Լիճը գտնվում է պրովինցիայի մայրաքաղաք Պուերտո Մոնտիից 96 կմ հյուսիս-արևելք և Պուերտո Վարաս քաղաքից 76 կմ արևելք, Վիսենտե Պերես Ռոզալես ազգային պարկի սահմանին։ Դա Չիլիի ամենամեծ իններորդ լիճն է (լճի տարածքը 178,5 կմ² է[2]): Լիճը գտնվում է Անդերի նախալեռներում՝ 189 մետր բարձրության վրա, իսկ լճի միջին խորությունը 191 մետր է, այսինքն՝ լճի հատակի մեծ մասը ընկած է օվկիանոսի մակարդակից ցածր։ Տոդոս լոս Սանտոս լիճն ունի միայն մեկ կղզի՝ Մարգարիտա (Դե լաս Կաբրասի հին քարտեզներում) և զբաղեցնում է 100 հա տարածք։
Լճի ավազանի մակերեսը 17 անգամ գերազանցում է մակերևույթային մակերեսին և կազմում է 3036 կմ²։ Լճի ծագումը և՛ սառցադաշտ է, և՛ հրաբխային։ Սառցե դարաշրջանում, սառցադաշտի երկու ճյուղերը, որոնք սահում էին լեռներից հակառակ ուղղությամբ՝ մեկը դեպի հարավ Ռիո Նեգրոյի ներկայիս հովտով և մյուսը դեպի հյուսիս Բլանկո գետի ներկայիս հովտով, միաձուլվելով մի կետում Երկայնական հովտում և միասին շարժվելով դեպի արևմուտք, գոյացել է ցածրավայր, որն այժմ զբաղեցնում են Տոդոս լոս Սանտոս և Լյանկիուե լճերը։ Օսորնո և Քալբուկո հրաբուխների գործունեության հետևանքով սառցադաշտը հալվեց և լիճը հրաբխային լավայով բաժանվեց երկու առանձին ջրամբարների։ Լավային հոսքը Տրոնադոր հրաբխից հասավ նաև լիճ՝ Բլանկո գետի հովտի երկայնքով։
Լիճն ունի բավականին մեծ ծավալ՝ 34,4 կմ³, ինչը բացատրվում է նրա մեծ խորությամբ (առավելագույն խորությունը՝ 337 մետր)։ Լճի հարավ-արևմտյան ծայրից հոսում է Պետրոուե գետը (համանուն բնակավայրի մոտ), լճից դուրս հոսող ջրի ծավալը 270 մ³/վ է, լճի ամբողջ ջուրը թարմացվում է 4 տարվա ընթացքում։ Լիճը շրջապատված է լեռներով, որոնց մեջ կան երեք հրաբուխների գագաթներ՝ Օսորնոն՝ արևմուտքում, Պունտիագուդոն՝ հյուսիսից և Տրոնադորը՝ արևելքից։ Լճի ավազանը հիմնականում ծածկված է բարեխառն գոտու վալդիվյան խոնավ անտառներով[3]։
Լճը կարող է կանաչ, կապույտ կամ արծաթափայլ տեսք ունենալ ՝ կախված օրվա ամպամածությունից և եղանակից։ Կանաչավուն երանգի մեծ մասը գալիս է հանքային մնացորդներ պարունակող սառցադաշտային հալված ջրից։
Չիլի
