Ֆրանսուա Պիկո
Ֆրանսուա Պիկո ֆր.՝ François-Édouard Picot | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հոկտեմբերի 10, 1786 |
| Ծննդավայր | Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն |
| Վախճանվել է | մարտի 15, 1868[1][2][3][4][5] (81 տարեկանում) |
| Մահվան վայր | Փարիզ, Ֆրանսիա[1] |
| Քաղաքացիություն | Ֆրանսիա |
| Կրթություն | Փարիզի Գեղեցիկ արվեստների ազգային բարձրագույն դպրոց և French Academy in Rome[6] |
| Մասնագիտություն | նկարիչ և դասատու |
| Ոճ | նեոդասականություն |
| Ժանր | դիմանկար, նյու, պատմական գեղանկարչություն, կրոնական նկարչություն և դիցաբանական գեղանկարչություն |
| Ուշագրավ աշխատանքներ | The Siege of Calais |
| Ուսուցիչ | François-André Vincent և Ժակ Լուի Դավիդ |
| Աշակերտներ | Édouard Cibot, Étienne-Prosper Berne-Bellecour, Ալեքսանդր Կաբանել, Ուիլյամ Բուգրո, Ulysse Butin, Jean-Jacques Henner, Claudius Popelin, Jehan Georges Vibert, Ferdinand Chaigneau, Jules Collinet, Կամիլ Պիսսարո, Georges Lafosse, Édouard Baille և Victor Mottez |
| Պարգևներ | Հռոմեական մրցանակ |
| Անդամակցություն | Գեղեցիկ արվեստների ակադեմիա[7] |
| François-Édouard Picot Վիքիպահեստում | |
Ֆրանսուա Պիկո (ֆր.՝ François-Édouard Picot, հոկտեմբերի 10, 1786, Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն - մարտի 15, 1868[1][2][3][4][5], Փարիզ, Ֆրանսիա[1]), ֆրանսիացի պատմական գեղանկարիչ, Ֆրանսուա Անդրե Վենսենի և Ժակ-Լուի Դեվիդի աշակերտը, նեոկլասիցիզմի ներկայացուցիչ:
Բովանդակություն
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է 1786 թվականին Փարիզում: 1813 թվականին նա արժանանում է Հռոմեական բարձր մրցանակի` ստանալով կրթաթոշակ նկարչության ոլորտում վերապատրաստման համար: Նրա առաջին հաջողությունը հասարակության մեջ գալիս է այն ժամանակ, երբ նա 1839 թվականին Փարիզյան սալոնում նեկայացնում է իր L'Amour et Psyché (Լուվր) աշխատանքը: Նա շարունակում է իր կտավները ցուցադրել Փարիզյան սալոնում մինչև 1839 թվականը: 1836 թվականին Էդուարդ Պիկոն Փարիզյան ակադեմիայում ընտրվում է որպես անդամ, հետագայում 1832 թվականին նա դառնում է Պատվո լեգեոնի շքանշանակիր սպա:
Ստեղծագործություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1813 թվականին արժանանալով Հռոմեական մրցանակի, նա սովորում է Իտալիայում, որտեղ նկարում է «Ամուրը և Պսիքեն» (1817 թվական), որը նշանավորում է նրա փառքի սկիզբը: Իր գործունեությունում կատարված առաջին աշխատանքները եղել են այսպես ասած օրինակներ: «Ռաֆայելը և Ֆարնարինը» (1822), «Օստրեսը քնում է Էլեկտրայի ձեռքերում» և «Հայտարարությունը» նկարներում նա ցույց է տալիս ավելի պարզամտությունն ու բնականություն, ավելի շատ ջերմություն և շքեղություն, գունային ավելի մեղմ ու հաճելի գամմաներ: Երբ ֆրանսիական նկարում արտացոլվում է ռոմանտիկ միտում, Պիկոն միանգամից սկսում է օգտագործել այն իր գործերի մեջ` համեմելով այն ներդաշնակությամբ և գեղանկարչությամբ, սակայն նա բավարար ուժ չունենալու պատճառով այդ ասպարեզում չի հասնում այն բարձր աստիճանին, որին ցանկանում էր հասնել: Այնուամենայնիվ, նա դառնում է ռոմանտիկ դպրոցի նշանավոր լուսավորիչներից մեկը և մեծ օգուտ է տալիս ֆրանսիական արվեստին, ուսուցանելով այնպիսի ուսանողների, ինչպիսիք են նկարիչներ Պիլը, Ալեքսանդր Կաբանելը Ուիլյամ Բուգրոն և ուրիշներ: 1836 թվականից նա եղել է ֆրանսիական ինստիտուտի անդամ: Այս նկարչի կարևորագույն ստեղծագործությունները պատկանում են մոնումենտալ գեղանկարչությանը, դրանցից հատկապես հատկանշական են Վերսալյան թանգարանի սրահներից մեկում պատկերված այլաբանական առաստաղանկարը, երկու նմանատիպ առաստաղանկարներ Լուվրի պատկերասրահում և որմնանկարները փարիզյան Նոտր Դամ դե Լորետ, Սենթ Վինսենթ դե Պոլ և Սբ. Մերի եկեղեցիներում: Պիկոյի այլ ստեղծագործություններից կարևոր են նշել հետևյալ կտավները. «Կալեյի գրավումը հերցոգ Գիզի կողմից 1558 թվականին» (Վերսալյան պատկերասրահ) և «Ժանտախտի դրվագ Ֆլորենցիայում» (Գրենոբլյան թանգարան): Բացի դրանից նա նկարել է հրաշալի դիմանկարներ:
Աշակերտներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Պիլս
- Ալեքսանդր Կաբանել
- Ուիլյամ Բուգրո
- Ժյուիլ Էժեն Լենեվյո
- Ֆրանսուա Լեոն Բենուվիլ
- Գյուստավ Մորո
- Է. Լեվի
- Պեռ Ադոլֆ Բեդեն
- Շառլ Ալեքսանդր Կրոկ
Կտավներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Ամուր և Պսիքեն» (1817)
- «Ռաֆայելը և Ֆարնարին» (1822)
- «Էլեկտրայի գրկում քնած Օրեստը» (1822)
- «Լեդա» (1832)
- «Ֆլորենցիայում պատահարի դրվագը»
Պատկերասրահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Ամուր և Պսիքեն» (1817)
«Լեդա» (1832)
«Կալեյի գրավումը հերցոգ Գիզի կողմից 1558 թվականին»
.jpg)
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Lavigne H. état civil d'artistes français — Paris: 1881. — P. 87.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 data.bnf.fr: տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 François Edouard Picot
- ↑ 4,0 4,1 4,2 SNAC — 2010.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Benezit Dictionary of Artists — 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7, 978-0-19-989991-3
- ↑ AGORHA
- ↑ Moiroux J. Le cimetière du Père-Lachaise — Paris: 1908. — P. 268.
| ||||||
