մոտ 400 հազար)՝ հաղթելով առաջին փուլում[19]։

2022 թվականի հունվարի 16-ին DPA գործակալությանը տված հարցազրույցում նա դեմ է արտահայտվել SWIFT միջազգային միջբանկային վճարային համակարգից Ռուսաստանի հնարավոր անջատմանը, այն համեմատելով ֆինանսական շուկաների համար ատոմային ռումբի հետ[20]:

2022 թվականի հունվարի 31-ին ՔԴՄ-ի առցանց համագումարի ժամանակ նա հաստատվել է պաշտոնում[21]՝ դառնալով ՔԴՄ պատմության մեջ առաջին առանց գործադիր մարմիններում աշխատանքի փորձի կուսակցական ղեկավարը[22]։ Նրա օգտին քվեարկել է կոնգրեսի պատվիրակների 94%-ը[23]։

ՔԴՄ-ի առաջնորդ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2024 թվականի հունիսի 9-ին ՔԴՄ-ն հարաբերական հաղթանակ է տարել Եվրախորհրդարանի ընտրություններում ՝ 30%-ով, երբ «Այլընտրանք Գերմանիայի համար» կուսակցությունը պատմության մեջ առաջին անգամ զբաղեցրել է երկրորդ տեղը, իսկ իշխող «լուսացույցների կոալիցիայի» երեք կուսակցությունները միասին ստացել են ավելի քիչ ձայն, քան միայն ՔԴՄ-ն: ԳՍԴԿ-ն ստացել է 13,9% (կուսակցության պատմության մեջ ամենավատ արդյունքը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո), Կանաչները ստացել են 11,9% (ջախջախիչ անկում հինգ տարի առաջվա 20,5%-ից), ՍԴԿ-ն նույնպես ձախողվել է[24]:

2024 թվականի հունիսի 25-ին Մերցը The Times-ին և ZDF- ին տված հարցազրույցում հայտարարություններ է արել Ռուսաստանի և Ուկրաինայի միջև զինված հակամարտությունը խաղաղ ճանապարհով լուծելու, հրադադարի և նախագահ Պուտինի հետ խաղաղ բանակցություններ սկսելու անհրաժեշտության մասին, թեև նա նախկինում մշտապես պահանջել է ռազմական օգնության ընդլայնում Ուկրաինային և, մասնավորապես, քննադատել է կանցլեր Օլաֆ Շոլցին՝ գերմանական Taurus հեռահար թեւավոր հրթիռներ տրամադրելուց հրաժարվելու համար[25]։

2025 թվականի փետրվարի 23-ին տեղի են ունեցել արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ, որոնց արդյունքում ՔԴՄ/ՔՍՄ դաշինքը հարաբերական հաղթանակ է տարել, ԳՍԴԿ-ն կրել է պատմական պարտություն, իսկ Ազատ դեմոկրատական կուսակցությունը և Սահրա Վագենկնեխտի միությունը չեն կարողացել հաղթահարել 5%-անոց արգելքը[26]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Stammdaten aller Abgeordneten des Deutschen Bundestages
  2. ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen (գերմ.)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Գերմանիայի ազգային գրադարանի կատալոգ (գերմ.)
  4. ↑ http://www.akv.de/alle-ritter/
  5. ↑ «Friedrich Merz» (գերմաներեն). Who’s who. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-11-01-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  6. ↑ «Die Stationen des Friedrich Merz» (գերմաներեն). ZDF. 2018-10-30. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-30-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  7. ↑ «CDU appoints new parliamentary leader» (անգլերեն). BBC News. 2000-02-29. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  8. ↑ «JAHRESRÜCKBLICK 2002 – DEUTSCHLAND 2002 – Opposition– Union in Lauerstellung» (գերմաներեն). Focus. 2002-12-21. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-31-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  9. ↑ «Партийный соперник и критик Меркель Фридрих Мерц заявил о своем желании баллотироваться на пост председателя ХДС». Эхо Москвы. 2018-10-30. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-31-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  10. ↑ «Потенциальные преемники Меркель: Фридрих Мерц». Deutsche Welle. 2018-10-30. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-11-20-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  11. ↑ Hans-Peter Schütz (2007-02-06). «Friedrich Merz - ein Aufrechter geht» (գերմաներեն). Stern. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-31-ին. Վերցված է 2018-10-30-ին.
  12. ↑ «Blackrock, die unbekannte Finanzmacht» (գերմաներեն). Süddeutsche Zeitung. 2018-10-31. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-31-ին. Վերցված է 2018-11-01-ին.
  13. ↑ René Bender, Sönke Iwersen, Andreas Kröner, Robert Landgraf, Volker Votsmeier (2018-11-02). «Die vielen Geschäfte des Friedrich Merz» (գերմաներեն). Handelslatt. Վերցված է 2020-03-04-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  14. ↑ Thomas Sigmund (2018-12-07). «Beim CDU-Parteitag gibt es drei Gewinner» (գերմաներեն). Handelsblatt. Վերցված է 2018-12-07-ին.
  15. ↑ «Armin Laschet: Angela Merkel loyalist, is new CDU leader» (անգլերեն). DW. 2021-01-16. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-01-16-ին. Վերցված է 2021-01-16-ին.
  16. ↑ «Социал-демократическая партия Германии победила на выборах в бундестаг». Интерфакс. 2021-09-27. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-09-27-ին. Վերցված է 2021-12-18-ին.
  17. ↑ «Wahlergebnis Hochsauerlandkreis». Bundestagswahl 2021 (գերմաներեն). ZeitOnline. 2021-10-15. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-12-18-ին. Վերցված է 2021-12-18-ին.
  18. ↑ Kristian Frigelj (2021-12-01). «Braun, Röttgen, Merz – Und worin unterscheiden sie sich jetzt?» (գերմաներեն). Welt. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-12-18-ին. Վերցված է 2021-12-18-ին.
  19. ↑ Христианские демократы ФРГ поддержали Фридриха Мерца на посту главы партии Արխիվացված է Դեկտեմբեր 17, 2021 Wayback Machine-ի միջոցով:. ТАСС (17 декабря 2021)
  20. ↑ «Merz: "Atombombe für die Kapitalmärkte"» (գերմաներեն). ZDF. 2022-01-16. Արխիվացված է օրիգինալից 2022-01-29-ին. Վերցված է 2022-01-29-ին.
  21. ↑ «Фридрих Мерц утвержден на посту лидера немецкого ХДС». Коммерсантъ. 2022-01-22. Արխիվացված է օրիգինալից 2022-01-22-ին. Վերցված է 2022-01-22-ին.
  22. ↑ Michael Schlieben (2022-01-22). «Ihm fehlt, was seine Vorgänger auszeichnete» (գերմաներեն). Zeit. Արխիվացված է օրիգինալից 2022-01-22-ին. Վերցված է 2022-01-22-ին.
  23. ↑ «Фридрих Мерц избран новым председателем немецкой партии ХДС». Lenta.RU (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022-01-22-ին. Վերցված է 2022-01-22-ին.
  24. ↑ Geir Moulson (2024-06-10). «European election dents German leader's authority, boosts conservatives and the far right». Independent (անգլերեն). Վերցված է 2024-06-25-ին.
  25. ↑ «Candidate for Germany's next chancellor: Seek peace talks with Vladimir Putin». Факти (անգլերեն). 2024-06-25. Վերցված է 2024-06-25-ին.
  26. ↑ David Metzmacher, Kevin Schubert (2025-02-24). «Ergebnisse und Reaktionen». zdf.de (գերմաներեն). Վերցված է 2025-02-24-ին.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ֆրիդրիխ_Մերց&oldid=10256876» էջից